Χαλάλι του όλα

Χαλάλι του όλα

μαμά Άρτεμις

Η δική μου ιστορία ξεκινάει πριν από 5 χρόνια.. .Ήμουν 29 όταν μου διαγνώστηκε ότι πάσχω από ένα αυτοάνοσο νόσημα ανίατο και αρκετά σοβαρό. Είχα συστηματικό ερυθηματώδη λύκο. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Οι ερωτήσεις έπεσαν σαν κεραυνός. Ήθελα να ξέρω, να γνωρίζω τα πάντα για τη νόσο. Πίστευα ότι όσο πιο πολύ τη κατανοούσα θα έβρισκα τρόπο να την παλέψω. Η αλήθεια είναι ότι παθαίνεις ένα σοβαρό σοκ όταν πρωτοψάχνεις πληροφορίες. Πέφτεις σε μαύρη κατάθλιψη και λίγα λέω… Νομίζεις ότι όλα αυτά που διαβάζεις θα γίνουν σε σένα. Για να μην τα πολυλογώ, το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσύνης εκτός από επικίνδυνη ήταν και αρκετά δύσκολή να επιτευχθεί. Από μικρό κοριτσάκι ονειρευόμουν να κάνω μια όμορφη  και μεγάλη οικογένεια και… έτσι ξαφνικά γίνεται το  πιο πολύπλοκο  πράγμα στον κόσμο.

Ο τότε σύντροφος μου  επί 4ετίας δεν αποδέχτηκε το γεγονός και χωρίσαμε μετά από ένα χρόνο. Δεν μου έκανε εντύπωση. Ήδη είχα βιώσει κοινωνικό αποκλεισμό ακόμη και από υποτιθέμενη «φίλη» μου. Πικράθηκα, στεναχωρήθηκα αλλά το πήρα απόφαση. Η ζωή μου είναι πιο σημαντική από το να κάθομαι να στεναχωριέμαι και μόνο εγώ μπορώ να την φτιάξω.

Δεν άργησα να γνωρίσω τον άντρα της ζωής μου. Από την αρχή έμαθε τα πάντα. Δεν ήθελα να μην ξέρει. Ανέκαθεν είμαι πολύ ειλικρινής άνθρωπος και έτσι έπρεπε να γίνει.

«Εγώ εσένα θέλω και ας μη μπορέσεις να κάνεις παιδιά» ήταν η απάντησή του.  Μετά από 7 υπέροχους μήνες παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο. Η ζωή μας κυλούσε πολύ όμορφα μα κάτι μου έλειπε…. ήθελα πολύ ένα παιδάκι. Ένα παιδάκι δικό μου και δικό του. Κάναμε προσπάθειες  μα κάθε φορά που μου ερχόταν η περίοδος η καρδιά μου ράγιζε. Πέρασε 1,5 χρόνος και τα καταφέραμε… Όλη η οικογένεια μπήκε στη πρίζα σε αντίθεση από μένα που τότε μόνο ηρέμησα. Αφού τα κατάφερα να μείνω έγκυος, θα τα καταφέρω μέχρι το τέλος.

Είχα πιθανή ημερομηνία 20 Μαΐου.

Οι πρώτοι μήνες κύλησαν χωρίς ενοχλήσεις, χωρίς εμετούς, χωρίς καούρες…. όλα ήταν τέλεια. Ήταν μία υπέροχη εγκυμοσύνη. Κάθε βράδυ από την αρχή της εγκυμοσύνης ο σύζυγος μου (που τυχαίνει να είναι γυναικολόγος) μου έκανε την απαραίτητη ενεσούλα στην κοιλίτσα μου και όλα πήγαιναν περίφημα. Δεν άργησε όμως να στραβώσει. Κόλλησα μια ίωση μέσα Φεβρουαρίου και με το ήδη ταλαιπωρημένο ανοσοποιητικό μου που επιβαρύνεται με την εγκυμοσύνη είχα επίμονο βήχα σε σημείο να πνίγομαι.

Περνάνε οι μέρες και η κατάσταση παραμένει ίδια.

«Πρέπει να τον βγάλουμε τον μπέμπη«

«Μα είναι μικρούλης .Και αν δεν τα καταφέρει; Να μεγαλώσει λίγο ακόμα. Είμαι καλά, μην ανησυχείς«

Τα ίδια κάθε μέρα για βδομάδες κάνοντας συνέχεια εξετάσεις και υπερήχους. Μέχρι που μπήκα 37η  εβδομάδα και έτσι ξαφνικά δεν μπορούσα να κουνηθώ, έπαθα αγκύλωση. Τα πόδια μου με πονούσαν, πρήστηκαν και έσπασαν όλα τα μικρά αγγεία των ποδιών μου μέσα σε λίγα λεπτά. Ειδοποιώ τον άντρα μου ο οποίος είχε εφημερία και τους γονείς μου. Με πηγαίνουν στο Νοσοκομείο στην Ρευματολόγο μου η οποία έπαθε σοκ με την κατάσταση που με βρήκε. Είχα πάθει γερή έξαρση με κίνδυνο την ζωή μας.

Μπήκα για καισαρική την επόμενη μέρα πρωί. Πριν μπω στο χειρουργείο έκανα τον σταυρό μου. Βαθιά μέσα μου ένοιωθα ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως και τελικά έγιναν.

Ο μπεμπούλης γεννήθηκε 3.120 gr. Έκλαψε αμέσως και… ήταν ένας κούκλος.

Δεν αξίζει τίποτα στη ζωή όσο αυτά τα ματάκια που σε κοιτάζουν τόσο γλυκά και αυτό το απίστευτο χαμόγελο που σε κάνει τόσο ευτυχισμένη.

Χαλάλι του όλα.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com