Πάμε βόλτα!

Το να βγεις βόλτα με δυο παιδάκια, το ένα μάλιστα νεογέννητο και το άλλο νήπιο, απαιτεί μία άλφα προετοιμασία που μπορεί να πάρει πολλή ώρα. 

Καταρχάς ο μικρός πρέπει να είναι ταισμένος, χορτασμένος, αλλαγμένος. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν ένα νεογέννητο είναι χορτασμένο, ειδικά αν θηλάζει. Μπορεί να μοιάζει χορτασμένο, αλλά να ξαναπεινάσει πολύ γρήγορα. Ή απλά να θέλει λίγο μαμά-μεμέ, έτσι γιατί γουστάρει. Ας πούμε όμως ότι φαίνεται χορτασμένος. Εκτός αυτού πρέπει να περιμένεις και να «χωνέψει», αλλιώς ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο αυτοκίνητο, ενώ αυτό κινείται.

Αλλάζουμε πάνα και αφού το έχουμε ντύσει συνειδητοποιούμε ότι έκανε κακά. Φτου ξανά μανά αλλαγή. 

Στο μεταξύ η αδερφή του «ζηλεύει» που έκανε αυτός κακά και νομιζει ότι θέλει και αυτή. Τώρα θέλει όντως; Δεν θέλει; Λίγα λεπτά αργότερα καταλαβαίνεις ότι δεν θέλει, οπότε αρχίζεις να την ντύνεις. Είναι σχεδόν 3 ετών και φυσικά εκφέρει άποψη για το τι θα βάλει. Αφού «μαλώνετε» λίγη ώρα μπροστά στην ντουλάπα, καταλήγετε σε ένα συνολάκι. Φτιάχνουμε τα κοτσιδάκια μας, κοιταζόμαστε στον καθρέφτη.

Διαλέγουμε ένα σκουφάκι για το μωρό, γιατί κάνει αρκετό κρυουλάκι και δεν έχει και μαλλί να το ζεσταίνει. Ξαφνικά με την άκρη του ματιού σου πιάνεις την αδερφή του να έχει στραβοφορέσει ένα δικό της σκούφο. Τι δηλαδή; Θα φοράει αυτός σκούφο και αυτή όχι; Πάνε τα κοτσιδάκια. Ο σκούφος που διάλεξε εν τω μεταξύ είναι για σκι στις Άλπεις. Εξηγείς ότι δεν χρειάζεται σκούφο, στρώνεις τα κοτσιδάκια και στρέφεσαι να ετοιμάσεις την τσάντα.

Πάνες, μωρομάντηλα, αλλαξιές, κουβερτάκι, κανένα παιχνίδι που αποφασίζει πως θελει να πάρει μαζι της η Αθηνά. Η τσάντα έρχεται και γίνεται δέκα κιλά.

Όλα φαίνονται έτοιμα -στο μεταξύ πρέπει να ετοιμαστούν και οι γονείς- όταν ο μικρός βγάζει μια τεράστια γουλιά που μουσκεύει τη ζακέτα και περνάει και στο φορμάκι, μην σου πω και στο κορμάκι. Αλλαγή ρούχων στα βιαστικά και προσπάθεια να εξηγήσεις στο νήπιο ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει και αυτή ρούχα, γιατί τα δικά της είναι στεγνά.

Ουφ! Μωρό στο μάρσιπο, νήπιο χεράκι από τη μαμά και τον μπαμπά. Φτάνουμε στο αυτοκίνητο. Η πόρτα από τη μεριά του καθίσματος του μωρού βλέπει στο δρόμο απ’ όπου με βάση το νόμο του Μέρφυ τυχαίνει εκείνη την ώρα να περνάνε όλα τα αυτοκίνητα της Αθήνας. Ο μπαμπάς δεν μπορεί να βοηθήσει, γιατί κρατάει τη μικρή από το χέρι. Προσπαθεί να τη βάλει να κάτσει στο δικό της κάθισμα, αλλά η πόρτα βρίσκει στα κολωνάκια στο πεζοδρόμιο. 

Αλλαγή σχεδίων.

Ο μπαμπάς μπαίνει στη θέση του οδηγού και βγάζει το αυτοκίνητο λίγο προς τα έξω για να ανοίξει χώρο να μπορεί να μπει η μικρή. Κατεβαίνει. Βγάζει το μπουφάν της μικρής. Βάζει τη μικρή στο κάθισμα, τη δένει. 

Έρχεται από την άλλη μεριά και προστατεύει τη μαμά την ώρα που σκύβει να βαλει το μωρό στο δικό του κάθισμα. 

Τα μπουφάν και η τσάντα φορτώνονται στο πορτ μπαγκάζ.

Η μαμά και ο μπαμπάς μπαίνουν στο αυτοκίνητο!

Ουφ! Μπορεί να χρειάστηκε μια ολόκληρη ώρα, αλλά τα καταφέραμε!

Λατρεύω να πηγαίνουμε βόλτα όλη η οικογένεια μαζί! 

Για την ιστορία, στο γυρισμό όλα κύλησαν πολύ πιο εύκολα, με τη διαφορά ότι κάποιος μικρός τοσοδούλης στη διαδρομή έκανε κακά και… καταλαβαίνετε! 

Και μερικές φωτογραφίες μας από τη βόλτα μας στο Ikea!!