Λυπάμαι μαμά που δεν σε γνώρισα, όμως σε έχω συγχωρέσει
Λυπάμαι μαμά που δεν σε γνώρισα
μαμά Εύα
Γεια σας, είμαι η Εύα και τον τελευταίο χρόνο μένω στην Καλαμάτα. Ήρθαμε από Αθήνα με τον άντρα μου και μετά από δύο μήνες γέννησα το μωρό μου, την Μυρτώ. Η Μυρτούλα είναι 8 μηνών τώρα και κατά τον Ιούνιο περιμένουμε και το αδερφάκι της. Η σύλληψη και η εγκυμοσύνη της Μυρτώς ήταν πολύ εύκολη, γενικά δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα, πέραν από μιαν ανησυχία ότι δεν είχα ιδέα από παιδιά και δεν ήξερα πως θα ανταποκριθώ στις περιστάσεις, αφού δεν θα είχα ιδιαίτερη βοήθεια.
Είχα, όμως, και κάτι άλλο που με βασάνιζε από παλαιότερα….Τη μητέρα μου σχεδόν δεν την έχω γνωρίσει αφού όταν ήμουν 2,5 ετών μας άφησε με πολύ άσχημο τρόπο…. αυτοκτονώντας… Εμένα με μεγάλωσε η υπέροχη γιαγιά μου με πολλή αγάπη. Αλλά μεγαλώνοντας η φοβία μου μήπως η μάνα μου είχε κάτι κληρονομικό που ίσως να μου το έχει μεταβιβάσει μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Επιπλέον, δεν το χωρούσε το μυαλό μου το γιατί με άφησε, το πώς μπόρεσε να με παρατήσει, το γιατί δεν βρήκε τη δύναμη από το παιδί της να κρατηθεί, ό,τι και αν ήταν αυτό που τη βασάνιζε! Δεν της το συγχωρούσα με τίποτα…δεν μπορούσα!
Με πολλή στήριξη από τον άντρα μου πήγα σε κάποιον ψυχολόγο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι βοηθήθηκα ιδιαιτέρως. Τελικά, μόλις γέννησα και με τη «βοήθεια» των ορμονών της λοχείας, όλη η εσωτερική μου κόλαση κορυφώθηκε και πήρε τη μορφή μιας «ωραιοτάτης» επιλόχειας κατάθλιψης, από της οποίας το σκοτάδι για να βγω χρειάστηκα ψυχολογική και φαρμακευτική υποστήριξη. Ευτυχώς, το ξεπέρασα σχετικά σύντομα και με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων και γνωρίζοντας ότι έχω πιάσει τον δικό μου πάτο και έχω ανέβει και πάλι στην επιφάνεια, νιώθω πλέον περισσότερο δυνατή και ήρεμη. Και έχοντας αποκτήσει και την εμπειρία του πρώτου παιδιού, είμαι πάλι έτοιμη να γίνω μανούλα για δεύτερη φορά.
Η ιστορία αυτή, επίσης, με έφερε πιο κοντά στην μαμά μου, να την κατανοήσω και να την συγχωρήσω!!!
Λυπάμαι, μαμά, που δεν σε γνώρισα, που ήσουν τόσο ευάλωτη και αδύναμη που μόνο η γαλήνη του θανάτου θα σε λύτρωνε. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να είμαι δίπλα στην οικογένεια μου σε κάθε στιγμή και να τους δώσω όση αγάπη, φροντίδα, στοργή και χάδια μπορώ…
Μανούλες και μη, μην τα παρατάτε όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, θα έρθουν και καλύτερες ημέρες.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
mono kapoia poy to biose mporei na katalabei oloi oi alloi apla lene th gnomi tous kato apo alles sinthikes...thelei dinamh k ipomonh .ta prota 1 2 xronia ine poli diskola gia thn psixologia ths gynaikas ola apo emas pernane.
mpravo sou koritsi mou...kali dinami somatiki & psichiki se oles mas..
Θεέ μου, βοήθα τους ''αγγέλους'' σου για να είναι καλά όλα τα παιδάκια του κόσμου!Μάνα...μεγάλη λέξη!
Ευάκι..και σε λέω Ευάκι γιατί νιώθω σαν να σε ξέρω(!)..όλα πάνε καλά στο τέλος..αν δεν πάνε απλά δεν είναι το τέλος..Και πίστεψέ με καταλαβαίνω απόλυτα και κυρίως νιώθω όλα όσα λες..Για άλλους λόγους εγω πέρασα πολύ άσχημες στιγμές ακόμα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης χωρίς να έχω κανέναν δίπλα μου που να μπορώ να μιλήσω..Ο καλός μου σε κάθε μου κλάμα μη αντέχωντας να με βλέπει έτσι μου έλεγε πως είμαι δυνατή και δεν έχω ανάγκη απο κανέναν..αυτός βέβαια είναι ο στόχος μας, να είμαστε δυνατοί και να πατάμε στα πόδια μας αλλά τη στιγμή που το περνάς αυτό νομίζω πως χρειάζεσαι άλλου είδους βοήθεια αντί κουράγιου! Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι μαζί με τον δικό σου καλό τα λατρευτά παιδάκια σου!!
Περασαν 2 χρονια απο τοτε που εγραψα το αρθρο... αυτο που θελω να συμπληρωσω ειναι να πω σε ολους να μην αφηνουν ζητηματα αλυτα απο το παρελθον. εγω τα αφηνα (τα ειχα απωθησει) γιατι δεν ειχα το σθενος να τα αντιμετωπισω, να τα παραδεχτω κ ολο αυτο μου δημιουργησε αγχος κ καταθλιψη. οταν επιτελους το εκανα περνωντας απο την ψυχοφθορα αλλα κ αναζωογοννητικη διαδικασια της ψυχοθεραπειας καταφερα να ξεπερασω πολλα πραγματα κ να βρω μια δυναμη μεσα μου, τη δυναμη για ζωη. και ενα απο τα αγαπημενα μου ρητα ειναι το "ο,τι ποναει, διδασκει".
Επιτρεψε μου να αφαιρεσω μερικες λεξουλες και να δανειστω μια παραγραφο σου: "Λυπάμαι, μαμά, που ήσουν τόσο ευάλωτη και αδύναμη που μόνο η γαλήνη του θανάτου θα σε λύτρωνε. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να είμαι δίπλα στην οικογένεια μου σε κάθε στιγμή και να τους δώσω όση αγάπη, φροντίδα, στοργή και χάδια μπορώ…" Καλη δυναμη ❤
δεν μπορω να χαρακτηρισω εγωιστικη πραξη την αυτοκτονια. η καταθλιψη απο μονη της μπορει αν οδηγησει στην αυτοκτονια. δυστυχως γνωριζω αρκετα ατομα που επελεξαν αυτο τον τροπο να φυγουν απο τη ζωη, ενας απ αυτους κολλητος φιλος μου. ολοι τους ασχετα με το λογο της αυτοκτονιας ειχαν ψυχολογικα προβληματα οπως καταθλιψη ή σχιζοφρενεια, καποιοι εκαναν θεραπεια καποιοι οχι. εχω κανει κι εγω αποπειρες αυτοκτονιας, οσο θυμαμαι τον εαυτο μου παντα ημουν στη σκια της καταθλιψης, εχω κανει θεραπεια δυο φορες, μια πριν τα παιδια και δευτερη φορα ενα χρονο μετα τη γεννηση της κορης μου-η επιλοχειος καταθλιψη ειχε γινει μονιμη κατασταση. τωρα ειμαι καλα, κατα καιρους ομως μου ερχονται ξανα τετοιες σκεψεις, ειδικα οταν ατομα που αγαπω με χαρακτηριζουν ως αχρηστη ή ανικανη. κοιταζω τα παιδια μου και λεω αν ειμαι πραγματικα αχρηστη και δεν τα μεγαλωσω σωστα? και να οι μαυρες σκεψεις..... μετα ξανακοιταζω τα παιδια μου και παιρνω δυναμη και λεω οτι δε θα αφησω κανεναν να με ριξει τοσο κατω και το αν ειμαι ή οχι αχρηστη θα φανει μεσα απο τα παιδια μου. μανουλες οσοι και να σας πληγωνουν να θυμαστε οτι τα παιδια μας ειναι οτι πολυτιμοτερο εχουμε σ αυτη τη ζωη μην τους στερησουμε τη μανουλα τους λοιπον!!!!!
καλη μου, δεν βλεπω κανενα λογο να αγαπας καποιον που σε χαρακτηριζει αχρηστη κι ανικανη... σιγουρα δε ξερει ποια εισαι πραγματικα! αν σ αγαπουσαν θα σε βοηθουσαν στις δυσκολιες αντι να σε κατηγορουν. οι αχρηστοι ειναι αυτα τα ατομα που θεωρουν οτι εσυ ντε και καλα πρεπει να τα καταφερνεις σε ολα, και το περιμενουν απο σενα γιατι οι ιδιοι μαλλον δε μπορουν ή δε θελουν να κανουν το κομματι που τους αναλογει. καλη συνεχεια στην προσπαθεια ολοων των μαμαδων!
:-):-)apo ta la8ei ton allon ma8enoume
αχ κορίτσι με τσάκισες!!! Εμένα και οι δύο γονείς μου την κάναν με ελαφρά... Ο πατέρας μου όταν ήμουν 14 (τώρα είμαι 34) κ η μάνα μου πρωτοχρονιά του 2010. Τη βρήκα στο κρεβάτι της, αφού άνοιξα το σπίτι της με συνοδεία αστυνομίας, είχε καταπιει ένα κουβά χάπια... Τεσπα. Να σου πω κάτι... δεν αξίζει τον κόπο, αυτοί οι άνθρωποι έκανα μια επιλογή αγνοώντας τους πάντες ακόμα και τα ίδια τους τα παιδιά!!! Και σε καμία περίπτωση τα κατάλοιπα αυτών των περιπτώσεων να μένουν και να περνάνε στο παιδι σου, στα παιδιά μου κπλ... Νομίζω οτι η αυτοχειρία είναι πράξη άκρατου εγωίσμου (εκτός από τις περιπτώσεις ανίατης ασθένειας). Δε ξέρω αν είναι σωστό, αλλά δεν μπορώ να τη συγχωρέσω ούτε και να δείξω κατανόηση, όποτε μπορώ να πω ότι είσαι τυχερή που έκανες ένα τέτοιο βήμα - φαντάζομαι είναι μεγάλη λύτρωση.... Αυτό όμως που έχω ορκιστεί ειναι να είμαι όσο πιο τέλεια μαμά για τα παιδάκια μου. Να βλέπω τα λάθη μου, να μην επαναλαμβάνω τα λάθη των δικών μου γονιών (γιατι δυστυχώς τείνουμε να κάνουμε ότι μας κάναν) και το σημαντικότερο να ακούω - με όλη την σημασία της λέξης - τα θέλω τους, τις ανάγκες τους. Κ να χαίρομαι μαζί τους, να γελάω, να παίζω, να ρουφάω την κάθε τους στιγμή. Να σαι πάντα καλά!!
Κ σε σενα αξιζουν συγχαρητηρια λοιπον για τον δικο σου γολγοθα!!! Κ σε καθε ανθρωπο που ζει κατι αντιστοιχο .... καλη δυναμη κ υπομονη!!
πολυ ωραίο το αρθρο σου..και με ευκαιρία αυτο θα ήθελα να επισημανω ότι ενω όλοι σε ετοιμαζουν κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης για τα υπεροχα πραγματα που σε περιμενουν κανένας δεν σου λέει οτι υπαρχει και η επιλοχιος καταθλιψη...ωστε να εισαι προετοιμασμένη...οκ μπορει να το εχεις διαβασει σε καποιο βιβλιο αλλα νομιζεις οτι δεν θα συμβει σε σενα...παντως το κλαμα που εριξα ενα μηνα μετα που γεννησα δεν το χω ριξει στην ζωή μου..νομιζω οτι τελικα συμβαινει στις περισσοτερες γυναικες σε αλλες πιο πολυ και σε αλλες πιο λιγο...θα επρεπε στην κλινικη εκτος απο οσα σε λενε για το πως να περιποιηθεις το μωρο να σου μιλανε και για την ψυχολογική κατασταση στην οποια μπορει να βρεθείς...ωστε να μην νιωθεις οτι εισαι η μονη...
Μπράβο Εύα που το συνειδητοποίησες κ το αντιμετώπισες σωστά κ δινεις θάρρος κ σε όλες τις άλλες μαμάδες. Πιστεύω πως η επαγγελματική βοήθεια κ η συμπαράσταση των δικών σου ήρθαν κουτί στη δική σου εσωτερική δύναμη να αντιμετωπίσεις φαντάσματα από το παρελθόν κ το παρόν. Σου εύχομαι με τη βοήθεια του Θεού αυτή η δύναμη να υπάρχει πάντα μέσα σου κ να είσαι μια ευτυχισμένη μαμά ευτυχισμένων παιδιών.
Το κακό με την κατάθλιψη είναι πως πρόκειται για ύπουλη ασθένεια, εξαιρετικά δύσκολο να διαγνωστεί αλλά και να ελεγχθεί. Κάνει κύκλους και εκεί που νιώθεις ότι το ξεπέρασες, καιροφυλαχτεί και σε ξαναχτυπάει αλύπητα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η φαρμακευτική αγωγή αποτελεί μονόδρομο, αλλά για πόσο; Και με τί είδους παρενέργειες ή συνέπειες που μας εμποδίζουν να ζήσουμε φυσιολογικά; Τις γυναίκες που πάσχουν από μείζονα κατάθλιψη και γίνονται σωστές μητέρες τις θαυμάζω. Γιατί αν είναι μία φορά δύσκολο για τις υπόλοιπες, για τις καταθλιπτικές μαμάδες το να μεγαλώσουν το παιδάκι τους όσο το δυνατόν καλύτερα και χωρίς βοήθεια είναι Γολγοθάς.
Μπραβο κοριτσια...θελει πολυ δυναμη και υπομονη οταν φτανεις σε τετοιο σημειο!!!!!!
ΠΕΡΑΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΡΩ ΓΙΑΤΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΤΡΟΧΑΙΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ , ΈΝΟΙΩΘΑ ΤΟΣΟ ΑΤΥΧΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΟΛΓΟΘΑ ΘΑ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑ ΠΑΛΙ …ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΚΑΜΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ….ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΚΑΜΙΑ …ΚΑΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ
Μαμάδες του κόσμου ενωθείτε για να δύνουμε δύναμη η μια στην άλλη μέσα από τις ιστορίες μας, Εύα μου συγχαρητήρια για τη δύναμη ψυχής και σου εύχομαι μόνο χαρές να έχεις. Κι αν κλάψεις ξανά να είναι μόνο από χαρά...καλό κουράγιο σε όλες μας.
αχ μανουλες..πολλες απο εμας κρυβουν πονο ψυχης.αλλες νικουν τους φοβους τους και αλλες δεν τα καταφερνουν...η δικη μου μητερα μεχρι και μαγια μας εκανεφευγοντας απο το σπιτι οταν ημουν 10 χρονων,μεσα σε ενα γαμο με τον πατερα μου δυσκολο πολυ...για πολλα πολλα χρονια μου ηταν αδυνατο να της συγχωρησω τα απειρα λαθη της,την εγκαταλειψη και ολα τα συναφη.και για να πω ολη την αληθεια δεν την εχω συγχωρησει ολοκληρωτικα παρα μονο εν μερη...μεγαλωνοντας και βαζοντας τον εαυτο μου στη θεση της καταλαβα πολλα...μιλαμε και βλεπομαστε ξανα μετα απο πολλα χρονια αποχης,δεν εχουμε μιλησει ποτε για εκεινα τα μαυρα χρονια,παρολο που τα ματια της προσπαθουν να μου πουν πολλα...εμαθα να τα αφηνω πισω μου και να κοιταω μπροστα..να κοιταω το παιδι μου καταματα και να του υποσχομαι καλυτερη ζωη απο τη δικη μου παιδικη ηλικια... ας γινουμε εμεις καλες μαμαδες για τα παιδακια μας και ας μην μεταφερουμε τον πονο μας στις πλατες τους.καλο κουραγιο σε ολ ες μας.8
μπράβο σου Ευα μου, θα ήταν πολύ λυτρωτικό το συναίσθημα που ένιωσες οτι συγχωρείς τη δική σου μανούλα... Καλή συνέχεια και να χαίρεσαι το μπουμπουκάκι σου και την οικογένειά σου!!
Τελικά κορίτσια λίγο έως πολύ όλες βιώσαμε την επιλόχια κατάθλιψη!Είναι γεγονός ότι η γέννα ναι μεν είναι ο πιο δυνατός σταθμός στη ζωη της γυναίκας,παράλληλα όμως είναι και γενεσιουργός αιτία συγκρουόμενων συναισθημάτων.Θέλει δύναμη και πολύ στήριξη από τους γύρω μας για να ξεπεραστεί και σίγουρα η καθεμία θέλει το χρόνο της. Λυπάμαι ειλικρινά πάρα πολύ για όλες τις μανούλες που δεν τα κατάφεραν με τη μάχη της ψυχής,να τις θυμάστε πάντα και να μην τις κρίνετε αυστηρά.Μόνο ο θεός ξέρει τι αμφιταλαντεύσεις περάσανε και τι της οδήγησε τελικά σε αυτή την απόφαση.Κάποτε ένας καθηγητής μου μου είχε πει πως το λογικό και η παράνοια ακρωβατούν στο ίδιο σχοινί...πόσο δίκιο είχε... Κουράγιο και δύναμη σε όλες όσες περνάνε την επιλόχεια και όχι μόνο κατάθλιψη,πάντα να βρίσκουνε το δρόμο πίσω στη ζωή!
Σας ευχαριστώ πολύ όλες που μοιραστηκατε μαζι μου τις σκεψεις και τις ιστορίες σας. Με συγκινήσατε πραγματικά....
Τα παιδάκια σας είναι τυχερά που έχουν τέτοιες μαμάδες με θέληση για ζωή.Τολμήσατε να έρθετε αντιμέτωπες με τόσο δύσκολες καταστάσεις,με τους φόβους σας,τους ίδιους τους εαυτούς σας στην ουσία,παλέψατε κ βγήκατε νικήτριες...
υποκλινομαι και στις 2 σας... παντα γερες και τυχερες κοριτσια εσεις και ολοι οσοι αγαπατε.
Διάβασα την ιστορία σου και όλη αυτή την ώρα τριγυρίζει στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ που με βρήκαν κρεμασμένη στο μπαλκόνι...Η κόρη μου ήταν μηνών, εγώ ήμουν στην άβυσσο...το μόνο που με κράτησε πιστεύω ήταν οι προσευχές της μάνας μου κι ενός πάτερ που τον πήρε τηλέφωνο από τη στιγμή που με πήραν χαμπάρι. Δε θυμάμαι πόση ώρα έμεινα έξω από τα κάγκελα, δε θυμάμαι τι σκεφτόμουν, δε θυμάμαι τί έλεγα...Μετά από χρόνια, κάποια στιγμή το αναφέραμε με τη μάνα μου (η μοναδική φορά) και της είπα έχοντας πλέον καταφέρει να συγχωρήσω τον εαυτό μου "δεν καταλάβαινα τί έκανα μαμά...ήμουν άρρωστη...δεν ήμουν εγώ..." Δεν ήταν δικαιολογία, ήθελα απλά να σταματήσω να νιώθω τόσο άσχημα, κάθε ώρα της ημέρας αυτό το κενό, αυτές οι ερωτήσεις, γιατί να μην μπορώ να νιώσω χαρά, γιατί να μην μπορώ να χαρώ το παιδί μου, σε τί είδους τέρας έχω μετατραπεί? Λυπάμαι πολύ για τη μαμά σου, λυπάμαι πολύ που έβαλα τους δικούς μου να περάσουν μαζί μου αυτό τον γολγοθά, είμαι όμως ευγνώμων που είμαι ακόμα ζωντανή και το έχω ξεπεράσει εδώ και χρόνια.
Γεια σου Έυα! Και μένα η μαμά μου μας άφησε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όταν ήμουν έγκυος το πρώτο μου παιδάκι. Ένιωσα κι εγώ ανάμεσα στα τόσα άλλα συναισθήματα αυτόν τον ανείπωτο θυμό, γιατί να φύγει και να μας αφήσει έτσι και γιατί τότε, που όλα ήταν καλά, που περίμενε το εγγόνι που τόσο λαχταρούσε και ονειρευόταν. Εγώ επιπλέον είχα να αντιμετωπίσω και το θυμό απέναντι στον εαυτό μου, γιατί ένιωθα-λαθεμένα- ότι ίσως μμπορούσα να είχα προλάβει το κακό αλλά δεν το έκανα. Είναι λογικό που ένιωσες έτσι, ένα παραπάνω που δεν πρόλαβες να τη γνωρίσεις γιατί ήσουν σε ηλικία τέτοια που τη χρειαζόσουν όσο κανέναν και τίποτε άλλο.Εάν για μια τριαντάχρονη το κενό της μητέρας είναι αβάσταχτο, φαντάζομαι πώς θα είναι για ένα δίχρονο παιδάκι. Τώρα πλέον, μητέρα και εγώ δύο υπέροχων αγοριών, έχω αφήσει πίσω μου αυτόν τον θυμό, γιατί κατάλαβα πως αφού τίποτα δεν μπόρεσε να την κρατήσει κοντά μας, ενώ ήξερα πόσο λάτρυε τα παιδιά της και μια ζωή θυσιαζόταν γι΄αυτά, σημαίνει πως ήταν τόσο άρρωστη που τίποτα δε στάθηκε ικανό να της προσφέρει τη λύτρωση που αποζητούσε παρά μόνο ο θάνατος. Το ξέρω πως είναι σκληρό και μόνο που το λέω, αλλά δυστυχώς έτσι είναι.Πέρασα κι εγώ πολύ δύσκολα, χρειάστηκε να παλέψω με τον εαυτό μου κάποιες στιγμές για να μη με δουν οι άνθρωποι που αγαπώ να λυγίζω, όμως τώρα πια τα τα έχω αφήσει πίσω όλα αυτά, ο πόνος της απώλειας βέβαια δεν ξεπερνιέται ποτέ, αλλά πλέον έχω τα παιδάκια μου κι όπως πολύ σωστά εγραψες κι εσύ, θα είμαι πάντα εδώ γι' αυτά και δεν πρόκειται να τα εγκαταλείψω ποτέ, τουλάχιστον εκούσια. Σου εύχομαι η ζωή σου από τώρα κι έπειτα να είναι γεμάτη χαρά κι ευτυχία, να χαίρεσαι την οικογένειά σου και με το καλό να υποδεχτείς το καινούργιο μωράκι σου.