Η μαμά ρωτάει: Θα ξεπεράσω ποτέ την αποβολή;
Μήνες τώρα σκέφτομαι αν πρέπει να γράψω ή όχι για το θέμα της αποβολής.
Έχω ένα κοριτσάκι 19 μηνών που είναι υγιέστατο και με γεμίζει όσο τίποτα στον κόσμο. Τώρα όμως θα είχα άλλο ένα μωράκι που θα ήταν 2 μηνών. Δυστυχώς το έχασα όταν ήμουν 2 1/2 μηνών έγκυος. Πέθανε μέσα μου και ο γιατρός είπε ότι ήταν προβληματικό το έμβρυο και ότι δεν θα ζούσε έτσι κι αλλιώς.
Από τη μία «χαίρομαι» που έγινε αυτό, γιατί δεν θα ζούσε για πολύ ή θα έπρεπε να το ρίξω, από την άλλη εξακολουθώ να το σκέφτομαι να με πονάει.
Ο άντρας μου μετά από αυτό το περιστατικό ούτε που θέλει να ξανακουσει για άλλο παιδί. Όλοι μου λένε ότι ήταν πολύ νωρίς όταν χάθηκε το μωράκι μου και δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι. Εγώ όμως νιώθω ένα μεγάλο κενό, παρόλο που η κόρη μου είναι η ζωή μου.
Τι να κάνω; Μήπως είναι χαζό που ακόμη το σκέφτομαι, ενώ όλοι οι άλλοι το ξέχασαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ;
Κατερίνα
Ειναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις.ειμαι και εγώ παθουσα .εχω δυο κούκλες 6 και 4,5 χρόνων και πριν 3,5 χρόνια απέβαλε στον 5ο μήνα ένα αγοράκι.ενα χρόνο μου πήρε να το ξεπεράσω ( κι ακόμη μην νομίζεις ότι το έχω ξεχάσει απλά το έχω ακουμπήσει πολύ πίσω στο μυαλό μου και προσπαθώ να το ξεθαβω σπάνια).αυτο που θα σου πω εγώ με σιγουριά ειναι ότι ο χρόνος ειναι ο καλύτερος γιατρός και όσο για το παρών ειναι πολύ νωρίς ακόμη ζήσε χωρίς ενορίες αυτό που νιώθεις και μην κρυβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου στην οικογένεια σου γιατί αυτό θα σας δημιουργήσει ένα τοίχο μεταξύ και θα σας απομακρύνει είμαι η μαμά Κορινα και σου εύχομαι να σου πανε όλα καλά από δω και οερα
θα πω κατι που ειναι ωμο ισως λιγο σκληρο. οι περισσοτερες αποβολες στο πρωτο τριμηνο οφειλονται σε γενετικους παραγοντες και σε χρωμοσωμικες ανωμαλιες. ειναι κυτταρα που διαιρουνται και σχηματιζονται αλλα, και αν κατι δεν παει καλα και δεν πετυχει ενα σωστο γενετικα εμβρυο η φυση εχει προβλεψει τη αποβολη. σιγουρα ειναι στεναχωρο ειδικα για καποιο ζευγαρι που θελει παρα πολυ παιδι αλλα ειναι μια φυσικη διεργασια οπως τοσες αλλες που συμβαινουν στο σωμα μας. και η φυση εχει προβλεψει την αναπαραγωγη κυριως ως μεσω συνεχισης των ειδων, κι οχι τοσο ως καλυψη συναισθηματικων αναγκων. ειναι κατι πολυ συνηθισμενο τοσο στους ανθρωπους οσο και στα ζωα. λυπηρο μεν......
kai egw eixa mia apovoli prin kanw tin koroula mou kai imun kai gw diomisi minwn....den xerw an tha to xehasw pote....twra tha itan 1 etwn!ti na kanoume omws afou etsi apofasise o TheoS!eimai tis apopsis pws oti ginete sth zwh ginete gia kapoio logo.skepsou omws oti exeis to paidaki sou pou se xriazete perissotero ap ton kathena kai fysika ton adra sou pou thelete mazi xrono gia na to xeperasete...emena mou pire ligous mines kai xanaprospathisame kai ta kataferame!skepsou episis kapoies gunaikes pou theloun na ginoun manoules kai oxi mia fora exoun apovalei alla polles (fantasou psixologia)k den mporoun na kanoun paidakia!o xronos einai o kalyteros giatros gia ola!
Εχω δυο υπεροχα παιδακια αλλα παντα σκεφτομαι το μωρακι που εχασα στην πρωτη πρωτη μου εγκυμοσυνη και λεω τωρα θα ηταν 4,5 χρονων....Τον πρωτο καιρο στεναχωριομουν κι εκλεγα μεσα μου καθε μερα μεχρι να ξαναμεινω εγκυος...Μετα την γεννηση των παιδιων μου το σκεφτομαι πιο αραια αλλα ακομη με θλιβει ο χαμος του...Νομιζω παντα θα το θυμαμαι παρολο που το κενο του εχει καλυφθει...Αφησε λιγο το χρονο να περασει, δωσε και λιγο χρονο στον αντρα σου και ισως αργοτερα να το δει κι εκεινος θετικα για αλλη μια προσπαθεια...
Οποτε και να χασεις ενα μωρο, σε οποιο σταδιο ειναι δυσκολο να το ξεπερασεις η να το ξεχασεις.Αυτο το αγγελακι θα ηταν τωρα 2 μηνων,θα ηταν παιδακι.Οπως και μενα το πρωτο μου μωρακι που το εχασα 7 μισυ μηνων θα ηταν τωρα 4 μισυ ετων.Αν και εχω 2 παιδακια τωρα που ειναι η ζωη μου, το αγγελακι μου δεν το ξεχνω και καθε μερα το σκεφτομαι. Σε καταλαβαινω τοσο πολυ. Σου ευχομαι οτι καλυτερο και ποτε να μην ξεχασεις το αγγελουδακι σου