Τι δεν θα ξεχάσω…

Τι δεν θα ξεχάσω…

μαμά Μαρία

05/11/20111 – 05/11/2012.

Πότε πέρασε έναs χρόνοs;

Πριν από ένα χρόνο κράταγα στα χέρια μου το αποτέλεσμα τηs β’ χοριακήs. 76 μονάδεs. Είναι άραγε θετικό; Τι σημαίνουν αυτά τα σύμβολα; Ξαφνικά ξέχασα και τα βασικά σύμβολα των μαθηματικών που ήξερα, προφανώs από την λαχτάρα μου για να είναι θετικό το αποτέλεσμα. Καθώs έμπαινα στο αυτοκίνητο κλαίγονταs, ρώταγα τον άντρα μου αν αυτό που διάβαζε σήμαινε ότι ήταν θετικό. Και φυσικά ήταν!!!!!!!!!

Ο πρώτοs άνθρωποs που μου το επιβεβαίωσε ήταν ο καλόs μου, όπωs αποδείχτηκε στην πορεία, άγγελοs, η αγαπημένη μου μαία η Τασία. Ο δεύτεροs ο λατρεμένοs μου γιατρόs. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια του «Θετικό και πολύ καλό. Τα καταφέραμε!!! Να μου φιλήσειs τον σύζυγο«

Αυτό το παιδί ήρθε στην ζωή μαs μετά από κόπο, άγχοs, προσευχέs και μια -ευτυχώs μόνο μια- επιτυχημένη σπερματέγχυση. Ακολούθησε μια αρκετά δύσκολη και με πολλά προβλήματα εγκυμοσύνη που όμωs όλα ξεπεράστηκαν χάρη στην βοήθεια και τιs πολύτιμεs συμβουλέs του γιατρού μου.

Και να που έφτασε η ημέρα που περιμέναμε. Πέμπτη 05/07/2012, 10 το βράδυ μπήκαμε για να γεννήσω. Ήμουν 38 εβδομάδων και 4 ημερών. Ο γιατρόs μαs είχε ενημερώσει ότι μέχρι το τέλοs τηs εβδομάδαs θα γένναγα, άλλα λόγω των προβλημάτων που είχα στην εγκυμοσύνη μου (συσπάσειs από την 13η εβδομάδα) δεν ήθελε να το ρισκάρουμε. Πόσο δίκιο είχε και επέμενε να μπω για πρόκληση τοκετού!!! Όλα πήγαιναν βάσει σχεδίου. Ήμουν στο δωμάτιο «καλωδιωμέν稻 με τον καρδιοτοκογράφο, έβλεπα τηλεόραση και περίμενα να δράσει το υπόθετο. Μαζί μου ο άντραs μου, μέσα στο άγχοs και η Τασία (η μαία μου) η οποία με ενθάρρυνε, προσπαθούσε να με ξεαγχώσει και με προέτρεπε να κοιμηθώ για να μαζέψω δυνάμειs.

Λίγα λεπτά πριν από τιs 5  τα ξημερώματα το δωμάτιο γεμίζει με νοσηλευτικό προσωπικό και εγώ βρίσκομαι με μάσκα οξυγόνου. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα τηs μαίαs μου, τιs φωνέs στο δωμάτιο, τον πανικό τηs προϊσταμένηs που φώναζε συνέχεια. Και ξαφνικά η ήρεμη φωνή τηs Τασίαs ακούγεται «Μαράκι, για κάποιο λόγο η μπέμπα σου πιέζεται και πρέπει να την βγάλουμε αμέσωs. Μην φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά. Ο Νίκοs έρχεται«.

Βρέθηκα στο χειρουργείο. Θυμάμαι ότι έκλαιγα, έψαχνα το βλέμμα τηs μαίαs μου και προσπαθούσα κάτω από την μάσκα να τουs μιλήσω. Φοβόμουνα για την μπέμπα μου, αλλά δεν με άκουγαν. Η προϊσταμένη μέτραγε αντίστροφα τον χρόνο, η αναισθησιολόγοs με ρώταγε σε τι άλλο φάρμακο έχω αλλεργία και ο εφημερεύων ιατρόs τουs έλεγε ότι είναι έτοιμοs. Και πάλι τον πανικό διακόπτει η μαία μου «Σταματήστε τα όλα. Ο Νίκοs πλένεται» . Αχ, γιατρέ μου για άλλη μια φορά η μπουμπού μαs την έσκασε και ήθελε να βγει νωρίτερα από ότι την υπολόγιζεs.

Το λουκουμάκι μου γεννήθηκε στιs 06/07/2012  στιs 05:15 π.μ. με καισαρική τομή και ολική νάρκωση γιατί δεν προλαβαίναμε για επισκληρίδιο. Δεν άκουσα το πρώτο τηs κλάμα ούτε είδα την φατσούλα τηs την ώρα που γεννήθηκε, όλα αυτά τα έζησα μετά από 35 ολόκληρεs ώρεs!!!!! Γιατί η μπουμπού μου λόγω χαμηλού βάρουs αλλά και τηs όληs ταλαιπωρίαs τηs έπρεπε να μπει για παρακολούθηση στην μονάδα. Δεν θυμάμαι πολλά από την πρώτη μαs συνάντηση. Τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα που έχουν μπλοκάρει την μνήμη, μόνο τον «φύλακα άγγελο» μου, την μαία μου, να στέκεται στην πόρτα του δωματίου χαμογελαστή και να μου την φέρνει κοντά μου.

Το λουκουμάκι μου είναι ήδη 4 μηνών και οφείλω άπειρα ευχαριστώ που υπάρχει στην ζωή μαs στον υπέροχο γιατρό μου (επιτρέψτε μου να αναφέρω το όνομα του, δεν είναι διαφήμιση αλλά χρέοs) τον κ. Νίκο Πετρογιάννη, ο οποίοs εκτόs από εξαιρετικόs επιστήμοναs είναι και πάνω από όλα Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ. Χάρη στιs γνώσειs του, την εμπειρία του και τιs πολύτιμεs συμβουλέs του υπάρχει το λουκουμάκι και δίνει νόημα στην ζωή μαs. Ευχαριστώ τα πάντα χαμογελαστά κορίτσια στο ιατρείο του, την Έλενα και την Θεοδώρα και φυσικά την υπέροχη μαία μου, την Τασία, για όλα όσα μου πρόσφερε και μου προσφέρει.

Λουκουμάκι μου, σε λατρεύω για όλα όσα μου χαρίζειs.

Η μαμά σου,

Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com