Η μαμά ρωτάει: Θα ξεπεράσω ποτέ την αποβολή;
Μήνες τώρα σκέφτομαι αν πρέπει να γράψω ή όχι για το θέμα της αποβολής.
Έχω ένα κοριτσάκι 19 μηνών που είναι υγιέστατο και με γεμίζει όσο τίποτα στον κόσμο. Τώρα όμως θα είχα άλλο ένα μωράκι που θα ήταν 2 μηνών. Δυστυχώς το έχασα όταν ήμουν 2 1/2 μηνών έγκυος. Πέθανε μέσα μου και ο γιατρός είπε ότι ήταν προβληματικό το έμβρυο και ότι δεν θα ζούσε έτσι κι αλλιώς.
Από τη μία «χαίρομαι» που έγινε αυτό, γιατί δεν θα ζούσε για πολύ ή θα έπρεπε να το ρίξω, από την άλλη εξακολουθώ να το σκέφτομαι να με πονάει.
Ο άντρας μου μετά από αυτό το περιστατικό ούτε που θέλει να ξανακουσει για άλλο παιδί. Όλοι μου λένε ότι ήταν πολύ νωρίς όταν χάθηκε το μωράκι μου και δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι. Εγώ όμως νιώθω ένα μεγάλο κενό, παρόλο που η κόρη μου είναι η ζωή μου.
Τι να κάνω; Μήπως είναι χαζό που ακόμη το σκέφτομαι, ενώ όλοι οι άλλοι το ξέχασαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ;
Κατερίνα
Την Κυριακή έκανα απόξεση μετά από παλινδρόμηση. Μπορούσε να είχε σωθεί το παιδάκι μου. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, από εξωσωματική, έκανα κάθε μέρα αντιπηκτικές, λόγω θρομβοφιλίας. Ξεκίνησα με τις innohep 0.45 και όταν συμπλήρωσα την 9η εβδομάδα, έκανα εξέταση αίματος που έδειξε ότι χρειάζομαι μεγαλύτερη δόση. Οπότε έκανα κάθε μέρα μια ένεση των 0,5. Και όλα πήγαν καλά. Γέννησα την κορούλα μου. 14 μήνες μετά έμεινα έγκυος φυσιολογικά. Δεν το πίστευα. Τρελή χαρά. Ξεκίνησα πάλι με ενέσεις των 0,45 Το πήρα πολύ χαλαρά το θέμα, επειδή δεν είχα αποκόλληση, όπως την 1η φορά και γενικά ούτε κάποιο άλλο θέμα .. ακούσαμε και την καρδιά του 2 φορές. Και ξαφνικά το χάσαμε την 11 βδομάδα. Αμέλησα να κάνω την εξέταση αίματος έγκαιρα. Μου την είχε γράψει από τις 22/11 και εγώ περίμενα να πάω τελευταία στιγμή, λίγο πριν λήξει η συνταγή.. Σάββατο 8/11 βλέπω λίγα καφέ υγρά.. πάμε στο νοσοκομείο και μας λέει πως έχει πεθάνει το μωράκι μας. Απόξεση την επόμενη μέρα. Το στείλαμε για καρυότυπο. Αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είχε τίποτα το μωρό. Εγώ το σκότωσα. Είμαι σίγουρη πως θα βρουν θρόμβους στον πλακούντα. Μάλλον δεν έπαιρνε οξυγόνο το μωρό μου. Αν είχα κάνει την εξέταση αίματος πιο νωρίς, θα έδειχνε ότι έπρεπε να αυξήσω την δόση της ένεσης. Τι μεγάλο λάθος έκανα. Ήμουν τόσο χαλαρή επειδή αυτή η εγκυμοσύνη ήρθε φυσιολογικά και δεν έκανα την εξέταση. Από την αρχή της εγκυμοσύνης έλεγα πότε θα κάνω την εξέταση και μετά μου έδωσε τη συνταγή και απλά καθυστέρησα να πάω. Αφού ήξερα πως έχω προβλημα γιατί φέρθηκα τόσο επιπόλαια και έχασα το μωρό μου; Δε το χωράει ο νους μου, το σκότωσα ενώ δεν έφταιγε σε τίποτα
Πριν 23 μερες εκανα αποξεση λογω αποβολης. Ημουν στις 11 περιπου εβδομαδες και το ειχα επιτυχει με σπερματεκχυση. Μετα απο 2 χρονια παντρεμενη κ χωρις την πολυ ποθητη εγκυμοσυνη ηταν οι πιο ευτυχισμενες εβδομαδες τις ζωης μου μεχρι που στον υπερηχο ειδαμε πως δεν χτυπουσε η καρδουλα του. Μετα απο αυτο δεν εχω νιωσει μεγαλυτερη θλιψη κ απογοητευση στη ζωη μου.εκλαιγα καθε μερα κ δεν το αντεχα να αντικριζω εγκυες. Προσπαθω να σκεφτομαι λογικα αλλα δεν παυει ο πονος. Νομιζω οτι δεν θα γινω μανουλα ποτε...και το χειροτερο δεν εχω μαθει ακομα το λογο,ο γιατρος μου δεν μου δωσε καμια εξηγηση,συμβουλη τιποτα. Νιωθω πολυ θυμο παραλληλα κ με ενοχλει που ειναι τοσο απαθης κ σχεδον απανθρωπος.το μονο που μου ειπε πριν την αποξεση ηταν "παμε να τελειωνουμε" και ενα ξερο κουραγιο. Φοβαμαι οτι θα χασω το μυαλο μου. Νιωθω πως κανεις δεν μπορει να με νιωσει. Αν ειχα ηδη ενα παιδι ισως να ταν διαφορετικα. Αλλα μαλλον δεν θα το νιωσω ποτε αυτο το υπεροχο συναισθημα τις μητροτητας. Ειμαι πολυ απαισιοδοξη με καποιες αναλαμπες αισιοδοξιας κ καλης διαθεσης. Απλα ειναι παρα πολυ για μενα να το αντεξω...Μακαρι να ερθει γρηγορα μια νεα εγκυμοσυνη αλλα δεν το βλεπω...
Αγαπητή Κατερίνα, την ημέρα που ανήρτησες το μήνυμά σου, στις 12 Νοεμβρίου 2012, έχασα το δικό μου μωράκι, το αγοράκι μου. Ήμουν στην τελευταία ημέρα του 8ου μήνα της κύησης και περίμενα να γεννήσω στις επόμενες 15 ημέρες. Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, η οποία μάλιστα ήταν εντελώς ανέφελη. Όλα έγιναν ξαφνικά σε μία παραζάλη. Τη μία μέρα το αγοράκι μου ήταν καλά, την επόμενη, σαν αναπνοή, έφυγε για πάντα. Είναι πολύ σκληρό και πολύ νωπό, με πληγώνει απίστευτα, σχεδόν ακόμα δεν το πιστεύω, ακόμα και τώρα που γράφω για αυτό το θέμα, νομίζω ότι συνέβη σε κάποιαν άλλη και όχι σε μένα. Οι γιατροί είπαν ότι μάλλον οφείλεται σε θρόμβο στην ομφαλιαία αρτηρία. Τώρα , παλεύω για να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, τη σχέση με τον άντρα μου, σκέψου ότι αυτό μας συνέβη 12 ημέρες μετά το γάμο μας...στην καλύτερή μας στιγμή. Ήταν σχεδόν σαδιστικό. Το μωρό μου σήμεα θα ήταν περίπου 1 1,5 μηνών και δεν περνά ούτε στιγμή που δεν το σκέφτομαι, το έχω πάντοτε στην καρδιά και την ψυχή μου, προσεύχομαι να είναι κοντά στο Θεό και να το προσέχει και να το αγαπά, όπως θα το έκανα εγώ.. Κάθε απώλεια μωρού, εμβρύου, όπως θες πεστο, είναι σημαντική, σε οποιαδήποτε στιγμή της κύησης και αν συμβεί. Δεν έχει σημασία αν συνέβη στο 1ο ή στο 2ο ή στο 3ο τρίμηνο. ΠΟΝΑΕΙ εξίσου το ίδιο, γιατί κουβαλάς μία ψυχούλα, ένα αγγελούδι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, Αυτό πιστεύω. Απλά, σκέψου ότι στη δική σου περίπτωση, έχεις μόνο την ανάμνηση του περιστατικού, ενώ στη δική μου περίπτωση, όπως άλλωστε σε κάθε διακοπή εγκυμοσύνης σε μεγάλο μήνα, θα γνωρίζω πάντοτε ότι το μωρό μου είναι στο κοιμητήριο, δίπλα σε άλλα αγγελάκια, και αυτό να ξέρεις (αυτή η εικόνα του μνήματος) δεν αντέχεται με τίποτα. Εύχομαι ειλικρινά να είσαι καλύτερα... ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι λίγος χρόνος ακόμα.
Πόσο καιρό σου πήρε να το ξεπεράσεις; Έχω την ίδια ιστορία και δεν ξέρω πόσο καιρό θα αντέξω.. πονάει υπερβολικα