Λυπάμαι μαμά που δεν σε γνώρισα, όμως σε έχω συγχωρέσει

Λυπάμαι μαμά που δεν σε γνώρισα

μαμά Εύα

Γεια σας, είμαι η Εύα και τον τελευταίο χρόνο μένω στην Καλαμάτα. Ήρθαμε από Αθήνα με τον άντρα μου και μετά από δύο μήνες γέννησα το μωρό μου, την Μυρτώ. Η Μυρτούλα είναι 8 μηνών τώρα και κατά τον Ιούνιο περιμένουμε και το αδερφάκι της. Η σύλληψη και η εγκυμοσύνη της Μυρτώς ήταν πολύ εύκολη, γενικά δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα, πέραν από μιαν ανησυχία ότι δεν είχα ιδέα από παιδιά και δεν ήξερα πως θα ανταποκριθώ στις περιστάσεις, αφού δεν θα είχα ιδιαίτερη βοήθεια.

Είχα, όμως, και κάτι άλλο που με βασάνιζε από παλαιότερα….Τη μητέρα μου σχεδόν δεν την έχω γνωρίσει αφού όταν ήμουν 2,5 ετών μας άφησε με πολύ άσχημο τρόπο…. αυτοκτονώντας… Εμένα με μεγάλωσε η υπέροχη γιαγιά μου με πολλή αγάπη. Αλλά μεγαλώνοντας η φοβία μου μήπως η μάνα μου είχε κάτι κληρονομικό που ίσως να μου το έχει μεταβιβάσει μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Επιπλέον, δεν το χωρούσε το μυαλό μου το γιατί με άφησε, το πώς μπόρεσε να με παρατήσει, το γιατί δεν βρήκε τη δύναμη από το παιδί της να κρατηθεί, ό,τι και αν ήταν αυτό που τη βασάνιζε! Δεν της το συγχωρούσα με τίποτα…δεν μπορούσα!

Με πολλή στήριξη από τον άντρα μου πήγα σε κάποιον ψυχολόγο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι βοηθήθηκα ιδιαιτέρως. Τελικά, μόλις γέννησα και με τη «βοήθεια» των ορμονών της λοχείας, όλη η εσωτερική μου κόλαση κορυφώθηκε και πήρε τη μορφή μιας «ωραιοτάτης» επιλόχειας κατάθλιψης, από της οποίας το σκοτάδι για να βγω χρειάστηκα ψυχολογική και φαρμακευτική υποστήριξη. Ευτυχώς, το ξεπέρασα σχετικά σύντομα και με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων και γνωρίζοντας ότι έχω πιάσει τον δικό μου πάτο και έχω ανέβει και πάλι στην επιφάνεια, νιώθω πλέον περισσότερο δυνατή και ήρεμη. Και έχοντας αποκτήσει και την εμπειρία του πρώτου παιδιού, είμαι πάλι έτοιμη να γίνω μανούλα για δεύτερη φορά.

Η ιστορία αυτή, επίσης, με έφερε πιο κοντά στην μαμά μου, να την κατανοήσω και να την συγχωρήσω!!!

Λυπάμαι, μαμά, που δεν σε γνώρισα, που ήσουν τόσο ευάλωτη και αδύναμη που μόνο η γαλήνη του θανάτου θα σε λύτρωνε. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να είμαι δίπλα στην οικογένεια μου σε κάθε στιγμή και να τους δώσω όση αγάπη, φροντίδα, στοργή και χάδια μπορώ…

Μανούλες και μη, μην τα παρατάτε όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, θα έρθουν και καλύτερες ημέρες.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com