Η δική μας ιστορία (to be continued)

Η δική μας ιστορία (to be continued)

μαμά Δημητρα

Εχω μία μπέμπα 23 μηνών τη Μελίνα και τον άλλο μήνα περιμένουμε τον μπεμπη μας. Η δική μου ιστορία εγκυμοσύνης/τοκετου ίσως είναι λίγο βαρετή για κάποιους, γιατί ίσως να μην έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά με τα στραβά και τα ωραια της είναι η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου, αφού εφερα στο κόσμο τον αγγελο μου. Και ναι, και εγώ και ο άντρας μου, μετα από μία αρκετα ξέφρενη ζωη με ξενύχτια, πολύ «ελευθερία» (από ευθύνες κυρίως) και πολλές κρεπάλες, συμφωνούμε στο ότι πριν γεννηθεί το κοριτσάκι μας δεν μπορούμε να θυμηθούμε τη ζωη μας, σαν να αρχίσαμε να ζούμε πριν ακριβώς από 23 μήνες. Δεν μπορω να καταλάβω γιατί μία τέτοια άποψη για κάποιους θεωρείται υπερβολική. Είχα μία πολύ όμορφη ζωη, αλλά τώρα έχω την καλύτερη, πάρα την κούραση και τα προβληματα που έχει μία μαμά με ένα μωρο σχεδόν 2 ετών και ένα άλλο στην κοιλιά (η δικη μου είχε 2 παιδια 1 & 2 ετών όταν γεννήθηκα).

Η Μελίνα ήρθε μετα από 8 χρόνια σχέσης (συνολικά) και 4 χρόνια εγγαμου βίου. Δεν το κυνηγούσαμε, δεν το σκεφτομασταν, γιατί δεν ήμουν σιγουρη εάν θα ήθελα να φέρω σε αυτο τον κόσμο ένα παιδι.

Χριστουγεννα του ´10 έχω την πρώτη μου καθυστέρηση 12 ημερών. Η χαρα μου τεράστια, γιατί τότε άρχισα να γλυκαίνομαι με το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσυνης. Είχα κανονίσει μέχρι και το πως θα το ανακοίνωνα στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Μετα απο ένα αρνητικό τεστ, ήρθε η πρώτη απογοήτευση. Ακολούθησαν 3 μήνες με ακριβώς την ίδια φάση, καθυστέρηση 10-12 ημερών και 3 απογοητευτικά τεστ (επι 2 για την ακρίβεια μαζι με τα επαναληπτικα).

Τον Μαιο και ενω είχα αρχίσει να το παίρνω απόφαση (με άλλη μία καθυστέρηση 12 ημερών, χωρίς τεστ, τσάμπα θα πήγαινε) είχα κλείσει ετήσιο έλεγχο στο γυναικολογο. Καθώς με εξετάζει, μου λέει ότι κάτι βλέπει. Είναι ακόμα νωρίς, αλλα «μάλλον είσαι εγκυος«.  Με στέλνει για χοριακη και απο εκει αρχίζουν όλα. Μία υπεροχή εγκυμοσυνη που νιώθω τυχερή γιατί την ήθελαν όλοι όσο κι εγώ (οφείλω να το πω με τόσα που ακούω γύρω μου), πάρα τους φόβους και τις κακές σκέψεις, φτάνουμε στον 8ο μήνα.

Ένα Doppler θα με βγάλει για λίγο απο το «συννεφάκι» και θα με προσγειώσει με τα μούτρα στη γη. «Το μωρο είναι αρκετα μικρό για την ηλικία του, αλλα βιώσιμο στην περίπτωση που γεννηθεί«. Κλάμματα, κακές σκέψεις… Επαναλαμβάνουμε το doppler, τα ίδια. Ο γιατρός πρέπει να είχε δει την τριπλή περιτυλιξη, αλλα για κάποιο λόγο δεν το είπε σε εμάς (ηταν σε επικοινωνία με το γιατρο μου). Σήμερα, και έτσι όπως πηγαν τα πράγματα, χαίρομαι που άκουσα το γιατρο μου να ψιθυριζει «είναι τυλιγμένο» δύο μέρες πριν γεννήσω.

Δεν ρώτησα τιποτα. Πες με ευθυνοφοβη, ο,τι θέλεις, αλλα δεν ήθελα να ξέρω. Είχα εμπιστοσύνη στο γιατρο μου.

Κλείνουμε ραντεβού τη μεθεπόμενη για πρόκληση στο μαιευτήριο εκτός εάν γινόταν κάτι ενδιάμεσα, διότι το μωρο έπρεπε να βγει. Τελικά, Παρασκευή 7/1/11 μεσημέρι, έπειτα απο σχεδον 5 ώρες προσπάθειας για φυσιολογικό τοκετό, γέννησα τη μικρη μου  με καισαρικη, 2710 γρ. Το μόνο ίσως ενδιαφέρον που έχει η καισαρικη μου είναι τα εξής παρακάτω δύο. Όταν με σήκωσε η μαία να δω το μωρο την ώρα που το βγάζανε, εγώ μέσα στην ταραχή μου και το σοκ, είδα ένα κοτόπουλο και μάλιστα ψημενο (!!!) και μόλις την καθάρισαν και μου την έφεραν να την πάρω αγκαλια είδα ένα αγγελακι, ξανθό με έντονα γάλανα ματάκια και ναι, κανονικά με….τα φτερά. Λοιπόν, η κόρη μου είναι ξανθούλα (τότε όμως ήταν καραφλουλα) και τα γάλανα της ματακια δε φαινονταν τόσο έντονα τότε και τελικά δεν έχει φτερά (φαντάσου τί είχα πάρει).

Η λοχεία ήταν αρκετα δύσκολη, γιατί ενω ήθελα να θηλασω αποκλειστικά δεν τα κατάφερα. Ήταν και η οικονομική κρίση, άστα να πανε. Δεν εξέτασα ποτε ιδιαίτερα, το εάν θα μπορούσα να αποφύγω την καισαρική, άλλωστε δεν θα μαθαινα ποτέ με βεβαιοτητα και λίγη σημασία έχει για μενα σήμερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν αλλάζει κάτι. Ό,τι έγινε, έγινε.

Παρόλο που πάντα τρελαινόμουν με τα παιδάκια, το δικο μου δεν μπορω να πω, για πολλούς και διάφορους λόγους, να το ευχαριστηθηκα όσο ήθελα. Μέρα με τη μέρα την απολαμβανω περισσοτερο και κάθε μέρα οι αγκαλιές μου και τα φιλιά μου αυξάνονται με αριθμητική πρόοδο.

Τώρα περιμένουμε τον μπεμπη μας με ΠΗΤ 12/1 ίδια με την προηγούμενη και αυτο ίσως να είναι το διαφορετικό στη δικη μου ιστορία. Η ημερομηνία 7/1, είναι πολύ σημαντική στη ζωη μου. Πριν απο 37 Χρόνια γεννηθηκε ο άντρας της ζωής μου, πριν απο 2
χρόνια γεννηθηκε το πρωτο μου αγγελούδι και σε λίγο (εαν ίσως δε βιαστεί) θα γεννηθεί και ο δεύτερος αντρας της ζωής μου.

To be continued… ή …we will be right back!!!

Καλή τυχη στις οικογένειες μας! Τα πράγματα είναι δύσκολα, οσο εμείς δεν προσπαθούμε να τα κάνουμε εύκολα. Οφείλουμε να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδια!!! Αλλα αυτό θα γίνει εάν ειμαστε κι εμείς ευτυχισμένοι, ό,τι αυτο σημαίνει για τον καθένα.

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com