Χθες πήγα στη δικηγόρο…
Χθες πήγα στη δικηγόρο…
Είμαι η Σ. 37 χρονών και παντρεμένη 11 χρόνια. Έχω ένα παλικαράκι 10 χρονών περίπου.
Με τον άντρα μου ερωτευθήκαμε στη σχολή που σπουδάζαμε…
Εγώ τελείωσα τη σχολή μου και έφυγα στην πατρίδα μου (είμαι από επαρχία) εκείνος όμως όχι… την παράτησε παρά τα παρακάλια μου και τα κλάματα μου…
Πήγε στρατό, λογοδοθήκαμε, αρραβωνιαστήκαμε και μετά από 3 χρόνια παντρευτήκαμε.
Στο γάμο μας άνεργος…
Στη βάπτιση του παιδιού μας άνεργος…
Όταν αγοράσαμε το σπίτι μας άνεργος…
Εδώ και τρία χρόνια άνεργος (μετά από παραίτηση του εν μέσω κρίσης –χωρίς να βρει πρώτα μια άλλη δουλειά- και φυσικά εγώ το έμαθα πολύ μετά, τυχαία, μου ‘λεγε ψέματα)…
ή καλύτερα άεργος
Χωρίς το πτυχίο του και χωρίς καμιά προσπάθεια για έξτρα γνώσεις – εφόδια για ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένεια μας, παρά την παρότρυνση μου και την πλήρη υποστήριξη μου…
Εάν έχει το παιδί να φάει, να πιει, να ζεσταθεί, να ντυθεί… δε τον απασχολεί…
Γυρίζω πίσω κάνω μια αναδρομή και ψάχνω να θυμηθώ όμορφες αναμνήσεις, όμορφες στιγμές… κι όμως μόνο άσχημα μου ’ρχονται στο μυαλό…
Όχι δε με χτύπησε/απάτησε/κακοποίησε ποτέ και όμως έχω τόσα άσχημα συναισθήματα γι’ αυτόν… τόσα όσα δε νομίζω να νιώσω για άλλο άνθρωπο στη ζωή μου… Μου βγάζει έναν κακό εαυτό, όχι δε μπορεί να είμαι εγώ αυτή, δε με αναγνωρίζω πια…
Αναρωτιέμαι που πήγε ο έρωτας και η αγάπη μου γι’ αυτόν; Τελειώνει δηλαδή η αγάπη; περνάει; Νόμιζα ότι κρατάει για πάντα… ότι κι αν σημαίνει το πάντα για τον καθέναν, ήθελα να γεράσουμε μαζί… δακρύζω μ’ ενα ζευγάρι παππού-γιαγιάς στο δρόμο πιασμένοι χέρι-χέρι…
Μοναξιά… ναι αυτό μου ‘χει μείνει από το γάμο μου…
Μόνη στις εξωτερικές δουλειές…
Μόνη με το παιδί στην παιδική χαρά…
Μόνη και σε κάποιες διακοπές…
Μόνη στις γιορτές και στα γενέθλια του παιδιού παρά τα παρακάλια μου και τα κλάματα μου… λόγω της θρησκείας του
Μόνη με τους μάστορες μέσα στο καινούργιο σπίτι…
Μόνη…
Μόνη…
Μόνη…
Εκείνος στον υπολογιστή του… και στον κόσμο του…
Και μέσα στο σπίτι… πάλι μόνη, ποτέ μια πρόταση από εκείνον για βόλτα, για διακοπές, για ταξίδι, για περπάτημα, για παιχνίδι, για μια ταινία αγκαλιασμένοι… ΠΟΤΕ
Ποτέ δεν πήγε με το παιδί μας να παίξει μπάσκετ, ποδόσφαιρο, μια βόλτα… κάτι… σαν μπαμπάς με γιο…
Μόνο με παρότρυνση δική μου και αφού κάνω πως δεν κατάλαβα τη δυσφορία του (φαίνεται η αγγαρεία αφού τον ενοχλούσαμε από τον υπολογιστή του)…
Μου στέρησε ακόμα και τη μητρότητα μιας που ήθελα πολλά παιδάκια… και αδερφάκια για το γιο μας. Ακόμη και μ’ αυτό έπαιζε μαζί μου…
Δεν αντέχω άλλο, θέλω να βρω τη χαρά μου… και την ηρεμία της ψυχής μου… αυτή που έχασα… εξαγοράζεται η ηρεμία με κάτι; Δε νομίζω…
Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ, ξέρω ότι ο δρόμος που διαλέγω είναι δύσκολος και άγνωστος για μένα και τρέμει η ψυχή μου…
Φοβάμαι για την ψυχούλα μου που θα στερηθεί το μπαμπά του… του αξίζει αυτό; Είναι ένα τρυφερό, συμπονετικό και έξυπνο παιδάκι… τον κοιτάζω όταν κοιμάται και αναρωτιέμαι μήπως φταίω εγώ, μήπως είμαι υπερβολική… αλλά αναρωτιέμαι δεν πρέπει να βλέπει τη μαμά του χαρούμενη, χαμογελαστή και ήρεμη;
Γιατί τώρα βλέπει ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται, μια μαμά που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το μισθό της και να κάνει μαγικά για να πληρωθούν όχι όλα, φυσικά, αλλά να μη μείνει τίποτα πίσω… μια μαμά που βλέπει την πλήρη αδιαφορία του άντρα της, μια μαμά που φωνάζει στο μπαμπά ως μια κραυγή απόγνωσης μήπως τον ταρακουνήσει, μια μαμά στενοχωρημένη, κλεισμένη μέσα, απομονωμένη από φίλους, μια μαμά με κατάθλιψη που θέλει να είναι όλο ξαπλωμένη και να βλέπει παθητικά σειρές από το Internet για να μη σκέφτεται τα προβλήματα και τον πόνο της… μια μαμά που κλαίει με το παραμικρό, μια μαμά δυστυχισμένη…
Χθες πήγα στη δικηγόρο… το πήρα απόφαση πριν βουλιάξω και άλλο… και αντί να γυρίσω πίσω στενοχωρημένη, γύρισα ανακουφισμένη… λέει κάτι αυτό…
Του μίλησα για το συναινετικό διαζύγιο καθώς είναι η πιο αξιοπρεπής λύση του γάμου μας. Ελπίζω να σκεφτεί λογικά και να συμφωνήσει. Περάσαμε και ζήσαμε κάποια χρόνια μαζί, υπάρχει μια ιστορία, είναι ο πατέρας του παιδιού μου νομίζω ότι ένα αξιοπρεπές τέλος θα είναι το καλύτερο και για τους δυο μας αλλά κυρίως για την ψυχούλα μας.
Σήμερα γύρισα από τη δουλειά, ελπίζοντας ότι θα το ‘χει σκεφτεί και θα θέλει να μιλήσουμε… μπα πάλι στον κόσμο του… πάλι στον υπολογιστή του
Η οικογένεια μας διαλύεται και εκείνος στον κόσμο του… καμιά διαφορά… Όχι δε μου αξίζει αυτός ο άνθρωπος, όχι δε θ’ αρρωστήσω (γιατί η στενοχώρια πολλά φέρνει), όχι, έχω μια ψυχούλα να μεγαλώσω… Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, πρέπει να βρω τη δύναμη και το κουράγιο γιατί έρχονται δύσκολες μέρες το ξέρω βαθιά μέσα μου…
Είχα ανάγκη να τα πω. Σας ευχαριστώ που με «ακούσατε»… Τα εποικοδομητικά σχόλια/απόψεις/συμβουλές/εμπειρίες καλοδεχούμενα…
επειδή ψυχικά έχω πιάσει «πάτο» και παλεύω ν’ ανέβω!
Μαμά Σ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
θα σου θεσω ενα ερωτημα που σιγουρα θα σου λυσει τον εσωτερικο σου προβληματισμο. Ειναι καλυτερα ενα παιδι να ζει με μια ευτυχισμενη μαμα ή με εναν αδιαφορο μπαμπα και μια δυστυχησμενη μαμα. Δεν ειναι απαραιτητο οτι τα παιδια των χωρισμενων ειναι και δυστυχισμενα! Και εμενα οι γονεις μου πηραν διαζυγιο οταν ημουν 10 καλη ωρα σαν τον γιο σου. Δεν ενιωσα ασχημα ουτε ειχα κομπλεξ με αυτο ισα ισα ανακουφιστηκα. Εβλεπα την μαμα μου να ανασταινεται και τον μπαμπα μου να εχει βγει απο αυτον τον "λιθαργο" του γαμου. Δεν υπηρχε ενταση στο σπιτι πλεον και ειχε ηρεμισει η ψυχη μου. Σιγουρα καποιες φορες σκεφτομαι, "γιατι η φιλη μου να εχει γονεις με εναν γαμο; γιατι εγω να ζω μια στον εναν, μια στον αλλον;" δεν ειναι κακο ομως. Ολα ειναι αντικειμενικα σε αυτην την ζωη η οικογενεια με μαμα μπαμπα παιδι πλεον εχει καταληξει εως και ουτοπικο σε αυτην την ζουγκλα που επιβιωνουμε! Εκει που θα ηθελα να καταληξω ειναι οτι εφοσον σε πρωτη μοιρα βαζεις το παιδακι σου και την δικια σου ψυχοσωματικη υγεια το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να προχωρησεις σε διαζυγιο. Το παιδι θα μεγαλωσει πολυ μαυρα σε ενα μαυρισμενο σπιτι. Αν δεν μπορει σε αρχικα σταδια να το δεχτει το καλυτερο φαρμακο ειναι η συζητηση. Η συζητηση με εσενα με ανθρωπους που θαυμαζει και αγαπαει (π.χ η δασκαλα του, ενας αγαπημενος οικογενιακος φιλος) ή αν δεν βοηθησουν ολα αυτα απευθυνσου σε εναν ειδικο. Δεν ειναι κακο τα παιδια αλλα ακομα και οι γονεις να παιρνουν βοηθεια απο ψυχολογο. Δεν τους καθιστα ψυχικα αρρωστους ουτε κατι "περιεργο". Χαιρομαι παρα πολυ αν βοηθησα και θα χαρω παρα πολυ να μαθω αν ολα πανε κατ' ευχην. Αξιζει σε καθε ανθρωπο να ειναι ευτυχισμενος και που ξερεις, μπορει και ο αντρας σου μετα απο το διαζυγιο να κινητοποιηθει και να μην ειναι πια αυτο το πτωμα μπροστα σε μια οθονη. Ειτε για λογους επιβιωσης ειτε για λογους απελευθερωσης να βρει τον εαυτο του. Αυτον που αγαπησες και αν δεν δουλεψε ο γαμος ισως μπορει να οφελησει στην πατροτητα του!
Μια χαρά θα είσαι! Και καθόλου δύσκολο δεν θα είναι. Αν εσύ ήσουν η άνεργη τότε τα πράγματα θα ήταν ζόρικα. Αφού όμως έχεις τη δουλειά σου και μπορείς να σταθείς στα πόδια σου θα δεις ότι θα τα φέρνεις και πιο εύκολα βόλτα χωρίς το βαρύδι που ήταν ο άντρας σου στις ζωές σας. Και μην ακούς αν σου λένε "το παιδί πως θα το ξεπεράσει". Τα παιδιά και αντοχές έχουν και αντίληψη και θα δει κι αυτός πως η ζωές σας θα ηρεμήσουν και θα μπουν σε άλλη τροχιά. Καλή αρχή στη νέα σας ζωή, εσύ κι ο γιος σου
Κορίτσι μου είναι σαν να ακούω ένα κομμάτι της ζωής μου...φύγε..φύγε για σένα, φύγε και για αυτόν..και εγώ είναι ένας μήνας τώρα που πήγα στην δικηγόρο... δύσκολος δρόμος αλλά καπου εκεί θα κρύβεται και η χαμένη ευτυχία..αυτό ελπίζω και εγώ.