Πόση ευτυχία κρύβει ένα άγγιγμα…

Πόση ευτυχία κρύβει ένα άγγιγμα…

μαμά Αγγελική

Είναι κάτι στιγμές που λιώνεις από το αγγελούδι σου, στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες, που μόνο μια μαμά μπορεί να νιώσει…

Πάντα γελούσα με τον τρόπο που τον έπαιρνε ο Μορφέας στην αγκαλιά του τον Αντρίκο μου, τον κοιτούσα καθώς κλείναν τα ματάκια του και γαλήνευε η ψυχή μου. Περίμενα τη στιγμή εκείνη που θα άρχιζε σιγά σιγά να τυλίγει τα μαλλάκια του στα δαχτυλά του, άρχιζε να τρίβει και τα αυτάκια και σε λίγο… τσουπ… έκλεισαν τα ματάκια. Υπάρχουν όμως και φορές που δυσκολευόμαστε λίγο να κοιμηθούμε και κει επεμβαίνει η μαμά… Τον κρατώ στην αγκαλιά μου, ηρεμεί και μαζί του ταξιδεύω…

Πώς πέρασαν 13μήνες..! Πότε ήταν που το έφερα σπίτι, πότε άρχισε να μπουσουλάει, να τρώει από το φαί μας, να πιάνει ό,τι βρει μπροστά του και τώρα να περπατάει… Πότε έγιναν όλα αυτά; Μια αναπνοή ήταν, ένα όνειρο τόσο όμορφο που συνεχίζεται κάθε μέρα… Μα που να χωρέσει τόση ευτυχία..! Και κει σχεδόν βουρκωμένη καθώς προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το ταξίδι μας ως εδώ, νιώθω το πιο απαλό άγγιγμα όλου του κόσμου! ΝΑΙ! Είναι το χεράκι του που αυτή τη φορά πιάνει το αυτί της μαμάς για να κοιμηθεί… Κάτι τόσο απλό, τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο σε κάθε άλλη περίπτωση, μα όχι τώρα!

Τώρα το παιδί μου αναζητά την επαφή μας, ηρεμεί, μαζεύεται στην αγκαλιά μου, κλείνει τα ματάκια του και έτσι όμορφα και γαλήνια τον παίρνει ο ύπνος. Τον φιλώ στο μετωπο και τον βάζω στο κρεβατάκι του, κοιτώντας ψηλά…

Θέε μου, να τον έχεις πάντα γερό… Εγω θα είμαι πάντα δίπλα του, πίσω του, όπου αυτός θέλει, να με αγγίζει όποτε θέλει και να γαληνεύει… Πόση ευτυχία κρύβει ένα τόσο δα πλασματάκι, τι θείο δώρο είναι η μητρότητα…

Τον ευχαριστώ που με κάνει ευτυχισμένη, είμαι ευγνώμων που κατάφερα να γίνω μανούλα! Ευχαριστώ τον μπαμπά του που κάνει τα πάντα για να είμαστε καλά και οι τρεις μας…!