Το ξεχωριστό της σημάδι
«Τι θα κάνατε αν το παιδάκι σας είχε κάποιο αισθητικό πρόβλημα το οποίο ξέρετε οτι δεν θα διορθωθεί ποτέ; Πώς θα του μαθαίνατε να αντιμετωπίσει τα σκληρά σχόλια άλλων παιδιών;«
Αυτό έγραψε πριν λίγες μέρες μια μαμά στην ομάδα μας στο Facebook και στάθηκε η αφορμή να εκφράσω και εγω τις ανησυχίες μου γι’ αυτό το θεμα μιας και η Δεσποινούλα μου έχει μια μεγάλη ουλή στο ποδι της σαν σουβενίρ απο τις μέρες τις στην ΜΕΝΝ. Στην αρχή μας είπαν πως προκλήθηκε όταν η μικρή έβγαλε μόνη της τον ορό της, αλλά οσοι γιατροί την είδαν μετά μας επιβεβαίωσαν πως κάτι αλλο θα συνεβει το οποίο δυστυχώς δεν θα μαθουμε ποτέ. Αφού πήραμε γερό το παιδάκι μας από εκεί μέσα δεν το ψάξαμε περισσότερο να είμαι ειλικρινής.
Πριν λίγο καιρό σε μια νοσηλεία express που είχαμε στο Παίδων κάναμε μάνα και κόρη ξανά mantoux προληπτικά και γυρω από το σημείο που έγινε το εμβόλιο ζωγραφίσαν το γνωστό κυκλάκι. Όταν το έδειξε η μικρή στην γιαγιά της της είπε οτι έχει -τι αντιπαθετικη λεξη- «μιμι» και η Δεσποινα το εδειχνε σε ολους. Ηρθε και η μέρα όμως που μου έδειξε το μπουτακι της και μου είπε οτι έχει «μιμι» και εννοούσε φυσικά την ουλή της. Το πόσο στεναχωρήθηκα εκείνη την μέρα δεν μπορείτε να το φανταστείτε.. Μπορεί για μένα να είναι ενα σημάδι που μου θυμίζει ποσο μοναδική και μαχήτρια ειναι η κόρη μου αλλά για εκείνη θα είναι κατι που θα το κουβαλάει πανω της μέχρι να μεγαλώσει.
Τα παιδιά κακά τα ψέμματα είναι σκληρά και σίγουρα θα βρεθούν κάποια να την κοροϊδέψουν για το σημάδι της και ίσως και κάποιοι νεαροί αύριο μεθαύριο να την κοιτάξουν περίεργα. Δεν θέλω να της το κρύβω με παντελόνια και μίντι φούστες, ούτε γενικά να το αντιμετωπίσω σαν «προβλημα» αν και ξερω σίγουρα οτι εκείνη έτσι θα το βλέπει. Παλιότερα μας ρώτησε μια κυρία στο δρόμο γιατί δεν της κάνουμε πλαστική. [Ξέρετε απο εκείνες τις καλοπροαίρετες που χώνουν την μύτη τους παντού] Κι εγώ κ ο άντρας μου συμφωνήσαμε πως το παιδί μας είναι υπέροχο όπως ειναι και πως καλο θα ειναι να αποφασισει μόνη της τι θα κάνει με το σώμα της [πλαστικη, τατουαζ,κλπ] μεγαλωνοντας και όχι να την υποβάλουμε σε μία χειρουργική επεμβαση μόνο και μόνο για λογους «αισθητικής».
Ξεκινήσαμε λοιπόν να δείχνουμε στην Δεσποινα την ουλή της και να λέμε «Κοίτα, τι δυνατή που είσαι!» και να την παροτρύνουμε να την δείξει στην γιαγια και σε άλλους με καμάρι λέγοντας το ίδιο. Αυτό όμως δεν θα πιάνει για πάντα. Κάπως θα πρέπει να την βοηθήσουμε να αγαπήσει το σώμα της όπως είναι και να μην ντρέπεται γι αυτο, είτε έχει σημάδια, είτε παραπανίσια κιλά, είτε οτιδήποτε άλλο. Παράλληλα οφείλουμε να μαθουμε στον γιο μας τον Δημήτρη οτι τους ανθρώπους τους αγαπούμε γι’ αυτό που είναι κι οχι γι αυτό που δείχνουν και πως δεν ποτέ κοροϊδεύουμε κανέναν, γιατί απλα μας φαίνεται περιεργος…
Μπορεί για κάποιους να φαινεται χαζο σαν προβλημα, μπορει καποιοι αλλοι να το θεωρειτε ισως και πιο σοβαρο απο μενα, γιατι τα παιδια σας ειναι ακομα πιο ξεχωριστα. Σιγουρα όμως με ενδιαφέρει η γνώμη σας όποια κι αν είναι.
Χαρά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τα σημάδια δείχνουν τον δρόμο που περάσαμε και πόσο δυνατοί βγήκαμε. Η κόρη μου πάλεψε 3 μήνες στη ΜΕΝΝ & νίκησε. Η βλεφαροπτωση στο ματακι της, είναι το δικό της " πονηρό κλείσιμο ματιού " στη ζωή! Η αυτοπεποιθηση και το θάρρος, θα διωξουν όλα τα πιθανά αρνητικά σχόλια. Άλλωστε όπως είπα πρόσφατα σε μια "καλή κυρία"... Όλοι μπορεί να τραυματιστουμε κάποτε και να αποκτήσουμε κάποιο σημάδι, σταματάει η ζωή εκεί ? Τα σημάδια που πραγματικά πονάνε, είναι της ψυχής... Υπάρχει λόγος, ειλικρινά ??? Κοιτάμε μόνο μπροστά και πάντα θετικά!
Νομιζω πως αυτό που εσείς λέτε πρόβλημα πραγματικα δεν είναι. Δεν είναι καν κατι το οποίο πρέπει να σας και μας απασχολεί. Το να έχει κάποιος ενα σημαδι δεν θα πει πως ήρθε και το τελος του κόσμου. Το θέμα ειναι πως πρέπει να σκευτουμε κι εμείς λίγο πως θα ηταν αν το παιδι μας ήταν τυφλο, ανάπηρο, κουφό, με πρόβλημα στον εγκέφαλο κτλ. Πρεπει να ρωταμε τον εαυτό μας: θα προτημουσα το παιδί μου να ηταν τυφλό η να ειχει ενα απλό σημαδι? Υπαρχουν πολλά παιδιά με αυτά τα πρόβληματα που θα παρακαλούσαν τον θεο να έχουν σημαδια σε όλο τους το σωμα παρα να είναι σε αυτήν την κατασταση σε οποιαδήποτε κατάσταση που θα μπορούσε να ηταν. Παντα θα πρέπει να σκεφτόμαστε πως υπαρχουν πολύ χειρότερα που θα μπορουσαν να συμβούν και πιστέψτε με αν προετοιμασετε κι εσείς το παιδί σας έτσι θα χεραιτε που έχει αυτό το σημάδι και δεν έχει αλλα πολύ σοβαροτατα προβληματα. Και αν το ρωταει και καποιος συμμαθητής του η κάποιος στον δρόμο τι έχει εκεί πολύ απλα θα του λέει το θεμα είναι όχι τι έχω εγώ εκεί αλλά το θέμα είναι πως είμαι υγειης και σου μιλάω και σε ακούω και σε βλέπω αυτή την στιγμή και για αυτο είμαι χαρουμενος! Ε.Γ Ευχαριστώ πολύ την αγαπημένη μου Βίκη που μου τα έμαθε όλα αυτά. Και γι αυτό είμαι ευτυχισμένη!
Είμαι πολύ μελαχρινή με αποτέλεσμα ο γιος μου να έχει το λεγόμενο "μογγολικό σήμάδι"δηλ. χαμηλά στην πλάτη και τα οπίσθια έχει μεγάλες μπλε κηλίδες. Τόση ώρα διαβάζω το άρθρο και τις απαντήσεις και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχει κι ο γιος μου κάποιο σημάδι. Δεν έχει καμιά σημασία, το λέμε το τατουάζ του από τότε που γεννήθηκε. Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι έχετε χρειαστεί να απάντήσετε σε ερωτήσεις, τι είναι αυτό κλπ. Εμένα δυστυχώς τα σημάδια φαίνονται σαν μελανιές, και πολλές φορές έχει κοπεί το χαμόγελο σε ανθρώπους που το βλέπουν, νομίζοντας ότι ίσως τον...κακοποιούμε...
Σιγα βρε παιδια δημιουργειτε προβλημα πραγματικα εκει πιυ δεν υπαρχει! Ενταξει να πω οτι ενα παιδακι εχει σημαδι στο προσωπο κ θελετε να μην χασει την αυτοπεποιθηση του το καταλαβαινω αλλα στο ποδι;;; ( ημουν παιδακι που στη πρωτη δημοτικου επεσε σε λακκο βαθους 3 μετρων κ μια σιδηροβεργα καρφωθηκε κ εσκισε το μισο μου μαγουλο). Για 2 χρονια ειχα πολυ εντονο σημαδι αλλα μετα εφυγε! Δεν το σκεφτηκα ουτε λεπτο κ ουτε ειχε κομπλεξ οντας παιδακι δημοτικου! Αργοτερα ηρθε κ η επεμβαση σκωληκοειδητη!! Να μου πεις κ τι εγινε αυτες ουτε φαινονται!! Αααα οχιιιιι ελατε βα δειτει το αριστουργημα μου! Ειναι ενα χαλι! Ενω ειμαι κ ημουν αδυνατη αυτη πεταει 2 πονους προς τα εξω δηλ σαν να ειναι υπερυψομενη! Ποτε να ποτε ουτε κ με αυτο κομπλαρα! Φορουσα παντα μπικινι κ δεν ντραπηκα ποτε κ κανεναν! Νομιζω πως οταν ξεχνας ο ιδιος το σημαδι σου το ξεχνσνε κ οι αλλοι! Προσφατα μαλιστα που συμπληρωνα ενα ερωτηματολογιο αν εχω κανει επεμβαση ποτε μου εβαλα ναι στο κουτακι κ με ρωτησε εκπληκτος ο αντρας μου " ποια καλε" ;; Φανταστειται οτι πλεον ουτε κ εκεινος τη βλεπει!
Και εμένα ο γιος μου έχει θεοστραβα δάχτυλα στα πόδια του, δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά δεν ντρέπεται καθόλου. Οταν τον κοροϊδευε η κόρη μου εκείνος της απαντούσε αυτος είμαι άμα δεν σου αρέσω να μην με εχεις αδερφό. Το θέμα είναι να κάνουμε τα παιδιά μας δυνατά με αυτοπεποίθηση.
ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΩΣ ΠΟΛΥ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΑΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΕΙΤΕ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΕΙΤΕ ΕΠΙΚΤΗΤΑ... ΤΟ ΘΕΜΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΩΣ ΕΣΥ ΧΕΙΡΙΖΕΣΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ. ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΩΣ ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ... Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΚΟΡΟΥΛΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΟΜΩΣ ΜΕ ΥΠΕΡΩΙΟΣΧΙΣΤΙΑ, ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΛΥΚΟΣΤΟΜΑ. ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΚΑΝΕΙ 3 ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΩΑΣ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΗΓΕ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ. ΚΙ ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΩ ΚΑΘΑΡΑ ΤΗΝ ΑΡΘΡΩΣΗ, ΚΑΘΩΣ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΡΩΑ ΟΤΑΝ ΠΑΛΕΤΑΙ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΗ ΡΙΝΙΚΗ ΟΔΟ ΚΑΙ ΒΟΗΘΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΣΥΜΦΩΝΩΝ. ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 2,5 ΕΤΩΝ, ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΜΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ, ΜΕ ΑΡΤΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ, ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ, ΟΜΩΣ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΦΩΝΗΕΝΤΑ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ... ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ 3 ΜΗΝΩΝ ΚΑΝΕΙ ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ, ΚΙ ΕΧΕΙ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΚΙ ΕΓΩ ΑΓΧΩΝΟΜΟΥΝ ΠΕΡΙΣΥ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΠΡΟΝΗΠΙΟ - ΠΑΙΔΙΚΟ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΗΓΑ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΛΟΓΟ & ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΛΑ - ΜΗΠΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ, ΩΣΤΟΣΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΚΠΛΗΞΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΜΠΑΘΗ Κ ΑΓΑΠΗΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ, ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΣΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΗΣ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΤΗ ΡΩΤΟΥΣΕ ΕΑΝ Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ( ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ). ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ, ΚΙ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΑΘ' ΟΛΑ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ. ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΘΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ, ΜΕ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΗ ΒΕΒΑΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕ ΕΝΑ ΜΟΝΙΜΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΣΗΜΑΔΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΤΩΣΗ. ΟΜΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΩΣ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΚΡΙΣΕΙΣ, ΑΠΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΜΨΥΧΩΝΟΥΜΕ ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΚΙ ΟΧΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ.
πολλά συγχαρητήρια για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις όποιες δυσκολίες και φυσικά πολλά πολλά συγχαρητήρια στη κόρη σου για την δύναμη που έχει!!!
νομίζω ότι δημιουργείτε πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει, στην αρχή νόμιζα οτι το άρθρο θα ανάφερόταν στα παιδάκια με το λεγόμενο λαγόστομα που όντως όσες εγχειρήσεις και να κάνεις δεν διορθώνεται, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα παιδί θα είναι δυστυχισμένο το μόνο που καταφέρνεται με την εν λόγω ψυχική ενδυνάμωση είναι αν κάποιο παιδάκι μπει στη διαδικασία να ρωτήσει "τι είναι αυτο στο πόδι σου?" το παιδί σας να αντιδράσει αμυντικά (ακόμη και να δείρει το παιδί που την ρωτάει) γιατί είναι δυνατή όπως της λέει η μαμά και ο μπαμπάς. Ο γιός μου έχει ένα μεγάλο καφέ σπύλο στην κάτω σιαγόνα σημάδι γέννησης, εγώ το έχω στο πόδι η ανηψιά μου στην κοιλιά και ο μπαμπάς μου το είχε στην πλάτη για εμένα είναι κάτι μοναδικό κανείς απο την οικογένεια μου δεν είχε μπει στην διαδικασία πως να προστατέψουμε το παιδί ώστε να μην βλέπουν το σημάδι, πρώτα πρέπει εσείς να αποδεχτείτε το σημάδι του παιδιού σας και μετά ο υπόλοιπος κόσμος... προσωπικά με έχουν κοροιδέψει πολύ στα σχολικά μου χρόνια αλλά όχι για την ελιά στο πόδι. Με έχουν πει "Γυαλάκια" φορούσα γυαλιά απο 6 ετών "χοντρή" ήμουν πάντα χυμώδες παιδί όχι παχύσαρκο "κοντή" στην παρέλαση ήμουν πάντα τελευταία σειρά κανένα παιδί δεν με είπε σημαδεμένη ή η Αθηνά έχει ελιά ή οτιδήποτε και ξέρεις γιατί? γιατί τα παιδιά βλέπουν και σχολιάζουν ότι τους λέμε εμείς στην δική μας την εποχή οι γονείς λέγανε μην κάθεσαι κοντά στην τηλεόραση θα βάλεις γυαλιά ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΣΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ (οπότε τι λέμε στα παιδιά? "αν δεις κάποιον με γυαλιά πρέπει να τον κοροιδεψεις" το ίδιο ισχύει και για το χοντρή κοντή κλπ εσένα μπορεί το παιδί σου να μην το κοροιδέψουν ποτέ για την ουλή του αλλά έχεις μπει στην διαδικασία να την μάθεις να μην κοροιδεψει ποτέ άλλα παιδιά?? παιδιά που δεν βλέπουν δεν ακούνε παιδιά μονογονεικών που στο σπίτι έχουν μόνο έναν γονιό παιδιά παχουλά παιδιά που τραυλίζουν παιδιά με λαγόστομα και άλλα πολλά που δεν χρειάζεται να τα λέμε....
Γιατι για ενα προβληματακι που διορθωνεται να βαλουμε το παιδι μας σε μια συνεχη διαδικασια ψυχικης ενδυναμωσης??? Γιατι εθελοτυφλουμε μπροστα στην κακια και την περιεργεια του κοσμου και οχι μονο των μικρων παιδιων? Δε συμφωνω καθολου μα καθολου με ολα αυτα τα σχολια. Αν μπορεις να κανεις πλαστικη στο παιδακι σου και να μη φαινεται η ουλη του, καντην αν ειναι κατι πραγματικα εντονο. Στον εαυτο σου δε θα το εκανες? Περσι εκανα μικροεπεμβασουλα πλαστικη στην κορη μου για μια κυστη διπλα στο ματι. Ηταν 8 χρονων και αρχιζε ηδη να το κρυβει απο μονη της με τα μαλακια της. Το προσωπακι της ελαμψε οταν ειδε τη φατσουλα της μετα την επεμβαση. Νομιζω δε θα το ξεχασω. Και ηταν κατι απιστευτα απλο. Εχω φιλη στα 36 που η ζωη της εχει σχεδον καταστραφει απο ενα σημαδι στο ποδι. Ειναι πολυ δυνατη, αληθεια, αλλα ειναι μονη της και με πολλες ανασφαλειες, Οι γονεις της ακολουθησαν την τακτικη που λετε: Ο καθενας ειναι ομορφος και τα θεματα της εξωτερικης εμφανισης δεν ειναι σημαντικα. Τη δυναμωσαν, της περασαν την αντιληψη οτι μια χαρα ειναι ετσι,εχει εσωτερικη ομορφια, αλλα ο κοσμος εχει αλλη αποψη και την απομονωσε. Μπερδεμα... Ειναι ή δεν ειναι μια χαρα??? Ακομα ψαχνει τον εαυτο της και νομιζω δε θα τον βρει ποτε... Αν δεν το εβλεπα μπροστα μου δε θα το πιστευα πώς ενα σημαδι μπορει πραγματικα να καταστρεψει τη ζωη και τον ψυχισμο ενος ανθρωπου. Και βεβαια ολοι λεμε:Μα καλα, γιατι δεν της το διορθωσαν οταν ηταν μικρη? Εισε τοσο σιγουρες οτι μπορειτε να δωσετε τοσο τρομερα εφοδια στο παιδι σας ωστε σε εναν κοσμο που κυριαρχει η εικονα αυτο να ειναι ασχημα διαφορετικο?? Εγω δεν ημουν και προτιμησα να διορθωσω στην κορη μου κατι τοσο απλο ωστε να μπορω να της δωσω αλλα, περισσοτερο σημαντικα εφοδια. Και πιστεψτε με, η φατσουλα της μπορει να μην εγινε πιο ομορφη αλλα σιγουρα εγινε πιο χαρουμενη απο τοτε!!
Αφού το ήθελε το παιδάκι και το ζητούσε πολύ καλά έκανες! Εγώ που έχω κάτι ανατομικό, πιο πολύ φοβάμαι να το φτιάξω παρά με ενοχλεί που υπάρχει. Θα το φτιάξω αν και όταν χαλάσει πολύ και πια θα είναι θέμα υγείας η διόρθωσή του. Οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή ήθελαν να το διορθώσουμε γιατί είναι μια πολύ απλή επεμβασούλα, αλλά εγώ δεν ήθελα από φόβο. Το έκρυβα για ένα διάστημα μετά έμαθα να ζω με αυτό και δε με ενοχλούσε καθόλου. Νομίζω πως το πρωταρχικό σε όλα αυτά είναι το τι θέλει το παιδί.
A, και σε κάθε περίπτωση καλό είναι να δει ένας χειρουργός το κάθε σημάδι για να σας πει πότε είναι πιο εύκολη η διόρθωσή του. Ας πούμε για το δικό μου ξέρω πως αν πάω τώρα θα είναι ένα 15λεπτο χειρουργείο, αν πάω όταν θα έχει προχωρήσει κι άλλο θα έχει μεγαλύτερη δυσκολία. Επειδή είναι στάσιμο τα τελευταία χρόνια μου είπαν πως κατά πάσα πιθανότητα δε θα αλλάξει άλλο. Καλό είναι όμως να ξέρουμε όλα τα δεδομένα και μετά να αποφασίζουμε.
Δεν έχω κάποια παρόμοια εμπειρία αλλά θέλω να πω ,πως πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας από μικρά, να μην κοροϊδεύουν. Πολλές φορές το κάνουμε άθελα μας , π.χ. " φάε όλο το φαγητό σου, φόρεσε τα ρούχα σου γιατί τα άλλα παιδάκια θα σε κοροϊδεύουν... Το μόνο που καταφέρνουμε έτσι είναι να αποτυπώσουμε στο μυαλό του παιδιού ότι όποιος κάνει κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα τον κοροϊδεύουμε. Γνώμη μου είναι πως πρέπει να τους δείξουμε πως η διαφορετικότητα είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και ταυτόχρονα όμορφο.
Η κόρη μου είναι 3 χρονών και εκ γενετής έχει ένα κόκκινο - αρκετά μεγάλο - σημάδι στο μέτωπο. Με ρωτάνε συχνά τι είναι.... εγώ δεν το βλέπω πια. Υπάρχουν τόσα πράγματα που αγαπώ στην κόρη μου που όταν την κοιτάζω δεν το βλέπω καν. Το θυμάμαι μόνο όταν κάποιος με ρωτάει τι είναι. Για όσους αγαπούν πραγματικά την Αλεξάνδρα μου αυτό το σημάδι είναι αόρατο. Είναι και αυτός ίσως ένας τρόπος να γνωρίζεις ποιός την αγαπάει πραγματικά και ποιός μένει σε πράγματα επιφανειακά. Η κόρη μου είναι ένα πανέμορφο παιδί, ένας πανέμορφος άνθρωπος γιατί είναι γλυκιά, συμπονετική, δοτική, τρυφερή, χαμογελαστή, γενναιόδωρη. Στην τελική κανένας δεν είναι τέλειος - ας είναι αυτό το σημάδι η μόνη της ατέλεια.......
ειμαι 31 ανυπαντρη ακομη και χωρις παιδι. οταν ειμουν 2 πηρα το ξυραφακι του μπαμπα (παιδι που σκαρφαλωνε παντου) και καταφερα να κοπω στο μαγουλο. οχι βαθια αλλα βγαζοντας το κακαδι εμεινε σημαδι.( ομολογω οχι υπερβολικο) μεγαλωνοντας συχνα νομιζαν (ακομη και τωρα) οτι ειναι σημαδι πχ απο το μαξιλαρι. και απαντω οπως παντα. "ουλή ειναι". περηφανα σχεδον. αναλογως τα κεφια μου ειτε λεω οτι εκανα πολεμικες τεχνες και ειναι απο εναν αγωνα, αλλες φορες οτι ημουν στον υποκοσμο και παντα καταληγω οτι ηθελα να ξυριστω οπως ο μπαμπας και εμεινε. δεν ειναι κοσμημα βεβαια αλλα ειμαι εγω. και παντα λεω οτι οι ουλες στο σωμα ενος ανθρωπου ειναι στιγμες της ζωης του, αποτυπωμενες στο κορμι. δεν σκεφτηκα ποτε να το διορθωσω, διοτι αυτη ειμαι. ναι αν ηταν κατι υπερβολικο, μπορει να το διορθωνα, αλλα μονο επειδη ειναι στο προσωπο. οποτε μην σε αγχωνει. διδαξε της οτι η διαφορετικοτητα δεν ειναι κακη. να το αγαπησει και να "κοιταξτε τι εχω εγω και εσεις οχι"
Μεγάλωσα με ένα τεράστιο σημάδι στην κοιλιά απομειράρι μιας σοβαρής χειρουργικής επέμβασης. Σε ηλικία 10 μηνών μου αφαίρεσαν τον έναν μου νεφρό. Δεν σας κρύβω ότι μέχρι τα 29 μου φορούσα πάντοτε ολόσωμο μαγιό και ενώ σαν άτομο είμαι πολύ εξωστρεφές και με πολύ αυτοπεποίθηση, στην σκέψη ότι ο καθένας θα κάρφωνε το βλέμα του επάνω μου και θα με ρωτούσε με τρομοκρατούσε. Για την μητέρα μου που είναι πρακτικός άνθρωπος η απάντησή της ήταν πάντα: "Και τι είναι ένα σημάδι, μπροστά στην ζωή σου".Αυτή είναι η μισή αλήθεια, η άλλη μισή είναι πως αφού ξεπερνάς το πρόβλημα, και εγώ δεν το βίωσα λόγω της νεαρής μου ηλικίας, ασχολήσε με αυτό που έμεινε πίσω, με αυτό που φαίνεται. Δεν έχω να σας δώσω καμία μαγική συμβουλή πως να το αντιμετωπίσετε . Στα 29 μου μέσα σε 1 κυριολεκτικά λεπτό αποφάσισα να κάνω μια πλαστική. Σαφώς και η ουλή είναι ακόμη πολύ μεγάλη και έντονη. Δεν είναι αποκρουστική όπως ήταν. Αγάπησα και αγαπώ το σώμα μου για αυτό που είναι. Και βέβαια τα τελευταία 8 χρόνια φοράω μόνο μπικίνι.
γεια σας ....θελει προσπαθεια απο μας τους γονεις να μην περασουμε στο παιδι την στεναχωρια μας για το σημαδι που εχει κ εγω 8 χρονων ειχα ατυχημα στο ποδι το δεξι με ραμματα πολλα κ σημαδι που δεν κρυβεται η κορουλα πιο ατυχη απο μενα 8 μηνων χειρουργηθηκε επαθε κατι σαν ειλεο στο εντερο κ μου λεγαν οι γιατροι η τομη ειναι μικρη θα φυγει οσο μεγαλωνει δε θα ναι εντονη ..τριχες ειναι μεγαλη κ φαινεται με στεναχωρει αλλα πρεπει να την εξηγησω οταν μεγαλωσει να μη δωσει σημασια σ αυτην την ουλη. ειναι 2,5 ετων τωρα οταν ηταν πιο προσφατο το γεγονος παραδεχομαι οτι το πηρα στραβα γιατι σε μας ελεγα τοσο μικρο παιδακι να σημαδευτει ....δυστυχως καποια πραγματα δεν ειναι στο χερι μας την υγεια μας να χουμε κ ολα τα αλλα ερχονται
Εχω στον λαιμο μου ενα μεγαλο σημαδι απο τραχειοτομη στην οποια υποβληθηκα οταν ημουν 7 μηνων βρεφος.Την εχω τα τελευταια 34 περιπου χρονια.Ποτε μα ποτε δεν με κοροιδεψαν για αυτο.Παντα με ρωτουσαν βεβαια και ακομη με ρωτανε απο που ειναι αυτο το σημαδι και παντα-απο μικρη- απαντουσα κανονικα εξηγωντας τους την περιπετεια που ειχε ως αποτελεσμα να το εχω.Ποτε δεν το εκρυψα,ποτε δεν σκεφτηκα κανω πλαστικη,η μαμα μου μεγαλωνοντας μου προτεινε να κανω αλλα δεν με ενδιεφερε ποτε,δεν το ειδα ποτε ως κατι ασχημο... Οι γονεις μου δεν με εκαναν ποτε να νιωσω ασχημα γι αυτο οποτε νομιζω οτι εφοσον εσεις αντιμετωπιζετε τοσο μα τοσο θετικα το θεμα...το παιδι σας δεν θα το δει ποτε ως κατι αρνητικο!
Έχω ένα τεράστιο σημάδι σε όλη την πλάτη από υπερβολική έκκριση μελανίνης. Πάντα με ρωτούσαν τι είναι αυτό και πάντα θα με ρωτάνε. Έχουν υπάρξει φορές που έχω αγανακτήσει όχι με το σημάδι το ίδιο αλλά με τις ερωτήσεις των περιέργων! Αλλά το ύφος της ερώτησης δεν είχε καμία διαφορά με το "αγόρι είσαι;" που μου έλεγαν κάτι γιαγιάδες στο γυμνάσιο που είχα κουρευτεί καρφάκια. Από τη στιγμή που δε μιλάμε για σοβαρό τραυματισμό στο πρόσωπο που να έχει αλλοιώσει χαρακτηριστικά του παιδιού τότε πιστεύω πως θα πρέπει το παιδί να αποφασίσει για την τύχη του σημαδιού ως ενήλικας. Πιστεύω πως είναι θέμα καθαρά αυτοπεποίθησης για το πως αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο ο κάθε άνθρωπος. Εμένα δε με ενόχλησε ποτέ και πάντα οι σύντροφοί μου το έβρισκαν ενδιαφέρον! Η μαμά μου έλεγε οτι είναι η σφραγίδα μου για να μη με χάσουν ποτέ και ο μπαμπάς μου έλεγε πως είναι το τυχερό μου σημάδι. Και το πίστευα. Και ακόμα το πιστεύω! Μάθετε το παιδί να το αγαπάει. Αυτό την κάνει ξεχωριστή!
O καθένας και η κάθε μία από εμάς είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει σώμα ή πρόσωπο χωρίς ένα ή περισσότερα "ελαττώματα", το θέμα είναι να μάθει κανείς να υπερτονίζει τα όμορφα χαρακτηριστικά του και να νιώθει όμορφος. Τα παιδιά με αυτοπεποίθηση γίνονται και ψυχικά υγιείς ενήλικες. Εγώ στην εφηβεία είχα τρομερό πρόβλημα με την ακμή και κανείς δεν γύρισε να μου πει ότι ήμουν ένα κοριτσάκι με υπέροχα χαρακτηριστικά και δεν έπρεπε να σκύβω το κεφάλι όταν κάποιος με κοίταζε στα μάτια. Έχασα φλερτ, έχασα παρέες, πάρτυ, όμορφες στιγμές εξαιτίας αυτού το κόμπλεξ. Μέχρι και τώρα μου λέει ο σύντροφός μου ότι είμαι όμορφη και υποσυνείδητα απορώ. Δεν είναι κρίμα;; Οι άντρες που θα γουστάρουν και μετέπειτα θα αγαπήσουν τη Δέσποινα, θα την αγαπήσουν όχι παρότι υπάρχει το σημάδι αλλά ΓΙΑΤΙ υπάρχει το σημάδι. Θα το δεις στο μέλλον...
Χαρά μου καλημέρα.Σήμερα μου έδωσες θάρρος και λύση σ'ένα πρόβλημα που έχω και εγώ με το αγγελούδι μου.Έχει και εμένα ένα σημάδι στο κεφάλακι του από την ΜΕΘ και τα παιδιά του σχολείου συνέχεια τον πειράζουν.Μου έδωσες την λύση στο τι θα απαντάει στα άλλα παιδιά.ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΙΜΑΙ.Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για απάντηση.Σέ ευχαριστώ.Να χαίρεσαι την κορούλα σου Λιάνα
Το θέμα που θίγεις λίγο πολύ μας αφορά όλους..κανείς δεν είνει τέλειος όλοι μας έχουμε ανασφάλειες για τον εαυτό μας.Το θέμα βέβαια είναι η συμπεριφορά των άλλων..για αυτό και πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας..η μεγάλη μου γεννήθηκε με μια κρεατοελιά στο αυτάκι της,σαν σταφυλακι..ο γιατρός μόλις γεννήθηκε είπε ότι είναι τυχερό παιδάκι,οι παιδίατροι οτι ίσως συνδέεται με κάποιο πρόβλημα στα νεφρά.Είχαμε ανησυχήσει πολύ κι αφού κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και είδαμε πως όλα είναι καλά αγαπήσαμε πολύ το σταφυλάκι μας.Αρχισε μετά τη πεθερά μου ΄΄να πάτε να του το αφαιρέσεται του παδιού΄΄ κτλ..το ψάξαμε με τον μπαμπά της και τελικά αποφασίσαμε να το αφήσουμε κι όταν μεγαλώσει να το αποφασίσει μόνη της.Μου λέει κατα καιρούς πως τα παιδιά στο σχολείο τη ρωτάνε,της το πειράζουν και της το τραβάνε...της λέω να το προσέχει σαν τα μάτια της και εκείνη απλά μου απαντάει ΄΄ναι γιατί μου το έχει δώσει ο Θεούλης ε μαμά?΄΄!!!
Ο άντρας μου γεννήθηκε με αναπηρία στο ένα χέρι. Η αντίδραση των γονιών του ήταν φρίκη και τρόμος για το τι θα πει ο κόσμος!! Όταν ήταν μικρός του το δένανε και μετά τον μάθανε να το κρύβει στην τσέπη του.. το αποτέλεσμα ήταν να μισήσει την αναπηρία του, να κρύβεται από άλλους και ακόμα και τώρα στα σχεδόν 50 του να μην το εμφανίζει ποτέ!! Την πεθερά μου δεν έχω κανέναν ιδιαίτερο λόγο να την αντιπαθώ καθώς δεν έχουμε επαφές αλλά την μισώ (πριν καν την γνωρίζω) γι'αυτό που έκανε στον άνθρωπο που αγαπώ.. το παιδί της που εκείνη πρώτα από όλους έπρεπε να λατρεύει και να προστατεύει και όχι να το κρύβει μην τυχόν και ΑΥΤΗ ακούει κακά σχόλια!!! Οι άνθρωποι είναι κακοί και ο άντρας μου άκουσε πολλά από ανθρώπους που έτυχε να δουν το χέρι του (στο σχολείο, σε δουλειές, "γκόμενες" και "φιλοι") αλλά αν είχε αγάπη από το σπίτι θα ήταν όλα διαφορετικά!
Εμένα στο σχολείο με κορόιδευαν γενικώς τα άλλα τα παιδάκια, λόγω του χαρακτήρα μου, όμως, δεν είχα κάποια ουλή... Απλά εσωστρεφής ήμουν- και είμαι. Αν είναι να υποστεί ρατσισμό ένα παιδάκι, θα τον υποστεί΄ούτως ή άλλως. Δεν φταίει η εξωτερική εμφάνιση, αλλά ό σκληρός χαρακτήρας που έχουν τα μικρά παιδιά εκ φύσεως. Μεγαλώνοντας ωριμάζει ο άνθρωπος και τον συμπονά περισσότερο το διπλανό του και αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα. Μία συζήτηση για τη διαφορετικότητα πάντως θα ήταν ωφέλιμη για όλα τα παιδάκια. Να μάθουν να αποδέχονται τον εαυτό τους, αλλά και τους άλλους ανθρώπους, ανεξαρτήτως εμφάνισης, θρησκείας, εθνικότητας, φυλής, κοινωνικής καταγωγής ή οικονομικής κατάστασης... Ανάγκη είναι και για τα παιδιά μας και για την κοινωνία μας όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση...
Αχ κοριτσια μου τα σημαδια ειναι απλα οι αναμνησεις μας, η υπαρξη μας, εμεις οι απλοι ανθρωποι που τα κουβαλαμε Σε σχεση με την ερωτηση τι λεμε σε ενα παιδακι με ουλη .. Για μενα δεν λεμε αλλα κανουμε ΤΟ οπλιζουμε με χιουμορ εστω και καυστικο μερικες φορες, του δινουμε να καταλαβει οτι το προβλημα που βλεπουν οι αλλοι ειναι ενας καλος τροποσ να δειξει το ιδιο το παιδι σε οποιον το σχολισει ποσο εξυπνο καο εξαιρετικο ειναι! Θα εχουν περασει 20 χρονια απο τοτε οταν καποιος μου ειπε οτι μοιαζω σαν ασπροκαφε αγελαδα με τις κυλιδες της λευκης πανω μου ( ναι εχω λευκη και μοιαζω αλλιωτικη !!) Δεν δειλιασα στιγμη 9 χρονων παιδακι του απαντησα πως εγω αν θελω μπορω να κρυψω τα σημαδια που εκεινος δεν εχει αλλα εκεινος δεν θα μπορεσει ποτε να ειναι τοσο ξεχωριστος και εξυπνος οπως εγω.. Εφυγα χαμογελοντας με την μαμακα μου διπλα να καμαρωνει που με θωρακισε απεναντι στους αξεστους ανθρωπους. Η κορη μου λοιπον μπορει καποια στιγμη να εμφανισει λευκη ... Δεν με τρρομοκρατει η ιδεα γιατι τωρα ξερω πως θα την θωρακισω και εγω... ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΑΡΙΣΤΟΙ ΤΕΛΕΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΟΥΝ ΜΕ ΕΙΡΩΝΙΑ ΤΟΥΣ "ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΤΕΛΕΙΟΥΣ" ΑΛΙΜΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΥΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΤΥΧΑΝ αχ σας τα ειπα και το ευχαριστηθηκα
Καταλαβαίνω το πως αισθάνεσαι......Σου δίνω όμως συγχαρητήρια για τον τρόπο που σκέφτεσαι, μιλάς και αντιμετωπίζεις αυτό το ¨πρόβλημα¨.Δεν έχει σημασία πως το βλέπουν οι άλλοι, δηλαδή αν είναι ή δεν είναι πρόβλημα μικρό ή μεγάλο. Εσύ θέλεις ό,τι καλύτερο για το κοριτσάκι σου και αυτό το "αγκαθάκι" σε πονά και φοβάσε μη πονέσει και το κοριτσάκι σου.Απλά θα σου πω κάτι: Να αισθανόμαστε τυχερές και να ευχαριστούμε το θεό για τα παιδιά μας, (όποιο θεό και αν πιστεύουμε) και να παρακαλάμε να είναι γερά! Στο λέω αυτό αυτό μέσα από την ψυχή μου γιατί νιώθω τύψεις που έμαθα λίγες μέρες πρίν ότι θα περιμένουμε αγοράκι ενώ ΕΓΩ ήθελα κοριτσάκι!Τώρα μόνο λέω πότε θα το σφίξω στην αγκαλιά μου και να είναι γερό!Στο λέω γιατί στην οικογενεία μας (από τη μαμά μου) υπάρχει αδελφός με νοητική στέρηση.......... Βλέπεις υπάρχουν και χειρότερα και ταλαιπωρούν οικογένεια αυτού του παιδίου και το παιδί που πλέον είναι άντρας.....δεκαετίες!Και μη ξεχνάς όλοι στη ζωή μας αποκτούμε ένα σημάδι, αρκεί να μην είναι σημάδι στην ψυχή μας..........Να είσαι καλά εσύ και αυτοί που αγαπάς.....
Χαρά μέσα απο τις ελλ.μαμάδες μάθαμε όλες για το κοριτσάκι σου.Ειδικά εσύ νομίζω δεν θα έπρεπε να σκας.Η ιστορία σας είναι απίστευτη και έχει δώσει κουράγιο και δύναμη σε πολλές μαμάδες.Η Δέσποινα απο την κοιλιά της απέδειξε τι άνθρωπος θα γίνει.Δυνατή και μαχήτρια.Εμενα η κόρη μου έχει ένα πρόβλημα στο μάτι που δεν διορθώνεται.Κάποιες στιγμές αλληθωρίζει.Είμαι σίγουρη οτι θα βρεί μπροστά της μπόλικα σχόλια του τύπου "αντε βρε αλληθωρο" κτλ.΄Με την συζήτηση πιστεύω οτι θα της δώσω να καταλάβει οτι όλοι είμαστε διαφορετικοί και να μην αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι σε κανέναν.
Ειναι ενα προβλημα που με βασανιζει απο τη πρωτη μερα που γεννηθηκε η κορη μου, μια και ειναι κατα τα λεγομενα των γιατρων "τυχερο" παιδι. Γεννηθηκε εξαδακτυλη! Στο αριστερο χερακι ο αντιχειρας απο τη μεση και πανω χωριζει σε δυο δαχτυλακια. Ειναι λειτουργικα και τα 2 μονο που μεγαλωνουν στραβα, μια και το ενα πατα πανω στο αλλο. Εχω επισκεφτει μεχρι στιγμης 3 ορθοπαιδικους που ολοι μου λενε το ιδιο πραγμα. Μολις κλεισει 1 ετους θα χειρουργηθει. Δεν ειναι κατι που θα πρεπει να μας ανυσηχει. ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΑΝΥΣΗΧΩ ! Γιατι ? Γιατι να πρεπει να χειρουργηθει? Γιατι να πετσοκοψω το χερακι της για λογους αισθητικης και κοινωνικης αποδοχης ? Αφου λειτουργει ! Γιατι να περασει απο ενα χειρουργειο "ασημαντο" σε τοσο μικρη ηλικια? -Μα ειναι κοριτσι ! μου απαντουν. Και? Αν ηταν αγορι ? Τι θα γινοταν ? Δε παιρνω απαντηση...μονο με κοιτουν παραξενα...Κι εγω ανυσηχω...ανυσηχω πως αν το κανω θα ταλαιπωρησω τη μικρη, ενω παλι αν πω οχι και μεγαλωνωντας με ρωτησει ΓΙΑΤΙ ΜΑΜΑ ? Γιατι δε μου εφτιαξες το χερακι οταν ημουν μικρη ? Τι θα κανω τοτε ? Πως θα βρω τη δυναμη να της πω οτι εγω την αγαπω ετσι κι ασε τον κοσμο να λεει οτι θελει, να χλευαζει οσο θελει !!! Στη τελικη, κανενας γιατρος δεν εξασφαλιζει οτι το δαχτυλακι της δε θα ειναι στραβο ή δε θα εχει ουλη-σημαδι για ολη της τη ζωη. Περιμενω να γινει 1 ετους ! Ελπιζω σ'αυτους τους λιγους μηνες μεχρι να χρονισει να σκεφτω πιο καθαρα και να παρουμε σα γονεις μια σωστη αποφαση για εκεινη. Αν εχετε καμια ιδεα,συμβουλη, μια κουβεντα να μοιραστητε....σας ευχαριστω
Victoria, το Παίδων Πεντέλης κάναμε όλα τα χειρουργεία και συγκεκριμένα στην κυρία Πασπάτη. Το τηλεφωνικό κέντρο του νοσοκομείου είναι 213-2052200 και ζήτησε την. Είναι πολύ καλή χειρούργος και πάνω από όλα άνθρωπος. Εμείς μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Τα ίδια σκεφτόμουν με σένα όμως δυστυχώς οι άνθρωποι θα την αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Το έζησα για όσο καιρό η μικρή ήταν με έξι δάκτυλα, όλοι την κοίταζαν λες και ήταν εξωγήινος. Τα χειρουργεία τα ξεκινήσαμε από 03 μηνών και τελειώσαμε ενός έτους. Σημάδια έμειναν σε όλες τις τομές και τώρα πια τις βλέπει και μου κάνει ένα σωρό ερωτήσεις. Εγώ προσπαθώ να της εξηγήσω ότι δεν είναι κάτι άσχημο αλλά κάτι ωραίο και διαφορετικό που δεν το έχουν οι άλλοι. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι την πείθω κάτι δεν της πάει καλά. Στην περίπτωση την δική μας το ένα δακτυλάκι στο αριστερό χέρι προεξήχε πολύ και όσο θα μεγαλώνε θα της μπλεκόταν παντού. Ετσι πήραμε την απόφαση από νωρίς και κάναμε το πρώτο χειρουργείο. Αυτό όμως που κατάλαβα είναι ότι όσο πιο μικρή τόσο πιο καλά, όσο μεγάλωνε τόσο ζορίζανε τα πράγματα, ειδικά στο τελευταίο που ήταν 11 μηνών. Μόνο στο θέμα της αναισθησίας ήταν καλύτερα, όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί παίρνει περισσότερη ώρα νάρκωση. Σου εύχομαι να πάνε όλα καλά!!!!
Σ'ευαχαριστω πολυ Βασω. Να ειστε παντα καλα !!!!
Τι αηδίες είναι αυτές!! Δεν υπάρχει περίπτωση να σου πει "γιατί μαμά μου έκανε τα έξι δάχτυλα πέντε και τώρα δε με κοροιδεύει κανείς?" Ορισμένα πράγματα διορθώνονται πολύ απλά και δεν υπάρχει λόγος να κάνετε τα παιδιά σας δυνατά μέσα από τέτοιες ψυχοφθόρες διαδικασίες. Λες και δε θυμάστε πόσο σκληρά είναι τα παιδιά...
Απ τη στιγμη που εσυ εισαι διπλα της μην ανυσιχεις για τιποτα! Γεννηθικα με προβλημα στα ποδια και μεχρι να φτασω στην εφιβια με φωναζαν Τσαρλι Τσαπλιν! Κανεις δεν με προετοιμασε για την κακια του κοσμου (οχι απο κακια ή χαζομαρα, αλλοι λογοι εμποδισαν την μητερα μου να φανταστει οτι θα συνεβενε κατι τετιο), σ αυτο προστεθηκαν και αλλα κοροιδεματα για τη δυσλεξια που τοτε δεν ηταν τοσο γνωστη. Περασα δυσκολα χρονια, απο το μαιευτηριο μεχρι τα 11 εκανα συγκεκριμενες ασκησεις για να ισιωσουν και ποτε δεν ετρεξα γρηγορα για πανω απο μερικα μετρα. Ολα δισαρεστα ε? ΟΧΙ! Στην εφιβια ειμουν ηδη πολυ δυνατοτερη ψηχολογικα απ τους υπολιπους νεους, σε βαθμο που ενω ολοι οι αλλοι ανχονονταν για την εμφανηση τους, εγω ειμουν αυτη που ειμουν και σε οποιον αρεσα και πολυ περιφανη για τη "δουλεια" που ειχα κανει με τα ποδια μου και με τη δυσλεξια, με τη βοηθια της μητερας μου (δεν περιμενε την κακια αλλα επηβραβεβε την καθε μου προσπαθια). Τα ποδια μου δεν θα γινουν ποτε ισια. Τα αγαπω ετσι και ολοι τα βλεπουν πανεμορφα, ισως γιατι τα βλεπω εγω ετσι! Ακομα τα στραμπουλαω πολυ συχνα και ομως ο αντρας μου οταν γνωριστηκαμε μου ειπε οτι εφαγε κολημα με το ποσο ομορφα ειναι και οταν του ειπα για το προβλημα μου, τοτε μονο το συνηδητοποιησε. Μεχρι τοτε τα εβλεπε τελεια και "διαφορετηκα ομορφα". Μιλοντας με ενα φιλο παιδοψηχολογο μου ζητησε να του πω πως νιωθω για τη δυσλεξια και του ειπα οτι ειναι για μενα ενα δωρο (οπως και τα ποδια) που αν μαθεις να το αγαπας, το θαυμαζουν και οι αλλοι, κι ας μην το βλεπουν. Τελικα η δυναμη που μας χαριζουν, αυτα που οι αλλοι βλεπουν σαν ελατωματα, ειναι κατι το μαγικο! Ειμαι μαμα πλεον και η 4χρονη κορη μου ξερει να αγαπα το διαφορετικο και το ιδιο θελω να κανω με τον γιο μου! Βλεπει τις ιδιαιτεροτητες σε αλλους ανθρωπους, με ρωταει τι εχουν και μετα τους φερετε οπως πρεπει, οπως σε ολους τους αλλους και ειμαι πολυ περιφανη γι αυτην!
Ήμουν μόλις 18 χρονών όταν μετά από μια άτυχη εγκυμοσύνη απέκτησα το πρώτο μου παιδί.Γεννήθηκε 7 μηνών και 1250 βάρος με λαγόχειλο και σχιστία υπερώας.Μέχρι εκείνη την στιγμή ούτε εγώ ούτε ο σύζυγος μου δεν έτυχε ποτέ να δούμε ή να ακούσουμε για αυτή την δυσμορφία..Χάσαμε την γή κάτω απ΄τα πόδια μας αλλά ο αγώνας είχε αρχίσει.Πρώτα από όλα έπρεπε να ζήσει και μετά έπρεπε να δούμε το θέμα των σχιστιών.Όλα πήγαν καλά. Οι επεμβάσεις γίνονταν η μία μετά την άλλη.Θέλαμε να φτάσουμε σε ένα σημείο έτσι όταν το παιδί μας θα πήγαινε στο σχολείο να μην αντιμετωπίσει καποιο πρόβλημα με τα άλλα παιδιά και πραγματικά τα καταφέραμε να φτάσουμε σε ένα καλό σημείο αποκατάστασης.Μέχρι τότε το ίδιο το παιδί δεν είχε παρατηρήσει κάτι παράξενο στον εαυτό του έτσι δεν ήξερε τι να απαντήσει στα παιδιά που την ρωτούσαν "τι έχεις στο χειλάκι σου?" ή "τι έπαθες?" Κάποια μέρα παιδάκι της Α Δημοτικού επιστρέφοντας από το σχολείο με ρώτησε "Μαμά τι έχω?κάτι έχω πες μου."Σκέφτηκα ότι πολύ γρήγορα και όσο πιο απλά μπορούσα έπρεπε να της εξηγήσω την κατάσταση προκειμένου να μην δηλητηριάζεται η ψυχούλα της.Την έβαλα λοιπόν μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού μας της έδειξα το σημάδι ,της εξήγησα πως με αυτό γεννήθηκε,είναι δικό της και πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποιο σημάδι μικρό ή μεγάλο που άλλες φορές φαίνεται και άλλες όχι.Ακόμα της μίλησα για τα σημάδια της ψυχής και το πόσο δύσκολο είναι να γιατρευτούν και ότι είναι πολύ τυχερή που έχει ένα δυνατό μυαλό.Τα χρόνια περνούσαν το παιδί μεγάλωνε και ήτανε χαρούμενο παρά τις συνεχείς θεραπείες.Θυμάμαι φορούσε τα σιδεράκια μέχρΙ τα δεκαοκτώ της χρόνια,τα δοντάκια της λείπανε κι αυτή χαμογελούσε σαν να διαφήμιζε οδοντόκρεμα.Σε συζητήσεις που κάναμε βέβαια έδειχνε πως πάντα την ενδιαφέρουν οι εξελίξεις της πλαστικής χειρουργικής γύρω από την αποκατάσταση τέτοιων προβλημάτων κάναμε πολλές επισκέψεις σε γιατρούς ώσπου κάποιος από τα γνωστά ονόματα της πλαστικής χειρουργικής τη ρώτησε τι είναι αυτό που θέλει να διορθώσει γιατί μόνο από πολύ κοντά μπορούσε να διακρίνει κατι.Αυτό μέχρι 20 ετών.Σήμερα στα 25 της χρόνια έχει ξεκαθαρίσει πως δεν την απασχολεί πιά το πρόβλημα της είναι αγαπητή στην σχολή της,δεν αισθάνεται αποστροφή από τους συμφοιτητές της,έχει τους φίλους της και την δική της ζωή και είναι πραγματικά ευτυχισμένη.Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως τελικά εμείς οι γονείς δημιουργούμε κόμπλεξ στα παιδιά μας γιατί εμάς ενοχλεί?Ας τους δείξουμε ανθρώπους που παρά τις ιδιαιτερότητες τους έχουν κάνει σπουδαία πράγματα κι άς ήταν καθηλωμένοι σε ένα καροτσάκι ή δεν μπορούσαν να διαβάσουν με τα μάτια τους.Αυτό που έχει σημασία είναι το δυνατό μυαλό και η αψεγάδιαστη ψυχή . Τονίζοντας αυτά ξεπεράσαμε κι εγώ και η κόρη μου το εκ γενετής σημάδι της.
Ειμαι μια μαμα που εκτος απτον γιο μου αγαπω και ολα τα παιδια του κοσμου .εχω ενα αγορακι 2'5 χρονον .θελω μονο να σου γραψω οτι εισαι πολυ γλυκια μανουλα και οτι αγαπας πολυ τα παιδακια σου με την αγαπη σου και την τρυφεροτυτα σου η κορουλα σου θα ξεπεραση τα παντα απλα να της λες ολα τα καλα και τα ομορφα που εχει να μην δινη σημασια σε πικροχολα σχολια και κοτσομπολια να της εξηγησης οτι ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχοριστος και οτι μπωρει να εχει ενα σημαδακι αλλα εχει μια πολυ ομορφη καρδουλα να την μαθης να πιστευη στον εαυτο της .και ολα τα αλλα ειναι μηδεν.σου ευχομαι τα καλυτερα .μαμα χαρα
Δυστυχώς είναι στη φύση πολλών ανθρώπων να μη μπορούν να αποδεχτούν οτιδήποτε παρεκκλίνει από τις δικές τους νόρμες, τα δικά τους δεδομένα και στερότυπα. Συμφωνώ κι εγώ με τους προλαλήσαντες ότι πρέπει η μικρή σου να μάθει να μην κομπλάρει για τα σημαδάκια της γιατί έτσι θα θωρακιστεί απέναντι σε τυχόν κακεντρεχή σχόλια ή παράξενα βλέμματα που μπορεί κάποια στιγμή να αντιμετωπίσει. Πληροφοριακά πάντως, έχω ακούσει ότι για τις ουλές υπάρχουν κάποιες αλοιφές που με μακροχρόνια χρήση μπορούν να κάνουν θαύματα. Ξέρει κανείς κάτι παραπάνω γι'αυτό κι αν επιτρέπονται για μικρά παιδάκια;
ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΟΙΦΕΣ ΕΜΕΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ KELOSOFT ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ. ΤΗ ΒΑΖΩ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΑΠΟ 10 ΜΗΝΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΠΟ 6 ΕΩΣ 12 ΜΗΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΜΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΔΩΣΕ Ο ΠΑΙΔΟΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ. ΟΤΑΝ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ 6 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ Η ΑΛΟΙΦΗ, ΒΕΒΑΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΣΘΕΝΗ.
Δεν θα πάθει τίποτα κακό από το σημάδι. Θα δεχτεί πιθανόν το "κορόιδεμα" και γι αυτό πρέπει να την βοηθήσεις να μάθει μέσα από αυτή την εμπειρία να μην κοροϊδεύει άλλα παιδιά. Δες τη θετική πλευρά που μπορείς να δώσεις στα πράγματα.
Η κόρη μου γεννήθηκε με έξι δάχτυλα σε όλα τα άκρα (κληρονομικό από τον άντρα μου). Ξεκινήσαμε τα χειρουργεία από τριών μηνών και μέχρι να γίνει ενός έτους τα αφαιρέσαμε όλα. Τώρα έχουν μείνει όλες οι ουλές. Κάθε φορά όμως που τις κοιτάζει στεναχωριέται αλλά εγώ της εξηγώ ότι δεν είναι κάτι άσχημο και ότι αυτό θα την κάνει πάντα να είναι ξεχωριστή αλλά και όποιος την ρωτάει να τους λέει με καμάρι ότι ήταν εξαδάχτυλη! Πολλές φορές όμως ακόμη και οι μεγάλοι άνθρωποι που βλέπουν τις ουλές (δεν φαίνονται άσχημες) αντιδρούν λίγο περίεργα σε σημείο να με κομπλάρουν και εμένα την ίδια. Παρόλαυτα προσπαθώ να της περάσω το μήνυμα ότι δεν συμβαίνει κάτι και ότι και να λένε εμάς δεν μας ενοχλεί, αυτοί έχουν πρόβλημα γιατί δεν έχουν κάτι διαφορετικό πάνω τους!!!!!!!!!!
Βασω καλημερα. Ελπιζω να βρισκω καλα εσενα και το παιδακ σου. Αντιμετωπιζω το ιδιο προβλημα με τη κορη μου στο αριστερο χερακι της. Θα εκτιμουσα ιδιαιτερως αν γινοταν να μου συστησεις το χειρουργο που ανελαβε την υποθεση σας για να παρω μια γνωμη.
ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ 28 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΚΑΙ ΦΤΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΦΑΛΟ ΚΑΙ 3 ΤΡΥΠΟΥΛΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΦΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ 2 ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ Η ΤΟΜΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΤΟΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΡΥΨΑΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ, ΦΟΡΑΕΙ ΚΟΝΤΑ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ 'Η ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΕΡΙΦΑΝΗ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ¨ΤΑΤΟΥΑΖ¨ ΤΗΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΧΕΙ ΠΑΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ. ΝΑ ΤΗ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΣΗΜΑΔΙΑ 'Η ΧΩΡΙΣ ΣΗΜΑΔΙΑ.
Tα σημάδια μας κάνουν μοναδικούς.... Φυσικά και θα θυμίζει πάντα ότι η μικρή είναι μαχήτρια.Πολέμησε και νίκησε.... Συμφωνώ μαζί σας.Ας μεγαλώσει και να αποφασίσει μόνη της τι θα κάνει με κάτι τόσο προσωπικό,όπως αυτό το σημάδι.Σίγουρα θα εκτιμήσει την ελευθερία που της δώσατε,την επιλογή που της αφήσατε.... Εγώ έχω μια ελίτσα στο λαιμό και ένα σημάδι στο γόνατο,εκ γενετής. Με κανέναν τρόπο και για κανένα λόγο,δε θα τα έβγαζα....
Στη ηλικία των 3 1/2 ετών απέκτησα απο ατυχημα με βραστό νερό εγκαύματα τρίτου βαθμού σε όλο το δεξί χέρι και πόδι.Απο σχόλια και έντονα βλέμματα κυρίως στην παραλία άλλο τίποτα.Αντιμετώπισα πολύ σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα στην εφηβεία μου και μετά απο χρόνια θεραπείας τα βρήκα με τον εαυτό μου και δεν προχώρησα σε πλαστική επέμβαση.Αυτή είναι η λύση να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον σεβόμαστε, μόνο έτσι θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε αληθινά.Τώρα στα 37 ως μάνα προσπαθώ να κάνω τον γιό μου που είναι 2 χρονών να είναι ανεξάρτητος,δυναμικός χωρίς κόμπλεξ με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.Μόνο έτσι θα επιβιώσει στην κοινωνία.Τελειότητα δεν υπάρχει.. κάποιος μπορεί να είναι κοντός και να νιώθει άσχημα άλλος να έχει χοντρά πόδια,άλλος να έχει σπυράκια κλπ Αυτό που μετράει όμως είναι η ψυχολογία οπότε πρέπει σαν μανούλες να κάνουμε τα παιδιά μας περήφανα για αυτό που είναι για να μη δημιουργηθούν "σημάδια" στην ψυχή..Τα άλλα τα σωματικά παρόλο που φαίνονται είναι ασήμαντα oταν εμείς οι ίδιοι τα θεωρούμε έτσι Ελπίζω να βοήθησα λιγάκι
Καλησπέρα Οταν ήμουν 18 μηνών έπαθα εγκαύματα τρίτου βαθμού στο θώρακα μόνο από τη δεξιά πλευρά. Απο πολυ μικρή λοιπόν κατάλαβα ότι το διαφορετικό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ολη μου τη ζωή θυμάμαι αυτό το σημάδι μεγαλώσαμε μαζί. Ο άντρα μου έτσι με αγάπησε. Δεν θυμάμαι να έχω ντραπει ποτέ για το σημάδι μου γιατί πολυ απλά εγώ το θεωρούσα μέρος του σώματος μου και όχι κάτι διαφορετικό. Τώρα έχω δυο μικρά παιδιά και όταν βλέπουν το σημάδι μου τους λέω την ιστορία του. Τα παιδιά είναι σκληρά κάποιες φορές αλλά αν εμείς τους εξηγήσουμε κάποια πράματα τότε όλα θα είναι πιο απλά.
Ο γιος μου γεννηθηκε με ραιιβοποδια του αριστερού ποδιου.για οσες δεν ξερεται ειναι η συστροφη της πατουσας προς τα μεσα.οταν πηγαινα στον γυναικολογο μου ποτε δεν εβρισκε τιποτα περιεργο στον υπερηχο,και ετσι οταν γεννησα επαθα ενα μεγαλο σοκ την ωρα του τοκετου οταν το ειδα.ειπα αμεσως ,το παιδι μου εχει κουσουρι(ας μου επιτραπει η εκφραση). απο κεινη την ημερα και μεχρι σημερα που ειναι δεκα χρονων ,δινουμε σινεχεις αγωνες για να κατακτησουμε αυτα που ειναι δεδομενα για τα αλλα παιδια. εχει κανει τρεις εγχειρησεις ,η μια πατουσα ειναι κατα ενα νουμερο μικροτερη, η γαμπα η μια ειναι πιο αδυνατη απο την αλλη,και το ενα ποδι εχει μια μεγαλη καμαρα και το αλλο πλατυποδια. 9 μηνων εκανε την 1η εγχειρηση για να μεγαλωσει ο τενοντας, και συνεχιζε να εχει συστροφη.οταν περπατουσε παντα σκονταφτε στα πλακακια πεζοδρομιου. δεν το αφησα να μας παρει απο κατω.τον πηγαινα στον παιδικο και ενημερωνα τις δασκαλες για το προβλημα ,για να τον προσεχουν στα σκαλοπατια. δεν ντεπομασταν καθολου ,και καθε μερα του ελεγα οτι ο θεουλης στους ανθρωπους που δινει απο ενα σημαδακι ή απο κατι διαφορετικο ειναι γιατι τα αγαπαει πιο πολυ, και θελει να ξεχωριζουν.γι αυτο δεν πρεπει να ντρεπομαστε. ουτε μια στιγμη δεν του φερθηκα με οικτο ή δεν τον μαλωσα οταν εκανε ζημια ή να παρω το μερος του σε μια λογομαχια. ο πατερας μου που ενιωθε ντροπη για το εγγονι του ελεγε στους αλλους οτι φταινε οι γιατροι.δεν μπορουσε να καταλαβει οτι μπορουσε να συμβει και στην δικη του οικογενεια. οταν οι γονεις ειναι ενωμενοι και δεν ριχνουν ευθυνες ο ενας τον αλλον τοτε ειναι πιο ευκολα τα πραγματα. στα 5 του εκανε την δευτερη επεμβαση και στα 6 του εμαθε ποδηλατο.στα 8 εμαθε να σκαρφαλωνει στα δεντρα και να πηδαει τα φρεατια. Αχ να το βλεπατε τι χαρα που ειχε και μπορουσε να κανει αυτα τα τοσα μικρα πραγματα! και συνεχιζουμε με καρατε ,μαλιστα εκει που δεν ειχε καθολου ισορροπια ,εγινε ενας πολυ καλος αθλητης με μεταλλια,επισης παμε ποδοσφαιρο ,κι ας τον ψιλοκοροιδευουν τα παιδια για τις αργες κινησεις του. εχει τοσο πεισμα που ξερω οτι θα τα καταφερει. εμεις οι γονεις ειναι που αισθανομαστε αβολα και το μεταδιδουμε στα παιδια μας. να τα φερεστε ακριβως οπως ολα τα αλλα παιδια ,να τους λετε την αληθεια οταν αρχιζουν να καταλαβαινουν,να τα θωρακιζετε με δυναμη και θαρρος,και να τα λετε να μην το βαζουν κατω. Αυτα ειχα να πω σαν μια μανα που εκανα με πολλες θυσιες και αμετρητα δακρυα αυτο το παιδι,και που οταν γεννηθηκε ετσι, ειπα στον θεο:γιατι με τυραννας ετσι;
Και μένα ο γιός μου <> ραιβοιποποδία.Την 1η επέμβαση την έκανε 2,5 μηνώ, τη 2η 2,5 χρονών.Χορτάτοι απο γύψους, νάρθηκες, μπεμπάξ,φυσιοθεραπείες κτλ αλλά και ποδόσφαιρα , μετάλια τρεχάλες κτλ.Εγώ το έμαθα στον τελευταίο υπέρηχο.Ο μπαμπάς μου είχε την ίδια άποψη με τον δικό σου.Ποτέ δεν το θεώρησα τυρανία, αλλά σαν μια πρόκληση που την κέρδισα, με τη βοήθεια των γιατρών.Τώρα είναι 17. Έχουμε κι εμείς ατροφικό καλάμι και διαφορά 1 νούμερο απο πόδι σε πόδι.Ευτυχώς όχι ανισοσκελία, μάλον ούτε κι εσείς.Δυστυχώς ο πατέρας του τον έχει γραμμένο εδώ και παραπάνω απο 15 χρόνια.Είναι 1,80 ψηλός και κούκλος.Όλα όσα περάσαμε είναι μια ανάμνηση που όμως έχω κι ένα φόβο μην επαναληφθεί στα παιδιά του, είναι κληρονομικό, υπήρχε και στην οικογένεια του πατέρα του, το έμαθα μετά.Πάντως εγώ έχω πει πως αν συμβεί τίποτα τέτοιο, θα τους πω, αφήστε το επάνω μουκαι θα βοηθήσω όσο μπορώ, γιατί εμένα μαζί μου δεν ήταν κανείς και το πέρασα όλο μόνη μου.(μ'ονο ο πατέρας μου με στήρηξε οικονομικά, για κάτι άλλο δεν είχε τη ικανότητα να το κάνει γιατί είχε καταστενοχωρηθεί)Γερά να είναι απο δω και πέρα τα σκατόπαιδα και χαλάλι όλα!
Καλά, όλα τα παραπάνω είναι 0 μπροστά σε όσα θα σας πω παρακάτω.Απο τώρα θα σας παρακαλέσω ούτε να με λυπηθείτε ούτενα μου κάνετε σχόλια συμπαράστασης γιατί δεν χρειάζεται, ειλικρινά.Έχω συμβιβαστεί με τα πάντα και πραγματικά λυπάμαι όσους βγάζουν επάνω στα παιδιά του κόσμου την κακία τους.Ο μεγάλος γιος μου γεννήθηκε με μια σοβαρότατη δυσπλασία στο αριστερό του πόδι που διορθώθηκε μετά απο πολλες επεμβάσεις και τελικά κατέληξε με ένα τεράστιο σημάδι απο λάθος χειρισμό του τροχού που αφαιρεί το γύψο., σε όλο το πόδι απο το γόνατο και κάτω.Κάποια στιγμή γέννησα δίδυμα.Το ένα απο τα δύο έχει λαγόχειλο, πλήρως πια αποκατεστημένο χειρουργικά με ένα μικρό σημάδι κάτω απο τη μύτη να μας θυμίζει την περιπέτεια αυτή.Έτσι έμαθα να αναγνωρίζω την πάθηση αυτή και να νιώθω μια μεγάλη συμπάθεια και αγάπη για άτομα που την έχουν.πραγματικά είναι όλοι τους ξεχωριστοί και έχουν μια διαφορετική ακτινοβολία, και ένανα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Το άλλο μου παιδάκι που ήταν πανέμορφο και γλυκίτατο, δεν υπάρχει πια γιατί έφυγε απο αιφνίδιο θάνατο πριν χρονίσει. Η άλλη κόρη μου, έχει ένα σημάδι κάτω απο το γόνατο, αρκετα φαρδύ απο ένα παλιό πέσιμο όταν ήταν 5 χρονών σε κάτι μάρμαρα σε μια πλατεία.Δίπλα στο εκ γεννετής σημάδι της.Κάποια στιγμή σε κάποιο μαγαζί στη Λούτσα, έγιναν κάποια αρνητικά σχόλια για την κόρη μου με το σημάδι στο πρόσωπο απο κάποια πιτσιρίκια. Δεν τα βάζω μαζί τους, λυπάμαι όμως τους γονείς τους που ήταν μπροστά και δεν είπαν τίποτα.Μάλιστα η κυρία ήταν και στον μήνα της.Το μόνο που τους ευχήθηκα ήταν το νέο τους παιδάκι να είναι υγιέστατο και όμορφο.Τίποτε άλλο.Αυτά.
Νομιζω οτι εμεις πρωτοι πρεπει να περασουμε στο παιδακι μας οτι τα σημαδια που εχει δεν ειναι κατι 'κακο' απλα κατι διαφορετικο. Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι, αλλοι ειναι κοντοι, ψηλοι, λευκοι, εγχρωμοι, αδυνατοι, ευσωμοι, με σημαδια ή χωρις, οι ιδιαιτεροτητες αυτες ειναι που μας κανουν ξεχωριστους. Η μικρουλα μου εχει ενα αιμαγγειωμα στην κοιλιτσα της και το μικρο της δαχτυλακι στο χερακι της ειναι διαφορετικο απο το αλλο. Επισης εχει την τομη απο την εγχειριση ανοικτης καρδιας και τις ιδιες τρυπουλες (απο τα μπιλαου )που περιγραφει η Ειρηνη παραπανω.(Ειρηνη μου σε νιωθω!) Δεν τα βλεπω καθολου αρνητικα ουτε κανενας αλλος απο την οικογενεια και θα της μαθω μεγαλωνοντας οτι ειναι κατι το φυσικο, απλα διαφορετικο απο τους αλλους. Εξαλλου αυτο ειναι που την κανει μοναδικη. ΚΑι αν καποιο παιδακι της πει οτιδηποτε θα του απαντησει το ιδιο, θα φροντισω ομως και να τη μεγαλωσω με τετοιον τροπο που να προβαλλει τον εσωτερικο της κοσμο και να επισκιαζει το εξωτερικο -που ετσι κι αλλιως η εξωτερικη ομορφια ειναι κατι που με το χρονο αλλαζει, η εσωτερικη, ΠΟΤΕ..
Ειμαι 35 και εχω και στα δυο γονατα ουλες απο ολικη αρθροπλαστικη με 36 ραμματα η καθε μια,την πρωτη την εκανα στα 25,εκει που ολες οι κοπελες θελουν να δειχνουν τα ωραια τους ποδια εγω κρυβομουν,εμαθα ομως να ζω με αυτο,εμαθα να αντιμετωπιζω τις περιεργες κυριες που κοιτανε λες και βλεπουν εξωγηινο(γιατι οι αντρες δεν κοιτανε,οσο κι αν σας φαινεται παραξενο).Σιγουρα για μενα ηταν πιο ευκολο να συνηθισω την αδιακρισια του κοσμου αλλα και να αγαπησω τα ποδια μου με τα σημαδια τους γιατι ημουν αρκετα μεγαλη...Πες στο παιδακι σου την ιστορια του,απο που προεκυψαν τα σημαδακια του,προετοιμασε το για την αδιακρισια των αλλων παιδιων και μαθε του πόσο ξεχωριστο ειναι και το ιδιο αλλα και ολα τα παιδακια,ειτε σχολιαζουν ειτε οχι.Σα κοπελιτσα αργοτερα να εισαι διπλα της και αν καταλαβεις οτι αρχιζει να το κρυβει μιλα της και για την σεξυ πλευρα που εχει ενα σημαδακι,αν παλι θελησει να κανει πλαστικη,στηριξε την.Και γω θα εκανα αλλα δεν επιτρεποταν να μεινω ακινητη....Μη σε στεναχωρει και μην το σκεφτεσαι,οσο εσυ του δινεις μεγαλη διασταση,τοσο θα το κανει και το παιδι σου.Να τη χαιρεσαι,και να θυμασαι οτι οσο περναει ο καιρος η ουλιτσα της θα ασπριζει ολο και περισσοτερο και δυσκολα θα φαινεται...
Καλησπέρα σε όλες εμείς και όταν λέω εμείς εννοώ ο γιος μου έχει μια αρκετά μεγάλη τομή στον θώρακα και τρεις τρυπουλες κλειστές τώρα δίπλα απο τον αφαλο του απο χειρουργείο ανοικτής καρδιάς!!!!!!απο την αρχη το αντιμετωπίσαμε παρα πολυ όμορφα γιατί ξέρουμε ότι έχουμε μια απόλυτα διορθωμενη καρδούλα!!!!όταν μας ρωτάει του λέμε πάντα την αλήθεια και πάντα του λέμε ότι τα σημάδια μας ήταν για καλο!!!!!να χαιρόμαστε λοιπόν που έχουμε γερά παιδάκια και τα υπόλοιπα όταν το αποφασίσουν αυτα τα μικρακια θα τα φτιάξουμε!!!!!!καλο βράδυ!!!!!!
TO ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΚΑΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕνΑ ΠΛΑΣΜΑ ΜΕ ΣΠΑΝΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ 2,5!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΕΙ ΕΝΤΥΠΩΜΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΑνΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΛΟΥΤΙΑΙΑ ΣΧΙΣΜΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΚΑΙ 2 ΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΦΡΥΔΑΚΙ ΑΠΟ ΤΗν ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ!!!!!!!!!!!!Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΗΓΕ ΓΙΑ ΤΟ ΦΡΥΔΙ ΣΕ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΑΝ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΠΡΟβΛΗΜΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ!!!!!!!!!!!!!ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΣΕΞΥ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ!!!!!!!!!!!!!!!!
Θεωρώ πως η αλήθεια είναι αυτή που δίνει δύναμη στους ανθρώπους!!Σε λίγο που το Δεσποινάκι θα έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να καταλάβει κάποια πράγματα η ποιο αγαπημένη της ιστορία θα είναι αυτή της γέννησής της!!! θα μπορεί να λέει πως η αγάπη των γονιών της είναι αυτή που την βοήθησε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες από τόσο δα μωράκι και αυτό θα είναι το σημαδάκι που θα της θυμίζει ότι η αγάπη και η δύναμη της ψυχής πάντα κερδίζουν!!!Θα την βοηθήσεις να το δει σαν κάτι όμορφο που θα την κάνει πάντα ξεχωριστή!!όσο για τα παιδάκια και την ασυνείδητη κακία που έχουν δεν πρέπει να νοιαστείς εσύ αλλά όλες εμείς που τα μεγαλώνουμε οφείλουμε να τους μάθουμε να σέβονται την διαφορά και να μην την σχολιάζουν!!!Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και όπως είπες και εσύ μεγαλώνοντας θα επιλέξει μόνη της πως θα χειριστεί αυτή την μικρή ανάμνηση!!
Προσφατα συζητουσα με την κορη μου η οποια ειναι 4 χρονων και παει προνηπια οτι Συμπεριφερομαστε στους αλλους οπως πραγματικα θελουμε να μας συμπεριφερονται. Καποια στιγμη ειδε ενα κοριτσακι στην λαικη με την οποια παιζει συχνα...Δυσταζε στην αρχη να παει να παιξει μαζι της και οπως ηταν φυσιολογικο την ρωτησα γιατι το κανει αυτο..Τι μου απαντησε??Φυσικα εμεινα αφωνη με τον χαρακτηρισμο που μου εδωσε και βλεπω τελικα ποσο αθωα μερικες φορες ειναι τα παιδια..Μαμα μου λεει δεν μπορω να παω να παιξω με το κοριτσακι γιατι ειναι πολυ μαυρο..(μαυρισε απ τον ηλιο το παιδακι)Φυσικα αφου της εξηγησα γιατι ειναι το παιδακι "μαυρο" και ετσι πηγε μονη της μετα να παιξει μαζι του!!!Το θεμα ειναι εμεις πως μεγαλωνουμε τα παιδια μας γιατι ναι μεν ειναι αυστηροι κριτες αλλα μερικες φορρες τα κριτηρια εμεις τους τα δινουμε!!
Εγώ είμαι η μαμά που έγραψε το σχόλιο..χαίρομαι που μέσω του άρθρου σου Χαρά θα διαβάσω και άλλες απόψεις μαμάδων,εκεί που κατέληξα είναι οτι πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να αγαπούν τον εαυτό τους και να δέχονται την διαφορετικότητα των άλλων ανθρώπων....εξάλλου κανείς δεν είναι τέλειος!
αχ ποσο σε καταλαβαινω....ο.μικρος μου 11μηνων τωρα εχει εκ γενετης ενα αιμαγγειωμα στο αριδτερο χερακι του.δεν υπηρξε ανθρωπος που να το ειδε και να μην το σχολιασε..τα περισσοτερα παιδακια προσπαθουν να του το βγαλουν.νιωθω ασχημα γι αυτο οτι εγω φταιω.και θα προσπαθησω να του περασω οτι ειναι κατι το μοναδικο και οτι δεν θα πρεπει να ντρεπεται..
claire ακριβως το ιδιο εχουμε κι εμεις, ενα αιμαγγειωμα στο δεξι του μαγουλακι, μοιαζει με σημαδι απο φιλι. Ολοι με ρωταν που χτυπησε καθε φορα, οταν τους λεω χαμογελωντας οτι ειναι απο τη γεννα εχουν καποιο δικο τους παραδειγμα να μου πουν ή καποια λυση. Προσφατα χρειαστηκε να βγαλω φωτογραφιες για βιβλιαριο υγειας τον μικρο. Ο φωτογραφος με τη βοηθεια του photoshop και χωρις την αδεια τη δικη μου εσβησε το σημαδακι του, κι τωρα που βλεπω τη φωτο λεω πως δεν ειναι το παιδακι μου αυτο. Γιατι εγω τον θελω με το σημαδακι του και ημουν περιφανη απο την πρωτη μερα που τον ειδα μαυτο. Παντα λεω καποιος προλαβε και τον φιλησε πριν απο μενα, απτην κοιλια ακομα, (ο φυλακας αγγελος του πιστευω). Οταν μεγαλωσει και γινει ενας ομορφος αντρας ολη η γοητεια του εκει θα ναι! Εχουμε και σχησιματακι πανω στο φρυδι, αλλη γοητεια κι αυτη. εχουμε να καψουμε καρδιεεεεες!!! Το πιο σημαντικο ειναι τα παιδακια μας να ειναι υγιεις και γερα. "Τα σημαδακια, οι ουλες και οτιδηποτε αλλο ειναι για να ξεχωριζουμε εμεις οι μανουλες τα παιδακια μας! Γιατι ολα τα παιδακια ειναι ομορφα!" Οσο περηφανη ειμαι εγω για τα σημαδακια του αλλο τοσο θελω να κανω τον γιο μου. Γιατι και εγω εχω ενα αιμαγγειωμα στο ποδι, ενα σχησιμο στο μετωπο και δυο στο ποδι κι ενα σημαδι στο λαιμο,κι αν καποιο ξεχναω και για κεινο ειμαι. Για ολα ειμαι περηφανη μεχρι και για τις ελιες μου!!!
Eγω εχω απο 4.5 ετων μια ουλη απο 10 ραμματα στην περιοχη του μηνισκου,διπλα στο γονατο,το εχω απο οσο μικρη που ειναι αναποσπαστο κομματι μου,δεν με ενοχλησε ποτε,εχω μαθει και ζω με αυτο,οποτε πιστευω και το παιδακι σας θα μαθει να ζει με αυτο και δεν θα το θεωρει¨μειονεκτημα".Υπαρχουν πολυ χειροτερα σημεια που θα μπορουσε να εχει καποιο σημαδι εντονο,πχ προσωπο,οποτε το σημαδι στο ποδαρακι το θεωρω μηδαμινο.Εννοειται θα πρεπει να μαθουμε στα παιδια μας πως καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος και αξιζει τον σεβασμο μας ανεξαρτητως εμφανισης,οπως κι αν ειναι,με αναπηρια,με γυαλια,με ελιες ,με μαλλια η χωρις,αλλα τα παιδια ειναι πολυ σκληρα και καμια φορα οσο κι αν προσπαθουμε δεν βλεπουν τα πραγματα οπως θα θελαμε.Οφειλουμε ομως να τους μαθαινουμε καθημερινα τον σεβασμο στον συνανθρωπο μας.
ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ... Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ 23 ΜΗΝΩΝ ΤΩΡΑ ΕΠΑΘΕ ΠΡΙΝ 5 ΜΗΝΕΣ ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΣΕ ΘΩΡΑΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΕΛΕΙΟ ΞΑΝΑ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΩΡΑΚΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ. Ο ΠΛΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΜΕΙΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΟΤΙ Η ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ. ΤΡΕΜΩ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΑΔΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΔΕ ΜΕ ΠΑΙΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΣΗΜΑΔΙΑ... ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΑ. ΗΔΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΛΛΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΚΟΜΗ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Ειχα εναν συμμαθητή ο οποίος είχε καεί -είχε πιάσει φωτιά-και του είχαν μείνει σημάδια λίγα στο πρόσωπο και αρκετά στα χέρια και στο σώμα.Σε πληροφορώ οτι ηταν ο πιο αγαπητός σε όλο το σχολειο όχι λόγω ουλών αλλά λόγω χαρακτήρα.Την πρώτη φορά που τον έβλεπες μονο τα κοίταζες μετά δεν τα εδινες καθόλου σημασία ήταν φοβερός χαρακτήρας.Οπότε μην αγχώνεσαι σημασία έχει να τους δώσουμε άλλα εφόδια.