Τρόποι αντιμετώπισης της αρνητικής συμπεριφοράς του παιδιού
Τα παιδιά στην ηλικία των 1.5–3.5 ετών παρουσιάζουν έντονη αρνητικότητα. Η εποχή του “ΟΧΙ” των παιδιών είναι σημαντική για την ανάπτυξή τους, αλλά είναι κουραστική για τους γονείς.
Πώς όμως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αρνητική τους συμπεριφορά;
Κρατήστε την ψυχραιμία σας.
Περιορίστε τα ΜΗ στα απολύτως απαραίτητα.
Αφήστε το παιδί να αυτενεργήσει και να κάνει “το δικό του” ΜOΝΟ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΛΚΥΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ.
Δώστε δυνατότητα επιλογής (σε κάθε απαγόρευση που θα βάζετε, ταυτόχρονα θα του δίνετε την εναλλακτική ευκαιρία να ασχοληθεί με κάτι άλλο).
Μην εκφράζεστε επιτακτικά, αλλά με σταθερό και αποφασισμένο ύφος.
Δώστε χρόνο στο παιδί σας να αλλάζει.
Μην υποχωρείτε σε παράλογες απαιτήσεις.
Κρατήστε στο περιβάλλον 2-3 απαράβατους κανόνες, ότι και αν συμβαίνει.
ΟΧΙ Στα “μανιάτικα” (επειδή έκανες αυτό … χθές και τώρα δεν θα …)
ΟΧΙ Σε συμπεριφορά συνεχούς καταπίεσης και απαγόρευσης
ΟΧΙ Σε θυμό και τις φωνές
ΝΑΙ Στη δυνατότητα επιλογών και πειραματισμού
ΝΑΙ στο χιούμορ
ΝΑΙ στην υπομονή
ΝΑΙ στην ψυχραιμία
ΝΑΙ στο διάλογο
ΝΑΙ στις αμοιβαίες υποχωρήσεις
ΝΑΙ στην συνεχή επιβεβαίωση της γονεικής αγάπης
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΕΞΗΣ:
Να ξέρουμε τι περιμένουμε απο την ηλικία του.
Να βάλουμε σαφή και σταθερά όρια.
Να ξέρουμε τη δυνατότητα συγκέντρωσης.
Να μην συνδέουμε την αποτυχία με την απόρριψη.
Να ξεκινάμε πάντα με κάτι θετικό στη συμπεριφορά του.
—
Μαρινέλλα Τσουκαλά
Παθολόγος Λόγου και Ομιλίας
Βρείτε τη Μαρινέλλα Τσουκαλά στο Speech Pathology Greece και στο Κέντρο Λέγειν
Εχω ενα αγορακι 5 χρονων.ειναι συνεργασιμος στο σχολειο και πολυ κοινωνικος.αν βγουμε ομως εξω και παμε π.χ. στον φουρνο και δεν του παρω κατι απλωνει χερι πανω μου και βριζει.οχι παντα βεβαια.αλλα εχει γινει και εχουμε γινει ρεζιλι..του εχω εξηγησει μετα οτι με στεναχωρει οτι θα το πω στην δασκαλα του θα το μαθουν οι φιλοι του κλπ.θελω τη δικη σας γνωμη τοτε μονο μαζευεται αλλα δεν ειναι λυση.τα ιδια κανει οταν δεν τον βαλω στην ωρα του το βραδυ για υπνο.
σεμενα αντιδρα οτι και να του πω και παει στην μαμα του και μου κανει τον αυστηρο επισης μου λεει να του λεω συγνωμη και σιωπη! μετα ξαφνικα μπορει να ξεχαστει σαν να μην συμβαινειντιποτΑ και παιζουμε ... εχει ενα αδερφακι νεογεννητο και πηγαινε καιντο πειραζε κιεγω τον μαλωσα ισως γιαυτο δεν ξερω τι λετε;
την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζω και εγώ καθημερινά απο το 3χρονο αγοράκι μου απο ΄'οταν άρχισε να μιλάει είναι ένα όχι και νεύρα τσαντίλα, χτυπάει όποιον βρεί μπροστά του και τους λέει όλους χαζούς μαμά ,μπαμπά,παππούδες,γιαγιάδες...... δεν ξέρω τι να τον κάνω ?
Κορίτσια είχα διαβάσει κάτι πολύ απλό και το εφαρμόζω και 9 στις 10 φορές πιάνει. Το κοριτσάκι μου είναι 2 χρονών και τους τελευταίους 3-4 μήνες έχει ξεκινήσει τα tantrums της ηλικίας. Όταν την πιάνει εξαλλοσύνη και δεν μπορώ να την ντύσω, ταΐσω ή οτιδήποτε της λέω πολύ σοβαρά με σταθερή φωνή αλλά ήρεμα "τώρα θα μετρήσω μέχρι το 5 και θέλω στο 5 να ηρεμήσεις" μετράω δυνατά αργά μέχρι το 5, αυτή με κοιτάει όσο εκνευρισμένη και να είναι και τις περισσότερες φορές μετά το 5 ηρεμεί και συνεχίζουμε κανονικά ό,τι θέλαμε να κάνουμε...
Eυχαριστώ πολύ όλες σας. Πρέπει να θυμόμαστε ότι τα παιδιά χρειάζονται ΥΠΟΜΟΝΗ και ΟΡΙΑ.
Μαρινέλλα, οδηγό για το πως μπορούμε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και πως να γίνουμε πιο υπομονετικές, μπορούμε να έχουμε? Σε ευχαριστώ και πάλι!
Eυχαριστώ πολύ όλες σας. Πρέπει να θυμόμαστε ότι τα παιδιά χρειάζονται ΥΠΟΜΟΝΗ και ΟΡΙΑ.
Αυτό που λεει η Καλλιόπη το αντιμετωπίζουμε κ εμείς, με το 3.5 ετών αγοράκι μας. Επίσης όλα στο σπίτι είναί ήρεμα. Δεν αντιγράφει δηλαδή βιες συμπεριφορές. Επίσης από το Σεπτέμβρη που πήγε παιδικο"εμπλούτισε" το λεξιλογίο του κ μας βρίζει! Έχω σπουδάσει ψυχολογία κ γνωρίζω πολύ καλά το ποσό βοηθάει η μέθοδος της επιβραβεύσεις, ή το να αγνοείς κάποιες συμπεριφορές, κτλ Παρόλου αυτά έχω κατάληξή οτι η κλινική ψυχολογία κ η παιδοψυχολογια δεν συνάδουν κ πολύ κ σίγουρα η γνώμή του ειδικού θα βοηθούσε στη σωστή αντιμετώπισή από πλευράς μας στη συμπεριφορά του μονάχοπαιδου μας. Πάντως ωραίο αθρο.
Μαρινέλλα ευχαριστούμε! Μάνια μήπως θα είχες διάθεση να μας γράψεις κι εσύ κάτι μιας και είσαι ψυχολόγος και μαμά που αντιμετωπίζεις αυτό το θέμα? Ίσως να μας έδινες κάποια παραδείγματα (π.χ. τί κάνεις όταν αρνείται να φύγει από έναν χώρο όπως παιδική χαρά, ακόμη κι αν εσύ απομακρύνεσαι και μένει πίσω. Γενικά ό,τι πρόβλημα προέκυψε και το αντιμετώπισες επιτυχώς) Οι συμβουλές σε μορφή bullets είναι χρήσιμες, αλλά πολλές φορές δε μπορώ να τις αποκωδικοποιήσω όταν αντιμετωπίζω μια δύσκολη κατάσταση. Όσες φορές έχω βοηθηθεί είναι μέσα από παραδείγματα άλλων (το παιδί έκανε αυτό κι εγώ αντέδρασα έτσι ή απάντησα έτσι...) Σε ευχαριστώ!
Τα ιδια ακριβως περναμε κ εμεις...κ αναρωτιεμαι..μα τι εχω κανει λαθος???Εχει παρει τοση αγαπη,τοσες αγκαλιες,τοσα ομορφα λογια...τοσο ωραιες εικονες απο εμας...κ ομως..ειναι αρνητηκοτατος σε ολα...του λεω καντο..λεει οχι...κ μετα του λεω μν το κανεις κ το κανει....επισης τελευταια χτυπαει....με λεει χαζη κ φτυνει...κ εγω βραζω απο μεσα μου...κ προσπαθω να μν θυμωσω κ προσπαθω να κουβεντιασω(οσο μπορω) κ να μ εξηγησει γτ το κανει αυτο...αλλα τιποτα...δοκιμασα την σκεφτουλα...δν καθεται.....το μονο που τον αγκιζει ειναι αν δεν βγει βολτα..κατα τα αλλα Κυριος...μετα λεω... περναει κ αυτος την φαση του..χαχαχα...κ το βλεπω χαλαρα..εκτελοντας τα παραπανω....το βραδυ πια...μου λεει σ αγαπω μαμα-κ εγω γιε μου του λεω...κανουμε αγκαλιες κ φιλια πολλα πολλα κ ηρεμουμε...αλλα ειναι τοσο μα τοσο κουραστικο...και ρε παιδι μου...ανθρωπος ειμαι με φθανει στα ορια μου ωρες ωρες...κ ειδικα αν δεν θελεις να το εξωτερηκευσεις γηνεται ακομα πιο κουραστηκο....Σας λεω καθε απογευμα περναω τον παθων μου τον ταραχο η μανα....εχθες μου ζητησε μια μπεμπα μαυρη να του κανω...κ επειδη ξερει οτι δεν θα γηνει μαυρο το μπεμπε...λεει οτι αν δεν ειναι μαυρο δεν το θελει...κ εκλαιγε επι 10 λεπτα γτ η μπεμπα δεν θα ειναι μαυρη...κ δεν μπορουσα...γελουσα...κ οσο μ εβλεπε να γελαω τοσο φορτωνε...κ ομως η κυρια στο σχολειο μου λεει οτι ειναι πολυ συνεργασημος κ ακουει κ ολα...το καλυτερο παιδι μου ειπε ειναι...επισης εκει μοιραζεται...στο σπιτι με αλλα παιδακια δεν υπαρχει αυτη η περιπτωση....κ σας ρωτω....ΓΙΑΤΙ???θα περασει φανταζομαι...αλλα εγω τι να κανω?πως να το χειριστω???
"Αφήστε το παιδί να αυτενεργήσει και να κάνει “το δικό του” ΜOΝΟ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΛΚΥΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ". Τη συμβουλή αυτή, την κράτησα μέσα από μια συζήτηση με άλλες μαμάδες την καταλληλότερη στιγμή, όταν νόμιζα πως αρχίζαμε να χάνουμε το παιχνίδι με τη 19 μηνών κόρη μου. Πίστευα ότι αφήνοντάς την να κάνει το δικό της την κακομάθαινα. Της στερούσα, όμως, τη χαρά της ανακάλυψης. Σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, νομίζω είμαστε σε καλό δρόμο. Συμφωνώ σε όλα.
Πολύ χρήσιμες συμβουλές, ήθελα όμως να ρωτήσω πώς αντιμετωπίζουμε ένα αγοράκι 2,5 χρονών που αντιδρά με ξύλο (χτυπάει τη μαμά και τον μπαμπά, ρίχνοντας χαστούκια και μπουνιές) σε καθετί που δεν θέλει να κάνει όταν έρχεται η ώρα (λ.χ. να ντυθεί, να κάνει μπάνιο κ.ο.κ.). Προσπαθήσαμε να τον αγνοήσουμε, να του αποσπάσουμε την προσοχή, του μιλήσαμε ήρεμα, αποφασιστικά ότι δεν είναι επιτρεπτή και αποδεκτή αυτή η συμπεριφορά και συνεπάγεται τιμωρίας αλλά δε σταματά ν αντιδρά μ αυτό τον τρόπο. Είναι στάδιο που θα περάσει μεγαλώνοντας ή χρειάζεται συγκεκριμένη αντιμετώπιση;
Καλλιόπη μου, το αγοράκι μου τώρα κοντεύει τα 4. Στην ηλικία των 2,5 με 3 αντιδρούσε με τον τρόπο που περιγράφεις κι εσύ για πράγματα ανούσια, τουλάχιστον για μας τους γονείς. Κι αυτά τα έκανε μόνο σε μένα και τον μπαμπά, όχι σε τρίτους. Για παράδειγμα, μία φορά μου ζήτησε νερό κρύο και επειδη δεν του έβαλα κρύο αλλά από τη βρύση, νευριάζει, πετάει κάτω το ποτήρι με το νερό(ευτυχώς ήταν πλαστικό) και με χτυπάει μία φορά. Τον καθίζω στην καρέκλα, γονατίζω και προσπαθώ με ηρεμία να του μιλήσω. Χωρίς να ακούει τίποτα με αρχίζει στις φάπες. Κι όσο να του λέω να σταματήσει αυτός να χτυπάει και πιο δυνατά. Τον πάω και εγώ στο κρεβάτι του, του λέω δε θα βγει από το δωμάτιό του, και όπως θα φαντάζεσαι αρχίζει μία υστερική κατάσταση, αυτός να κλέει εγώ να του φωνάζω και τα γνωστά. Μετά από πολλά παρόμοια περιστατικά αποφάσισα να ρωτήσω μία γνωστή μου παιδοψυχολόγο. Άκουσα με προσοχή τις συμβουλές της, τις ακολούθησα και σιγά σιγά ο μικρός μου μεταμορφώθηκε στο πιο γλυκό παιδάκι. Κατάλαβα πως αυτή η συμπεριφορά ήταν ένα μέσο για να στρέφει συνεχώς τη προσοχή μας πάνω του. έστω και με τις τοιμωρίες. Έπαιρνε ικανοποίηση με το ότι έλεγχε την κατάσταση μέσα στο σπίτι. Τί έκανα λοιπόν? όταν άρχιζε να χτυπάει δεν αντιδρούσα καθόλου. Συνέχιζα ότι έκανα εκείνη τη στιγμή χωρίς καν να του μιλάω. Το σημαντικότερο? Δεν έπρεπε να καταλάβει ότι επηρεάζομαι και στενοχωριέμαι εκείνη τη στιγμή. Αντί να του μιλήσω είτε ήρεμα είτε θυμωμένα,του γυρνούσα την πλάτη και έπαιζα ας πούμε με την κόρη μου. (Θέλει μεγάλη ψυχραιμία και υπομονή) Κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα σταματούσε. Αργότερα ερχόταν και μου ζητούσε αγκαλιά. Εγώ του αρνιόμουν, αλλά με τρυφερό τρόπο, θυμίζοντάς του τι έκανε πριν, και μετά από λίγη κουβεντούλα του στυλ ότι με αυτό που κάνει δεν κερδίζει τίποτα, ότι το ξέρω πως είναι καλό παιδί κ.λ.π. τον έκανα αγκαλίτσες και του έλεγα πόσο τον αγαπώ. Από κει και πέρα φρόντιζα να ασχολούμε περισσότερο μαζί του και σε στιγμές που δεν το περίμενε. Και ποτέ δεν του έχω αναφέρει δύο εκφράσεις: "δε σάγαπώ", "είσαι κακό παιδί". Ελπίζω να μη σε κούρασα. Προσπαθήστε με το μπαμπά να έχετε αυτή την τακτική και πιστεύω πως όλα θα αλλάξουν.