Ο Λούλης ο Φακούλης

Ο Λούλης ο Φακούλης

του Γρηγόρη Κοκόλη

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Μια φορά και ένα καιρο ήταν ενας μικρός φακός… Ζουσε ησυχα με τους γονεις του και ηταν χαρουμενος που έδινε τα φώτα του του στον κόσμο! Οι γονείς του, δυο μεγάλοι φακοι, φωτιζαν κάθε βράδυ το χέρι του σταθμάρχη στον σταθμό των τρένων! Ο Λούλης ο φακούλης (αυτό ήταν το όνομά του) ήταν περήφανος που οι γονείς του έκαναν ένα τόσο σοβαρό επάγγελμα και βοηθούσαν με τα φώτα τους τόσο κόσμο να μετακινηθεί με ασφάλεια! Ήθελε λοπόν να τους μοιάσει!

Ετσι ένα βράδυ έφυγε κρυφά από το σπίτι και πήγε στον σταθμό του τρένου! Περίμενε σε μία άκρη να τον βρει καποιος υπάλληλος. Για κακή του τύχη όμως τον βρηκε ένα παιδάκι και τον κλώτησησε μακρυά για να γελάσει με τους φίλους του. ο Λούλης βρέθηκε τρομαγμένος σε μια γωνια και φοβηθηκε τόσο που αναγκαστηκε να σβησει το φως του. Ακουγε περίεργους θορύβους και φοβόταν. Άναβε για λίγο το φως να δει που βρισκεται άλλα δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το χωρο γύρο του.

Ξαφνικά μια γάτα τον πλησίασε με απορια και ο Λουλης άρχισε να κλαίει και να λεει «Θέλω να πάω σπίτι μου!»

Η γατούλα τον ρώτησε «Πού μενεις;» αλλά ο Λούλης δεν μπορουσε να θυμηθεί…

Έτσι η γατούλα τον πηρε και άρχισε να ρωτάει τους περαστικους μηπως ξέρουν το σπιτι του Λουλη. Ματαια όμως…. Η ώρα περενουσε και ο Λουλης απογοητευόταν… Δεν έπρεπε να ειχει φυγει απο το σπιτι κρυφα….

Οι γονεις του γυρνώντας στο σπίτι δεν τον είδαν και άρχισαν να ψάχνουν… Πηγαν παντου, στο σταθμο, ρώτησαν αλλα τιποτα. Ξαφνικα άκουσαν απο μακρυα ένα κλάμα και ένα νιαούρισμα. Έτρεξαν γρηγορα προς τα εκει και είδαν τον Λούλη να κλαίει και να ειναι στην αγκαλια της μικρης γατούλας!

Χαρούμενοι αγκαλιαστηκαν και αφου ευχαριστησαν και την γατουλα γυρισαν στο σπιτι. Ο Λούλης υποσχέθηκε να ακουει τους γονεις του και να μην φύγει απο το σπιτι κρυφά.

Και έζησαν αυτοι καλά και εμεις καλυτερα…