Μια μεγάλη και δύσκολη ιστορία

Μια μεγάλη και δύσκολη ιστορία

μαμά Σύλβια

Είμαι και γω μια μαμά, που ένα χρόνο μετά τη γέννηση της κόρης μου είπα να σας γράψω και τη δική μου ιστορία.

Ας τα πάρω απο την αρχή γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Απο τα 14 μου έχω ρευματοειδή αρθρίτιδα (για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ενα αυτοάνοσο νόσημα που δημιουργεί φλεγμονές στις αρθρώσεις και τις φθείρει τόσο πολύ που τα κόκκαλα ακουμπούν μεταξύ τους και τρίβονται προκαλώντας πολύ πόνο σε κάθε κίνηση και μη). Απο τότε μέχρι σήμερα έχω κάνει ολική αρθροπλαστική και στα δύο γόνατα (αλλαγή δηλαδή όλης της άρθρωσης με μόσχευμα απο τιτάνιο) -χτυπάω και στα αεροδρόμια- εχω κάνει αλλα δυο χειρουργεία στους καρπούς μου γιατί έσπασαν κάποιοι τένοντες απο τις χρόνιες φλεγμονές και αλλα δυο στα πέλματα για αφαίρεση κεφαλών (ειναι τα κοκκαλάκια στην πατούσα στο «μαξιλαράκι» όπως λέμε, εκει που πονάτε μετά απο ώρες πάνω σε τακούνια; Ε αυτά τα άτιμα είχαν βγεί τόσο έξω που πάταγα πάνω στα κόκκαλα αντί για τα μαξιλαράκια, με φοβερό πόνο και φυσικά μόνο με αθλητικά).

Μέσα σ’ αυτές τις δυσκολίες γνώρισα τον άντρα της ζωής μου και καταλάβα αμέσως οτι θα φτιάχναμε μια όμορφη οικογένεια!

Όταν παντρευτήκαμε με τον άντρα μου και θέλοντας σχετικά γρήγορα παιδάκι, σταμάτησα τη θεραπεία μου γιατί ο γιατρός με ενημέρωσε οτι χρειάζεται τουλάχιστον 5-6 μήνες κενό για να καθαρίσει ο οργανισμός απο τα συγκεκριμένα φάρμακα για να μην υπάρχει κίνδυνος για τερατογέννηση. Εκεί ήρθε στη ζωή μου η κορτιζόνη, η μόνη που δεν έβλαπτε σε περίπτωση εγκυμοσύνης και μπορούσε να με κρατάει σε ένα ανεκτό επίπεδο. Δυστυχώς επειδή προέκυψαν κάποια απο τα χειρουργεία που έγραψα πιο πρίν αρχίσαμε τις προσπάθειες για μωρό μετά απο 2 χρόνια (βάλε κιλά με τις κορτιζόνες, βγάλε κιλά…).

Ευτυχώς σε αυτόν το τομέα ήμουν τυχερή και η υψηλή β’ χοριακή ήρθε με την 3η προσπάθεια. Δεν έχω παράπονο, είχα μια πολυ καλή εγκυμοσύνη. Λόγω ιστορικού, φυσικά και έκανα αμνυοπαρακέντηση (δεν είναι τα αυτοάνοσα κληρονομικά), αλλα φοβόμουν πολυ με τα φάρμακα που έχω πάρει τόσα χρόνια, παρόλο που η αυχενική ήταν πολυ καλή. Όλα πήγαν καλά και η εγκυμοσύνη μου κύλησε τέλεια.

Το μωράκι μεγάλωνε και ευτυχώς η υγεία μου δεν επιβαρύνθηκε.

Με ΠΗΤ 5/12/11 μπήκα για καισαρική στις 24/11/11. Οι λόγοι της καισαρικής; Καθαρά δικοί μου, οι μόνες αρθρώσεις μου που δεν είχαν πρόβλημα ήταν οι ώμοι και τα ισχία μου. Και μόνο με το φόβο ότι υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα περνώντας το μωρό απο τη λεκάνη να δημιουργηθεί πρόβλημα στα ισχία μου, δεν ήθελα να το ρισκάρω με τίποτα -και ας με κατηγορήσουν κάποιες. Και ένας δεύτερος λόγος είναι η οικειότητά μου με τα χειρουργεία, καλώς ή κακώς αισθάνομαι πολυ άνετα με ένα χειρουργείο (στεναχωριέμαι πολύ όταν διαβάζω για τις μαμάδες που ήθελαν φυσιολογικό τοκετό και κατέληξαν σε καισαρική τρομοκρατημένες, είναι σίγουρα απο τα πιο άσχημα συναισθήματα εκείνη τη κρίσιμη ώρα, για μένα είναι σα να πηγαίνω για καφέ, τόσο απλό, τόσο καθημερινό, μακάρι να μπορούσα να τους μεταδώσω την ηρεμία που ένιωθα).

Μια πολυ ωραία καισαρική λοιπόν με επισκληρίδιο (μετά απο δυο προσπάθειες) και ένα υγιέστατο μωρό στα χέρια μου.

Πολλές λέτε τι όμορφα που ήταν τα μωρά σας όταν γεννήθηκαν… Ε καμία σχέση, η πρώτη μου σκέψη ήταν πωπω, τι άσχημο παιδί που έκανα (φυσικά είχε ακουστεί το κλάμα της πρίν ακόμα βγεί ολόκληρη απο τη κοιλιά μου).

Μια μέρα πρίν φύγουμε η μικρή παρουσίασε ίκτερο, ήταν μεσημέρι που μας είπαν οτι έχει τόσο που μπορεί και να μην την πάρουμε μαζί μας την επόμενη μέρα. Ο άντρας μου κι γω είμαστε υποστηρικτές της ομοιοπαθητικής (χωρίς ακρότητες), έτσι είχαμε το χαπάκι που μας είχε δώσει ο γιατρός μας για τον ίκτερο νεογνού, της το δώσαμε και περιμέναμε.

Η παιδίατρος που πέρασε μας είπε οτι το μωρό θα κάτσει στη λάμπα και δεν κάνει να το ταίζω (στεναχώρια εγω, κλάμα..) και οτι θα είναι ευχαριστημένη έστω κι αν ο ίκτερος παραμείνει σταθερός (γιατι αναμενόταν να ανέβει). Κατά το απόγευμα μας ενημέρωσαν οτι έπεσε λίγο αλλα θα δούμε πάλι το πρωί για να αποφασίσουν αν θα βγεί κανονικά.

Ευτυχώς όλα καλά και βρεθήκαμε με ενα νινί στο σπίτι μας. Ο πρώτος καιρός ειναι γνωστός για όλες μας, ξενύχτι τρελό, θηλασμός, κλάματα, λίγα νεύρα…κτλ. Ολα όμως ήταν τέλεια!

Μέχρι που όταν έκλεισε ο δεύτερος μήνας η μπέμπα μου παρουσίασε ατοπική δερματίτιδα. Η «ειδική» παιδοδερματολόγος, πασίγνωστη αλλα απαράδεκτη σαν άνθρωπος, είχε σα μόνη λύση την κορτιζόνη. Φυσικά μου γύρισε το μάτι να πλακώσω ένα μωράκι 2 μηνών με κορτιζόνη. Ο άντρας μου συμφωνούσε και ακολουθήσαμε τον δύσκολο δρόμο της ομοιοπαθητικής. Η αρχή της είναι σε μια τέτοια περίπτωση να αφήσεις το πρόβλημα να ξεσπάσει και όχι να το καλύψεις με κρέμες.

Ακολούθησαν 5 μήνες κόλαση και για τους 3 μας.

Το μωρό ήθελε να ξύνεται συνέχεια, ακόμα και στον ύπνο του, όπου έμενα ξύπνια για να είμαι πάνω απο τη καλαθούνα να της κατεβάζω τα χεράκια της καθε 3-4 λεπτά που μέσα στον ύπνο της ήθελε να ξυθεί και όλη την υπόλοιπη μέρα την πέρναγα στο καναπέ αγκαλιά με το μωρό για να ελέγχω τα χέρια της, ακόμα και το τάισμα ήταν ένας απίστευτος αγώνας, βόλτα ούτε κατά διάνοια, δεν μπορούσε να κάτσει στο καρότσι χωρίς να ξύνεται. Να την αφήσω κάτω να παίξει… με τίποτα. Την ξάπλωνα στο κρεββάτι μας ανάσκελα στο «γυμναστήριο» και καθόμουν απο πάνω της. Είχα φυσικά 20 ζευγάρια γάντια, αλλάζαμε 5-6 την ημέρα αλλα και με αυτά μάτωνε το πρόσωπό της αν ξέφευγε της προσοχής μου και ξυνόταν. Μιλάμε για ένα προσωπάκι εντελώς παραμορφωμένο, γεμάτο κυψέλες με υγρό που μύριζαν φοβερά, ακόμα και στο κεφάλι της είχε.

Εγώ στο μεταξύ είχα πλακωθεί στη κορτιζόνη γιατί η νόσος μου είχε έξαρση και ήθελα να συνεχίσω το θηλασμό (τον οποίο εγκατέλειψα στους 4 μήνες, αφου έφτασα στο σημείο να μη μπορώ να κρατήσω ούτε το μπιμπερό απο τους πόνους στα χέρια μου). Η βελτίωση της μπέμπας ηταν αργή, μήνα με το μήνα αλλα σταθερή και για μένα ατελείωτη…. Μέχρι που τώρα πια έχει σχεδόν απαλλαγεί απο την ατοπική δερματίτιδα (που λένε όλοι οτι είναι χρόνια πάθηση και φεύγει στο μεγαλύτερο ποσοστό της στην ενήλικη ζωή). Συνεχίζουμε την ομοιοπαθητική και χρησιμοποιούμε την πιο ήπια κρέμα (την βάζουν στα μωρά και για τα κουνουπάκια), ελάχιστες φορές.

Εκείνο το «άσχημο» μωρό έχει γίνει τέτοιο κουκλί που μας σταματάνε συνέχεια στο δρόμο για να τη δούν, να την χαζέψουν και να της μιλήσουν. Είναι ένα υπέροχο, ήρεμο και γλυκό μωρό που χαμογελάει συνέχεια!!!!

Θέλω πολύ ενα δεύτερο κοριτσάκι παρόλο που οι αγκώνες και οι καρποί μου χειροτέρεψαν και παρουσίασαν πρόβλημα και οι ώμοι μου. Η επιθυμία μου είναι τόσο μεγάλη που νομιζώ οτι μπορώ να τα καταφέρω! Τουλάχιστον έμειναν τα ισχία… άρα καλά είμαι! Ας ελπίσω οτι θα μπορέσω να σταθώ σωστή μαμά για το ή τα παιδιά μου και να μπορέσω να τα βοηθήσω τόσο πολύ όσο η δική μου μαμά! Νομίζω οτι έχω κάνει ο,τι καλύτερο μπορώ για το παιδί μου (με το θηλασμό, όσο κι αν κράτησε και την μη χρόνια χρήση της κορτιζόνης)!

Ελπίζω όλες οι μαμάδες να έχουν υγιή μωράκια και να είναι οι ίδιες υγιής για να μπορούν να ταίζουν, να αλλάζουν, να παίζουν και να σηκώνουν τα παιδιά τους αγκαλιά όσο σύχνα θέλουν! Εμένα ευτυχώς έχει το μπαμπά της που κάνει ΟΛΑ αυτά και ακόμα περισσότερα!

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον αντρούλη μου που μου χάρισε αυτή τη κούκλα και που μ’ αγαπάει τόσο πολύ και τη μπέμπα μας ακόμα περισσότερο, αλλα και στους γονείς μου που σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που πέρασα με το μωρό μου ήταν και οι δύο δίπλα μου, γιατί χωρίς τη βοήθεια τους δεν θα τα είχα καταφέρει!!!

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση και συγνώμη για το μεγάλο κείμενο!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com