32 μήνες μαζί..!

(Oύτε να το χτενίσω το παιδί μου πρόλαβα…)

Το πρώτο κείμενο που γράφω για το κοριτσάκι μου ως μεγάλη αδερφή πια..! 

32 μήνες στη ζωή μας (όχι, δεν νομίζω να πάψω ποτέ να γιορτάζω τον κάθε τη μήνα, αυτόματα πια το μυαλό μου παίζει εμβατήρια κάθε που ξημερώνει 24 του μήνα), οι 31 πρώτοι πέρασαν με την Αθηνά να είναι «μοναχοπαίδι» και τώρα ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο! Αθηνά, το μεγάλο παιδί του σπιτιού! Μου φαίνεται τόσο αστείο… Εγώ την έχω ακόμα για μωρό… Αν και όποτε στέκεται δίπλα στον αδερφό της, καταλαβαίνω πως δεν είναι πια τόσο μωράκι όσο θέλω να νομίζω…

Δυο βδομάδες πέρασαν από τη μέρα που ο αδερφός της ήρθε στο σπίτι και το αρχικό μούδιασμα έχει φύγει. Πλέον αισθάνομαι ότι τον νοιάζεται σιγά σιγά, όποτε κλαίει με φωνάζει να του δώσω γάλα, δεν θέλει να τον «πειράζει» κάποιος άλλος όταν παραπονιέται, μόνο η μαμά. Ακόμα βέβαια δυσκολεύεται να καταλάβει ότι η μαμά δεν μπορεί προς το παρόν να είναι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή και για ότι της έρθει, αλλά κάνουμε σημαντικά βήματα και σε αυτό. 

Η καημενούλα περνάει και το ζόρι της με τη σπασμένη κλείδα, αλλά και το διήμερο πυρετό που μάς χτύπησε την πόρτα (μαζί και τον μπαμπά… αρρώστησαν τα δυο μου μεγάλα παιδιά, χεχε), όμως σήμερα επέστρεψε και στο σχολείο και όλα μπήκαν ξανά σε κανονικούς ρυθμούς.

Έχει μεταμορφωθεί σε μαστροχαλαστή, σε γκρινιαρίτσα και σε μεγάλη μαιμού βέβαια τώρα τελευταία, αλλά όλα αυτά τα περιμένει κανείς από ένα 2 1/2 χρονο που βαδίζει πια προς τα 3.

Η καθημερινότητά μας είναι ένα τεράστιο «Μαμααααααααααααααααααά!». Μαμά αυτό και μαμά εκείνο. Ώρες ώρες θέλω να αγοράσω ωτοασπίδες, όμως στο τέλος της μέρας, έτσι όπως αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τα 3948585868656 «μαμά» που άκουσα μέσα στη μέρα! Ειδικά εκείνα που λέει με τόνο τσαχπίνικο βάζοντας ένα γλυκό ερωτηματικό στο τέλος.

Μαμά; Μαμάκα;

Λιώνω…