Γεννιέται ένα παιδί.
Εγραφα παλιότερα ότι το βρέφος είναι εντελώς καινούργιο. Αχρησιμοποίητο. Όλα πάνω του είναι τέλεια. Και αμέσως εμείς (οι μεγάλοι) αρχίζουμε να το «πειράζουμε».
ΟΚ. Ξέρω. Είναι αναπόφευκτο.
Είναι όμως πώς το βλέπει ο καθένας.
Όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά η Αθηνά με τον Αρχέλαο, δεν ξέρω πόσο δύσκολη στιγμή ήταν για κείνη, αλλά για μένα ήταν η δυσκολότερη που ένιωσα (μέχρι σήμερα που μιλάμε) με την Αθηνά.
Το παιδί μούδιασε.
Προφανώς και δεν είχε καταλάβει ότι το «νινί» που έκρυβε στην κοιλιά της μαμά ήταν ένα ανθρωπάκι που θα ερχόταν να χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς της… την δική της θέση.
Ξέρω… ξέρω…. Ήξερα κι από πριν… τα πρωτότοκα ζηλεύουν… θα συνηθίσει… αργότερα θα είναι τόσο καλά τα δυό τους μαζί… και άλλα πολλά… που έτσι κι άλλως ή μάλλον ενδεχομένως… θα γράψετε στα σχόλια σας.
Δεν με φόβισε ποτέ το προφανές… Το κρυμμένο με ανησυχεί.
Το μοντέλο «Αθηνά» μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν εντελως ευτυχισμένο. Τίποτα δεν είχε διαταράξει την υπέροχη ζωή που ζούσε. Και ξαφνικά κάτι σκάει μέσα της.
Ζήλεια;
Μπορεί.
Απόρριψη;
Μπορεί.
Φόβο;
Μπορεί.
Όλα μαζί;
Μπορεί.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα… Το παιδί όμως βρέθηκε ξαφνικά σε μια ελέυθερη πτώση… και βέβαια ακούμπησε μαλακά… ήδη μετα από 3 εβδομάδες συγκατοίκησης, τον αντιμετωπίζει τον Αρχέλαο , όπως αντιμετωπίζει τον Σμούντα και την Σέρπα… δλδ ανάλογα με τη διάθεσή της.
Όμως εκείνη η ολιγοήμερη ελεύθερη πτώση πώς έγραψε μέσα της;
Θα την κάνει πιο καχύποπτο άνθρωπο;
Πιο φοβισμένο;
Πιο αποφασιστικό;
Πιο σκληρό;
Πιο μαλακό;
Εγώ (με τα ενήλικα μάτια μου) είδα στο παιδί: μεγάλη στεναχώρια… απ’ αυτές που δεν μπορείς να ουρλιάξεις: «Όχι, δεν θέλω»…
Το ερώτημα είναι αν τελικά εγώ στεναχωρέθηκα περισσότερο από εκείνη. Φοβάμαι χαχαχαχαχαχαχαχα ότι συνέβη το πρώτο. Μάλλον εγώ είμαι αυτός που κάτι τσακίστηκε μέσα μου, όταν είδα την απελπίσία της.
Ναι, είναι ευγενικό παιδί η Αθηνά μας.
Και είμαι περήφανος γι’ αυτό… αλλά να που τώρα αντιμετώπισε με ευγένεια την απελπισία της.
Περήφανος είμαι… ικανοποιημένος όμως είμαι;
Μμμμμμμ μάλλον όχι…
Στη ζωή της θα αντιμετωπίσει κι άλλες τέτοιες ξεφνικές «αναποδιές»; Θα τις αντιμετωπίζει ΟΛΕΣ με ευγένεια;
Σηκώνω το βλέμμα και την κοιτάζω. Καθεται δίπλα στη μαμά της που θηλάζει τον μικρό. Με το χεράκι της ακουμπά το γόνατο της μαμάς και βλέπει cartoon στην τηλεόραση. Όλα είναι υπο έλεγχο…
Τότε γιατί με απασχόλησε τόσο;
Νομίζω, επειδή εγώ υπήρξα δευτερότοκος και και δεν ένιωσα αυτό που ένιωσε η Αθηνά ή ο αδελφός μου…
Εκείνος φορά πάντα γραβάτα, εγώ ποτέ.
Εκείνος παντρεύτηκε μια φορά, εγώ τρείς.
Εκείνος έκανε δυο παιδιά στα 35 του κι εγώ επίσης δυό στα 55 μου.
Εγώ έχω τατού, εκείνος είναι πολιτικός.
Θα βάζατε στοίχημα ότι δεν έπαιξε κανένα ρόλο το γεγονός ότι εκείνος είναι πρωτότοκος και εγώ δευτερότοκος;
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Κύριε Μάνο, (σε λέω έτσι γιατί το βρίσκω πολύ χαριτωμένο που μερικές μαμάδες σου απευθύνονται έτσι) Μάλλον δεν ξέρετε τι καλό παιδί έχετε. Για σας που είναι καθημερινότητα, μπορεί να σας φαίνεται φυσιολογικό να έχετε ένα τόσο ήρεμο παιδί, αλλά νομίζω πως είστε στην τυχερή μειοψηφία. Έβλεπα τώρα το βίντεο στο fcb που δείχνεις στην Αθηνά τη μαμά της. Τι γλυκό πλάσμα είναι αυτό! Τα μάτια της γεμάτα αγάπη, γλύκα. Η δικιά μου (που δε χρειάζεται να σου πω ότι την υπερλατρεύω) θα είχε πατήσει όλα τα πλήκτρα του laptop, θα είχε αρπάξει μολύβι να ζωγραφίσει την οθόνη. Θέλεις κι άλλα? Το παιδί σας δε μου φαίνεται ούτε κλειστό, ούτε καλοκάγαθο, ούτε οτιδήποτε άλλο. Μου δείχνει ότι δίνει χώρο σε όλους και κάνει πίσω όποτε χρειάζεται.Άστην έτσι όπως είναι...ευγενική,γλυκειά,ίσως λίγο υποχωρητική όποτε πρέπει. Κι αν την "πατήσει" κάποιος υποτιμώντας τη δύναμή της,μόνη της θα σηκωθεί γρήγορα γιατί θα τον συγχωρήσει αμέσως. Δε θα αναλωθεί σε χαζές σκέψεις. Αυτή είναι η δύναμή της...που δε δείχνει πόσο δυνατή είναι. Η Αθηνά μου φαίνεται ότι έχει το χαρακτήρα του αδερφού μου. Άλλοι θα τον πουν κλειστό, υποχωρητικό, αλλά εγώ που θα τον ρωτήσω γιατί δεν αντέδρασε σε κάτι που του έκαναν θα μου πει: "Με αυτά θα ασχολούμαι τώρα. Εγώ το έχω αλλού το μυαλό μου" Και αλήθεια στο λέω το μυαλό του το έχει στο να είναι ο ίδιος καλά, να πετυχαίνει τους στόχους τους (και μέχρι τώρα το κάνει πολύ καλά!) και δεν τον νοιάζει αν κάποιος τον έριξε, τον αντέγραψε, τον κατηγόρησε. Έχει μια μοναδική δύναμη να αδιαφορεί σε όλες τις μικρότητες. Η Αθηνά σας αυτό μου θυμίζει. Αν ήταν δικό μου παιδί δε θα την "πείραζα" καθόλου. Και ευχηθείτε και καλή δύναμη σε εμάς τους υπόλοιπους που ζούμε κάθε μέρα με την αταξία και την ανυπακοή.
Μου πηρε περιπου 2 χρονια για να ξεπερασω αυτες τις σκεψεις, αυτα που γραφεις. Τα ιδια εβλεπα στον γιο μου οταν ηρθε η αδερφη του...πιο ζορικο συναισθημα δεν θυμαμαι να εχω νιωσει ( σε κανει να θες να προστατευσεις το πρωτο ακομα πιο πολυ,καλως ή κακως εμενα ετσι μου βγαινει).
Ολα ειναι υπο έλενχο γιατι εσείς έχετε αυτοκυριαρχία σαν γονείς και εμπνέετε εμπιστοσύνη και γαλήνη τόσο στην Αθηνά οσο και στον Αρχέλαο!! Απο την αρχή της εγγυμοσύνης της Ολίβιας θάυμασα τον τρόπο με τον οποιο χειριστηκατε ,ας μου επιτραπει η εκφραση, τον ερχομο του μωρου...η Αθηνά εγινε μέτοχος της χαράς σας, μπορει να μην ειχε καταλάβει εντελώς τι γινόταν στην κοιλίτσα της μαμάς όμως την έβλεπε να φουσκώνει , τη χάιδευε, ειχε επίγνωση της αλλαγής... Το καλύτερο που μπορούσατε και κάνατε ήταν το οτι δεν αποκλείσατε την Αθηνα απο τις πρώτες μέρες του μωρου στο σπιτι...Σιγουρα θα ένιωσε περίεργα όμως δεν επαψε ποτε να ειναι μέρος του συνόλου σας!Την αγάπη σας τη νιώθει κ όσο εσεις βεβαιώνετε οτι υπάρχετε εκει, σταθερά , η Αθηνα ποτε δεν θα αμφισβητησει τη θέση της στην οικογένεια κ ουτε θα δει ποτε τον αδελφουλη της σαν το παρείσακτο που ηρθε να της φάει τη θέση!! Μπράβο κ πάλι μπράβο!!