Η μαμά ρωτάει: Θα ξεπεράσω ποτέ την αποβολή;
Μήνες τώρα σκέφτομαι αν πρέπει να γράψω ή όχι για το θέμα της αποβολής.
Έχω ένα κοριτσάκι 19 μηνών που είναι υγιέστατο και με γεμίζει όσο τίποτα στον κόσμο. Τώρα όμως θα είχα άλλο ένα μωράκι που θα ήταν 2 μηνών. Δυστυχώς το έχασα όταν ήμουν 2 1/2 μηνών έγκυος. Πέθανε μέσα μου και ο γιατρός είπε ότι ήταν προβληματικό το έμβρυο και ότι δεν θα ζούσε έτσι κι αλλιώς.
Από τη μία «χαίρομαι» που έγινε αυτό, γιατί δεν θα ζούσε για πολύ ή θα έπρεπε να το ρίξω, από την άλλη εξακολουθώ να το σκέφτομαι να με πονάει.
Ο άντρας μου μετά από αυτό το περιστατικό ούτε που θέλει να ξανακουσει για άλλο παιδί. Όλοι μου λένε ότι ήταν πολύ νωρίς όταν χάθηκε το μωράκι μου και δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι. Εγώ όμως νιώθω ένα μεγάλο κενό, παρόλο που η κόρη μου είναι η ζωή μου.
Τι να κάνω; Μήπως είναι χαζό που ακόμη το σκέφτομαι, ενώ όλοι οι άλλοι το ξέχασαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ;
Κατερίνα
Κουραγιο!!!μονο αυτο μπορω να σου πω γιατι ποτε δεν θα ξεχασεις το αγγελουδι σου!!!και οσοι σου λενε οτι ηταν πολυ μικρο...και ολα αυτα ειναι ατοπα!οσο και να ηταν ηταν κομματακι δικο σου και του ανδρα σου.Περασαμε και εμεις απο αυτο το μπονοπατι.Πριν ενα χρονο ειδαμε με τον ανδρα μου το θετικο τεστ...αν και δεν το σχεδιαζαμε...πολλα συναισθηματα.Το καλυτερο δωρο για τον γαμο μας που ειχε πολλες δυσκολιες..!!!το λαθος μας ηταν..ο γιατρος μας..δεν εδωσε καμμια προσοχη στον θυροειδη μου(γεννηθηκα χωρις αυτο και ειμαι με τ4 μια ζωη)..μου ειπε οτι δεν επιρρεαζει το μωρο και ουτε εξετασεις μου εδωσε να κανω ουτε χοριακες οθτε τιποτα!! Το αποτελεσμα...?!! 3 μηνες ονειρα για αυτο το αγνωστο πλασματακι...και ενα βραδυ αιμα.Πηγα νοσοκομειο..μασ στειλανε σπιτι...ξεκουραση ειπανε...μολισ πατησα το ποδι μου σπιτι αιμοραγια...πηραμε τηλ τον γιατρο ο οποιος μας "στολισε" που τον ξυπνησαμε(ηταν 1π.μ)...Ξαφνικα εισθανεσαι μονη σου...να κλαισ απο πονο και να εισαι μονη και να μην ξερεις τι να κανεις για ειναι καλα το πλασματακι σου.Μετα απο λιγες μερες επρεπε να κλεισουμε ραντεβου με τον γιατρο για να παμε επειγον στο νοσοκομειο για αποξεση.Το μωρο μου μου επεσε στα χερια οσο ετοιμαζομουν για το χειρουργειο...!!!η εικονα αυτη θα στοιχιονει παντα και εμενα και τον ανδρα μου( διοτι οση ωρα εγω ημουν με ναρκοση ο γιατρος εβγαλε το μωρο μου στο χωρο αναμονης μεσα σε ενα διαφανο πλαστικο κουτακι που περημενε ο ανδρας μου με αλλους γονεις...(μπαλονια λουλουδια)..και απλα κουνησε πανω κατω το μωρο μου και ειπε :"κοιτα να δεις τι εβγαλα"!!..Εχουν περασει 8-9 μηνες και εγω δεν το εχω ξεπερασει και ουτε θα το ξεπερασω ποτε...απλα λιγος χρονος υποθετω χρειαζεται!!!!Να χαιρεσαι την κορουλα σου και σου ευχομαι συντομα με ενα αλλο μπεμπακι στην αγγαλια σου!!
Έχω χάσει 2 με αυτόν τον τρόπο και ακόμη ένα, άρα 3....σε νιώθω. Δεν θα το ξεχάσεις ποτέ, αλλά σίγουρα θα το ξεπεράσεις!! Ο κόσμος προχωράει και σε λίγο θα κάνεις ένα αδερφάκι στο νινί σου!!
Κουραγιο κοριτσαρα! Ειμαι απο τις τυχερες που δεν εχουν χασει παιδακι αλλα στη δευτερη μου εγκυμοσυνη, οταν πηγα πρωτη φορα στη γυναικολογο, απο προβλημα στο μηχανιμα δεν φενοταν μωρακι και ειμασταν 75% για παλινδρομη και ακομα το σκευτομαι και ανατριχιαζω! Κατι που με βρισκει απολυτα συμφωνη ειναι "η μητροτητα ξεκιναει απ την στιγμη που θα αποφασισεις οτι θελεις παιδι, οχι αφου γεννηθει". Δεν πιστευω οτι ο πονος μπορει να φυγει ποτε, με τον καιρο ομως θα μαλακωσει και θα γινει πιο ανεκτος. Ψαξε γυναικες με παρομοιες εμπιριες και μοιρασου τα συνεσθηματα σου μαζι τους, συχνα βοηθαει να εισαι αναμεσα σε ατομα με ιδιες εμπιριες. Αν ξερεις αγγλικα μπες http://birthwithoutfearblog.com/2012/02/07/healing-through-loss/ και διαβασε και τα σχολια. Φιλακια και ξανα κουραγιο!
Αγαπητή Κατερίνα Συνήθως οι γιατροί λένε "ήταν για καλό!" . όΜως το αγέννητο παιδί είναι το τέλειο παιδί. και πρώτα απ' όλα είναι παιδί. Η απώλεια σπάνια συζητιέται. ¨Ομως είναι σημαντικό να υπάρχει πάντα η δυνατότητα να κλάψει η γυναίκα, να μιλήσει και να θρηνήσει για όσον χρόνο χρειάζεται. Βρείτε ανθρώπους (που μπορούν να αντέξουν τον πόνο) και μοιραστείτε τα συναισθήματα σας. Όσον αφορά τον άνδρα σας: το πένθος ο κάθε άνθρωπος το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο. Χρειάζεται και εκείνος χρόνο. Εύχομαι ολόψυχα να φύγει ο πόνος και να μπορέσετε να χαρείτε την κορούλα σας.
Μολις πριν απο λιγες ωρες εμαθα πως το μωρακι μου δεν μεγαλωνει στην κοιλιτσα μου και θα πρεπει να το αφησουμε να φυγει,ειναι πολυ μικρο ακομα αλλα αυτο με κανει να νιωθω ανακουφυση!δεν θα ηθελα με τιποτα να εχω ενα αρρωστο μωρακι μεσα μου μονο και μονο γιατι εγω θελω οποσδηποτε να γινω μανα!Να σημειωσω οτι εχω κανει σπερματενχυση και μου ηταν πολυ δυσκολο να το αποκτησω,αλλα και παλι δεν θα αλλαζα το αποτελεσμα αφου δεν εχει την υγεια του...δεν εχω αλλα παιδακια για να παρηγορηθω αλλα δεν το βαζω κατω ο Θεος ξερει τι κανει...Για εμενα δεν υπαρχει λογος να θελεις ενα αρρωστο μωρακι που θα ταλαιπωρειται!!!Μακαρι ο Θεος να μου στειλει ενα γερο μωρακι που θα γεννηθει ευτυχισμενο!!!Πραγματικα ολα γινονται για καποιο λογο και ο λογος ειναι το καλο του μωρου και οχι της ψυχικης μας διαθεσης!μπορει να ακουγετε σκληρο αυτο που λεω αλλα θεωρο πως ο ρολος της μανουλας,αν και δεν ειμαι ακομα, ειναι να σκεφτεται παντα τι θα ηταν καλυτερο για το μωρο της!Μεχρι τοτε κανεις κουραγιο και ευχαριστεις το Θεο για αυτα που εχεις και οχι για αυτα που εχασες!