Η αγάπη που πολλαπλασιάζεται

Ίσως θυμάστε την αγωνία μου κυρίως το πρώτο διάστημα της εγκυμοσύνης για το αν θα καταφέρω να αγαπήσω το δεύτερο παιδάκι μου όσο το πρώτο. Πολλές μου γράφατε τότε ότι «η αγάπη δεν μοιράζεται, η αγάπη πολλαπλασιάζεται» και η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι θα συνέβαινε σχεδόν αμέσως. Γιατί είναι αλήθεια… Τη στιγμή που, στο χειρουργείο ακόμα, κράτησα τον Αρχέλαο στα χέρια μου και είδα τα ματάκια του, η καρδιά μου γέμισε με αγάπη. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν η δεύτερη φορά και έτσι δεν ήμουν στα χαμένα, αλλά πολύ συνειδητοποιημένη, όμως δέθηκα μαζί του κυριολεκτικά από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Ερχόμενη στο σπίτι με το που έπεσε η Αθηνά μου στην αγκαλιά μου, αισθάνθηκα την αγάπη μου για αυτήν ακόμα μεγαλύτερη. Όταν πια την είδα να αγκαλιάζει και να φιλάει τον αδερφό της, ε εκεί πια βάρεσαν κόκκινο τα κοντέρ…

Με ρώτησε χθες ο Μάνος χαριτωμένα, ποιο από τα δυο μας παιδιά αγαπώ πιο πολύ. Και του απάντησα φυσικά ότι τα αγαπώ το ίδιο. Και δεν το είπα για να το πω. Το εννοώ. Θα περίμενε κανείς -και μαζί με τον κανένα και εγώ η ίδια- ότι αυθόρμητα και μιας και ο Αρχέλαος δεν είναι ούτε καν ενός μήνα, θα αγαπούσα λιιιιιιίγο περισσότερο την Αθηνά. Όμως τους αγαπώ εξίσου πολύ. Με την Αθηνά έχω περισσότερη οικειότητα, περισσότερη γλύκα έχει η σχέση μας, γιατί γνωριζόμαστε πια κοντά τρία χρόνια και μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν το ένα και μοναδικό κολλητάκι μου. Αλλά και αυτό το νέο μουτράκι, αυτά τα νέα πατουσίνια και αυτές οι νέες κραυγούλες με κάνουν να λιώνω και να χαμογελάω σαν τη χαζή όλη μέρα.

Ναι, λοιπόν, έρχομαι να το επιβεβαιώσω. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται. Δεν ξέρω αν το παθαίνει όλη η οικογένεια, όμως η μάνα σίγουρα το παθαίνει.

Δεν έχω καλύτερο από το να βλέπω τα δυο τους αγκαλιά ή να κοιμούνται πλάι πλάι. Μέσα στη νύχτα ελέγχω ξανά και ξανά ότι είναι και τα δυο τους καλά και η αγωνία μου είναι το ίδιο μεγάλη μέχρι να δω ότι και τα δυο τους αναπνέουν. Το κλάμα και των δύο με κάνει να πεταχτώ με την ίδια ταχύτητα από την καρέκλα μου, ενώ η αγκαλιά μου είναι πάντα έτοιμη να τους υποδεχτεί είτε τον καθένα ξεχωριστά, είτε και τους δυο μαζί.

Νιώθω λίγο σαν τουβλάκι Tetris… Αλλάζω μορφή για να χωρέσουν και τα δύο στην αγκαλιά μου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και ώρες ώρες θυμίζω τη θεά Κάλι με τα 4 της χέρια -και ας έχω στην πραγματικοτητα μόνο δύο- έτσι όπως προλαβαίνω να ικανοποιώ τις ανάγκες και των δυο ταυτόχρονα.

Έχω ξαναγράψει πως η αγάπη μου για την κόρη μου με έχει κάνει πολύ δυνατή, σχεδόν ατρόμητη. Πλέον νιώθω πιο δυνατή από ποτέ!