Είχα βαφτίσει ένα και μοναδικό παιδί (τον Αύγουστο του 2009, την κόρη της all time classic κολλητής μου) και ήξερα πριν δεχτώ πως αν δεν το έκανα «δικό μου» παιδί, τότε πρώτον θα απογοήτευα τους ανθρώπους που με τίμησαν εφόσον μου εμπιστεύτηκαν το παιδί τους και δεύτερον ποτέ δεν θα ήμουν η νονά που θα ήθελε αυτό το παιδί να γίνει. 

 

Δεν είμαι η υστερική νονά που τηλεφωνεί κάθε μέρα στη βαφτιστήρα της, αλλά ναι την νοιάζομαι και την αγαπάω σαν να είναι δικό μου παιδί και παρόλο που μας χωρίζουν 100 χιλιόμετρα σχεδόν, φροντίζω να με βλέπει τον χειμώνα τουλάχιστον 1 φορά τον μήνα, το καλοκαίρι τουλάχιστον κάθε 15 μέρες αλλά και από όταν ήταν ενός έτους φρόντιζα να ακούει την φωνή μου στο τηλέφωνο κάθε εβδομάδα! Και τώρα που είναι 4 σχεδόν, μπορούμε πια να λέμε τα νέα μας και τηλεφωνικά και να παραδεχόμαστε πιο συχνά η μία στην άλλη πόσο πολύ αγαπιόμαστε! Και όλα αυτά τα έκανα την χειρότερη οικονομικά εποχή της 40χρονης ζωής μου! Δεν με εμπόδισαν ποτέ τα χρήματα στο να δείξω το ενδιαφέρον μου και την αγάπη μου!

 

Έναν τέτοιο άνθρωπο ήθελα και για την κόρη μου! Και αν με ρωτούσατε πριν 7-8 μήνες θα σας διαβεβαίωνα πως τέτοιους ανθρώπους είχαμε διαλέξει!

 

Πόσο μεγάλη απογοήτευση παίρνεις όμως όταν καταλαβαίνεις πως οι επιλογές σου ήταν λάθος! Πολύ μεγάλο λάθος! 

 

Διαλέξαμε για την Μαρκέλλα έναν άντρα και μια γυναίκα. 

 

Ο άντρας ήταν από το επαγγελματικό μου περιβάλλον (άκυρη τελείως επιλογή αφού ποτέ δεν θα νοιαστεί πραγματικά για την μικρή – αλλά τουλάχιστον έχει την έννοια του καθήκοντος αν χρειαστεί ποτέ) και η γυναίκα-φίλη-κολλητή-αδερφή, που για μένα ήταν η αποκάλυψη της δεκαετίας και ορκιζόμουν πως ήταν η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος! Εκεί στα δύσκολα…στα πολύ δύσκολα…αλλά και στα καλά! Μου έδωσε το σπίτι της να ντυθώ νύφη, επίπλωσε το δωμάτιο του παιδιού μου αλλά και με άκουγε όταν ήθελα να μιλήσω και πολλά πολλά ακόμη. Για αυτόν τον άνθρωπο ήμουν 1000000%  σίγουρη! 

 

Όλα αυτά μέχρι τέλος Μαίου 2012 όπου ήταν και η τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε. 

 

Πέρυσι (από τον Νοέμβριο του 2011 μέχρι και τον Μάιο του 2012) -για όσους δεν γνωρίζετε – μας είχαν έρθει τα πάνω-κάτω….μείναμε και οι 2 άνεργοι…απλήρωτοι σχεδόν 1 χρόνο…με χειμώνα να έρχεται, με ενοίκια-έξοδα και ένα μωρό!!! Όσοι το περάσατε και όσοι το περνάτε ξέρετε τι είναι να μην έχεις γάλα να δώσεις στο παιδί σου! Να αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που έκοψες τον θηλασμό….και να το έχεις αγκαλιά σου 24 ώρες το 24ωρο για να ζεσταίνεται και να μην κρυώνει!

 

Εκεί λοιπόν, και ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν έδειχνε ότι είχε σπάσει το γυαλί, στις 18 Μαίου στέλνω ένα SMS ζητώντας 5 πατάτες, ένα μπουκάλι γάλα και 5 ευρώ. Δέχομαι ένα «παγωμένο» τηλεφώνημα που με άφησε άφωνη. Μετά από λίγο καιρό μια τυχαία συνάντηση που έδειχνε πως όλα είναι φυσιολογικά….και μετά τίποτα!

 

Ιούλιος-πέρασε η γιορτή της Μαρκέλλας…και ούτε τηλεφώνημα! 

 

Σεπτέμβριος-πέρασε η γιορτή μου…και πάλι ούτε φωνή ούτε ακρόαση!

 

Δεν μιλάω για την γορτή του Νίκου, γιατί ποτέ δεν είχαν αναπτύξει ιδαίτερη σχέση.

 

Θυμάμαι το Πάσχα που είχε περάσει (Απρίλιο 2012) η νονά μας είχε έρθει σπίτι μας γεμάτη δώρα και η Μαρκέλλα δεν ξεκολλούσε από την αγκαλιά της! 3 ώρες έμεινε σπίτι μας και από εκείνη τη μέρα και μέχρι πρόσφατα η κόρη μου δεν σταματούσε να ψάχνει τη νονά της! Θυμάμαι είχαμε συνενοηθεί να πάω εγώ με την μικρή την άλλη μέρα, αφού η κόρη μου είχε «ερωτευτεί»! Αλλά αν απάντησε στο δικό σας τηλεφώνημα…απάντησε και στο δικό μου! 

 

Δεν ξέρω τι έκανα και απομακρύνθηκε, μπορεί να την κούρασα ως άνθρωπος, μπορεί πολλά…αλλά μπορώ πια με βεβαιότητα να σας πω πως ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΕΚΑΝΑ-ΑΝ ΕΚΑΝΑ! Προσπάθησα πολύ…τηλεφώνησα….ξανατηλεφώνησα….πήρα…ξαναπήρα! Αν δεν έπαιρνα εγώ…θα μιλούσαμε όσο μιλάω μαζί σας στο τηλέφωνο! 

 

Όμως τίποτα δεν δικαιολογεί την «απουσία» της από την ζωή του παιδιού…ότι κι αν έκανα! 

 

Επειδή όμως η ζωή μας αγαπάει, πέρα από τον τυπικό άντρα νονό μας (που μεταξύ  μας μόνο στην βάφτισή της την έχει δει), βρέθηκε άλλος άνθρωπος να αγαπήσει έτσι το παιδί μας κι ας μην την έχει βαφτίσει! 

 

Αυτό που με πειράζει είναι που έκανα ακόμη μία φορά λάθος επιλογή ανθρώπου και αυτό που με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο είναι που πήρα και το παιδί μου στον «λαιμό μου»! 

 

Με ενοχλεί που η κόρη μου την αγάπησε, έστω και αν την είδε 3 φορές στην ζωή της!

 

Ευτυχώς είναι μικρή και δεν θα θυμάται! Όταν μεγαλώσει λίγο ακόμη θα της εξηγήσω!

 

 

Χρόνια μας πολλά λοιπόν και να είμαστε πιο προσεκτικοί στους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε «ψυχές»!

 

σας φιλώ γλυκά στην μούρη

 

μαμά Σοφία