Πριν 23 μερες εκανα αποξεση λογω αποβολης. Ημουν στις 11 περιπου εβδομαδες και το ειχα επιτυχει με σπερματεκχυση. Μετα απο 2 χρονια παντρεμενη κ χωρις την πολυ ποθητη εγκυμοσυνη ηταν οι πιο ευτυχισμενες εβδομαδες τις ζωης μου μεχρι που στον υπερηχο ειδαμε πως δεν χτυπουσε η καρδουλα του. Μετα απο αυτο δεν εχω νιωσει μεγαλυτερη θλιψη κ απογοητευση στη ζωη μου.εκλαιγα καθε μερα κ δεν το αντεχα να αντικριζω εγκυες. Προσπαθω να σκεφτομαι λογικα αλλα δεν παυει ο πονος. Νομιζω οτι δεν θα γινω μανουλα ποτε...και το χειροτερο δεν εχω μαθει ακομα το λογο,ο γιατρος μου δεν μου δωσε καμια εξηγηση,συμβουλη τιποτα. Νιωθω πολυ θυμο παραλληλα κ με ενοχλει που ειναι τοσο απαθης κ σχεδον απανθρωπος.το μονο που μου ειπε πριν την αποξεση ηταν "παμε να τελειωνουμε" και ενα ξερο κουραγιο. Φοβαμαι οτι θα χασω το μυαλο μου. Νιωθω πως κανεις δεν μπορει να με νιωσει. Αν ειχα ηδη ενα παιδι ισως να ταν διαφορετικα. Αλλα μαλλον δεν θα το νιωσω ποτε αυτο το υπεροχο συναισθημα τις μητροτητας. Ειμαι πολυ απαισιοδοξη με καποιες αναλαμπες αισιοδοξιας κ καλης διαθεσης. Απλα ειναι παρα πολυ για μενα να το αντεξω...Μακαρι να ερθει γρηγορα μια νεα εγκυμοσυνη αλλα δεν το βλεπω...

Κατερινα, δεν ξεχνιέτε ευκολα. Παντα θα ειναι στο πισω μερος του μυαλου σου. Ομως, εχεις ενα κοριτσακι να σκεφτεις. Ασε τα παλια και προχωρα σε αυτα που ερχονται. Εγω παντως αυτο εκανα...

Δε χρειάζεται να σου πω ότι κι εγώ είχα παλίνδρομη. Έτσι ονομάζεται. Θα σου πω ότι το έπαθα μια φορά πριν αποκτήσω το γιο μου και μια μετά. Για την ακρίβεια πριν λίγες μέρες. Την πρώτη φορά με είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μου (ήμουν στις πρώτες εβδομάδες, παρόλα αυτά έκανα απόξυση) και συνεχώς το σκεφτόμουν ακόμα και αφού έκανα το παιδάκι μου και νόμιζα ότι δε θα το ξεπερνούσα και ότι μια ζωή θα έλεγα "και αν...;" Έπρεπε να ξαναμείνω έγκυος και να πάθω τα όσα πέρασα πριν μόλις λίγες μέρες για να εκτιμήσω το ότι έχω ένα παιδάκι και ότι είμαι ζωντανή να το μεγαλώσω. Η κύηση τελείωσε στην 8η εβδομάδα, ο γιατρός θεώρησε ότι δεν επείγει η απόξυση και αφού πέρασαν μέρες αρκετές και φλέρταρα με τη σηψαιμία χαλαρά, μου έκανε απόξυση με πλήρη αποτυχία. Τίποτα δεν πήγε καλά, ανέβασα τρελό πυρετό με φριχτούς πόνους, ένιωθα να λιώνω μερα με τη μέρα, να μη με πιάνει καμιά αντιβίωση και όταν πια πήγα σε άλλο γιατρό...συνειδητοποίησα ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ ΣΤΆΘΗΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ.Ένα βασανιστικό 10ημερο πέρασε με κοκτέιλ αντιβιώσεων και χαπιων που με είχαν κανει να σερνομαι από αδυναμία και υπόταση, μετρούσα κάθε 2 ωρες πυρετό και επαγρυπνούσα για οποιοδήποτε "ύποπτο σύμπτωμα" να φύγω ξανα για χειρουργείο... Δε με είχε καθαρίσει ο γιατρός συν λοίμωξη στη μήτρα... Αγωνιούσα για το τι θα γίνει. Έτσι, ενώ στην αρχή στεναχωριόμουν για το παιδί που ξανά-έχασα, μετά ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ! Δεν ήταν να έρθει, οκ, είπα. Αλλά όχι να πάρει κι εμένα μαζί του! Πώς θα μεγάλωνα το παιδάκι μου; Ξερω θα σας φανεί αναίσθητο, αλλά δε με πολυενδιαφέρει πια...έχω τα χεράκια του μικρού γύρω από λαιμό μου και ευχαριστώ το Θεό για αυτό! Δεν ξέρω αν θα προσπαθήσω πάλι για άλλο παιδάκι, πάντως δεν ψάχνω πια για αιτίες και λάθη. Απολαμβάνω το παρόν. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα...

Όσο ψυχρα κι αν το χαρακτηρίζουν οι γυναικολόγοι όλου του κόσμου ως ''εμβρυο'' ήταν,είναι κ θα είναι πάντα το μωράκι σου από το πρώτο κιόλας κύταρο ήταν ζωντανό,με ψυχούλα!..Όσα παιδάκια κιαν αξιωθείς ν'αποκτήσεις με το σύντροφό σου θα χεις κιάλλο ένα αγγελούδι που πρόλαβε κι έζησε 2,5 μήνες κιας μη το βλέπουμε,ξέρουμε όταν κυοφορούμε οτι είναι εκεί.Όπως κ να χει πάντως,προσπάθησε να είσαι προσεκτική(όλες μας δηλ.να μην κάνουμε πράγματα πάνω απ'τις δυνάμεις μας κ να φροντίζουμε όσο μπορούμε τις εγκυμοσύνες μας) κ να μη χάνεις τα κουράγια κ την πίστη σου!

Εγώ δεν θα σε συμβούλευα να το προσπαθήσεις να το ξεχάσεις. Αντίθετα, να το θυμηθείς, να το θρηνήσεις όπως του αξίζει, να του κάνεις και μια τελετή αποχαιρετισμού, και να επισκέψεις στον εαυτό σου να το θυμάσαι για πάντα. Είναι μια απώλεια όπως τόσες άλλες στη ζωή. Αν δεν την ζήσουμε,αν δεν την βάλουμε κάτω από το χαλάκι, δεν θα την ξεπεράσουμε.

Έχω ένα αγοράκι 105 ημερών. Είναι ήδη όλος μου ο κόσμος. Πριν από το μωράκι μου όμως είχα μείνει έγκυος το Νοέμβριο του 2010 με ΠΗΤ 9/7/11. Δυστυχώς εκείνο το μωράκι παλινδρόμησε και δεν τα κατάφερε. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και η φύση μας προστάτεψε και τους δύο. Από την άλλη, αν είχα εκείνο, δε θα είχα το Βασιλάκη μου και το να μην τον έχω με τρελαίνει. Όμως, εκείνο το μωράκι ποτέ δεν το ξεχνάω. Ακόμη και φέτος που ήμουν λίγο πριν γεννήσω, όταν πήγε 9/7, η σκέψη μου ήταν σε εκείνη την ψυχούλα που χάθηκε... Με τον καιρό, δε θα το ξεχάσουμε πιστεύω, απλώς ο πόνος λίγο μαλακώνει.

Γλυκιά μου Κατερίνα, μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα! Εχω μια υπέροχη κόρη 7 χρονών, την Ελένη, και πριν 2 χρόνια το τεστ βγήκε θετικό γεμίζοντάς με απίστευτη χαρά, καθώς ήταν άλλο ένα δώρο εξ ουρανού! Η μικρή είχε ενθουσιαστεί στην ιδέα του νέου μέλους, ερχόταν μιλούσε στην (ανύπαρκτη μέχρι τότε) κοιλιά για να την ακούσει το μικρό της αδερφάκι. Αρχισαν και να συρρέουν σπίτι μικρά δωράκια, από πιπίλες μέχρι καλτσάκια, ίσα ίσα για να αρχίσω να γλυκαίνομαι με τα τόσα μικρά ρουχαλάκια! 25 Μαιου. Ξύπνησα με σταγόνες αίμα ικανές να μου προκαλέσουν τρομερή ανησυχία..Ο γιατρός τηλεφωνικά μου συνέστησε ξάπλα επειδή είχα πιθανή αποκόλληση πλακούντα. Επεσα στο κρεβάτι και ο Θοδωρής μου προσπαθώντας να με καθησυχάσει έψαχνε στο ίντερνετ για παρόμοιες περιπτώσεις κι οι περισσότερες αναφέρονταν σε αποκόλληση πλακούντα, που οι μανούλες με προσοχή και ξάπλα γεννούσαν πανέμορφα και υγιή μωρά! Μέχρι που το μάτι μας έπεσε πάνω σε μια περίπτωση ''παλινδρόμησης''. Θυμάμαι κοιταχτήκαμε με απορία πριν αρχίσουμε να ενημερωνόμαστε παραπάνω, καθώς δεν έτυχε ποτέ να το ακούσουμε, εξάλλου η εγκυμοσύνη της Ελένης ήταν ομαλή. Τώρα πλέον το ήξερα, ήταν η μόνη λέξη που δεν ήθελα να ακούσω να ξεστομίζει ο γιατρός. Μετά από 2 μέρες (έλειπε ο γιατρός μας) τον επισκεφθήκαμε. Η αιμορραγία συνεχιζόταν. Τα λεπτά στο δωμάτιο αναμονής μέχρι να ρθει η σειρά μου ατελείωτα. Ο Θοδωρής να με βλέπει και να με καθησυχάζει όσο μπορεί. Κι εγώ να σκέφτομαι μοναχά την μία αυτή λέξη που δεν ήθελα να ακούσω... Στην εξέταση ο γιατρός σιωπηλός κι αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο. Πλέον ήξερα ότι κάτι τρέχει. Συνεχίζοντας την εξέταση τον ρωτήσαμε αν είναι όλα καλά. Το μικρό μας στον υπέρηχο σαν ένα κουβαράκι είχε τυλιχτεί, όπως ένα μωρό που φοβάται. (πφφ πάλι κλάματα) Κι άρχισε να μας μιλάει ο γιατρός. Κι άκουσα την μία αυτή λέξη που τόσο έτρεμα ν ακούσω. "το μωρό μας παλινδρόμησε" Αυτό ήταν η πλήρης κατάρρευση. Η αιμορραγία αυξήθηκε τόσο πολύ που έκλεισε το ιατρείο του μισή ώρα μετά και κάναμε εισαγωγή. Θυμάμαι την ώρα που πήγαινα με τον Θοδωρή στην αίθουσα για να με ετοιμάσουν και νομίζω ακόμη οτι είναι ένα κακό όνειρο. Ηταν 4 μηνών, με υγρό στην σπονδυλική στήλη και νεκρό μέσα μου μια βδομάδα, χωρίς να έχω καταλάβει κάτι (πλην της αιμορραγίας φυσικά και το ότι το στήθος μου δεν το ένιωθα τόσο πρησμένο, πράγμα που δε το θεώρησα ανησυχητικό για να απευθυνθώ στο γιατρό μου.) ''Μην στεναχωριέσαι'' άκουγα, ''θα κάνεις κι άλλο'' ''23 χρονών είσαι μόνο, έχεις χρόνια μπροστά σου''κι άλλα συναφή. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι από τη στιγμή που το τεστ βγήκε θετικό ήταν θέμα χρόνου να το κρατήσω και να το σφίξω στην αγκαλιά μου, άρχισα να προσαρμόζω τη ζωή μου στα νέα αυτά δεδομένα. Ναι ξέρω κι άλλες μανούλες τα έχασαν 8 μηνών ή ακόμη χειρότερο αφού γέννησαν. Εγώ ξέρω οτι αυτό το μικρό σποράκι το λάτρεψα σαν να χε γεννηθεί! Τα πράγματα του είναι σε ένα κουτί που φτιάξαμε μαζί με την Ελένη και είναι στο σαλόνι μας για να μας θυμίζει πάντα ότι έχουμε έναν άγγελο να μας προσέχει!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όσο χαζό κι αν ακούγεται και θα είναι πάντα το δεύτερο μωρό μου! Θα κάνουμε πολλά παιδιά ακόμη, γιατί το γελιο τους είναι η μεγαλύτερη ευλογία, αλλά δεν σου κρύβω ότι οι φίλες μου γέννησαν τώρα και η ιδέα ενός τρίτου μωρού με δελεάζει! Ο φόβος πάντα υπάρχει από την στιγμή που το έζησα, αλλά δεν θα τον αφήσω να με κυριεύσει. Ελπίζω να τα ξαναπούμε με τα τρίτα μωρά μας αγκαλιά!

Κοπέλα μου, ναι μπορεί να το ξεπεράσεις, δε θα το ξεχάσεις όμως. Ήταν ένα πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα σου και τώρα είναι ένα αγγελούδι. Όντως όπως συνειδητοποιώ κι εγώ εδω μέσα, οι περισσότερες τελικά κάποια στιγμή χάσαμε ένα ή και περισσότερα μωράκια, αλλά αυτό δε μας πτοεί, απλά μας δείχνει ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε αυτή τη ζωή. Εσύ είσαι από τις ¨τυχερές", γιατί έχεις ηδη ένα παιδάκι στη ζωή σου. Αυτό δε σημαίνει ότι πονεσες λιγότερο. Σου εύχομαι να μη χρειαστεί να ξαναζήσεις κάτι τέτοιο και να αποκτήσεις σύντομα το δεύτερο παιδάκι σου! Όσο για τον άντρα σου, δώσε του χρόνο, ίσως περισσότερο απ' ότι χρειάζεσαι εσύ. Εκείνος φοβάται και στενοχωριέται όχι μόνο για το μωρό, αλλά και για σένα...

Υπάρχει και χειρότερο, να σου τυχει κατι ασχημο και να ειναι η πρώτη σου εγκυμοσύνη!!! ειχες το μωράκι σου το ξεπερασες και γρηγορα..... κοίτα το παιδάκι σου και ολα θα πανε καλα..... να ξερεις οτι γυναικες εδω μεσα εχουν περάσει χειροτερες περιπτωσεις περιμένοντας το ένα το πολυποθητο...

Καθε εμποδιο για καλο!!!! Νομιζω παντως πως θα το εχεις μεγενθυνει μεσα σου πολυ! Το θεμα ειναι να το ξεπερασεις γρηγορα ωστε να ξαναπροσπαθησεις πιο δυναμικα! Ειδικα τωρα ποτ απεβαλες, η συλληψη ειναι πιο ευκολη κ ο οργανισμος καθαρος! Να σου πω,ειχα κ εγω μια αποβολη,6 1/2 βδομαδων,κ να σου πω δεν το πολυανελυσα,χαρηκα απλα που ο οργανισμος μου το αβαγνωρισε ως λαθος κ το απεβαλλε! Κ τελος! Να εισαι χαρουμενη που οτι εγινε εγινε για προστασια του οργανισμοτ σοτ κ χαρουμενη που ηταν τοσο νωρις!

αυτο που περασες εσυ το εχω περασει 5 φορες...κ δυστηχως δεν ειμαι τυχερη σαν κ εσενα γιατι εγω δεν εχω κανενα παιδακι..γιατι οπως κ να το κανεις οταν εχεις ενα μικρο ζουζουνι να γυρναει μεσα στο σπιτι το ξεπερνας πιο ευκολα...εγω εχω να σου πω μια κ μονο συμβουλη..η φυση θελησε αυτο το μικρο εμβρυο να μην γινει μωρο για τους δικους της λογους..με το να σκεφτεσαι ομως αυτο το περιστατικο συνεχεια κ να λες ποτε θα το ξεπερασω χανεις φοβερες στιγμες με την μικρουλα σου...οτι εγινε εγινε κ ανηκει στο παρελθον να μην ειμαστε μοιρολατρες παμε παρακατω..1 στις 3 εγκυμοσυνες καταληγουν σε αποβολη δεν ειναι τυχαιο που παρα πολλες κοπελες το εχουμε περασει εστω κ μια φορα...εχεις το κοριτσακι σου μην το αφησεις αυτο το γεγονος να σε τρωει αν ειναι να ερθει ενα καινουργιο μικρο καλως να ορισει!αν ο αντρας σου ειναι σιγουρος οτι μια επομενη εγκυμοσυνη με οποιοδηποτε αποτελεσμα κ αν εχει δεν θα σε ριξει στα πατωματα κ θα γινεις χειροτερα πιστευω οτι θα την θελεησει κ εκεινος...φιλια πολλα στην ζουζουνα σου!!!

Κοπέλα μου γλυκιά, καταλαβαίνω τον πόνο και το κενό που αισθάνεσαι... Έχω κι εγώ μια κορούλα έξι μηνών που είναι όλη μου η ζωή. Πριν την αποκτήσω βίωσα κι εγώ μια παλίνδρομη κύηση στους 2,5 μήνες η οποία με πόνεσε απίστευτα πολύ, με πλήγωσε και θα μείνει για πάντα μέσα μου μία πικρία όσα παιδάκια κι αν αποκτήσω! όπως και να το δεις, ότι και να σκεφτείς, όσα παιδάκια και να έχεις είναι μια τεράστια απώλεια που όμοιά της εύχομαι καμία γυναίκα να μη ζήσει! Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στεναχώρια και τη θλίψη που με διακατείχε για καιρό... Ο χρόνος απλά σε βοηθάει να το ξεπεράσεις και να συνεχίσεις όχι όμως να ξεχάσεις. Είναι απόλυτα φυσιολογικό λοιπόν να το σκέφτεσαι ειδικα όσο ακόμη είναι νωπό... Να πάιρνεις δύναμη από την κορούλα σου και να μην πάψεις να προσπαθείς για δεύτερο παιδάκι εφόσον το επιθυμείς!