Ο Δάκης Κρεμμυδάκης

Ο Δάκης Κρεμμυδάκης

της Φωτεινής Ρέτση-Αθανασοπούλου

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Μια φορά και έναν καιρό σε μια χώρα φανταστική που την έλεγαν Κρεμμυδοχώρα, ανάμεσα σε πολλά είδη κρεμμυδιών, κόκκινα, άσπρα, κίτρινα και πράσινα φρέσκα, υπήρχε ένα που τραβούσε πάντα την προσοχή! Ένα μικρο κρεμμυδάκι που το έλεγαν Δάκη.

Αυτό που τον έκανε ξεχωριστό από τα υπόλοιπα μικρά, ήταν η επιμονή του και η φαντασία του, Μάζευε λοιπόν τους φίλους του και τους έλεγε ιστορίες για τα ταξίδια που θα κάνει και για τον κόσμο που θα ανακαλύψει! Η καημένη η μητέρα του προσπαθούσε να τον συνεφέρει κάθε φορά που με τις ιστορίες του επηρέαζε τα υπόλοιπα μικρά κρεμμυδάκια, χωρίς όμως αποτέλεσμα…

Έτσι λοιπόν μια μέρα ο Δάκης δήλωσε στη μητέρα του πως είναι έτοιμος για να ξεκινήσει τα ταξίδια του, θεωρούσε πως είναι αρκετά μεγάλος και ζουμερός.

Την επόμενη μέρα επιβιβάστηκε στο λεωφορείο που έλεγε «Προς Φρουτοχώρα» όλο χαρά και έχοντας μαζί του το νερό και το ειδικό χωματάκι που του είχε βάλει η μητέρα του, μήπως διψάσει και θελήσει να κοιμηθεί. Ανυπομονούσε πότε θα φτάσει… ‘Υστερα από πέντε ώρες ταξίδι, ο κύριος με το μεγάλο καπέλο τον πλησίασε και του είπε: «Μπορείς να κατέβεις, φτάσαμε στον προορισμό μας»

Μόλις βγήκε από το λεωφορείο ο Δάκης έμεινε έκπληκτος!!! Τι τέλεια χρώματα είναι αυτά! Κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, πορτοκαλί και όλοι τους εκεί ήταν διαφορετικοί, άλλοι ήταν αδύνατοι και ψηλοί, άλλοι πάλι κοντοί και στρουμπουλοί… Άρχισε να περιπλανιέται ανάμεσά τους προσπαθώντας να κάνει νέους φίλους, όμως μάταια, κάθε φορά που τους μιλούσε αυτοί τον απέφευγαν…. Σταματάει λοιπόν την ψηλή κίτρινη κυρία, που την έλεγαν Νούλα Μπανανούλα, μήπως και καταλάβει τι συμβαίνει…

– Γεια σας!!!! Είμαι ο Δάκης και ήρθα σήμερα πρώτη φορά στην χώρα σας, θα μου δείξετε που είναι οι πλατείες για να βρω άλλα παιδιά να παίξω; την ρώτησε ευγενικά ο Δάκης

– Σε παρακαλώ πως τολμάς και με διακόπτεις, δεν βλέπεις ότι ετοιμαζόμουν να μπω στο μαγαζί με τα ρούχα; του είπε αυστηρά η κυρία Νούλα

Ο καημένος ο δάκης άρχισε να κλαίει….

– Τέλος πάντων, θα σου πω, άλλα μην πας γιατί δεν πρόκειται να ταιριάξεις με κανέναν εδώ…

– Μα γιατί; λέει θλιμμένος ο Δάκης

– Δεν βλέπεις οτι είμαστε διαφορετικοί; Εμείς είμαστε φρούτα, πολύ σημαντικά για τους ανθρώπους, ο καθένας μας αποτελείται απο βιταμίνες, a, b, c και άλλες πολλές που είναι αναγκαίες για τον οργανισμό τους, έτσι λοιπόν αυτό μας καθιστά και πολύτιμους…. Και εξ’ άλλου έχουμε ωραία γεύση και μυρωδιά…

Εκείνη λοιπόν την στιγμή ο Δάκης σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και απάντησε

– Κάνετε τεράστιο λάθος, κυρία Νούλα, μπορεί να μην είμαι τόσο όμορφος και μυρωδάτος όπως λέτε αλλά η μητέρα μου, μου έχει μάθει πόσο σημαντικός είμαι… Και έτσι για να ξέρετε: βοηθάω και εγώ τους ανθρώπους και μάλιστα σε ένα απο τα πιο σημαντικό όργανα τους, την καρδιά τους!

Και έτσι απλά ο Dάκης γύρισε την πλάτη του και έφυγε… Tην όλη όμως συζήτηση είχε παρακολουθήσει ένα μικρό κερασάκι που το έλεγαν Σάκη…. Πλησιάζοντας κρυφά τον Δάκη και ακουμπώντας τον στη πλάτη του λέει:

– Μην στεναχωριέσαι!!! Υπάρχουν κι άλλα μέρη που είμαι σίγουρος πως θα ταιριάξεις!

– Αλήθεια; Και πως θα φτάσω εκεί;

– Να θα πάρεις το λεωφορείο που γράφει: Προς Λαχανοχώρα.

– Σε ευχαριστώ πολύ…. Φεύγω γρήγορα για να προλάβω!!!!!

Με την αρχική χαρωπή του διάθεση, ο Δάκης έφτασε στη Λαχανοχώρα, αυτή τη φορά ήταν αρκετά προσγειωμένος και επιφυλακτικός με το τι θα συναντήσει εκεί… Τον πλησιάζει αμέσως όμως μια στρουμπουλή και κατακόκκινη κυρία:

– Καλημέρα είμαι η Τούλα η Ντοματούλα, θέλεις να παίξεις με την κόρη μου;

– Ναι φυσικά!!!!!!!!! με ένα πλατύ χαμόγελο απάντησε ο Δάκης…..

Δεν πέρασε ώρα πολύ και ο Δάκης περιτριγυριζόταν απο πολλούς νέους φίλους που τον αποδέχθηκαν και τον καλωσόρισαν στην πόλη τους…

Από όλους όμως ξεχώρισε τον Δάκη Σκορδάκη, γιατί πέρα από το ίδιο όνομα είχαν και οι δυο τους μια ιδιαίτερη μυρωδιά… που ναι μεν κάποιοι δεν την προτιμούν, αλλά είναι εξίσου όμορφη και μοναδική!!!!!