Ανακάλυψα το eimaimama και αφού είδα όλες τις ιστορίες, είπα να γράψω και εγώ τη δική μου εμπειρία, μιας και έγινα μαμά στα 17…
Δεν ήμουν καν 17 όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος και φυσικά… έπαθα σοκ! Σκεφτόμουν ότι το τεστ ήταν λάθος, έτσι αποφάσισα να πάω σε μια γυναικολόγο. Και μου το επιβεβαίωσε! Ο μεγαλύτερός μου φόβος έγινε πραγματικοτητα.
«Κατι τώρα; Πώς το λέμε στους δικούς μου;»
Όπως είναι φυσικό, δεν περίμεναν να γίνω μαμά τόσο μικρή, ούτε και να σταματήσω το σχολείο μου. Άλλα σχέδια είχαν για μένα. Να μην τα πολυλογώ, με τις πολλές αντιρρήσεις στην αρχή, κατάφεραν τελικά να συνειδητοποιήσουν ότι θα γίνουν παππούδες, πριν καλά καλά κλείσουν τα σαράντα.
Ο πρώτος υπέρηχος ήταν για μένα υπέροχος. Με το που άκουσα την καρδούλα του μπέμπη μου, έβαλα τα κλάματα. Αθόρυβα!
Περνούσε ο καιρος και η εγκυμοσύνη προχωρούσε ομαλά, περίμενα πως και πως την πιθανή ημερομηνία τοκετού στις 27 Μαίου 2012… Στον έβδομο μήνα άρχισαν οι συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να αρχίσω να το μαγνήσιο. Με τόσο μαγνήσιο (6 χάπια την ημέρα για μία εβδομάδα και αργότερα τρία την εβδομάδα μέχρι να μπω στο μήνα μου, αν και δεν το τήρησα), ήξερα ότι δεν θα γεννήσω σύντομα!
Οι μέρες περνούσαν, μπήκα στο μήνα μου, χωρίς κανένα ίχνος επερχόμενης γέννας!
Η πιθανή μου ημερομηνία είχε φτάσει και εγώ κόντευα να σκάσω. Ήμουν πρησμένη, αλλά ευτυχώς είχα βάλει μόνο 10 κιλά. Πήγα για την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο της Καβάλας στο γιατρό μου με παρακολουθούσε και αφού με έβαλαν σε καρδιοτοκογράφο και με εξέτασαν, μου είπαν πως ακόμη έχω μόνο διαστολή δύο και το μωρό είναι πολύ ψηλά, κάτι που έδειχνε πως ο μπεμπάκος μου δεν είχε σκοπό να γεννηθεί. Ε, αφού με έστειλαν σπίτι μου το απόγευμα της 27ης Μαίου -Κυριακή μάλιστα- θα ξαναπήγαινα για επανεξέταση δύο μέρες μετά. Αλλά ο γιατρός μου, οικογενειακός φίλος, επικοινώνησε με τη μαμά μου και της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να κάνουμε καισαρική, γιατί υπήρχε περίπτωση να μην αντέξω τους πόνους.
Εγώ είχα ψιλοφοβηθεί τις τελευταίες μέρες και σκέφτηκα ότι η καισαρική θα ήταν εύκολη λύση.
Αφού κάναμε εισαγωγή Δευτέρα απόγευμα, το ίδιο βράδυ άρχισα να έχω λίγη αιμορραγία. Είπα «Ωπ, εδώ είμαστε! Θα γεννήσω φυσιολογικά και δεν θα έχω κανέναν μαζί μου!»
Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα…
Το επόμενο πρωί και μετά από ένα βράδυ ξάγρυπνη, άρχισαν να με ετοιμάζουν για το χειρουργείο. Με όλο το σόι μαζεμένο και το δικό μου και του άντρα μου, μπήκα στο χειρουργείο. Λόγω ηλικίας, όλοι προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Και έτσι έγινε. Μετά από 20 λεπτά στο χειρουργείο, με συζητήσεις και γέλια, άκουσα το κλάμα του μικρού μου. Τον πήραν, τον τύλιξαν και μου τον έφεραν. Μέσα στη ζαλάδα μου άκουσα μια μαία να μου λέει ότι το μωρό είναι σίγουρα τέσσερα κιλά!
Αφού γύρισα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα 2 ώρες, περίμενα πως και πως να μου φέρουν το μωρό μου! Άρχισαν και οι πόνοι μόλις πέρασε και η νάρκωση και η μόνη μου παρηγοριά ήταν αυτός! Το μωρό μου!
Τελικά τον πήρα αγκαλιά 9 ώρες μετά και ένιωσα τα πάντα!
«3.950 και 55 εκατοστά παίδαρος!», μου είπε η μαμά μου.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο..! Ακόμα και τώρα το ίδιο νιώθω! Είμαι εξαρτημένη από το γιο μου και όπως μου ειπαν και οι μαίες «Πρέπει να είσαι περήφανη που πήρες αυτή την απόφαση!»
Βέβαια, αν κάνω και δεύτερο παιδί, θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά!
Παρ’ όλο που δεν κατάφερα να δώσω εξετάσεις και να τελειώσω το Λύκειο, δεν έχω πρόβλημα. Το έχω ήδη δρομολογήσει και αυτό. Δεν θα άλλαζα για τίποτε στον κόσμο αυτή την απόφασή μου και λατρεύω το μωρό μου όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Τώρα μάλιστα κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μαμάς που ακόμα και εγώ η ίδια δεν την άντεχα μέχρι πριν λίγους μήνες!
Άλλωστε… θα μεγαλώσουμε μαζί!!
Μικαέλλα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
δεν υπαρχει μεγαλυτερο δωρο απο ενα μωρο..ακομη σπουδαζα οταν το τεστ βγηκε θετικο..τωρα 7 χρονια μετα δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο στην ζωη μου!
Εγώ την ημέρα που είχα τα γενεθλια μου(18) έκανα το τεστ όπου ηταν κ θετικό!!!Υπάρχει καλύτερο δώρο απο αυτο;;κ εγώ γέννησα με καισαρική αλλα όλα καλά!!Τώρα ο πρίγκιπας μου είναι 10 χρονων κ έχω κ μια πριγκίπισσα 4 χρονων!!!Έχουμε μια καταπληκτικη οικογένεια που όλοι θα ζήλευαν!!!! Υ.Γ.Τοτε όλοι μας λυποντουσταν,πως θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε!!!Όμως ο Θεός είναι μεγάλος κ αν υπάρχει αγάπη κ υπομονή όλα γίνονται!!!!!
Μικρή μαμά, welcome to our club! Εμείς (τέλος λυκείου κι οι 2, το 2004) ανακαλύψαμε ότι είμαι έγκυος!!! Δέκα χρόνια μετά, με μια κόρη 9,5 ετών και έναν μπομπιράκο 4μηνών, ζούμε έναν μεγάλο έρωτα!!! Δουλειά και σπουδές μαζί με οικογένεια, θέληση κι όρεξη να υπάρχει (με βοήθεια από τους δικούς μας φυσικά) κι όλα γίνονται. Πέρασα σε Τει με εργαστήρια και παρακολουθήσεις κι απουσίες 2 ώρες μακρυά απ το σπίτι μου, το έβαλα πείσμα όμως και αργά αλλά σταθερά, τελείωσα κι ορκίζομαι τον άλλο μήνα!!!! Πτυχιακή παρουσίασα 5 μέρες πριν γεννήσω και τα τελευταία δυο μαθήματα τα έδωσα 22 μέρες αφού γέννησα! Είμαι πια πεπεισμένη οτι οι μαμάδες όλα τα μπορούμε!! Να μας ζήσουν τα παιδάκια μας κι ας τα αποκτήσαμε στα 17, στα 27, στα 37,στα 47! Με αγάπη και σεβασμό ανάμεσα στο ζευγάρι και όρεξη για ζωή, γίνονται θαύματα!! Υγ το γέλιο το έχει η τρελογιαγιά (μαμά μου) που όταν βγαίνει για ψωνια-βόλτα με την κόρη μου, δε χορταίνει να ακούει από τους τριγύρω ''Σας είπε γιαγιά?!?! Μα είστε τόσο νέααααα!''. Άλλο που δε θέλει η τρελοπενηντάρα!!!
να σου ζηση το παιδακι σου, παρομια ιστορια με της κορης μου και αυτη ηταν 16 1/2 οταν μου ειπε οτι ειναι εγκυος. Εγω καθετη "δεν υπαρχει εκτρωση".Γεννησε στα 17 και κατι, ενα παιδαρο.ομολογω οτι εχω ξετρελλαθει απο τον πρωτο υπερυχο,αλλα και οταν τον ειδα τα ειδα ολα πραγματικα. απο 20 ημερων τον μεγαλωνα κατα αποκλιστικωτητα για να τελειωσει το σχολειο η κορη μου κ να προχωρισει σε σπουδες.Απο την πλευρα του πατερα του εγγονου μου, καμια βοηθεια ουτε οικονομικη ουτε πρακτικη. παρολαυτα τα καταφεραμε με την κορη μου και μεγαλωνουμε ενα υγειεστατο,πανεξυπνο και πανεμορφο παλιακαρακι.Ουταν λεει γιαγια χανομαι,το λατρευω το εγγονακι μου κ ειμαι περιφανη για την κορη μου που δε σκεφτηκε ουτε αυτη να σκοτωσει το παιδι της.Μπραβο σε ολες τις μπεμπομανουλες που σας λεω εγω.
29/5/2002 γέννησα τον γιο μου. Μπράβο για την απόφασή σου, θέλει κουράγιο να μεγαλώνεις παιδί τόσο νέα. Μην αφήσεις τις σπουδές σου. Τέλειωσε το Λύκειο και δώσε πανελλήνιες. Σπούδασε για σένα και τον γιο σου! πρέπει να πατάς γερά στα πόδια σου για χάρη του.
ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ!!!ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΜΕ ΣΕΝΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ....29/5/2012!!!!