Το μούδιασμα της μεγάλης αδελφής

Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το πόσο μπορεί να επηρεάσει ένα παιδί ο ερχομός του αδελφιού του στο σπίτι πριν το δει με τα ίδια του τα μάτια.

Μπορεί να μιλούσαμε για αυτόν επί 9 μήνες, να της εξηγούσα ότι θα είναι πολύ μικρούλης και θα πρέπει να το φροντίζουμε όλη μέρα κάθε μέρα, ότι στην αρχή δεν θα μπορεί ούτε να παίξει μαζί της, ούτε να κάνει πολλά πολλά (και εκείνη έδειχνε να το καταλαβαίνει), όμως μόνο όταν ήρθαμε πια στο σπίτι με το μωρό έξω από την κοιλιά, κατάλαβε τι θα πει να έχεις ένα νεογέννητο αδερφάκι. Η μαμά και αυτός είναι κυριολεκτικά όλη τη μέρα κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον και όσο καλή διάθεση και αν έχεις -ως 2 1/2χρονο- να το κατανοήσεις, έρχονται στιγμές που σου κα-κο-φαί-νε-ται.

Εντάξει, ξέρει ότι ο τρόπος για να κάνει μαμ το νινί είναι να να το έχει η μαμά στην αγκαλιά της, αλλά… ασταμάτητα; Και άντε να της εξηγήσεις ότι πρέπει να… εδραιωθεί ο θηλασμός!

Ομολογουμένως το έχει πάρει πολύ πιο ζεστά απ’ ότι φανταζόμουν. Πρώτη και καλύτερη τρέχει να του φέρει πάνα ή καθαρά ρουχάκια, συμμετέχει πάντα στο… μποτέ του, τον χαιδεύει και τον προσέχει χωρίς καν να της ζητηθεί. Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το μούδιασμα που αισθανόμουν να την διακατέχει τις πρώτες πρώτες μέρες, ούτε μπορώ να αγνοήσω το λίγο μελαγχολικό βλέμμα της που μια στις τόσες μέσα στη μέρα τσακώνω.

Και πώς να το κάνουμε… Δεν είναι εύκολο από το μοναδικό παιδάκι ενός σπιτιού να γίνεσαι εσύ και ένας άλλος… Μακάρι να είχα 10 χέρια να μπορούσα να της προσφέρω ανά πάσα ώρα και στιγμή την αγκαλιά και το παιχνίδι που λαχταράει, χωρίς να πρέπει συνέχεια να της λέω «Περίμενε λίγο να φάει το νινί». Βέβαια ήδη έχω εξασκηθεί και καταφέρνω να κάνω πολλά ταυτόχρονα με τα δύο μου χέρια… Για τα παιδιά μου, ρε γαμώτο!

Χθες το βράδυ είχαμε ένα ακόμα ατύχημα. Στην προσπάθειά της να αποφύγει να πέσει πάνω στο νινί -την ώρα που χοροπηδούσε σαν το κατσίκι στο κρεβάτι παρά τα παρακάλια μας να μην το κάνει- γλιστρησε και χτύπησε την κλείδα της και τσουπ! Έσπασε. Είναι κωμικοτραγικό… Πριν 1 1/2 μήνα είχε σπάσει την άλλη κλείδα! Και να που πρόσθεσα ένα ακόμα άγχος στην μαμαδο-ατζέντα μου («Μήπως το παιδί μου έχει εύθραυστα οστά για κάποιο λόγο;») και ας μας σιγουρεψε ο ορθοπεδικός στο Παίδων ότι το έχει δει άπειρες φορές να γίνεται και ότι έτσι είναι τα παιδιά.

Σήμερα παρά τη χθεσινοβραδινή της ταραχή και τον πόνο, ήταν πάλι ένα υπόδειγμα big sister. Με συγκινεί η προσπάθειά της να με βοηθήσει με το νινί, να φανταστείτε ότι της πρότεινα να πάμε μια 20λεπτη βολτίτσα στη γειτονιά οι δυο μας, αλλά αυτή από μόνη της μου είπε να πάρουμε και το μικρό μαζί…

Ελπίζω γρήγορα να καταλάβει πως η αγάπη μας για αυτήν, όχι μόνο δεν έχει μειωθεί, αλλά μεγαλώνει μέρα με τη μέρα… Προς το παρόν πάντως την καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ!