Να σου διαβάσω ένα βιβλίο;

Τα παιδιά μου έχουν αρχίσει να περνούν ολοένα και περισσοτερο χρόνο μαζί. Ο Αρχέλαος είναι πια έξι μηνών, δεν στέκεται πια με τιποτα σε ένα μέρος, γυρίζει πάνω κάτω και έχει αρχίσει δειλά δειλά τις προσπάθειες μπουσουλήματος. Δεν ξεφεύγει τιποτα από την προσοχή του και θέλει να πιάσει οοοοοοόλα τα παιχνίδια της Αθηνάς.

Για την Αθηνά που έχει από μόνη της μια χαρά ξεχωρίσει τα παιχνιδια του σπιτιου σε δυο κατηγορίες («παιχνίδια νινιού» και «ΔΙΚΑ ΜΟΥ») είναι λίγο ψυχοφθόρο να πρεπει να το παίξει κιουρία κάθε φορά που ο μικρός αρπάζει ένα παιχνίδι της και το μασουλάει ή το κοπανάει.

«Δικό σου είναι, κορίτσι μου. Θα στο δώσει πίσω. Θέλει απλά λίγο να το δει. Είσαι εντάξει με αυτο;«, τη ρωτάω ξανά και ξανά και αυτή είτε δέχεται τονίζοντας ύστερα από λίγα δεύτερα «Δικό μου, ε;», είτε το ριχνει στην πονηριά και του αλλάζει το παιχνίδι. Παίρνει δλδ το αλογάκι που κρατάει ο μικρός και του δίνει το λαγουδάκι, τάχα ότι είναι πιο ωραίο. Αυτός χαμογελάει σαν χάχας, γιατί είπαμε… στα μάτια του η Αθηνά είναι η απόλυτη θεά και ότι και να του κάνει είναι σαν όνειρο που βγαίνει αληθινό. Για να του δίνει το λαγουδάκι κάτι θα ξέρει και ο Αρχέλαος νιώθει τεράστιο respect απέναντι στη μεγαλόψυχη αδερφή του.

Τον αγαπάει. Είναι πια φανερό. Εντάξει, δεν πιάνουμε επίπεδα αγάπης προς μαμά ή μπαμπά, αλλα τον νοιάζεται τον μικρό. 

Σήμερα της πρότεινα να του διαβασει ενα από τα βιβλία της. Διάλεξε το αγαπημένο της «Εμμα- με δυο γιαγιάδες», πήρε το πρασινο καρεκλάκι της και κάθισε μπροστά του. Και άρχισε να του «διαβάζει».

Ο Αρχέλαος την κοιτούσε με γουρλωτά μάτια -και δέος που η θεά του αφιέρωνε τόσο χρόνο!- και η Αθηνά άρχισε να λέει την ιστορία με το δικό της τρόπο.

Όταν τελείωσε είπε «Τέλοοοοοοος«.

Ο Αρχέλαος δεν ανέδρασε.

«Τέλοοοοοοος«, του ξαναπε.

Τι να κάνει ο μικρός; Σάμπως ξέρει τι θα πει τελος;

«Τέλος, τέλος, ΤΕΛΟΟΟΟΟΟΣ!«

Χειροκρότημα ήθελε; «Και άλλο και άλλο και άλλο» ήθελε; Ευχαριστώ ήθελε;

Τα έκανα εγώ όλα. Χειροκρότησα, ευχαρίστησα εκ μέρους του μωρού που προς το παρόν μόνο «αγκουμπρρρρρπλρρρ» ξερει να λέει και την παρακάλεσα να μας διαβάσει άλλο ένα.

Διάλεξε την Ολιβια το γουρουνακι (μην ακούσω σχόλια, σας έφαγα!)

Και κάπως έτσι βρήκαμε άλλο έναν τρόπο να απασχολούνται τα δυο τους μαζί: ο ένας ακούει και μαθαίνει, η άλλη εξασκεί την ομιλία της.

Νομίζω τους άρεσε πολύ γιατί στη συνέχεια έπαιξαν ξαπλωμένα τα δυο τους στο πάτωμα. Μέχρι που είδα την Αθηνά να τον ταίζει ένα πλαστικό καρότο κρατώντας από δίπλα ενα μπολάκι με τριμμένο τυρί… πλαστελίνης (κόλλημα η «πλατσελίνη» these days) και μου υπενθύμισα ότι ειναι κομματάκι επικίνδυνο να αφήνεις το τρίχρονο παρέα με το βρέφος.

Ήταν μια μέρα γεμάτη παιχνίδι και χαμόγελα. Οχι τίποτα φοβερό, να πέσετε να χτυπιέστε από τη ζήλεια, αλλά ναι… ήταν από εκείνες τις μέρες που χάρηκα που απαθανάτισα αυτές τις μικρές στιγμούλες.

Τις στιγμές που τα παιδιά μου άρχισαν να νιώθουν αυτή την περιβόητη αδελφική φιλία να γεννιέται ανάμεσά τους…

Τώρα κοιμούνται αγκαλιασμένα… 

Τα λατρεύω!