Η στιγμή που αποφασίσαμε να μην σε αποχωριστούμε!

Μικρούλα μου, είμαι τόσο ευτυχισμένη κάθε φορά που με κοιτάς με τα ολοστρόγγυλα γλυκά ματάκια σου, που γελάς με το διάπλατο χαμόγελο σου, που με κοιτάς με τόση γλύκα. Όμως είμαι τόσο περήφανη και για μένα που πριν δυο χρόνια ακριβώς κατάφερα να κλείσω τα αυτιά μου σε όσους έστω και με την έκφραση του προσώπου τους μου έλεγαν πως θα ήταν συνετότερο να σε αποχωριστώ. Είχα κάνει αμνιοπαρακέντηση και βγήκαν κάτι «περίεργα» αποτελέσματα… ήταν τόσο σπάνια που ούτε οι γενετιστές δεν μπορούσαν να ξέρουν αν θα έχεις πολύ σοβαρά προβλήματα ή αν θα είσαι απολύτως μια χαρά… Οι απαντήσεις έρχοντας ΟΛΕΣ με τη μορφή ποσοστών… Σου εξετάσαμε όλο το DNA.. και πάλι κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ότι θα είσαι καλά, ούτε τι πρόβλημα θα είχες αν δεν ήσουν…

Μόλις είχα αρχίσει να σε νιώθω να κλωτσάς, όμως προσπαθούσα να κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω και να σκεφτώ κάτι άλλο.

Στη β επιπέδου δεν κοίταξα ούτε μια στιγμή στην οθόνη, δεν ήθελα να σε δω γιατί μάλλον δε θα σε ξανάβλεπα ποτέ… Κοίταζα συνέχεια το ταβάνι και έκλαιγα χωρίς σταματημό. Ο μπαμπάς σου σε κοίταζε συνεχώς, δεν ξέρω πως ένιωθε. Κάθε φορά που ο γιατρός σχολίαζε ότι κάτι είναι φυσιολογικό αντί να χαίρομαι λυπόμουν. Ήθελα να ακούσω πως ναι, υπάρχει κάποιο πρόβλημα σίγουρα, δε θα τα καταφέρεις αν γεννηθείς, ώστε αυτομάτως να βρεθώ σε μια πολύ ευκολότερη θέση και να σε αποχωριστώ με μεγαλύτερη ευκολία… Όμως όλα φαίνονταν φυσιολογικά. Είχες ένα ευρυματάκι στην καρδούλα, ο γιατρός μας είπε για σιγουριά να το δει και ένας καρδιολόγος. Το ραντεβού το κλείσαμε αμέσως για την επόμενη μέρα… Και πάλι ευχόμουν να φανεί κάποιο σοβαρό πρόβλημα…όμως η εμδρυοκαρδιολόγος μας είπε πως φαίνεται πολύ δυνατή η καρδούλα σου. Όχι δεν ήθελα να την ακούω, πάλι έκλαιγα όλη την ώρα… Γιατί δε βρισκόταν κάτι ώστε να διευκολύνει την απόφαση μας;

Πριν 2 χρόνια ακριβώς αυτή την ώρα σου έγραφα ένα γράμμα που σου ζητούσα να με συγχωρήσεις γιατί ήμουν δειλή, πολύ δειλή και ενώ σου χάρισα τη ζωή σε λίγες μέρες θα σου τη στερούσα… Δεν μπορούσα όμως ούτε εγώ η ίδια να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι’ αυτό που σκόπευα να κάνω. Ένιωθα ότι ένα μαχαίρι με χωρίζει στα δύο, σου ζήτησα άπειρες φορές συγνώμη, ζήτησα άπειρες φορές συγχώρεση… Μέχρι που κατάλαβα ότι τελικά δε θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω με αυτό το βάρος…

Το είπα στον μπαμπά σου κι εκείνος τόσο ήρεμος μου απάντησε ότι θα γίνει ότι του πω… Κοιταχτήκαμε και σε μια στιγμή, εκεί στο γραφείο της γενετίστριας, χαμογέλασε ο ένας στον άλλο… Ήταν η στιγμή που πήραμε τη σωστότερη απόφαση της ζωής μας. Νιώσαμε τόση αγαλλίαση και οι δύο. Αυτό ήταν μικρούλα μου, σε ένα δευτερόλεπτο μέσα αποφασίσαμε. Από εκείνη τη στιγμή και μετά πιστέψαμε ότι θα είσαι μια χαρά, δεν το ξανασυζητήσαμε, απλά σε περιμέναμε. Πόσο σοφά αποφασίσαμε!!! Αγάπη μου, είσαι το θεόσταλτο δώρο μας… ένα μικρό λουλουδάκι που κάθε μέρα ανθίζει όλο και πιο πολύ…

Αγάπη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com