Η Μεγάλη Αδελφή

Γεννιέται ένα παιδί.

Εγραφα παλιότερα ότι το βρέφος είναι εντελώς καινούργιο. Αχρησιμοποίητο. Όλα πάνω του είναι τέλεια. Και αμέσως εμείς (οι μεγάλοι) αρχίζουμε να το «πειράζουμε».

ΟΚ. Ξέρω. Είναι αναπόφευκτο.

Είναι όμως πώς το βλέπει ο καθένας.

Όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά η Αθηνά με τον Αρχέλαο, δεν ξέρω πόσο δύσκολη στιγμή ήταν για κείνη, αλλά για μένα ήταν η δυσκολότερη που ένιωσα (μέχρι σήμερα που μιλάμε) με την Αθηνά.

Το παιδί μούδιασε.

Προφανώς και δεν είχε καταλάβει ότι το «νινί» που έκρυβε στην κοιλιά της μαμά ήταν ένα ανθρωπάκι που θα ερχόταν να χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς της… την δική της θέση.

Ξέρω… ξέρω…. Ήξερα κι από πριν… τα πρωτότοκα ζηλεύουν… θα συνηθίσει… αργότερα θα είναι τόσο καλά τα δυό τους μαζί… και άλλα πολλά… που έτσι κι άλλως ή μάλλον ενδεχομένως… θα γράψετε στα σχόλια σας.

Δεν με φόβισε ποτέ το προφανές… Το κρυμμένο με ανησυχεί.

Το μοντέλο «Αθηνά» μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν εντελως ευτυχισμένο. Τίποτα δεν είχε διαταράξει την υπέροχη ζωή που ζούσε. Και ξαφνικά κάτι σκάει μέσα της.

Ζήλεια;
Μπορεί.

Απόρριψη;
Μπορεί.

Φόβο;
Μπορεί.

Όλα μαζί;
Μπορεί.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα… Το παιδί όμως βρέθηκε ξαφνικά σε μια ελέυθερη πτώση… και βέβαια ακούμπησε μαλακά… ήδη μετα από  3 εβδομάδες συγκατοίκησης, τον αντιμετωπίζει τον Αρχέλαο , όπως αντιμετωπίζει τον Σμούντα και την Σέρπα… δλδ ανάλογα με τη διάθεσή της.

Όμως εκείνη η ολιγοήμερη ελεύθερη πτώση πώς έγραψε μέσα της;

Θα την κάνει πιο καχύποπτο άνθρωπο;

Πιο φοβισμένο;

Πιο αποφασιστικό;

Πιο σκληρό;

Πιο μαλακό;

Εγώ (με τα ενήλικα μάτια μου) είδα στο παιδί: μεγάλη στεναχώρια… απ’ αυτές που δεν μπορείς να ουρλιάξεις: «Όχι, δεν θέλω»…

Το ερώτημα είναι αν τελικά εγώ στεναχωρέθηκα περισσότερο από εκείνη. Φοβάμαι χαχαχαχαχαχαχαχα ότι συνέβη το πρώτο.  Μάλλον εγώ είμαι αυτός που κάτι τσακίστηκε μέσα μου, όταν είδα την απελπίσία της.

Ναι, είναι ευγενικό παιδί η Αθηνά μας.

Και είμαι περήφανος γι’ αυτό… αλλά να που τώρα αντιμετώπισε με ευγένεια την απελπισία της.

Περήφανος είμαι… ικανοποιημένος όμως είμαι;

Μμμμμμμ μάλλον όχι…

Στη ζωή της θα αντιμετωπίσει κι άλλες τέτοιες ξεφνικές «αναποδιές»; Θα τις αντιμετωπίζει ΟΛΕΣ με ευγένεια;

Σηκώνω το βλέμμα και την κοιτάζω. Καθεται δίπλα στη μαμά της που θηλάζει τον μικρό. Με το χεράκι της ακουμπά το γόνατο της μαμάς και βλέπει cartoon στην τηλεόραση. Όλα είναι υπο έλεγχο…

Τότε γιατί με απασχόλησε τόσο;

Νομίζω, επειδή εγώ υπήρξα δευτερότοκος και και δεν ένιωσα αυτό που ένιωσε η Αθηνά ή ο αδελφός μου…

Εκείνος φορά πάντα γραβάτα, εγώ ποτέ.

Εκείνος παντρεύτηκε μια φορά, εγώ τρείς.

Εκείνος έκανε δυο παιδιά στα 35 του κι εγώ επίσης δυό στα 55 μου.

Εγώ έχω τατού, εκείνος είναι πολιτικός.

Θα βάζατε στοίχημα ότι δεν έπαιξε κανένα ρόλο το γεγονός ότι εκείνος είναι πρωτότοκος και εγώ δευτερότοκος;

Μάνος

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr