Η μαμά ρωτάει: Θα ξεπεράσω ποτέ την αποβολή;
Μήνες τώρα σκέφτομαι αν πρέπει να γράψω ή όχι για το θέμα της αποβολής.
Έχω ένα κοριτσάκι 19 μηνών που είναι υγιέστατο και με γεμίζει όσο τίποτα στον κόσμο. Τώρα όμως θα είχα άλλο ένα μωράκι που θα ήταν 2 μηνών. Δυστυχώς το έχασα όταν ήμουν 2 1/2 μηνών έγκυος. Πέθανε μέσα μου και ο γιατρός είπε ότι ήταν προβληματικό το έμβρυο και ότι δεν θα ζούσε έτσι κι αλλιώς.
Από τη μία «χαίρομαι» που έγινε αυτό, γιατί δεν θα ζούσε για πολύ ή θα έπρεπε να το ρίξω, από την άλλη εξακολουθώ να το σκέφτομαι να με πονάει.
Ο άντρας μου μετά από αυτό το περιστατικό ούτε που θέλει να ξανακουσει για άλλο παιδί. Όλοι μου λένε ότι ήταν πολύ νωρίς όταν χάθηκε το μωράκι μου και δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι. Εγώ όμως νιώθω ένα μεγάλο κενό, παρόλο που η κόρη μου είναι η ζωή μου.
Τι να κάνω; Μήπως είναι χαζό που ακόμη το σκέφτομαι, ενώ όλοι οι άλλοι το ξέχασαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ;
Κατερίνα
Μια μύλη κύηση, μια αποβολή, μια ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη!!!Την πρώτη φορα που εμεινα εγκυος ειχα μυλη κύηση, το χαος, κλαμματα, απογοητευση, πανικός κλπ. Μετα απο 8 μήνες μενω εγκυος. Η εγκυμοσυνη μου ηταν υπεροχη και τωρα εχω ενα παλικαράκι κοντά στα 2.Το καλοκαιρι εχασα ενα μωράκι που ηταν μολις 9 εβδομάδων...και παλι χαος...ποτε δεν θα το ξεπεράσω αλλα προσπαθώ να ειμαι καλα για χαρη της οικογένειας μου... κουραγιο...ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος...
προς όλες και όλους (εδώ άλλα κυρίως "έξω") που λένε εντάξει, συμβαίνουν αυτά, καλύτερα τώρα παρά αργότερα, θα κάνεις άλλο και θα το ξεπεράσεις κλπ (τα οποία εν μέρει είναι αλήθεια). Αν είχατε μια γειτόνισσα 60-70 χρονών που μόλις είχε χάσει τον άντρα της ας πούμε από καρκίνο θα της λέγατε ποτέ "ε μωρέ συμβαίνουν αυτά" (που όντως συμβαίνουν!), "καλύτερα τώρα παρά αργότερα" (για να μην ταλαιπωρηθεί), θα βρεις άλλον άντρα και θα το ξεπεράσεις (στα 60 της μια γυναίκα άνετα μπορεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της); Όχι, δεν θα της τα λέγατε, κι αν της τα λέγατε θα σας περνούσε για τρελές. Λοιπόν εγώ προτείνω να μην τα λέτε ούτε στις μαμάδες που έχουν χάσει ένα μωράκι, όσο μικρούλι κι αν ήταν αυτό. Όσο κι αν ισχύουν όλες οι παραπάνω φράσεις, νομίζω ένα απλό "ειλικρινά λυπάμαι" γλυκαίνει πολύ περισσότερο την καρδιά.
Καταρχάς να πω σε όλες τις κοπέλες που γράψανε εδώ για αυτό το θέμα και σε εσένα Κατερίνα μου, ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ γιατί είστε πολύ δυνατές και πολύ άξιες μαμάδες...Εγώ προσωπικά δε το έχω περάσει. Αλλά θεωρώ οτι για μία γυναίκα όπως και να έχει, και σε όποια φάση και να είναι, είναι μια απώλεια που δε θα τη ξεπεράσει ποτέ ολικά...Δε το ξεχνάς ποτέ εντελώς.Είναι ενα κομμάτι σου που φεύγει και θα σου λείπει πάντα.Κατερινάκι μου όμως έχεις τη κορούλα σου κι εκεί πρέπει να εστιάσεις τώρα...'Οσο για το σύζυγο είναι θεωρώ κι αυτός στενοχωρημένος γι'αυτό υπάρχει αυτή η αντίδραση και πιστεύω είναι προσωρινή.Απλά δε θέλει να ξαναπληγωθεί.Πιστεύω οτι μαζί και με το κουκλάκι σας θα φτιάξουν τα πράγματα και θα νιώσετε πολύ καλύτερα και οι δύο...<3
Και εγώ είχα μια παλλίνδρομη πριν κάνω το κοριτσάκι μου που τώρα είναι 4.5 χρονών. Αυτή τη στιγμή είμαι έγκυος στο δέυτερο κοριτσάκι μου και εύχομαι να πάνε όλα καλά. Δυστηχώς ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβει. Προφανώς είναι θέμα χαρακτήρα γιατί πιστευω ότι ποτέ δεν θα το ξεχάσω ή θα το ξεπεράσω.
Θέλει δύναμη και πολυ προσπάθεια και στήριξη! Εμείς περάσαμε 3 , με την τελευταία να είναι και η πιο έντονη!! Καταρρευσαμε και οι 2!! Εγώ πονούσα ψυχή κ σώμα και ο άντρας μου με έβλεπε να βουλιάζω, μη μπορώντας να κάνει κάτι!! Μια επίσκεψη σε ψυχολόγο και η επιτακτική ανάγκη να σώσουμε τη σχέση μας μας έβγαλε σιγά σιγά από το βάλτο! Ηθελε χρόνο και προσπάθεια! Τώρα έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 10 μηνών... Βιώσει το όσο νίωθεις ότι έχεις ανάγκη, βάλε και τον άνδρα σου στο κόλπο( ο άνδρας στον ψυχολόγο έκλαψε και νομίζω ανακουφίστηκε), μετάόμως ανασυγκροτησου γιατί το παιδί σου χρειάζεται ευτυχισμένους γονείς και... Ενα αδελφάκι!!