Ας πάρουμε -επιτέλους- την κατάσταση στα χέρια μας
Ας πάρουμε -επιτέλους- την κατάσταση στα χέρια μας
της Φραγκίσκας Μεγαλούδη
Αν και η δουλειά μου έχει άμεση σχέση με το γράψιμο, δυσκολεύτηκα να γράψω αυτο το κείμενο και είχα ομολογώ αρκετές ανησυχίες. Αποφάσισα όμως να αφήσω στην άκρη τις όποιες αναστολές και να μιλήσω ως μητέρα, ως γυναίκα αλλά κυρίως ως σκεπτόμενος πολίτης που πνίγεται στην δυσωδία της πολιτκής και κοινωνικής ζωής του τόπου.
Πρόσφατα όλοι διαβάσαμε την προσπάθεια της Ολίβιας να απαιτήσει το αυτονόητο, την επιλογή της να φέρει στον κόσμο το παιδί της όπως εκείνη επιθυμεί. Πολλές γυναίκες σχολίασαν, εδωσαν συγχαρητήρια, και την στήριξαν. Και δικαίως. Η ιστορία της Ολίβιας –και άλλων γυναικών που επέλξαν τον ίδιο δρόμο- με έκανε να αναρωτηθώ: ωραία όλοι συμφωνούμε, γιατί όμως δεν αλλάζει τίποτα; Γιατί σε τόσα σοβαρα ζητήματα, οι γυναίκες εμφανιζόμαστε αλληλέγγυες, δίνουμε συγχαρητήρια η μια στην άλλη, και την επόμενη ημέρα βρισκόμαστε πάλι στο σημείο εκκινησης;
Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι και τόσο κολακευτική. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να μας χαιδεύουν. Να αποφεύγουμε ευθύνες και να βρίσκουμε μονίμως κάποιον άλλο να κατηγορήσουμε. Ναι, είναι ένα μεγάλο εμπόριο οι καισαρικές στη χώρα μας και είναι και αυτό ένα απο τα εκατοντάδες «νοσήματα» του συστήματος υγείας. Μια ολόκληρη βιομηχανία η οποία έχει στηθεί στις πλάτες των γυναικών, η οποία όμως θα είχε καταρρεύσει, αν αυτές οι πλάτες δεν έδιναν το άλλοθι.
Ακούω συχνά γυναίκες να αναφέρονται στον μαιευτήρα τους ως τον γιατρο –ΜΟΥ-. Μια σχέση εξάρτησης και τυφλής εμπιστοσύνης για τον «κορυφαίο» επιστήμονα -σχεδόν κάθε ελληνίδα έχει και έναν ΚΟΡΥΦΑΙΟ επιστήμονα να συστήσει- τον γιατρό που είναι και φίλος και όλως τυχαία θα συστήσει την καισαρική, θα σε στείλει στο δικό του μαιευτήριο, θα σου πει αυτά που θέλεις να ακούσεις. Ή θα σου ζητήσει οσα χρήματα θέλει. Και θα τα δώσεις, διότι ο κορυφαίος επιστήμονας τα αξίζει, θα σε προσέξει, ταλαιπωρήθηκε (την δουλειά του έκανε -αν δεν ηθελε να ταλαιπωρηθεί ας διάλεγε άλλο επάγγελμα). Πρακτικές που στο εξωτερικό ανήκουν στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, στην Ελλάδα θεωρούνται αυτονότητες και συχνά οι ίδιοι με τη στάση μας τις νομιμοποιούμε.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα θέματα του τοκετού, αλλά σε όλο τον κοινωνικό μας βίο. Παραπονιόμαστε για τις παιδικές χαρες (ένα θέμα για το οποίο εχουν γράψει πολύ και η Ολίβια και ο Μάνος), πάλι δεκάδες σχόλια αγανακτησης, συμφωνούμε, προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε. Την επόμενη ημέρα η πραγματικότητα μας προσγειώνει. Οι παιδικές χαρές παραμένουν παγίδες θανάτου, ο σκύλος μας θα μπει για την βόλτα του μέσα (μα δεν φταίμε εμείς, δεν υπαρχουν χώροι πράσινου κλπ κλπ), η γόπα απο το τσιγάρο μας θα καταλήξει δίπλα απο τον υπερχειλισμένο κάδο και ο δήμαρχος θα παραμείνει στη θέση του.
Δυστυχώς στην Ελλάδα η έννοια της κοινωνικής ευθύνης είναι άγνωστη. Μπορεί να διαμαρτυρόμαστε συνεχώς αλλά θα είμαστε οι πρώτες που θα τρέξουν να πιέσουν την νηπιαγωγό ή την υπεύθυνη του κρατικού σταθμού να πάρουν το παιδί μας και ας σημαίνει αυτό πως κάποιο άλλο παιδί που προηγείται θα αδικηθεί.
Η διαφθορά δεν είναι ποτέ μονοδρομη σχέση, χρειάζεται έναν αποδέκτη για να υπάρξει. Δεν δημιουργείται ποτέ σε κοινωνικό και πολιτικό κενό. Και μπορεί το σύστημα στην χώρα μας να την γεννάει, οι πολίτες όμως την τρέφουν και την διατηρούν.
Δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε πως το ατομικό συμφέρον, όταν υπερισχύσει σε μια κοινωνία, την καταλύει. Θα ψηφίσουμε με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούμε. Δεν έχουμε μάθει να αμφισβητούμε, να διεκδικούμε ένα καλύτερο μέλλον, να το απαιτούμε για όλους, όχι μόνο για τους εαυτούς μας.
Τώρα που ζούμε μια βαθιά κρίση, όλοι θέλουν απλώς να φύγουν. Δεν τους αφορά αυτό το κράτος που –μπορεί να μην τα φαγαμε μαζί- αλλά το δημιουργήσαμε μαζί, το αφήσαμε να γίνει το τέρας που μας κατασπαράζει.
Και όμως, εμείς ως μητέρες και ως γυναίκες έχουμε αυτή τη στιγμή διπλή ευθύνη να σπάσουμε τον αρρωστημένο αυτό κύκλο.
Οι αλλαγές δεν θα έρθουν ποτέ απο πάνω προς τα κάτω. Οι πολιτικοί, τα κανάλια, οι κυβερνώντες είναι αυτοί που είναι. Δεν θα αλλάξουν, δεν θα μας σώσουν. Οι αλλάγες θα έρθουν μόνο απο κάτω, απο τα θεμέλια.
Ας οργανωθούμε λοιπόν. Το φεμινιστικό κίνημα γεννήθηκε ως μια ιδέα αλληλεγγύης και υποστήριξης των γυναικών. Ας κάνουμε πράξη την ιδέα.
Απο εδω, απο αυτο το βήμα που δίνει η Ολίβια, ας οργανώσουμε –οπως ήδη γίνεται- ομάδες εργασίας. Οχι φιλανθρωπία -αυτη δεν λύνει τίποτα- αλλα αλληλοστήριξη.
Ιδέες υπάρχουν πολλές, τρόποι αμέτρητοι.
Ομάδες γυναικών που θα μπορούσαν να προσφέρουν φύλαξη παιδιών σε γυναίκες που δεν μπορούν να πληρώσουν σταθμό, αλλά πρέπει να ψάξουν για δουλειά. Και σε αντάλλαγμα, η γυναίκα που θα βοηθηθεί να προσφέρει κάτι άλλο, ανάλογα με την ανάγκη της ομάδας. Η καθηγήτρια αγγλικών να κάνει μια ώρα μάθημα σε ένα παιδί και η μητέρα του παιδιού να προσφέρει στην καθηγήτρια οικιακή βοήθεια ως αντάλλαγμα. Μια γιατρός να αναλάβει να ενημερώσει για ιατρικά θέματα, μια δικηγόρος να οργανώσει ομάδες οπου οι γυναίκες θα μαθαίνουν τα δικαιώματα τους. Δεν χρειάζεται φιλανθρωπία, για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, χρειαζεται αυτογνωσία και οργάνωση.
Οι εποχές της αυθεντίας τελίωσαν. Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Το χρωστάμε στα παιδιά μας.
—
Διαβάστε περισσότερα κείμενα της Φραγκίσκας στο http://www.franmeg.blogspot.gr
Εύγε Φραγκίσκα! Έτσι! Γράψε μου: mamastodromo@gmail.com
εγω το μεγαλυτερο προβλημα που βλεπω στην καπιταλιστικη [παγκοσμιοποιημενη κοινωνια μας ειναι η φορολογια. τρελενομαι. δουλευει μονο ο αντρας μου και δεν βγαινουμε καθολου, πληρωνουμε ενα σωρο φορους για αυτα που καποιοι φαγανε. εγω δεν εφαγα και οχι δε γουσταρω να πληρωνω δε μ ενδιαφερει που θα τα βρει το γ.... κρατος μας. να τα παρει απο αυτους που εφαγαν, καταχραστηκαν, δεν ξερω κι εγω τι εκαναν. ο αντρας μου εχει ενα σπιτι που το εχτισε ο ιδιος με τα χερια του μαζι με τον πατερα του. γι αυτο το σπιτι καθε χρονο δινουμε ενα καρο λεφτα στην εφορια. φανταζομαι θα ειδες και τα μετρα που ετοιμαζονται να ψηφισουν. πραγματικα δεν μπορω να κατανοησω πως αυτα τα τερατα ξεπουλανε μια χωρα και οδηγησαν τοσο κοσμο στην αυτοκτονια. δεν καταλαβαινω τι σοι πλασματα ειναι -ανθρωποι δεν ειναι παντως- που εχουν σαν μοναδικο σκοπο την εξαθλιωση του κοσμου, που μολις διαμαρτυρηθει τον σακατευουν και στο ξυλο κι απο πανω. δεν ειναι η ανεργια το προβλημα μου η ανεργια μπορει ευκολα να καταπολεμηθει με τον τροπο που λες, με την αυταρκεια και την ανταλλακτικη οικονομια και κυριως την στροφη στον πρωτογενη τομεα παραγωγης τροφιμων και πρωτων υλων. το προβλημα μου ειναι η βαναυση επιθεση που δεχεται ο λαος,ειδικα τα φτωχα και τα πρωην μεσαια οικονομικα στρωματα, οχι μονο στην ελλαδα αλλα παντου στη γη το ιδιο γινεται. ενα αλλο που θα επρεπε να μας καιει ειναι οι αλλαγες στο χωρο των τροφιμων, οπου τα μεταλλαγμενα κερδιζουν συνεχως εδαφος, σε πολελς χωρες απαγορευεται η σπορα με παραδοσιακους σπορους και ο αγροτης ειναι υποχρεωμενος να αγοραζει καθε χρονο τους μεταλλαγμενους σπορους καποιων μεγαλων πολυεθνικων. ειναι πολλα που θα πρεπει να μας απασχολησουν το επομενο διαστημα. ενα πραγμα παντως πιστευω, μετα απο 50 χρονια ΑΝ υπαρχει ανθρωποτητα, κατα πασα πιθανοτητα θα ζει ανταλασσοντας αγαθα και πολεμωντας με ξυλινα ροπαλα..
Ας μην ξεφύγουμε απο το θεμα, η ανάρτηση δεν είχε σκοπο ουτε να αλλάξει τον καπιταλισμό, ουτε πρότεινα άλλο τροπο διακυβέρνησης, ουτε μίλησα για αλλαγή συστήματος. Τα μεταλλαγμένα ειναι μεγάλο θεμα, το ίδιο και η κλιματική αλλαγή, και οι συμφωνίες του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου και οι πατεντες που δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε βασικά φάρμακα για τους φτωχούς. Ομως όλα αυτά ειναι άλλη ανάρτηση. Εγω έκανα μια πρόταση στις γυναίκες που υφίστανται την κρίση, για να μπορέσουν να οργανωθούν, και να απορροφήσουν λιγο τις συνέπειες των καταστάσεων, δεν ειναι ουτε ουτοπικό ουτε επαναστατικό οτι έγραψα και γίνεται ήδη εδω και πολλα χρόνια στο εξωτερικό. Παντού ο κόσμος οργανώνεται με πρωτοπόρες τις μητέρες διοτι η επιβίωση τις αφορά πρώτες. Εαν οι φτωχες αγραμματες γυναικες που ζουν σε μια παραγκουπολη στην Ουγκαντα μπροεσαν να οργανωσουν με επιτυχια ομαδες αυτοδιαχειρισης και δεν μπορούν οι γυναίκες της Ελλάδας, δεν έχω κατι επιπλέον να πω. Απο εκει και πέρα, ο καθένας κανει τις επιλογές του. Μου έκανε εντύπωση που όλοι είπαν α τι ωραία κ έτρεξαν να ακυρώσουν την ιδέα διοτι δεν θα γινει γιατι ετσι ειμαστε στην ελλαδα. Τότε λοιπόν ας καθίσουμε να περιμένουμε το τέλος ή τον - ανύπαρκτο- σωτήρα. Αααα και κάπου εκει στο μεσοδιάστημα ας βλέπουμε την φωτιά να καίει τα σπίτια μας, δεν πειράζει, ελλαδα ειμαστε, εδω οι ιδέες ειναι μονο για τους άλλους.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Εμείς οι γυναίκες, ειδικά εσείς οι νέες γυναίκες μπορείτε να αλλάξετε το κόσμο.Κα πρέπει να γίνει άμεσα γιατί δυστυχώς ζούμε σε μία ασθενή κοινωνία η οποία μας παρασύρει στη καταστροφή.Εγώ είμαι έτοιμη να βοηθήσω σ' ότι μου ζητηθεί. Και θέλω να κλείσω μ' αυτό που τελευταίο έγραψες"Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Το χρωστάμε στα παιδιά μας."