θα σου θεσω ενα ερωτημα που σιγουρα θα σου λυσει τον εσωτερικο σου προβληματισμο. Ειναι καλυτερα ενα παιδι να ζει με μια ευτυχισμενη μαμα ή με εναν αδιαφορο μπαμπα και μια δυστυχησμενη μαμα. Δεν ειναι απαραιτητο οτι τα παιδια των χωρισμενων ειναι και δυστυχισμενα! Και εμενα οι γονεις μου πηραν διαζυγιο οταν ημουν 10 καλη ωρα σαν τον γιο σου. Δεν ενιωσα ασχημα ουτε ειχα κομπλεξ με αυτο ισα ισα ανακουφιστηκα. Εβλεπα την μαμα μου να ανασταινεται και τον μπαμπα μου να εχει βγει απο αυτον τον "λιθαργο" του γαμου. Δεν υπηρχε ενταση στο σπιτι πλεον και ειχε ηρεμισει η ψυχη μου. Σιγουρα καποιες φορες σκεφτομαι, "γιατι η φιλη μου να εχει γονεις με εναν γαμο; γιατι εγω να ζω μια στον εναν, μια στον αλλον;" δεν ειναι κακο ομως. Ολα ειναι αντικειμενικα σε αυτην την ζωη η οικογενεια με μαμα μπαμπα παιδι πλεον εχει καταληξει εως και ουτοπικο σε αυτην την ζουγκλα που επιβιωνουμε! Εκει που θα ηθελα να καταληξω ειναι οτι εφοσον σε πρωτη μοιρα βαζεις το παιδακι σου και την δικια σου ψυχοσωματικη υγεια το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να προχωρησεις σε διαζυγιο. Το παιδι θα μεγαλωσει πολυ μαυρα σε ενα μαυρισμενο σπιτι. Αν δεν μπορει σε αρχικα σταδια να το δεχτει το καλυτερο φαρμακο ειναι η συζητηση. Η συζητηση με εσενα με ανθρωπους που θαυμαζει και αγαπαει (π.χ η δασκαλα του, ενας αγαπημενος οικογενιακος φιλος) ή αν δεν βοηθησουν ολα αυτα απευθυνσου σε εναν ειδικο. Δεν ειναι κακο τα παιδια αλλα ακομα και οι γονεις να παιρνουν βοηθεια απο ψυχολογο. Δεν τους καθιστα ψυχικα αρρωστους ουτε κατι "περιεργο". Χαιρομαι παρα πολυ αν βοηθησα και θα χαρω παρα πολυ να μαθω αν ολα πανε κατ' ευχην. Αξιζει σε καθε ανθρωπο να ειναι ευτυχισμενος και που ξερεις, μπορει και ο αντρας σου μετα απο το διαζυγιο να κινητοποιηθει και να μην ειναι πια αυτο το πτωμα μπροστα σε μια οθονη. Ειτε για λογους επιβιωσης ειτε για λογους απελευθερωσης να βρει τον εαυτο του. Αυτον που αγαπησες και αν δεν δουλεψε ο γαμος ισως μπορει να οφελησει στην πατροτητα του!

Κορίτσι μου είναι σαν να ακούω ένα κομμάτι της ζωής μου...φύγε..φύγε για σένα, φύγε και για αυτόν..και εγώ είναι ένας μήνας τώρα που πήγα στην δικηγόρο... δύσκολος δρόμος αλλά καπου εκεί θα κρύβεται και η χαμένη ευτυχία..αυτό ελπίζω και εγώ.

Κορίτσι μου,έχω χώρισα χωρίς να έχω δουλειά από εναν άνθρωπο που μου τα παρείχε όλα απλά για να κάθομαι σπίτι και να μεγαλώνω το παιδί...αλλά όπως είπες,ένιωθα μόνη!!!μόνη σε όλα...μόνη στη ζωή...καλύτερα λοιπόν,μόνη τελείως και να το ταιζω ριζες από χόρτα παρά θα ζωή με ψυχολογικά...και σε ψυχολόγο πήγα...και στην εκκλησία κοντά είμαι...η καρδούλα σου τη λέει...αυτή θα ακούς!!!η ζωή είναι μικρή και δε ξέρουμε τι ξημερώνει!!!ζήσε το σήμερα και όλα θα έρθουν...δύσκολα στην αρχή αλλά όταν υπάρχει θέληση,όλα αλλάζουν...με μαγικό τρόπο...απλά θέλει υπομονή!!!!εσύ ξέρεις καλύτερα τι πρέπει να κάνεις,καμία εδώ μέσα δε θα σου πει!!!απλά ζήσε!!!για σένα,για το παιδί σου!!!

Τι σχόλιο και συμβουλή να σου δώσω γενναίο μου κορίτσι; Να ζήσεις μια υπέροχη υπόλοιπη ζωή! Και μη ξεχνάς και συ και όλες μας δηλαδή:δεν είμαστε μόνο μαμάδες. Είμαστε πολυδιαστατα πλάσματα. Κάθε ιδιότητα μας έχει την γοητεία του. Καλή τύχη!

Σε καταλαβαινω απολυτα.. περασα το ιδιο σκηνικο της απαθειας, αδιαφοριας και ''κολληματος'' στον υπολογιαστη 7 χρονια παντρεμενη. Οταν γεννησα το μωρακι μου μολις ενος ετους χωρισα γιατι δεν αντεχα αλλο να ημαστε στο ιδιο σπιτι δυο ξενοι και αδιαφορια για οτιδηποτε ειχε να κανει με εμενα και το παιδι. Εχουμε κρατησει καλες σχεσεις μετα το διαζυγιο και λογο του παιδιου φυσικα, παντως εγω αισθανομαι ψυχικη γαληνη και ηρεμια και χαιρομαι το παιδακι μου το οποιο πλεον ειναι εξι ετων. Και ο μπαμπας της, τις ωρες πλεον που περναμε μαζι ειναι πιο ευχαριστος και δειχνει ενα ικανοποιητικο ενδιαφερον. Νομιζω αυτη ηταν η πιο σωστη αποφαση και για τους τρεις μας. Καλυτερα να βλεπει το παιδι τους γονεις του χαρουμενους και ηρεμους, παρα στο ιδιο σπιτι σαν δυο αγνωστοι..

Ειλικρινα έχεις περάσει δύσκολα σκέψου το παιδάκι σου και χαμογελα όσο και αν πονάς γιατί κάποια στιγμή θα φύγει ο πόνος και θα σου μείνει το χαμόγελο !!!!!!!!!!!Ζητησε βοηθεια και απο κάποια υπηρεσία του Δήμου σου για ψυχολογική υποστήριξη !!!!!!!!Μονο μην κοιτάξεις πίσω σου απλά προχώρησε Μπροστά

Κοπέλα μου ο τύπος αν δεν είναι καταθλιπτικός, απλώς έχει βρει τον μήνα που τρέφει τους 11!!! Μάλλον τεμπελχανάς!!! και μιλάς για μοναξιά; Μα τώρα είσαι μόνη σου! Άσε που το πρότυπο που περνάει στο παιδάκι σας είναι το χειρότερο...

Σε θαυμάζω.. Γιατί αυτό που έκανες θέλει πολύ θάρρος να το κάνεις και κάποιοι δεν το έχουν.. Πήρες τη ζωή σου στα χέρια σου! Αυτό το μόνη πολύ με πόνεσε.. Καλή ζωή με το παιδάκι σου από εδώ και πέρα!

Ο καθεναςακολουθει τον δρομο που διαλεξε...η εξαρτηση αποτον υπολογιστηειναιπαρομοιαμε αυτητου αλκοολ.χρειαζεται απεξερτηση οανθρωπος......

Αγαπητη Σ. Μολις Διαβασα την ιστορια και ειδα το μελλον μου αν εθελοτυφλουσα και δεν εβλεπα τα σημαδια και να παρω και εγω την ιδια αποφαση μετα απο 3,5 χρονια σχεσης, 2 μηνες γαμου, 40 μερες με το μωρο, 1 χρονο σε διασταση και μια πεθερα σε ενεξαλω κατασταση..... Ευτυχως εδω και 2 μηνες μετα απο 13 μηνες ταλαιποριας ψυχικης και σωματικης γιατι με ακουμπησε κιολας για να το πω κομψα.... μενω μονη μου και πραγματικα εχω βρει την ψυχικη μου ηρεμια. Ξερω οτι θα ζοριστω γιατι μεχρι τωρα ειχα την στηριξη της μητερα μου οτι με βαρενε εμεινε σχετικα πισω γιατι ακομα εκρεμμει το συναινετικο γιατι εχει μια μανα απο πιαω που θα κανει τα παντα για το παιδι της, θα βασανισει την κακια νυφη που επαιξε με τα συναισθηματα του γιου της.... Αλλα ειμαι πολυ καλυτερα απο ημουν ενα χρονο πριν θελω να τα καταφερω και θα το κανω.... Το ιδιο ευχομαι και σε σενα !!!!!!!

Διαβαζοντας την ιστορια σου νιωθω οτι περιγραφεις τη ζωη μου!!!Με τη διαφορα οτι ο γαμος μας κρατησε μονο 1,5 χρονο κ δεν ηταν ανεργος αλλα δεν προσφερε τιποτα στο σπιτι!!Κ αν πληρωνε μια φορα το μηνα το σουπερ μαρκετ γινοταν ολοκληρο θεμα στο σπιτι!!!Να ασχοληθει με τη μικρη μας σχεδον ποτε!!Με μενα το ιδιο!!Μονιμως στον υπολογιστη του!!!Τελικα πηγαμε σε δικηγορο, δε δεχτηκε ομως συνεναιτικο κ ετσι πηγαμε κ στα δικαστηρια!!!Τωρα, περιμενοντας την αποφαση, τρεχει να σωσει οτι δε σωζεται!!!Βγηκε ξαφνικα απο το ληθαργο!!!Ομως εγω πιστευω οτι αξιζει μια καλυτερη ζωη σε μενα κ τη κορη μου!!Δε ξερω πως θα τα καταφερω μονη μου, αλλα ετσι κ αλλιως κ στο γαμο μας μονη ημουν!!!Νομιζω οτι τα παιδια μας θα ειναι πιο ευτυχισμενα σε ενα ηρεμο περιβαλλον παρα σε ενα σπιτι με συνεχεις εντασεις κ μια μανουλα με καταθλιψη!!!

Λες και περιγράφεις τον δικό μου γάμο, με μία διαφορά: εμένα δουλεύει, και γι'αυτό θεωρεί ότι δεν πρέπει να κάνει τίποτα άλλο. Με το παιδί δεν ασχολείται ποτέ, δεν μας καλύπτει καν τα προσωπικά μας έξοδα, η πλήρης αδιαφορία. Ψυχολογικοί εκβιασμοί, τσακώμοι, ένας πανικός. Αν δεν είχα φίλες να με στηρίζουν θα είχα τρελαθεί. Του λέω να χωρίσουμε αφού δεν τον ενδιαφέρουμε και λέει "χώρισε μόνη σου". Στο παιδί ούτως ή άλλως δεν προσφέρει τίποτα, όχι μόνο χρόνο, ούτε μια καλή κουβέντα! Πιστεύω ότι έκανες την καλύτερη επιλογή, και για σένα και για το παιδί. Και εγώ το ίδιο σκέφτομαι να κάνω, κατά πρώτο λόγο για να εξασφαλίσω στο παιδί μια ήρεμη ζωή και κατά δεύτερο να μπορέσω να συνέλθω κι εγώ για να έχει το παιδί μου μια χαρούμενη μαμα. Ένας μπαμπάς ανύπαρκτος δεν θα λείψει ποτέ απ το παιδί. Καλή τύχη και εύχομαι όλα να πάνε όπως τα επιθυμείς.

Κι εγώ θα χώριζα στη θέση σου. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια. Μια μικρή υποσημείωση: δε λένε ανεξαιρέτως όλοι οι πνευματικοί ότι πρέπει να καθόμαστε εγκλωβισμένες με έναν άνθρωπο που δε μας προσφέρει τίποτα, είτε με παιδί είτε χωρίς, επειδή τον παντρευτήκαμε. Έχω φίλη μου που ο τραγικά αδιάφορος σύζυγός της την απατούσε και της ασκούσε ψυχολογική βία, ο πνευματικός της είπε να χωρίσει, αν είναι βέβαιη για την απόφασή της, εκείνη τα ζύγισε, είδε πως δε θα βγαίνει με τη διατροφή και είναι ακόμα μαζί του. Υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις.

μια ερώτηση προς τη διαχείριση.... το υβριστικό σχόλιο του (μην τον πώ μ@λ@κ@) ανεγκέφαλου Σταύρου το διαβάσατε πριν το εγκρίνετε ή σας ξέφυγε;

ξερεις τι με προβληματισε??? η δικη σου σταση... λες κ για σενα ότι βλέπεις παθητικα σειρες στο ιντερνετ. μηπως φταις κ εσυ γι αυτή την κατασταση? συζητάτε ποτε αληθεια? κοιτάζεστε στα ματια? μιλατε για τα συναισθηματα σας? ποτε δε φταιει μονο ο ενας.

Το να πάσχει ο σύζυγος από κάποια ασθένεια το σκέφτηκες? Γιατί είναι πολύ διαφορετικό να είσαι δυστυχισμένη με κάποιον που έχει δυνάμεις αλλά δε στις αφιερώνει από υπεροψία, από το να είσαι δυστυχισμένη με κάποιοι που δεν έχει δυνάμεις να αφιερώσει. Αν βέβαια συμβαίνει το πρώτο πήρες μια σωστή απόφαση και μάλιστα άργησες..

Εχω παρα πολλες απορίες στο κεφάλι μου, επειδή κι εγω περνάω τη μιση μου ζωη σχεδον μονη μου, με τη διαφορά οτι ο δικος μας μπαμπάς δεν ειναι καθολου αδιάφορος... Τι σε κρατούσε 10 χρόνια σ αυτόν τον ανθρωπο;; Καλα ασε τσ πρώτα 5. Μετα;;; Δεν σκεφτηκες ποτε να χωρισεις πιο πριν.;; μου κανει τρομερή εντύπωση πως τοσος θυμος δεν εγινε ποτέ πράξη. Τι παίζει τόσες ώρες στο ίντερνετ πια;; Γτ δεν του ειπες μια φορα αν θελεις ίντερνετ να βρεις να το πληρώσεις μονος σου;; Τοσο μονη σε τοσες πολλες στιγμές δεν εχω υπάρξει ούτε εγω... κ με σοβαρότερο λογο. Ακου... δωσε στο παιδι σου την ευκαιρία να μη σιχαθεί τον μπαμπα του, γτ ειναι ενα απαισιο συναίσθημα. φυγε μακριά οσο ζεις κ αναπνεεις κ δωσε μια καλη ευκαιρία στον εαυτό σου. Μην μενεις απραγη οπως αυτος.... Εύχομαι τα καλύτερα.

Ψάχνωντας, τυχαία έπεσα σε αυτή την σελίδα και μου προκάλεσε ενδιαφέρον το θέμα γι'αυτό αποφάσισα να γραψω. διάβασα όλα τα σχόλια και θα ήθελα να πω και εγώ λίγα λόγια αν μου το επιτρέπετε. Αγαπητή Σ, πρώτα απ'όλα να σου πω ότι αφού έφτασες στο σημείο να γράψεις για την κατάσταση σου, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Δεν θα σου πω ότι σε καταλαβαίνω ούτε οτι εζησα παρόμοια κατάσταση γιατί πιστευω οτι όπως οι ανθρωποι ειναι διαφορετικοι ετσι και οι καταστάσεις ειναι διαφορετικες, ακομα και αν το αποτελεσμα τους φαινεται να ειναι το ιδιο. Εχω δει ανθρώπους να κάνουν τα ίδια πράγματα, να λένε τα ίδια πράγματα, να σκέφτονται τα ίδια πράγματα και όμως τα αποτελέσματα να είναι τόσο μα τόσο διαφορετικα! Εχεις δίκιο που αιθάνεσαι ότι θα βαδίσεις σε άγνωστα μέρη γιατί δυστυχως η προυπηρεσια σε μονογονεικη οικογενεια ΔΕΝ διδασκεται ούτε και μεταβιβάζεται. Για κάθε καλή ιστορία που θα ακούσεις για το πως τα κατάφεραν (η νομίζουν ότι τα κατάφεραν) υπάρχουν χιλιάδες αλλες που δεν θα ακουσεις ποτε! Με αυτό υποψιν να ξέρεις ότι ακόμα και αν όλοι σου λένε μείνε ή φύγε, ακόμα και αν ο άντρας σου συνεχίσει έτσι ή μετανιώσει ειλικρινά που σε χάνει, διορθωθεί δια παντός και φέρει την γη πανω-κατω για να σε ξανακερδισει για πάντα (που δεν σου κρύβω ότι στο εύχομαι ολόψυχα γιατί αν και δεν σε ξέρω, η ιστορία σου, τα λόγια σου και η αγάπη σου για το παιδί σου με άγγιξαν), η αλήθεια παραμένει μια. Αυτό το επιφανειακό και ανούσιο που προσφέρει στην οικογενεια σου αυτός ο άνθρωπος (από αυτά εχεις γραψει) μπορεί να αποτελει καρκίνωμα και πηγη πόνου για εσένα αλλά να εισαι σιγουρη ότι αποτελουν τροφη και πηγη χαρας για το αγγελουδι σου (φυσικα δεν τα λεμε αυτα μπροστα του για ευνόητους λόγους). Μπράβο σου που το χειρίστηκες με αξιοπρέπεια παρά τον πόνο σου και την αγανακτηση σου. Σου εύχομαι να ξαναβρείς εσύ την χαρά σου και προπάντων να μην χάσει καθόλου απο την χαρά του το παιδάκι σου. ΥΓ- Οσο για τον αλλον (να βγαλω λιγη κακία και εγώ) εύχομαι να πνιγεί η αναισθησία του σε αισθήματα ντροπής και αναξιότητας.

δε νομιζω οτι το αγορακι σου θα στερηθει τον πατερα του μια κ οπως γραφεις αυτος δεν υπαρχει πουθενα στη ζωη του,παρα μονο σαν μια εικονα ενος ανθρωπου μπροστα στον υπολογιστη δεν διαβασα ολα τα σχολια κ πολυ θα ηθελα να μαθω ποια ειναι η θρησκεια που απαγορευει να γιορταζονται γιορτες και γενεθλια?

Το μονο που θελω να σου πω ειναι να κανεις τις επιλογες σου κ να τις στηριξεις. Σε κανεναν ανθρωπο δεν αξιζει να ζει μια ζωη που δεν τον ευχαριστει.προσεξτε μονο να φανειτε κ οι δυο γονεις για το παιδι σας . Ο γονεικος ρολος δεν σβηνει επειδη χανεται ο συζυγικος με ενα διαζυγιο. Αυτο το λεω για τον αντρα σου. Καλη σου τυχη.

Μαλιστα...να καταφυγει σε συμβουλες, στο θεο κτλ. Εγω παλι που κατεφυγα στον εαυτο μου και πηρα την ζωη στα χερια μου ειμαι δοξα το θεο ευτυχισμενη. Ξαναεφτιαξα την ζωη μου. Και ο πρωην που ξεφυγα ηταν ακριβως ιδιος. Οι ανθδωποι δυσκολα αλλαζουν. Αυτο το εμαθα με πολυ μεγαλο τίμημα. Ευτυχως οι α θρωποι που θελουν να γινουν ευτυχισμένοι βρισκουν τροπο. Η ζωη τους ανταμείβει. Και ειλικρινά μην ακουσω βλακωδεστατες αποψεις, ΕΙΔΙΚΑ απο ανθρωπους που δεν εχουν βιωσει ενα διαζυγιο, οτι το διαζυγιο δεν ειναι λυση. Και τι ειναι? Να καταστρεψει την ζωη της και του παιδιου τους αργα και σταδιακα; για αυτον που δεν τον νοιαζει? Μιλαω ισως σκληρα και ρεαλιστικα αλλα ΜΑΚΑΡΙ τοτε που υπεφερα να ειχα και εγω καποιον να μου πει ΤΡΕΞΕ ΜΑΚΡΥΆ. ...και οχι απλα να κανω υπομονη.

Μπράβο σου που το πήρες απόφαση!δεν είναι εύκολο το ξέρω άλλα το ότι ξελάφρωσες όταν το έκανες δείχνει ότι είσαι έτοιμη γι' αυτό! όσο για το μετά μην στεναχωριέσαι αφού και τώρα όλα μόνη σου τα κάνεις! ίσα ίσα που θα είσαι πιο χαλαρή γιατί δεν θα έχεις να νταντεύεις και να ταΪζεις άλλο ένα άτομο μια που απ' ότι κατάλαβα αυτός δεν προσφέρει τίποτα τώρα στο σπίτι και στην οικογένεια. Να μην φοβάσαι καθόλου γιατί είσαι πολύ δυνατή γυναίκα αφού άντεξες τόσα χρόνια να σηκώνεις όλα τα βάρη της οικογένειας μόνη σου! Σου εύχομαι καλό κουράγιο και υπομονή μέχρι να τελειώσουν όλα και να βρεις την ηρεμία σου και τις ισορροπίες σου και θα δεις ότι θα γίνεις πολύ καλύτερη μανούλα τότε!

Είσαι πολύ νέα για να αφήσεις το χρόνο να περνάει ζώντας μέσα σε ένα δυστυχισμένο γάμο. Προφανώς ο άντρας σου δεν ενδιαφέρεται ούτε για σένα ούτε για το παιδί ούτε καν για το μέλλον το δικό του και της οικογένειά σας. Σε μία σχέση πρέπει να παλεύουν και οι 2, όχι μόνο ο ένας. Σε μία σχέση πρέπει να υπάρχει κατανόηση, κοινή προσπάθεια, όνειρα και στόχοι για το μέλλον. Όλα αυτά (και πολλά ακόμη) δεν χαρακτηρίζουν τη δική σας σχέση. Ο άντρας σου φαίνεται να παραιτήθηκε πολύ πριν το γάμο, σαν να βολεύτηκε που σε βρήκε και να τα φόρτωσε όλα σε σένα. Ούτε εκείνος αλλά ούτε και εσύ είστε ευτυχισμένοι και πραγματικά είναι πολύ θετικό οτι τα συνειδητοποιείς και οτι βρήκες το κουράγιο να βάλεις ένα τέλος στην κοινή σας ζωή. Σου εύχομαι πραγματικά να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και αν καμμιά φορά ¨σε παίρνει από κάτω" όπως λέμε, να μην το βάζεις κάτω. Και τα δυσκολα για τους ανθρώπους είναι και είναι λογικό όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες καμμιά φορά να λυγίζουμε. Να θυμάσαι οτι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, στον οποίο όλοι χρειαζόμαστε συμπαραστάστες συνοδοιπόρους και όχι παθητικούς θεατές των πραγμάτων. Έχεις το παιδί σου, τη δουλειά σου και προπάντων τη δύναμη να προχωρήσεις παρακάτω. Καλή αρχή στην καινούρια σου ζωή!

Ακόμη και τώρα που πήρες την απόφαση να χωρίσεις, ψάχνεις ένα σημάδι του για να σε κάνει να αλλάξεις γνώμη για εκείνον, τον γάμο σας, τα όσα αρνητικά σκέφτηκες για τη σχέση σας. Καλώς, για μένα, δεν εμφανίζεται αυτό το σημάδι γιατί θα μπερδευόσουν και θα αμφέβαλες για την απόφασή σου, του να χωρίσετε δηλαδή. Πρέπει να βασανίζεσαι χρόνια για να φτάσεις στην τωρινή σου απόφαση. Δεν χρειάζεται να την κλωθωγυρίζεις άλλο στο μυαλό σου. Εαν δεν το έκανες τώρα, θα το έκανες αργότερα. Δεν άντεχες άλλο και αυτό δείχνει ο τρόπος που γράφεις. Δεν χρειάζεται όμως να σπολογείσαι και στον ίδιο σου τον εαυτό, ούτε να έχεις ενοχές για το παιδί σου. Τι λες, δεν καταλαβαίνει αυτό τι γίνεται? Ο άντρας σου δεν ήθελε οικογένεια, δεν εκτίμησε το γεγονός ότι τον συντηρούσες, δεν , δεν ...τόσα πράγματα που για σένα και το παιδί σου είχαν αξία. Θα βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις, έκανες το πρώτο βήμα, αν και εδώ που τα λέμε, το λες εσύ δηλαδή, μόνη σου είσαι, ο άντρας σου είναι μόνο μία φυσική παρουσία στο χώρο. Τώρα, για μένα, το επόμενο βήμα είναι να λύσετε τα πρακτικά θέματα, που θα πάει αυτός δηλαδή, γιατί φαντάζομαι στο σπίτι θα μείνετε εσείς, εκεί μπορεί να ταρακουνηθεί, αλλά όχι για τους λόγους που θα ήθελες εσύ....καλή συνέχεια......

Δεν χρειαζεται να σου πω κατι. Εχεις ηδη βρει τις απαντησεις. Θα ερθουν πολυ καλυτερες μερες!!!! Keep going!!