Χθες πήγα στη δικηγόρο…
Χθες πήγα στη δικηγόρο…
Είμαι η Σ. 37 χρονών και παντρεμένη 11 χρόνια. Έχω ένα παλικαράκι 10 χρονών περίπου.
Με τον άντρα μου ερωτευθήκαμε στη σχολή που σπουδάζαμε…
Εγώ τελείωσα τη σχολή μου και έφυγα στην πατρίδα μου (είμαι από επαρχία) εκείνος όμως όχι… την παράτησε παρά τα παρακάλια μου και τα κλάματα μου…
Πήγε στρατό, λογοδοθήκαμε, αρραβωνιαστήκαμε και μετά από 3 χρόνια παντρευτήκαμε.
Στο γάμο μας άνεργος…
Στη βάπτιση του παιδιού μας άνεργος…
Όταν αγοράσαμε το σπίτι μας άνεργος…
Εδώ και τρία χρόνια άνεργος (μετά από παραίτηση του εν μέσω κρίσης –χωρίς να βρει πρώτα μια άλλη δουλειά- και φυσικά εγώ το έμαθα πολύ μετά, τυχαία, μου ‘λεγε ψέματα)…
ή καλύτερα άεργος
Χωρίς το πτυχίο του και χωρίς καμιά προσπάθεια για έξτρα γνώσεις – εφόδια για ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένεια μας, παρά την παρότρυνση μου και την πλήρη υποστήριξη μου…
Εάν έχει το παιδί να φάει, να πιει, να ζεσταθεί, να ντυθεί… δε τον απασχολεί…
Γυρίζω πίσω κάνω μια αναδρομή και ψάχνω να θυμηθώ όμορφες αναμνήσεις, όμορφες στιγμές… κι όμως μόνο άσχημα μου ’ρχονται στο μυαλό…
Όχι δε με χτύπησε/απάτησε/κακοποίησε ποτέ και όμως έχω τόσα άσχημα συναισθήματα γι’ αυτόν… τόσα όσα δε νομίζω να νιώσω για άλλο άνθρωπο στη ζωή μου… Μου βγάζει έναν κακό εαυτό, όχι δε μπορεί να είμαι εγώ αυτή, δε με αναγνωρίζω πια…
Αναρωτιέμαι που πήγε ο έρωτας και η αγάπη μου γι’ αυτόν; Τελειώνει δηλαδή η αγάπη; περνάει; Νόμιζα ότι κρατάει για πάντα… ότι κι αν σημαίνει το πάντα για τον καθέναν, ήθελα να γεράσουμε μαζί… δακρύζω μ’ ενα ζευγάρι παππού-γιαγιάς στο δρόμο πιασμένοι χέρι-χέρι…
Μοναξιά… ναι αυτό μου ‘χει μείνει από το γάμο μου…
Μόνη στις εξωτερικές δουλειές…
Μόνη με το παιδί στην παιδική χαρά…
Μόνη και σε κάποιες διακοπές…
Μόνη στις γιορτές και στα γενέθλια του παιδιού παρά τα παρακάλια μου και τα κλάματα μου… λόγω της θρησκείας του
Μόνη με τους μάστορες μέσα στο καινούργιο σπίτι…
Μόνη…
Μόνη…
Μόνη…
Εκείνος στον υπολογιστή του… και στον κόσμο του…
Και μέσα στο σπίτι… πάλι μόνη, ποτέ μια πρόταση από εκείνον για βόλτα, για διακοπές, για ταξίδι, για περπάτημα, για παιχνίδι, για μια ταινία αγκαλιασμένοι… ΠΟΤΕ
Ποτέ δεν πήγε με το παιδί μας να παίξει μπάσκετ, ποδόσφαιρο, μια βόλτα… κάτι… σαν μπαμπάς με γιο…
Μόνο με παρότρυνση δική μου και αφού κάνω πως δεν κατάλαβα τη δυσφορία του (φαίνεται η αγγαρεία αφού τον ενοχλούσαμε από τον υπολογιστή του)…
Μου στέρησε ακόμα και τη μητρότητα μιας που ήθελα πολλά παιδάκια… και αδερφάκια για το γιο μας. Ακόμη και μ’ αυτό έπαιζε μαζί μου…
Δεν αντέχω άλλο, θέλω να βρω τη χαρά μου… και την ηρεμία της ψυχής μου… αυτή που έχασα… εξαγοράζεται η ηρεμία με κάτι; Δε νομίζω…
Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ, ξέρω ότι ο δρόμος που διαλέγω είναι δύσκολος και άγνωστος για μένα και τρέμει η ψυχή μου…
Φοβάμαι για την ψυχούλα μου που θα στερηθεί το μπαμπά του… του αξίζει αυτό; Είναι ένα τρυφερό, συμπονετικό και έξυπνο παιδάκι… τον κοιτάζω όταν κοιμάται και αναρωτιέμαι μήπως φταίω εγώ, μήπως είμαι υπερβολική… αλλά αναρωτιέμαι δεν πρέπει να βλέπει τη μαμά του χαρούμενη, χαμογελαστή και ήρεμη;
Γιατί τώρα βλέπει ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται, μια μαμά που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το μισθό της και να κάνει μαγικά για να πληρωθούν όχι όλα, φυσικά, αλλά να μη μείνει τίποτα πίσω… μια μαμά που βλέπει την πλήρη αδιαφορία του άντρα της, μια μαμά που φωνάζει στο μπαμπά ως μια κραυγή απόγνωσης μήπως τον ταρακουνήσει, μια μαμά στενοχωρημένη, κλεισμένη μέσα, απομονωμένη από φίλους, μια μαμά με κατάθλιψη που θέλει να είναι όλο ξαπλωμένη και να βλέπει παθητικά σειρές από το Internet για να μη σκέφτεται τα προβλήματα και τον πόνο της… μια μαμά που κλαίει με το παραμικρό, μια μαμά δυστυχισμένη…
Χθες πήγα στη δικηγόρο… το πήρα απόφαση πριν βουλιάξω και άλλο… και αντί να γυρίσω πίσω στενοχωρημένη, γύρισα ανακουφισμένη… λέει κάτι αυτό…
Του μίλησα για το συναινετικό διαζύγιο καθώς είναι η πιο αξιοπρεπής λύση του γάμου μας. Ελπίζω να σκεφτεί λογικά και να συμφωνήσει. Περάσαμε και ζήσαμε κάποια χρόνια μαζί, υπάρχει μια ιστορία, είναι ο πατέρας του παιδιού μου νομίζω ότι ένα αξιοπρεπές τέλος θα είναι το καλύτερο και για τους δυο μας αλλά κυρίως για την ψυχούλα μας.
Σήμερα γύρισα από τη δουλειά, ελπίζοντας ότι θα το ‘χει σκεφτεί και θα θέλει να μιλήσουμε… μπα πάλι στον κόσμο του… πάλι στον υπολογιστή του
Η οικογένεια μας διαλύεται και εκείνος στον κόσμο του… καμιά διαφορά… Όχι δε μου αξίζει αυτός ο άνθρωπος, όχι δε θ’ αρρωστήσω (γιατί η στενοχώρια πολλά φέρνει), όχι, έχω μια ψυχούλα να μεγαλώσω… Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, πρέπει να βρω τη δύναμη και το κουράγιο γιατί έρχονται δύσκολες μέρες το ξέρω βαθιά μέσα μου…
Είχα ανάγκη να τα πω. Σας ευχαριστώ που με «ακούσατε»… Τα εποικοδομητικά σχόλια/απόψεις/συμβουλές/εμπειρίες καλοδεχούμενα…
επειδή ψυχικά έχω πιάσει «πάτο» και παλεύω ν’ ανέβω!
Μαμά Σ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
θα σου θεσω ενα ερωτημα που σιγουρα θα σου λυσει τον εσωτερικο σου προβληματισμο. Ειναι καλυτερα ενα παιδι να ζει με μια ευτυχισμενη μαμα ή με εναν αδιαφορο μπαμπα και μια δυστυχησμενη μαμα. Δεν ειναι απαραιτητο οτι τα παιδια των χωρισμενων ειναι και δυστυχισμενα! Και εμενα οι γονεις μου πηραν διαζυγιο οταν ημουν 10 καλη ωρα σαν τον γιο σου. Δεν ενιωσα ασχημα ουτε ειχα κομπλεξ με αυτο ισα ισα ανακουφιστηκα. Εβλεπα την μαμα μου να ανασταινεται και τον μπαμπα μου να εχει βγει απο αυτον τον "λιθαργο" του γαμου. Δεν υπηρχε ενταση στο σπιτι πλεον και ειχε ηρεμισει η ψυχη μου. Σιγουρα καποιες φορες σκεφτομαι, "γιατι η φιλη μου να εχει γονεις με εναν γαμο; γιατι εγω να ζω μια στον εναν, μια στον αλλον;" δεν ειναι κακο ομως. Ολα ειναι αντικειμενικα σε αυτην την ζωη η οικογενεια με μαμα μπαμπα παιδι πλεον εχει καταληξει εως και ουτοπικο σε αυτην την ζουγκλα που επιβιωνουμε! Εκει που θα ηθελα να καταληξω ειναι οτι εφοσον σε πρωτη μοιρα βαζεις το παιδακι σου και την δικια σου ψυχοσωματικη υγεια το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να προχωρησεις σε διαζυγιο. Το παιδι θα μεγαλωσει πολυ μαυρα σε ενα μαυρισμενο σπιτι. Αν δεν μπορει σε αρχικα σταδια να το δεχτει το καλυτερο φαρμακο ειναι η συζητηση. Η συζητηση με εσενα με ανθρωπους που θαυμαζει και αγαπαει (π.χ η δασκαλα του, ενας αγαπημενος οικογενιακος φιλος) ή αν δεν βοηθησουν ολα αυτα απευθυνσου σε εναν ειδικο. Δεν ειναι κακο τα παιδια αλλα ακομα και οι γονεις να παιρνουν βοηθεια απο ψυχολογο. Δεν τους καθιστα ψυχικα αρρωστους ουτε κατι "περιεργο". Χαιρομαι παρα πολυ αν βοηθησα και θα χαρω παρα πολυ να μαθω αν ολα πανε κατ' ευχην. Αξιζει σε καθε ανθρωπο να ειναι ευτυχισμενος και που ξερεις, μπορει και ο αντρας σου μετα απο το διαζυγιο να κινητοποιηθει και να μην ειναι πια αυτο το πτωμα μπροστα σε μια οθονη. Ειτε για λογους επιβιωσης ειτε για λογους απελευθερωσης να βρει τον εαυτο του. Αυτον που αγαπησες και αν δεν δουλεψε ο γαμος ισως μπορει να οφελησει στην πατροτητα του!
Μια χαρά θα είσαι! Και καθόλου δύσκολο δεν θα είναι. Αν εσύ ήσουν η άνεργη τότε τα πράγματα θα ήταν ζόρικα. Αφού όμως έχεις τη δουλειά σου και μπορείς να σταθείς στα πόδια σου θα δεις ότι θα τα φέρνεις και πιο εύκολα βόλτα χωρίς το βαρύδι που ήταν ο άντρας σου στις ζωές σας. Και μην ακούς αν σου λένε "το παιδί πως θα το ξεπεράσει". Τα παιδιά και αντοχές έχουν και αντίληψη και θα δει κι αυτός πως η ζωές σας θα ηρεμήσουν και θα μπουν σε άλλη τροχιά. Καλή αρχή στη νέα σας ζωή, εσύ κι ο γιος σου
Κορίτσι μου είναι σαν να ακούω ένα κομμάτι της ζωής μου...φύγε..φύγε για σένα, φύγε και για αυτόν..και εγώ είναι ένας μήνας τώρα που πήγα στην δικηγόρο... δύσκολος δρόμος αλλά καπου εκεί θα κρύβεται και η χαμένη ευτυχία..αυτό ελπίζω και εγώ.
Ποσο μπορει να σε νοιωθω....λες κ διαβαζα την δικη μου ιστορια χωρις το θεμα ανεργιας,απλα στον κοσμο του!!!Ειναι δυσκολο αλλα θα βρεις την ησυχια σου...τον εαυτο σου...για να μπορεις να εστιασεις κ στο μεγαλωμα του παιδιου σου!!!δε θα ναι ευκολο,θα σαι ισως μονη,θα χεις το παιδακι σου ομως να παιρνεις κουραγιο..!!!υπομονη,εισαι δυνατη...!!!ολα θα πανε καλα...!!!Δεν χρειαζεσαι συγκατοικο αλλα συζυγο...!!!
Κορίτσι μου,έχω χώρισα χωρίς να έχω δουλειά από εναν άνθρωπο που μου τα παρείχε όλα απλά για να κάθομαι σπίτι και να μεγαλώνω το παιδί...αλλά όπως είπες,ένιωθα μόνη!!!μόνη σε όλα...μόνη στη ζωή...καλύτερα λοιπόν,μόνη τελείως και να το ταιζω ριζες από χόρτα παρά θα ζωή με ψυχολογικά...και σε ψυχολόγο πήγα...και στην εκκλησία κοντά είμαι...η καρδούλα σου τη λέει...αυτή θα ακούς!!!η ζωή είναι μικρή και δε ξέρουμε τι ξημερώνει!!!ζήσε το σήμερα και όλα θα έρθουν...δύσκολα στην αρχή αλλά όταν υπάρχει θέληση,όλα αλλάζουν...με μαγικό τρόπο...απλά θέλει υπομονή!!!!εσύ ξέρεις καλύτερα τι πρέπει να κάνεις,καμία εδώ μέσα δε θα σου πει!!!απλά ζήσε!!!για σένα,για το παιδί σου!!!
Αχ κοριτσι μου ποσο σε νιωθω . Λες και αυτα τα έγραψα εγω . Εγω έφυγα . Πηρα το κοριτσακι μου και έφυγα μακριά .. ειναι πολύ δύσκολα αλλα θα τα καταφέρεις . Πίστη να έχεις και υπομονή . Το χαμόγελο και η αγκαλια της κόρης μου ειναι η δύναμη μου . Πάλεψα και εγω πολύ αλλα αυτός στον κόσμο του . Προτίμησε να σώσει τον εγωισμό του παρα την οικογενεια μας .. να είσαι πάντα καλα . Ο θεός να σου δίνει δύναμη να μεγαλώνεις το παιδάκι σου .
Τι σχόλιο και συμβουλή να σου δώσω γενναίο μου κορίτσι; Να ζήσεις μια υπέροχη υπόλοιπη ζωή! Και μη ξεχνάς και συ και όλες μας δηλαδή:δεν είμαστε μόνο μαμάδες. Είμαστε πολυδιαστατα πλάσματα. Κάθε ιδιότητα μας έχει την γοητεία του. Καλή τύχη!
Πρέπει να πάει επειγόντως σε ψυχίατρο διαφορετικά θα καταστραφεί και αυτή αλλά και το παιδί της. Επίσης να πάει σε κάποιον πνευματικό, συνήθως τέτοια προβλήματα έχουν αυτοί που είναι μακριά από τον Θεό, γι αυτό τα ζευγάρια που είναι κοντά στον Θεό και άνεργοι να είναι και οι δύο είναι πάλι ευτυχισμένοι. Αλίμονο αν ο γάμος βασίζετε στο χρήμα και τρις αλίμονο αν το χρήμα είναι αυτό που καταστρέφει την οικογένεια.
Σε καταλαβαινω απολυτα.. περασα το ιδιο σκηνικο της απαθειας, αδιαφοριας και ''κολληματος'' στον υπολογιαστη 7 χρονια παντρεμενη. Οταν γεννησα το μωρακι μου μολις ενος ετους χωρισα γιατι δεν αντεχα αλλο να ημαστε στο ιδιο σπιτι δυο ξενοι και αδιαφορια για οτιδηποτε ειχε να κανει με εμενα και το παιδι. Εχουμε κρατησει καλες σχεσεις μετα το διαζυγιο και λογο του παιδιου φυσικα, παντως εγω αισθανομαι ψυχικη γαληνη και ηρεμια και χαιρομαι το παιδακι μου το οποιο πλεον ειναι εξι ετων. Και ο μπαμπας της, τις ωρες πλεον που περναμε μαζι ειναι πιο ευχαριστος και δειχνει ενα ικανοποιητικο ενδιαφερον. Νομιζω αυτη ηταν η πιο σωστη αποφαση και για τους τρεις μας. Καλυτερα να βλεπει το παιδι τους γονεις του χαρουμενους και ηρεμους, παρα στο ιδιο σπιτι σαν δυο αγνωστοι..
Αχ! Αχ! Αχ! Λοιπόν αγαπημενη μου φιλη...! Λεω αρκετες φορές την άποψη μου στο site αυτο, σαν μανουλα, σαν γυναικα... Αυτην την φορα ομως θα μιλησω ως παιδι, ενα παιδι ενος τετοιου "πατερα" που περιγράφεις!! Ενας πατερας φαντασμα, τεμπελης, ανευθυνος... Κοινώς.. Παρασιτουσαι εις βαρος της μαμας μου... Ενας αχρηστος.. Δεν δουλευε, δεν ασχολουταν με το σπιτι ουτε με εμας. Κολλημενος σε μια τηλεόραση... Ουτε το πιάτο του σηκωνε.. Εμας φωναζε να του το σηκώσουμε... Δεν θυμάμαι ποτε να εχει παιξει μαζι μας, να μας εχει διαβασει, να μας ρωτησει πως περάσαμε την μερα μας.. Αλλα φυσικα στο να μας κατακρινει πρωτος.... Η μαμα μου στα παντα... Κ παντου.... Μπορω να σου μιλαω απειρες ωρες για το τι εκανε, η μαλλοντι δεν εκανε.... ΔυΣτυχως για εμας όμως η μαμα μου δεν τον εδιωξε ποτε, τον ειχε εκεί ακομη να της ρουφαει οτι έχει κ δεν εχει... Απο τα λεφτα της μέχρι την ενέργεια της,, την ζωη της την ιδια... Παντα έλεγε πως δεν τον διωχνει για εμας, για να μην μας στερησει τον πατερα μας... Μα ποιον πατέρα; ενα φαντασμα ηταν, ενα τίποτα μεσα στο σπίτι... Μας γέμισε ψυχολογικά κενα, ανησυχιες κ παντα η μεγαλη απορία.. Μας αγαπησε ποτε; αν οχι; γιατί; αφου ειμασταν παιδι του κ δυο καλα παιδια (εχω κ εναν αδερφουλη)... Είμαι 25 χρονων κ απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω αυτο το βαρος... Γιατί δεν μας αγαπησε;;; κ για ολα αυτα φυσικα... Κατηγορω την μαμα μου.. Που δεν μας απαλαξε ποτε απο εκεινον.. Που δεν φρόντισε ποτε για την ψυχική μας υγεια... Μα δεν προλαβαινε φυσιμα... Έπρεπε να κανει 3 δουλειες για να ταιζει εμας κ τον κυφηνα...! Θελω να καταληξω καλη μου πως στο παιδι σου κακο θα κάνεις εαν κρατήσεις αυτον τον γαμο..... Μονο κακο, πιστεψε με....
Ειλικρινα έχεις περάσει δύσκολα σκέψου το παιδάκι σου και χαμογελα όσο και αν πονάς γιατί κάποια στιγμή θα φύγει ο πόνος και θα σου μείνει το χαμόγελο !!!!!!!!!!!Ζητησε βοηθεια και απο κάποια υπηρεσία του Δήμου σου για ψυχολογική υποστήριξη !!!!!!!!Μονο μην κοιτάξεις πίσω σου απλά προχώρησε Μπροστά
Και πολυ καλα θα κανεις...αν δεν εισαι εσυ καλα πως να προσφερεις στο παιδι σου...?? Οσο για το οτι δεν εκανες αλλα παιδακια στην συγκεκριμενη περιπτωση πρεπει να καταγραφει στα θετικα..
Κοπέλα μου ο τύπος αν δεν είναι καταθλιπτικός, απλώς έχει βρει τον μήνα που τρέφει τους 11!!! Μάλλον τεμπελχανάς!!! και μιλάς για μοναξιά; Μα τώρα είσαι μόνη σου! Άσε που το πρότυπο που περνάει στο παιδάκι σας είναι το χειρότερο...
Μπράβο σου! Έκανες το πρώτο βήμα και μια νέα ζωή θα ανοιχτεί μπροστά σου! Ελπίζω να δεχτεί και το συνεναιτικό για να γίνουν όλα ομαλά, και για εσένα και για το παιδί! Μακάρι να πάνε όλα καλά!
Σε θαυμάζω.. Γιατί αυτό που έκανες θέλει πολύ θάρρος να το κάνεις και κάποιοι δεν το έχουν.. Πήρες τη ζωή σου στα χέρια σου! Αυτό το μόνη πολύ με πόνεσε.. Καλή ζωή με το παιδάκι σου από εδώ και πέρα!
Καλά δεν το πιστεύω ότι αυτή είναι αληθινή ιστορία! Σοβαρολογείς; 11 χρόνια μαζί του;;;; Κ σκέφτεσαι ότι το διαζύγιο θα είναι δύσκολο; Για εκείνον πιθανότατα μια που θα χάσει τον χρηματοδότη του. Αν είναι δυνατόν!!! Το καλό είναι ότι ξύπνησες, μπράβο, βάλε μπρος κ μην κοιτάξεις πίσω, χειρότερα απ' ότι τα περιγράφεις αποκλείεται να βρεις, ελπίζω μόνο το σπίτι να είναι στο όνομά σου κ οπλίσου με κουράγιο γτ μπορεί κ να σου δυσκολέψει τη ζωή, δεν νομιζω να θέλει διαζύγιο, τέτοιο κελεπούρι που έχει γτ να θέλει να το χάσει...Καλό κουράγιο σου εύχομαι!
Ο καθεναςακολουθει τον δρομο που διαλεξε...η εξαρτηση αποτον υπολογιστηειναιπαρομοιαμε αυτητου αλκοολ.χρειαζεται απεξερτηση οανθρωπος......
κ πολυ εκανες κοπελα μου.ποιος αντρας?ποιος πατερα:?εδω στο ιδιο σπιτι μενετε κ εκεινος ειναι απων.ας κανει παρεα με τον υπολογιστη του τωρα αφου τοσο τον ικανοποιηει.φυγε να υσηχασεις επιτελους μην μασας αλλωστε τοσα χρονια μονη παλευεις
Αγαπητη Σ. Μολις Διαβασα την ιστορια και ειδα το μελλον μου αν εθελοτυφλουσα και δεν εβλεπα τα σημαδια και να παρω και εγω την ιδια αποφαση μετα απο 3,5 χρονια σχεσης, 2 μηνες γαμου, 40 μερες με το μωρο, 1 χρονο σε διασταση και μια πεθερα σε ενεξαλω κατασταση..... Ευτυχως εδω και 2 μηνες μετα απο 13 μηνες ταλαιποριας ψυχικης και σωματικης γιατι με ακουμπησε κιολας για να το πω κομψα.... μενω μονη μου και πραγματικα εχω βρει την ψυχικη μου ηρεμια. Ξερω οτι θα ζοριστω γιατι μεχρι τωρα ειχα την στηριξη της μητερα μου οτι με βαρενε εμεινε σχετικα πισω γιατι ακομα εκρεμμει το συναινετικο γιατι εχει μια μανα απο πιαω που θα κανει τα παντα για το παιδι της, θα βασανισει την κακια νυφη που επαιξε με τα συναισθηματα του γιου της.... Αλλα ειμαι πολυ καλυτερα απο ημουν ενα χρονο πριν θελω να τα καταφερω και θα το κανω.... Το ιδιο ευχομαι και σε σενα !!!!!!!
κοριτσι μου σωθηκες.. την καλυτερη αποφαση πηρες... ενας τεμπέλης που εμαθε να τον ταιζεις ειναι
Διαβαζοντας την ιστορια σου νιωθω οτι περιγραφεις τη ζωη μου!!!Με τη διαφορα οτι ο γαμος μας κρατησε μονο 1,5 χρονο κ δεν ηταν ανεργος αλλα δεν προσφερε τιποτα στο σπιτι!!Κ αν πληρωνε μια φορα το μηνα το σουπερ μαρκετ γινοταν ολοκληρο θεμα στο σπιτι!!!Να ασχοληθει με τη μικρη μας σχεδον ποτε!!Με μενα το ιδιο!!Μονιμως στον υπολογιστη του!!!Τελικα πηγαμε σε δικηγορο, δε δεχτηκε ομως συνεναιτικο κ ετσι πηγαμε κ στα δικαστηρια!!!Τωρα, περιμενοντας την αποφαση, τρεχει να σωσει οτι δε σωζεται!!!Βγηκε ξαφνικα απο το ληθαργο!!!Ομως εγω πιστευω οτι αξιζει μια καλυτερη ζωη σε μενα κ τη κορη μου!!Δε ξερω πως θα τα καταφερω μονη μου, αλλα ετσι κ αλλιως κ στο γαμο μας μονη ημουν!!!Νομιζω οτι τα παιδια μας θα ειναι πιο ευτυχισμενα σε ενα ηρεμο περιβαλλον παρα σε ενα σπιτι με συνεχεις εντασεις κ μια μανουλα με καταθλιψη!!!
δεν υπαρχει περιπτωση να σου πω αν εκανες καλα η οχι παντως συμφωνα με τα λιγα στοιχεια ,εγω ρε κοριτσια γιατι διαπιστωνω καταθλιψουλα στον αντρα της??
Λες και περιγράφεις τον δικό μου γάμο, με μία διαφορά: εμένα δουλεύει, και γι'αυτό θεωρεί ότι δεν πρέπει να κάνει τίποτα άλλο. Με το παιδί δεν ασχολείται ποτέ, δεν μας καλύπτει καν τα προσωπικά μας έξοδα, η πλήρης αδιαφορία. Ψυχολογικοί εκβιασμοί, τσακώμοι, ένας πανικός. Αν δεν είχα φίλες να με στηρίζουν θα είχα τρελαθεί. Του λέω να χωρίσουμε αφού δεν τον ενδιαφέρουμε και λέει "χώρισε μόνη σου". Στο παιδί ούτως ή άλλως δεν προσφέρει τίποτα, όχι μόνο χρόνο, ούτε μια καλή κουβέντα! Πιστεύω ότι έκανες την καλύτερη επιλογή, και για σένα και για το παιδί. Και εγώ το ίδιο σκέφτομαι να κάνω, κατά πρώτο λόγο για να εξασφαλίσω στο παιδί μια ήρεμη ζωή και κατά δεύτερο να μπορέσω να συνέλθω κι εγώ για να έχει το παιδί μου μια χαρούμενη μαμα. Ένας μπαμπάς ανύπαρκτος δεν θα λείψει ποτέ απ το παιδί. Καλή τύχη και εύχομαι όλα να πάνε όπως τα επιθυμείς.
1.αργησες να το παρεις αποφαση 2.δεν θα σ αφησει να φυγεις γιατι εσυ τον ταιζεις...θα σου ζητησει κ διατροφη... 3. Ειναι gay
Πόσο δίκιο έχεις effie. Η Σ. μου θυμμισε ένα γνωστό μου ζευγάρι , που είναι στην ίδια κατάσταση κι έλεγα τι του φταίει, κι εσύ με το 1,2,3, το ξεκαθάρισες. Όντως έχεις δίκιο!... Και όσο για την Σ. το καλύτερο είναι να φύγει από αυτόν όσο πιο γρήγορα μπορεί...
Κοριτσάκι μου ,ευτυχώς που βρήκες το ψυχικό σθένος να φύγεις μακριά από αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση.Τέτοιοι άνθρωποι δυστυχώς δεν αλλάζουν ποτέ.Είναι παγιδευμένοι στο τέλμα τους και λειτουργούν σαν την κινούμενη άμμο που κάποια στιγμή θα παρασύρει και σένα.Το παιδάκι σου σίγουρα θα είναι πιο ευτυχισμένο και ισορροπημένο βλέποντας τη μαμά του να είναι και αυτή πολύ καλύτερα από πριν.Εξάλλου είναι σίγουρο ότι έχει συνειδητοποιήσει τι είδους μπαμπά έχει και δεν πρόκειται να σου χρεώσει την αποτυχία αυτού του γάμου.Θα είναι περήφανο που έχει μια δυνατή μαμά που το προστάτευσε απο μια μίζερη ζωή.Σου εύχομαι να έχεις τη δύναμη,όσα εμπόδια κι αν συναντήσεις να το φτάσεις μέχρι το τέλος και θα δεις πως όλα μετά θα φαίνονται σαν ένα κακό όνειρο.Καλή τύχη λοιπόν.
Φυγε κοπελα μου οσο πιο γρηγορα γινεται φυγε και μην κοιταξεις πισω.....Μεσα στο κειμενο βλεπω τον δικο μου γαμο την δικη μου ζωη..Μονο που εγω τελευταια στιγμη δειλιασα εκανα πισω εμεινα ...Πεταξα την ζωη μου τα ονειρα μου....τα παντα....τωρα πια απλα υπαρχω.....Εσυ ομως ζησε αρκετα εχασες ως τωρα.....
γιατι? γιατι απλα υπαρχεις,γιατι δεν ξαναπροσπαθεις???
Κι εγώ θα χώριζα στη θέση σου. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια. Μια μικρή υποσημείωση: δε λένε ανεξαιρέτως όλοι οι πνευματικοί ότι πρέπει να καθόμαστε εγκλωβισμένες με έναν άνθρωπο που δε μας προσφέρει τίποτα, είτε με παιδί είτε χωρίς, επειδή τον παντρευτήκαμε. Έχω φίλη μου που ο τραγικά αδιάφορος σύζυγός της την απατούσε και της ασκούσε ψυχολογική βία, ο πνευματικός της είπε να χωρίσει, αν είναι βέβαιη για την απόφασή της, εκείνη τα ζύγισε, είδε πως δε θα βγαίνει με τη διατροφή και είναι ακόμα μαζί του. Υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις.
Σου εύχομαι να φύγεις μακριά από αυτόν και να μην το μετανιώσεις ποτέ...................
μια ερώτηση προς τη διαχείριση.... το υβριστικό σχόλιο του (μην τον πώ μ@λ@κ@) ανεγκέφαλου Σταύρου το διαβάσατε πριν το εγκρίνετε ή σας ξέφυγε;
Ψηλά το κεφάλι! Δεν θέλω στεναχώριες και κλάματα, και προπάντων όχι ενοχές.Έκανες ότι μπορούσες, ότι περνούσε από το χέρι σου. Εσύ επιλέγεις την αληθινή ζωή και εκείνος την εικονική. Ακόμα δεν το έχει πιστέψει, γι αυτό δεν αντέδρασε. Οι άντρες αντιδρούν διαφορετικά από εμάς, ξεκινάνε με άρνηση ( μπα, σιγά μην το κάνει), μετά παρακάλια ( σε παρακαλώ θα αλλάξω), μετά θυμό ( η π@$#%%^ με χώρισε) και τέλος αδιαφορία. Το τι θα πούμε εγώ, ο γείτονας και ο κόσμος όλος δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει τι θέλεις εσύ, και τι είναι καλύτερο για το παιδί σου. Καλή τύχη.
ξερεις τι με προβληματισε??? η δικη σου σταση... λες κ για σενα ότι βλέπεις παθητικα σειρες στο ιντερνετ. μηπως φταις κ εσυ γι αυτή την κατασταση? συζητάτε ποτε αληθεια? κοιτάζεστε στα ματια? μιλατε για τα συναισθηματα σας? ποτε δε φταιει μονο ο ενας.
Θα προτεινα, εφοσον οπως ολες ο αντρας σου δε σου φερθηκε ποτε ασχημα η "παραβατικο" τροπο, να κανεις κ την αυτοκριτικη σου για μια στιγμη.Μια γνωριμια 3 χρονων πριν το γαμο ειναι αρκετη.Μηπως δε μενατε μαζι; μηπως ζουσατε σε διαφορετικες πολεις; μηπως εκανες παιδια χωρις να ξερεις πραγματικα αυτον τον ανθρωπο; μηπως αφηνες το χρονο να περναει με τη λογικη"θα τον αλλαξω"; γιατι ειλικρινα τα 11 χρονια της ιδιας σαπιλας,ακουγονται καπως πολλα.Εχεις δικιο,θα πρεπε να φυγεις απο το γαμο.Αλλα για καποια που αντιμετωπιζει την ιδια κατασταση τοσα χρονια, για να καταφερει να φυγει το κυριο βημα ειναι να πει "ναι, εκανα μαλακια".Εισαι πολυ μακρυα απο κει ομως. Υ.Γ. αυτα παθαινει οποιος κανει παιδι γιατι ακουει φανταστικα ρολογια να χτυπανε η γιατι παντρευτηκε κ αυτη ειναι η ρπη της ζωης.
Το να πάσχει ο σύζυγος από κάποια ασθένεια το σκέφτηκες? Γιατί είναι πολύ διαφορετικό να είσαι δυστυχισμένη με κάποιον που έχει δυνάμεις αλλά δε στις αφιερώνει από υπεροψία, από το να είσαι δυστυχισμένη με κάποιοι που δεν έχει δυνάμεις να αφιερώσει. Αν βέβαια συμβαίνει το πρώτο πήρες μια σωστή απόφαση και μάλιστα άργησες..
από χθες που διαβασα τυχαία αυτο το κειμενο ..δεν μπορώ να το βγάλω απ το μυαλό μου..δεν περίμενα οτι υπήρχαν κι άλλες που να βιώνουν κατι παρόμοιο με μενα. (θα μπορούσα να γραψω βιβλίο με τετοιου είδους σκεψεις και προβληματισμούς!) και πιστευω οτι ηδη εχεις καθυστερήσει- τα λογια περιττα σε καποιες περιπτωσεις . την ειλικρινή μου συμπαράσταση αλλά και πολλή θετική ενέργεια σου στέλνω για μια οσο το δυνατό πιο ομαλή εξέλιξη των γεγονότων που θα αντιμετωπίσεις!!
Εχω παρα πολλες απορίες στο κεφάλι μου, επειδή κι εγω περνάω τη μιση μου ζωη σχεδον μονη μου, με τη διαφορά οτι ο δικος μας μπαμπάς δεν ειναι καθολου αδιάφορος... Τι σε κρατούσε 10 χρόνια σ αυτόν τον ανθρωπο;; Καλα ασε τσ πρώτα 5. Μετα;;; Δεν σκεφτηκες ποτε να χωρισεις πιο πριν.;; μου κανει τρομερή εντύπωση πως τοσος θυμος δεν εγινε ποτέ πράξη. Τι παίζει τόσες ώρες στο ίντερνετ πια;; Γτ δεν του ειπες μια φορα αν θελεις ίντερνετ να βρεις να το πληρώσεις μονος σου;; Τοσο μονη σε τοσες πολλες στιγμές δεν εχω υπάρξει ούτε εγω... κ με σοβαρότερο λογο. Ακου... δωσε στο παιδι σου την ευκαιρία να μη σιχαθεί τον μπαμπα του, γτ ειναι ενα απαισιο συναίσθημα. φυγε μακριά οσο ζεις κ αναπνεεις κ δωσε μια καλη ευκαιρία στον εαυτό σου. Μην μενεις απραγη οπως αυτος.... Εύχομαι τα καλύτερα.
Άπορω πως αντεξες τόσο.Έχε πίστη στο Θεο και μη φοβάσαι καθόλου εξάλλου κάθε αρχή και δυσκολη μετα όμως;;;;;......Ηρεμια και επικοινωνια.Το παιδάκι έχει μαθει μονο του απο οτι γραφείς τώρα θα το πειράξει;Μην εκτίθεται σε τέτοιες συμπεριφορές.Γνώμη μου απλα.Καλη. συνεχεια
Ψάχνωντας, τυχαία έπεσα σε αυτή την σελίδα και μου προκάλεσε ενδιαφέρον το θέμα γι'αυτό αποφάσισα να γραψω. διάβασα όλα τα σχόλια και θα ήθελα να πω και εγώ λίγα λόγια αν μου το επιτρέπετε. Αγαπητή Σ, πρώτα απ'όλα να σου πω ότι αφού έφτασες στο σημείο να γράψεις για την κατάσταση σου, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Δεν θα σου πω ότι σε καταλαβαίνω ούτε οτι εζησα παρόμοια κατάσταση γιατί πιστευω οτι όπως οι ανθρωποι ειναι διαφορετικοι ετσι και οι καταστάσεις ειναι διαφορετικες, ακομα και αν το αποτελεσμα τους φαινεται να ειναι το ιδιο. Εχω δει ανθρώπους να κάνουν τα ίδια πράγματα, να λένε τα ίδια πράγματα, να σκέφτονται τα ίδια πράγματα και όμως τα αποτελέσματα να είναι τόσο μα τόσο διαφορετικα! Εχεις δίκιο που αιθάνεσαι ότι θα βαδίσεις σε άγνωστα μέρη γιατί δυστυχως η προυπηρεσια σε μονογονεικη οικογενεια ΔΕΝ διδασκεται ούτε και μεταβιβάζεται. Για κάθε καλή ιστορία που θα ακούσεις για το πως τα κατάφεραν (η νομίζουν ότι τα κατάφεραν) υπάρχουν χιλιάδες αλλες που δεν θα ακουσεις ποτε! Με αυτό υποψιν να ξέρεις ότι ακόμα και αν όλοι σου λένε μείνε ή φύγε, ακόμα και αν ο άντρας σου συνεχίσει έτσι ή μετανιώσει ειλικρινά που σε χάνει, διορθωθεί δια παντός και φέρει την γη πανω-κατω για να σε ξανακερδισει για πάντα (που δεν σου κρύβω ότι στο εύχομαι ολόψυχα γιατί αν και δεν σε ξέρω, η ιστορία σου, τα λόγια σου και η αγάπη σου για το παιδί σου με άγγιξαν), η αλήθεια παραμένει μια. Αυτό το επιφανειακό και ανούσιο που προσφέρει στην οικογενεια σου αυτός ο άνθρωπος (από αυτά εχεις γραψει) μπορεί να αποτελει καρκίνωμα και πηγη πόνου για εσένα αλλά να εισαι σιγουρη ότι αποτελουν τροφη και πηγη χαρας για το αγγελουδι σου (φυσικα δεν τα λεμε αυτα μπροστα του για ευνόητους λόγους). Μπράβο σου που το χειρίστηκες με αξιοπρέπεια παρά τον πόνο σου και την αγανακτηση σου. Σου εύχομαι να ξαναβρείς εσύ την χαρά σου και προπάντων να μην χάσει καθόλου απο την χαρά του το παιδάκι σου. ΥΓ- Οσο για τον αλλον (να βγαλω λιγη κακία και εγώ) εύχομαι να πνιγεί η αναισθησία του σε αισθήματα ντροπής και αναξιότητας.
καλη αρχη, μη φοβασαι τιποτα.....ειναι πολυ πιο υγιες ενα παιδι να μεγαλωνει μ ενα γονιο....παρα σαν υποτιθεμενη οικογενεια και να διαλυσει στο μυαλο το πραγματικο κ υγιες πρωτυπο της οικογενειας. θα τα βγαλεις περα ειμαι σιγουρη και ο γιοκας σου θα εκτιμησει τη μανουλα που μαχεται για το καλυτερο αυριο σας.
δε νομιζω οτι το αγορακι σου θα στερηθει τον πατερα του μια κ οπως γραφεις αυτος δεν υπαρχει πουθενα στη ζωη του,παρα μονο σαν μια εικονα ενος ανθρωπου μπροστα στον υπολογιστη δεν διαβασα ολα τα σχολια κ πολυ θα ηθελα να μαθω ποια ειναι η θρησκεια που απαγορευει να γιορταζονται γιορτες και γενεθλια?
Νομίζω οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι που δεν γιορτάζουν γιορτές και γενέθλια.
να θυμασαι οτι μονο μια φορα ζουμε.προχωρα και ολα καλα θα πανε!!
Μανούλα κουράγιο, θα τα καταφέρεις και σου αξίζουν όλα τα καλούδια της ζωής!!!
Κορίτσια, σας ευχαριστώ όλες και την καθεμιά προσωπικά που αφιερώσατε το χρόνο σας για να αφήσετε ένα σχόλιο, μια συμβουλή μια εμπειρία. ΛΥΠΑΜΑΙ πραγματικά που δεν είμαι η μόνη που το περνάω αυτό...το λέω ειλικρινά. Διαβάζοντας το κείμενο μου (Σ' ευχαριστώ πολύ Ολίβια και πάλι) ένιωσα πολύ περίεργα... λες και διάβαζα τη ζωή μιας άλλης που απλά είχε κοινά με τη δική μου. Και ναι η συμβουλή μου και εμένα θα ταυτίζονταν με τις περισσότερες δικές σας, να φύγει, να χωρίσει... Τα σχόλια σας μου έδωσαν πολύ δύναμη. Κουράγιο στις χωρισμένες μανούλες και μια καλύτερη ζωή, με ξε-αγχώσατε πολύ με το θέμα του παιδιού. Ξεκινώ λοιπόν το μοναχικό μου ταξίδι (παρέα με το παλικαράκι μου) με τις ευχές που μου δώσατε απλόχερα στις αποσκευές μου. Και πάλι ευχαριστώ και συγνώμη που δεν απάντησα προσωπικά στην καθεμία αλλά νομίζω θα έκανα κατάχρηση του site.
Κοριτσι μου φυγε και μην κοιτας πισω,ειμαι στην ιδια κατασταση με εσενα εφτασε στο απροχωρητο και εφυγα πριν ενα μηνα πηρα το αγγελουδι μου και εφυγα ειμαι δυσκολα αλλα θα σταθω στα ποδια μου γιατι εχω τον γιο μου και ειμαι υποχρεωμενη να το κανωοπως και εσυ,νικησα τον καρκινο και θα κανω πισω τωρα;;; φυσικα και οχι μια ζ η εγω δουλευα και εκεινος ανεργος τι θα μας λειψει λοιπον;;;ΤΙΠΟΤΑ ακομα και τωρα δεν συνισφερει οικονομικα σε τιποτα κοιτα το παιδακι σου και σιγουρα θα τα καταφερεις
Όλη την ωρα τι κανει στο Ίντερνετ ξερεις? μηπως κατι παίζει?το εχεις ελέγξει?εμενα παντως μου δίνεις την εικόνα οτι μονη σου παντρευτηκες, έκανες παιδι κτλ οποτε και εαν χωρίσεις δεν νομίζω οτι θα εισαι ποιο μονη απλα δεν θα πρέπει πλέον να καλύπτεις στα δικά σου ματιά η και των άλλων την απουσία του μπαμπά....το παιδι σου το ξέρει.....οτι ο μπαμπάς δεν συμμετέχει, μάλλον μονο απο καβγάδες θα γλιτώσει.....καθε αλλαγή ειναι δύσκολη ακόμα και οι καλές, ενα βήμα την φορά και θα τα καταφέρεις.....και κανε οτι και όσα μπορείς πχ αν δεν εχεις κουράγιο για μια βόλτα στις κουνιες μην πας, κανε οτι αντέχεις αυτήν την δύσκολη φάση..... παντως εγω θα το έψαχνα περισσότερο....γιατι φανταζομαι οτι θα μένει μετα το διαζύγιο μόνος του με το παιδι ,του εχεις εμπιστοσύνη, μηπως ψυχιατρικα δεν ειναι καλα η μηπως παίζει κατι άλλο στο Ίντερνετ?
Μην φοβάσαι τίποτα δεν υπάρχει λόγος δεν έχεις να στερήσεις τίποτα στο παιδάκι σου... Ούτε θα καταλάβει τίποτα Τι διαφορά θα κάνει εφόσον όλοι μερα είναι στον υπολογιστή? Βαλε Skype μπορει να μιλανε περισσότερο έτσι.. Δυστυχώς από ότι κατάλαβα πάντα μόνοι είσασταν. Μπορείς καλύτερα μονή σου. Εγώ μεγάλωσα χωρίς μπαμπά και ευχαριστώ την μητέρα μου που πήρε την απόφαση αυτή. Κάποτε θα καταλάβει και ο μικρος. Ναι θα είναι δύσκολα στην αρχή, αλλά θα είσαστε ήρεμοι θα τα πάτε μια χαρά. Κουράγιο μανουλα κουράγιο... και καλή αρχή!
κανε κατι για σενα χωρις τυψεις πριν είναι αργα ...στο λεω με πολύ πονο και πληρη επιγνωση των λεξεων μου ...η κολητη μου δεν το εκανε και στις 21/4/2014 κρεμαστηκε στην κουζινα της ...οι αρρωστιμενες καταστασεις πρεπει να κόβονται μαχαιρι πριν είναι αργα ....σου ευχομαι και σε εσενα και στο μωρο σου ότι καλυτερο γιατι να εισαι σιγουρη πως θα είναι καλυτερα
τzenhxrysafh Σοκαρίστηκα όταν διάβασα το σχόλιο σου, λυπάμαι για την απώλεια σου, να την έχεις πάντα μέσα στην καρδιά σου... δεν υπάρχουν λόγια, τι να πω... δεν ξέρω. Τζένη το πήρα απόφαση όταν άρχισα ν' αρρωσταίνω χωρίς λόγο (ψυχοσωματικά) από τη στενοχώρια και να σκέφτομαι άσχημα πράγματα για μένα, ένα πολύ σκοτεινό τούνελ...χωρίς να βλέπεις φως... Εκεί ξύπνησα και είπα STOP ως εδώ. Με βοήθησε πολύ το παιδί... αν δε το είχα δεν ξέρω ειλικρινά...
αυτό να σκεφτεσε και από αυτό να παιρνεις δυναμη να είναι η προτεραιοτητα σου και το κουραγιο σου δυστυχως η φιλη μου μεσα στην απογνωση της δεν τα ζυγισε καλα τα πραγματα και αφησε πισω της δυο αγγελούδια 5 και 8 χρονων τα παιδια μας πρεπει να είναι η δυναμη μας και ποι αρρωστημένες καταστασεις μακρια σου ευχομαι καλη δυναμη στη συνεχεια της ζωης σου και μην ξεχνας την δυναμη σου την εχεις αγκαλια !!!!!!!!!!!!!!
Τζένη λυπάμαι πολύ, κρίμα για την κοπέλα και κρίμα για τα παιδάκια της που θα στερηθούν το χάδι και την αγκαλιά της μανούλας τους...ψυχούλες μου. Ποιος μπορεί ' αναπληρώσει αυτό το κενό; ΚΑΝΕΙΣ!!! Σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες... παρά τον πόνο σου και τη στενοχώρια σου.
Το μονο που θελω να σου πω ειναι να κανεις τις επιλογες σου κ να τις στηριξεις. Σε κανεναν ανθρωπο δεν αξιζει να ζει μια ζωη που δεν τον ευχαριστει.προσεξτε μονο να φανειτε κ οι δυο γονεις για το παιδι σας . Ο γονεικος ρολος δεν σβηνει επειδη χανεται ο συζυγικος με ενα διαζυγιο. Αυτο το λεω για τον αντρα σου. Καλη σου τυχη.
p Έχεις πολύ δίκιο χωρίζουμε σα σύζυγοι και όχι ως γονείς. Θα το παλέψω με νύχια και με δόντια αυτό. Σ' ευχαριστώ
ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΕΒΑΜΟ ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ Κ Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΕΙΝΑΙ Κ ΠΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Οποτε με βρισκεις συμφωνη με διαζυγιο, χθες επρεπε, κ ολα θα πανε καλα. Η ζωη σου θα ειναι πολυ καλυτερη.
Ένα μεγάλο μπράβο κ από εμένα, αυτός ο άνθρωπος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ όχι μόνο για σένα που έχεις περάσει τόσα μόνη σου ΑΛΛΑ κ για το παιδί του.διώξε τον όσο πιο γρήγορα μπορείς. Καταλαβαίνω τον πόνο σου που διαλύεις τον γάμο σου αλλά κατά τη γνώμη μου ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε ειλικρινά, δεν προσπάθησε αρκετά, μπορεί κ να μη σε αγάπησε.έχεις ένα αγοράκι που καταλαβαίνει τα πάντα, γίνε ευτυχισμένη με τον γιο σου μακριά του.
Κανονικά θα έπρεπε να σου γράψω κάτι σε σχόλιο καταννόησης, κτλ,κτλ... Δεν μπορώ!!! Είσαι τόσο συγκροτημένη, τόσο δυνατή, τόσο αποφασισμένη...που σε ζηλεύω!!! Έχεις ήδη αρχίσει τα βήματα προς τα πάνω κούκλα μου!!! Keep going... (y)
Βρε κορίτσια, αναρωτιέμαι αν τελικά οι άντρες αλλάζουν τόσο πολύ μετά τον γάμο ή απλώς εμείς πριν εθελοτυφλούμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις πιστεύοντας ότι "θ'αλλάξει με τον γάμο και τα παιδιά";;; Και ναι αγαπημένες μου μαμάδες λυπάμαι πολύ αλλά ο έρωτας και η αγάπη πολλές φορές τελειώνουν, μόνο η αγαπη για τα παιδιά μας δεν θα τελειώσει ποτέ!!!
ΑΠΛΑ ΣΕ ΝΙΩΘΩ.ΠΕΡΑΣΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕ ΑΝΕΡΓΟ ΣΥΖΥΓΟ ΑΛΛΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΕΠΙΝΕ ΚΑΙ ΕΠΑΙΖΕ ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ.ΑΠΟ ΤΟ 1989 ΜΑΖΙ ΜΕ ΓΑΜΟ ΤΟ 1995 ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ 2006 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΦΕΡΩ ΣΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΕΙΝΟΣ ΗΤΑΝ ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΩ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΙΝΕΙ 40 ΗΜΕΡΩΝ.ΜΠΟΡΕΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.ΕΡΙΞΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ 46 ΧΡΟΝΩΝ ΖΩ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΟ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. ΔΩΣΕ ΤΕΛΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΒΑΡΑΙΝΕΙ.ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ ΟΛΑ ΜΟΝΗ.ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΑΜΟ ΠΟΥ ΣΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΛΕΕΙ Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ.ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΛΕΥΘΥΕΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΕΡΩΤΕΥΤΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΦΙΓΟΥΡΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΕΔΩ ΚΙ ΕΣΥ ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΥΧΟΜΑΙ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
Πρώτα από όλα ένας λόγος που πολλές αποφεύγουν να χωρίσουν αν και ο γάμος τους έχει πολλά προβλήματα είναι ο φόβος της μοναξιάς. Για σένα που έχεις νοιώσει τόση μοναξιά μέσα στο γάμο σου αυτός ο λόγος δεν υπάρχει καν. Σου εύχομαι να βρεις σύντομα ένα σύντροφο και να μπορέσεις να γεράσεις μαζί του όπως ονειρεύεσαι. Είσαι ήδη στο σωστό δρόμο...
αναρωτιεμαι αν το μεγαλο σου προβλημα¨:η μοναξια ,θα διορθωθει μετα το χωρισμο.προφανως οχι.θα εισαι ακομα πιο μονη.και θα ψαχνεις απελπισμενα για αλλον.αλλα ποιον;;αυτον που εδιωξαν οι αλλες για παρομοιους ή αλλους λογους;το λαθος εγινε απο την αρχη.εγω θα επελεγα να παλεψεις να αλλαξουν τα πραγματα.να τον βοηθησεις να κινητοποιηθει και αν δεν μπορει να βρει δουλεια ας βοηθαει σε ολα τα αλλα.οταν εμεις οι γυναικες δε δουλευουμε ειναι ολα ενταξει.καποιοι λενε οτι ειμαστε και καλυτερες συζυγοι και μαναδες.οτι μπραβο μας!αλλα για τους αντρες;δυο μετρα και δυο σταθμα.σκεψου το και ετσι.
Οταν εμεις οι μαμαδες δε δουλευουμε δεν καθομαστε μονιμως μπροστα σε ενα υπολογιστη εχουμε το σπιτι μας στην εντελεια το φαγητο μαγειρεμενο και τρεχουμε σε ολες τις δραστηριοτητες των παιδιων μας ,επισης κανουμε ενα σωρο πραγματα που κανονικα θα επρεπε να ειναι ευθυνη και των δυο απλα και μονο για να ξεκουρασουμε τον συζυγο που δουλευει.Χρησιμοποιω πληθυντικο αν και παντα υπηρξα εργαζομενη μαμα γιατι θεωρω πως δεν μπορουμε να ταυτιζουμε τη συγκεκριμενη περιπτωση με ολους εκεινους τους γονεις αντρες η γυναικες που λογω κρισης η και επιλογης αποφασισαν να καθισουν σπιτι τους και να ασχοληθουν μονο με τα παιδια τους και τα του οικου τους.Νομιζω πως αν ρωτησουμε τη κοπελα θα μας πει πως ο κυριος ηταν μονιμως κουρασμενος και πως δεν συμμετειχε σε καμια απο τις δουλειες του σπιτιου.Οσο για την αποφαση σου να χωρισεις θα σου μονο αυτο που εχω παντα στο μυαλο μου -δε θελω να μεγαλωσω τα κοριτσια μου δινοντας τους μια διεστραβλωμενη εικονα της οικογενειας με τον ενα να τρεχει διαρκως και τον αλλο μονο να απαιτει και να περιμενει.Η οικογενεια σημαινει ομαδα που μαλλον μονο εσυ και ο γιος ησουν εισαι και θα εισαι οποτε το διαζυγιο μονο το τυπικο μερος της καταστασης ειναι και οχι το ουσιαστικο .Δε μου φαινεται πως εχεις να χασεις κατι ...σε τελικη αναλυση εσυ εχεις παιδι να μεγαλωσεις το γιο σου ο κυριος ας παει στην δικη του μαμα να τον νταντεψει...
Μαλιστα...να καταφυγει σε συμβουλες, στο θεο κτλ. Εγω παλι που κατεφυγα στον εαυτο μου και πηρα την ζωη στα χερια μου ειμαι δοξα το θεο ευτυχισμενη. Ξαναεφτιαξα την ζωη μου. Και ο πρωην που ξεφυγα ηταν ακριβως ιδιος. Οι ανθδωποι δυσκολα αλλαζουν. Αυτο το εμαθα με πολυ μεγαλο τίμημα. Ευτυχως οι α θρωποι που θελουν να γινουν ευτυχισμένοι βρισκουν τροπο. Η ζωη τους ανταμείβει. Και ειλικρινά μην ακουσω βλακωδεστατες αποψεις, ΕΙΔΙΚΑ απο ανθρωπους που δεν εχουν βιωσει ενα διαζυγιο, οτι το διαζυγιο δεν ειναι λυση. Και τι ειναι? Να καταστρεψει την ζωη της και του παιδιου τους αργα και σταδιακα; για αυτον που δεν τον νοιαζει? Μιλαω ισως σκληρα και ρεαλιστικα αλλα ΜΑΚΑΡΙ τοτε που υπεφερα να ειχα και εγω καποιον να μου πει ΤΡΕΞΕ ΜΑΚΡΥΆ. ...και οχι απλα να κανω υπομονη.
Η ζωή μετά το διαζύγιο είναι δύσκολη αλλά είναι απείρως ευκολότερη από το να είσαι με έναν παρτάκια άνδρα. Μην ανησυχείς, απλώς θα σου αδειάσει ο καναπές, η θέση που κάθεται στο κομπιούτερ και η στοίβα με τα ασιδέρωτα. Κατά τα άλλα, μόνη σου θα σαι και πάλι. Και μη πας σε πνευματικό, η φίλη μου που πρόσφατα πήγε της είπε "Ο γάμος είναι ο σταυρός της διακονίας μας και πρέπει να αποδείξουμε ότι τον αντέχουμε. Σκέψου το παιδί σου και όχι τον εαυτό σου και μη χωρίζεις". Αν θες να ακούσεις τέτοιες π@π@ριες, πήγαινε. Επίσης, βρες στο δήμο που μένεις κοινωνική λειτουργό ή ψυχολόγο για να συμβουλευτείς πώς θα αντιμετωπίσεις το παιδί για το διαζύγιο. Στοιχίζει ελάχιστα και παρέχει σημαντική βοήθεια η καθοδήγησή του, ειδικά ως προς την έκφραση των συναισθημάτων ενοχής που πιθανόν θα χει το παιδί σου. Αν το αντέχεις οικονομικά, βρες μια ιδιώτη ψυχολόγο, θα σε βοηθήσει σημαντικά σε ΟΛΑ και θα γλυτώσεις χρόνο για το μετατραυματικό σοκ που αφήνει σε όλους τα διαζύγιο. Κατά τα άλλα, η τεμπελιά είναι το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει σε σύζυγο. Η ζωή ανοίγεται μπροστά σου, ζήστην όμορφα, χωρίς ενοχές, τύψεις και θλίψη για ό,τι χάνεται. Αλλωστε, ό,τι αξίζει μένει... Καλή ζωή...
Μπράβο σου που το πήρες απόφαση!δεν είναι εύκολο το ξέρω άλλα το ότι ξελάφρωσες όταν το έκανες δείχνει ότι είσαι έτοιμη γι' αυτό! όσο για το μετά μην στεναχωριέσαι αφού και τώρα όλα μόνη σου τα κάνεις! ίσα ίσα που θα είσαι πιο χαλαρή γιατί δεν θα έχεις να νταντεύεις και να ταΪζεις άλλο ένα άτομο μια που απ' ότι κατάλαβα αυτός δεν προσφέρει τίποτα τώρα στο σπίτι και στην οικογένεια. Να μην φοβάσαι καθόλου γιατί είσαι πολύ δυνατή γυναίκα αφού άντεξες τόσα χρόνια να σηκώνεις όλα τα βάρη της οικογένειας μόνη σου! Σου εύχομαι καλό κουράγιο και υπομονή μέχρι να τελειώσουν όλα και να βρεις την ηρεμία σου και τις ισορροπίες σου και θα δεις ότι θα γίνεις πολύ καλύτερη μανούλα τότε!
Βρε κορίτσια και εγώ είμαι περίπου στην ίδια θέση. Το πρόβλημα μου είναι ότι προσπαθώ να το δω και από τη δική του πλευρά. Κακά τα ψέματα η κρίση δημιουργεί κατάθλιψη. Μήπως με αυτή την κίνηση τους δώσουμε μια "κλοτσιά" και πάνε παρακάτω; Και εγώ είμαι η μόνη που δουλεύω, βέβαια έχω πνιγεί στα χρέη, αλλά δεν υπάρχει κάποια άλλη λύση εκτός από το διαζύγιο; (ο δικός μου βέβαια δεν είναι τόσο αναίσθητος, αλλά για πατέρας 2 παιδιών είναι πολύ επιπόλαιος). Δεν παίρνω το μέρος τους απλά προσπαθώ να εξαντλήσω όλα τα σενάρια.
Είσαι πολύ νέα για να αφήσεις το χρόνο να περνάει ζώντας μέσα σε ένα δυστυχισμένο γάμο. Προφανώς ο άντρας σου δεν ενδιαφέρεται ούτε για σένα ούτε για το παιδί ούτε καν για το μέλλον το δικό του και της οικογένειά σας. Σε μία σχέση πρέπει να παλεύουν και οι 2, όχι μόνο ο ένας. Σε μία σχέση πρέπει να υπάρχει κατανόηση, κοινή προσπάθεια, όνειρα και στόχοι για το μέλλον. Όλα αυτά (και πολλά ακόμη) δεν χαρακτηρίζουν τη δική σας σχέση. Ο άντρας σου φαίνεται να παραιτήθηκε πολύ πριν το γάμο, σαν να βολεύτηκε που σε βρήκε και να τα φόρτωσε όλα σε σένα. Ούτε εκείνος αλλά ούτε και εσύ είστε ευτυχισμένοι και πραγματικά είναι πολύ θετικό οτι τα συνειδητοποιείς και οτι βρήκες το κουράγιο να βάλεις ένα τέλος στην κοινή σας ζωή. Σου εύχομαι πραγματικά να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και αν καμμιά φορά ¨σε παίρνει από κάτω" όπως λέμε, να μην το βάζεις κάτω. Και τα δυσκολα για τους ανθρώπους είναι και είναι λογικό όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες καμμιά φορά να λυγίζουμε. Να θυμάσαι οτι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, στον οποίο όλοι χρειαζόμαστε συμπαραστάστες συνοδοιπόρους και όχι παθητικούς θεατές των πραγμάτων. Έχεις το παιδί σου, τη δουλειά σου και προπάντων τη δύναμη να προχωρήσεις παρακάτω. Καλή αρχή στην καινούρια σου ζωή!
Μονη σου θετεις και τις απαντησεις. Μου ρχεται απλα να κανω copy paste στα λογια σου: "Χθες πήγα στη δικηγόρο… το πήρα απόφαση πριν βουλιάξω και άλλο… και αντί να γυρίσω πίσω στενοχωρημένη, γύρισα ανακουφισμένη… λέει κάτι αυτό… (ναι τα λεει ολα) Του μίλησα για το συναινετικό διαζύγιο καθώς είναι η πιο αξιοπρεπής λύση του γάμου μας. Ελπίζω να σκεφτεί λογικά και να συμφωνήσει. Περάσαμε και ζήσαμε κάποια χρόνια μαζί, υπάρχει μια ιστορία, είναι ο πατέρας του παιδιού μου νομίζω ότι ένα αξιοπρεπές τέλος θα είναι το καλύτερο και για τους δυο μας αλλά κυρίως για την ψυχούλα μας. (αξιοπρεπεστατο) Σήμερα γύρισα από τη δουλειά, ελπίζοντας ότι θα το ‘χει σκεφτεί και θα θέλει να μιλήσουμε… μπα πάλι στον κόσμο του… πάλι στον υπολογιστή του Η οικογένεια μας διαλύεται και εκείνος στον κόσμο του… καμιά διαφορά… Όχι δε μου αξίζει αυτός ο άνθρωπος, όχι δε θ’ αρρωστήσω (γιατί η στενοχώρια πολλά φέρνει), όχι, έχω μια ψυχούλα να μεγαλώσω… Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, πρέπει να βρω τη δύναμη και το κουράγιο γιατί έρχονται δύσκολες μέρες το ξέρω βαθιά μέσα μου…" (οντως δεν αλλαζει ουτε μετα την ανακοινωση του διαζυγιου οποτε οσο μενεις χανεις χρονο απ τη ζωη σου) Ντροπη μου που δεν αποτρεπω και συμφωνω με ενα χωρισμο οταν υπαρχει παιδι αλλα σε βρισκω απολυτα συνειδητοποιημενη, λογικη και αξιοπρεπη. Καλη δυναμη σε ο,τι αποφασισεις!!!
Ακόμη και τώρα που πήρες την απόφαση να χωρίσεις, ψάχνεις ένα σημάδι του για να σε κάνει να αλλάξεις γνώμη για εκείνον, τον γάμο σας, τα όσα αρνητικά σκέφτηκες για τη σχέση σας. Καλώς, για μένα, δεν εμφανίζεται αυτό το σημάδι γιατί θα μπερδευόσουν και θα αμφέβαλες για την απόφασή σου, του να χωρίσετε δηλαδή. Πρέπει να βασανίζεσαι χρόνια για να φτάσεις στην τωρινή σου απόφαση. Δεν χρειάζεται να την κλωθωγυρίζεις άλλο στο μυαλό σου. Εαν δεν το έκανες τώρα, θα το έκανες αργότερα. Δεν άντεχες άλλο και αυτό δείχνει ο τρόπος που γράφεις. Δεν χρειάζεται όμως να σπολογείσαι και στον ίδιο σου τον εαυτό, ούτε να έχεις ενοχές για το παιδί σου. Τι λες, δεν καταλαβαίνει αυτό τι γίνεται? Ο άντρας σου δεν ήθελε οικογένεια, δεν εκτίμησε το γεγονός ότι τον συντηρούσες, δεν , δεν ...τόσα πράγματα που για σένα και το παιδί σου είχαν αξία. Θα βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις, έκανες το πρώτο βήμα, αν και εδώ που τα λέμε, το λες εσύ δηλαδή, μόνη σου είσαι, ο άντρας σου είναι μόνο μία φυσική παρουσία στο χώρο. Τώρα, για μένα, το επόμενο βήμα είναι να λύσετε τα πρακτικά θέματα, που θα πάει αυτός δηλαδή, γιατί φαντάζομαι στο σπίτι θα μείνετε εσείς, εκεί μπορεί να ταρακουνηθεί, αλλά όχι για τους λόγους που θα ήθελες εσύ....καλή συνέχεια......
Β. Διαβάζοντας το μήνυμα σου κατάλαβα ότι φάνηκε να έχω αμφιβολίες... έχεις δίκιο έτσι καταλαβαίνει κανείς από το κείμενο μου. Όχι δεν έχω αμφιβολίες άργησα να πάρω την απόφαση μου αλλά είναι οριστική, απλά περιμένεις μια αντίδραση, κάτι...ένα σπιτικό χαλάει. Έχεις δίκιο χρόνια το σκέφτομαι και το ζυγίζω, και το προσπερνώ και ξανά από την αρχή.
Μαμά Σ.χαίρομαι που μου απάντησες προσωπικά. Συγνώμη αν κατάλαβα λάθος, σίγουρα όμως είδα τον εαυτό μου σε διάφορα σημεία του κειμένου και αυτός ήταν και ο λόγος που σχολίασα, κάτι που σπάνια κάνω. Θαυμάζω την αξιοπρεπή σου στάση σου απέναντι στο διαζύγιο και σ΄έναν άνθρωπο απών απ' τη ζωή σας. Πόσο πονάει αυτό, να περιμένεις κάτι ν΄αλλάξει, να βλέπεις κάποια μικρά σημαδάκια και μετά πάλι επιστροφή στο μηδέν και η δική σου απογοήτευση ακόμη μεγαλύτερη, εντονότερη, και τα κακώς κείμενα του εαυτού σου να βγαίνουν με ευκολία στην επιφάνεια και να γίνονται κομμάτι της καθημερινίτητας σου και να αναρωτιέσαι, πώς αλλοιώθηκα έτσι εγώ? Σου παραθέτω τις σκέψεις μου, που μπορεί κάποιες απ' αυτές να είναι και δικές σου. Εύχομαι στη νέα ζωή που ανοίγεται μπροστά σου και σίγουρα δεν θα είναι τόσο δύσκολη σε πράκτικά θέματα αλλά περισσότερο στο συναισθηματικό κομμάτι, να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα σε κάνει να γελάς, που θα σου βγάζει τον καλό σου εαυτό, πόσο ανάγκη το έχουμε όλοι αυτό. Συμφωνείς πιστεύω.
Αγαπητή Β. (το σκέτο Β. μου φάνηκε αγενές), πόσο δίκιο έχεις, δε θα μπορούσα να εκφραστώ καλύτερα, στις σκέψεις σου βρήκα τον εαυτό μου. Λυπάμαι για ότι πέρασες... Ελπίζω να βρεις έναν άνθρωπο (αν δεν έχεις ήδη βρει) που θα σε κάνει ευτυχισμένη και γεμάτη (συναισθήματα & όμορφες στιγμές)! Πολλές κοπέλες και με το δίκιο τους αναρωτιούνται τι έκανα 11 χρόνια; Η απάντηση είναι δεν ξέρω, ελπίδα ότι θ' αλλάξει; στρουθοκαμηλισμός; δουλειά, υποχρεώσεις, μωρό μικρό χωρίς καμιά βοήθεια από τρίτους (είμαστε μακριά από όλους), δεν ξέρω ειλικρινά...μάλλον τα "κατάπινα" τι να πω... και τα χρόνια περνούσαν, ώσπου η αεργία του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι... Η μοναξιά είναι δύσκολη και σε κανέναν δεν αξίζει... αλλά αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι η ηρεμία μου, χωρίς να αποκλείω κάτι αλλά για το πολύ μέλλον (άμα τον παντρέψω τον παλίκαρο μου:D -φαντάσου κάνω χιούμορ άρα είμαι στο σωστό δρόμο), αν και εφόσον... Σ' ευχαριστώ για όλα!
Κοριτσάκι μου, διαβάζοντας την ιστορία σου, λες και έβλεπα την δική μου ζωή να εκτιλίσσεται στα μάτια μου. Εγώ όμως προχώρησα ήδη. Έφυγε από το σπίτι πριν 1,5 μήνα και τώρα προσπαθώ να "μαζέψω τα κομμάτια μου". Είμαι πολύυυυυ καλά τώρα. Έχω ηρεμήσει τόσο πολύ που δεν με αναγνωρίζω ώρες- ώρες. Και το παιδί ; (είναι στην ίδια ηλικία με το δικό σου). Στην αρχή ήταν δύσκολα..... τώρα πολύ καλύτερα. Αρχίζει και συνηθίζει την απουσία του μπαμπά από το σπίτι. Μην στεναχωριέσαι λοιπόν! Όλα ξεπερνιούνται!!!
Το σημαντικό είναι να πιστέψεις στον εαυτό σου και να παραμείνεις σταθερή στις αποφάσεις σου!"Ξόδεψες" πολλά χρόνια δίπλα σε έναν άνθρωπο που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του και το να περνάει καλά χωρίς καμία προσπάθεια.Δεν θα σου λείψει,θα απαλλαγείς από ένα βάρος.Οικονομικά θα τα βγάλεις πέρα όπως τα έβγαζες και μέχρι τώρα-μόνη σου απ'ότι έχω καταλάβει σχεδόν όλα τα χρόνια του γάμου σας-,οπότε δεν θα δυσκολευτείς περισσότερο απ'ότι δυσκολεύεσαι ήδη! Διώξτον μια ώρα αρχύτερα,μη χάνεις άλλο χρόνο η ζωή είναι μικρή και εσύ είσαι πολύ νέα ακόμα!Θα σταθείς στα πόδια σου και θα τα καταφέρεις περίφημα και εσύ και το παιδάκι σου γιατί το μόνο που έχει ανάγκη είναι μια ευτυχισμένη μαμά και αυτό θα είσαι εσύ από εδώ και πέρα!Καλή νέα αρχή!Καλή νέα ζωή!
Δεν θα υπάρχει και μεγάλη αλλαγή μετά το διαζύγιο, άλλωστε και τώρα απών είναι!! Καλύτερα λοιπόν να μεταφερθεί με τον υπολογιστή του κάπου αλλού. Προχώρα το, το παιδί τα καταλαβαίνει όλα, πρέπει να προσπαθήσεις για την ευτυχία σου, για σένα αλλά και για το παιδάκι σου. Είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις, ήδη τα καταφέρνεις!!! Καλή δύναμη κοπέλα μου!!
To pio swsto pou akousa,auto ithela na tis pw kai egw! I diafora sampws pia tha einai???apla autos dn tha dextei gt profanws dn exei oikonomiki anesi gia na paei pouthena gi auto dn tis dinei simasia pou tou eipe gia diazugio!i pollosto fora pou akouw tetoia sumperifora apo antres!
Συμφωνώ απόλυτα! Δεν υπάρχει κάτι στο οποίο συμβάλει και θα σου λείψει... Όπως τα έβγαζες πέρα ως τώρα, έτσι θα συνεχίσεις και χωρίς το "βαρίδι" της στεναχώριας. Το παιδί σου είναι αρκετά μεγάλο και πιστεύω πως με αυτή σου την απόφαση του δίνεις καλό παράδειγμα για το πως πρέπει να φροντίζει πρώτα τον εαυτό του. Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί η ζωή μοιάζει αρκετά συχνά με την δική σου. Κι εμείς γνωριστήκαμε στις σπουδές, αν και πολύ μεγαλύτερος πήρε το πτυχίο δυο χρόνια μετά από μένα. Τα πρώτα χρόνια ζούσαμε κάπως ισότιμα αλλά μετά που αποκτήσαμε παιδιά και οι δουλειές δυσκόλεψαν, έμεινε άνεργος (άεργος πραγματικά γιατί δεν προσπαθούσε) χωρίς να κουνάει το χέρι του να κάνει καμιά δουλειά. Εγώ κάνω ότι βρεθεί για να ζήσουμε και για αρκετά χρόνια πήγαινα μόνη μου σε όλα όσα αναφέρεις: γιορτές, βόλτες, σχολικές συναντήσεις και διακοπές κάποια τριήμερα που κατάφερα... Κι αυτός ο υπολογιστής να τον καταπίνει... κι όταν τον ενοχλούσαμε έβαζε τις φωνές... Μόνο που εγώ διαμαρτυρήθηκα σχετικά νωρίς και πήγαμε σε ψυχολόγο και μαζί και τελικά έκανε για ένα διάστημα και μόνος συνεδρίες. Προφανώς ενδιαφερόταν περισσότερο από τον δικό σου σύζυγο... Άλλαξαν αρκετά κάποια πράγματα, όμως η ουσία παραμένει. Συνεχίζω να συντηρώ εγώ το σπίτι κι αυτός έχει εξελιχθεί σε καλή νταντά για τα παιδιά. Συνεχίζω να βρίσκω ένα σπίτι χάος - με μικρές ευχάριστες εξαιρέσεις, αλλά τουλάχιστον τις ατέλειωτες ώρες που δουλεύω τα παιδιά πάνε σχολείο και σε μία εξωσχολική δραστηριότητα το καθένα, κάποιες φορές πάνε παιδική χαρά, κάποιες φορές μαγειρεύει και κυρίως τα παιδιά έχουν αποκτήσει μια ξεχωριστή σχέση με τον πατέρα τους. Αυτό θεωρώ το πιο σημαντικό, ανεξάρτητα από το τι θα αποφασίσω για την προσωπική μας σχέση... Είσαι μικρή και η ζωή είναι μπροστά σου, είμαι σίγουρη πως θα ζήσεις πολλές όμορφες στιγμές από εδώ και πέρα!
Είναι η πρώτη φορά που σχολιάζω κείμενο στο όμορφο αυτό σάιτ και ας το παρακολουθώ πάνω από 3 χρόνια. Και ο λόγος είναι η απόλυτη ταύτιση που ένιωσα μαζί σου, διαβάζοντας τις φράσεις σου, βλέποντας να ξετυλίγεται μπροστά μου μια παρόμοια με τη δική μου ιστορία και ειδικά στα σημεία, "άνεργος", "αδιάφορος", "στον κόσμο του", "στον υπολογιστή του"...πόσες φορές γύρισα κι εγώ από τη δουλειά με την ελπίδα να μη τον βρω να κοιμάται, ή να χαζεύει στο κομπιούτερ...κι όταν πια βρήκε την πολυπόθητη δουλειά, εγώ κι εργαζόμενη και μητέρα ενός, νεογέννητου τότε παιδιού, να προσπαθώ να βγάλω κουνέλια από το καπέλο μου για να τα προφτάσω όλα...όμως εκείνος, είχε μόνο τη δουλειά του...δεν προλάβαινε να συνδυάσει τίποτε άλλο στη ζωούλα του....παρά τις δηλώσεις του ότι λάτρευε το παιδί μας τις οποίες κάνει ακόμα 2 χρόνια μετά και αφού πλέον έχουμε χωρίσει και ζούμε πολλά χιλιόμετρα μακριά...μόνο δηλώσεις, δεν κοστίζουν τίποτα και είναι πολύ πιιο εύκολες από τις πράξεις, άσε που μερικούς τους πείθουν ακόμα...αλλά επί της ουσίας, απλώς κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ αδύναμοι για να φέρουν το βάρος των ευθυνών τους...οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ικανοί να προσφέρουν τη ζεστασιά και την ασφάλεια στους γύρω τους γιατί οι δυνάμεις τους φτάνουν ίσα ίσα γύρω από τον μικρόκοσμό τους και τον μικροσκοπικό εαυτό τους. Δεν αξίζει να σπαταλιέσαι και να χαλιέσαι για τέτοιους ανθρώπους ακόμα κι αν μιλάμε για τον πατέρα του παιδιού σου. Και βέβαια ο γιος σου θέλει να βλέπει μια χαρούμενη και δυνατή μαμά, γιατί εσύ περισσότερο από τον παρόν-απών πατέρα του αποτελείς πρότυπο! Κι όπως σου είπαν και άλλες μαμάδες, μαζί κι εγώ που μεγαλώνω πλέον μόνη το παιδί μου, δίνοντας καθημερινά πολλές μάχες σε πολλά πεδία (με κυριότερη την ανεργία, καθώς πλέον ζω στην επαρχία), ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ! Μέσα σου ξέρεις τι πραγματικά θέλεις, πάλεψε γι' αυτό και ζήσε για το γιο σου σαν να μην έχασες ούτε μιά μέρα!Δεν θα είναι εύκολο, αλλά ότι και αν αντιμετωπίσεις να ξέρεις ότι θα το βλέπεις πλέον πολύ πιο ήρεμα και με λιγότερη θλίψη από ότι πριν....είσαι νέα και ικανή για όλα, αρκεί να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου για να βρεις την ψυχική ηρεμία που αξίζεις κι εσύ και το παιδάκι σου... Να είσαι γερή και δυνατή σου εύχομαι!!
και εγώ που νόμιζα ότι μονο εγώ το ζω....
Ελένη τα λόγια σου μίλησαν στην ψυχή μου και το ξέρεις... περιέγραψες τόσο ωραία αυτά που βιώνω (/βίωσες). Λυπάμαι πολύ που το πέρασες και εσύ αυτό, ελπίζω να τα βρεις εύκολα μπροστά σου από 'δω και πέρα... Όσο από λόγια άλλο τίποτα... πράξεις όμως γιοκ.
Μπράβο σου. ..Σου εύχομαι μόνο καλά απο δω κ πέρα θα τα πας τέλεια μην αγχώνεσαι! Δεν αξίζει σε κανεναν τόση μιζέρια κ αδιαφορία. Τιποτα δεν έχεις να χάσεις πια
Καλή τύχη σου ευχομαι. Εγώ δεν θα σου δωσω καμοία συμβουλή ούτε θα σε κριτικάρω καθένας κάνει τις επιλογές του, θα σου πω μόνο αυτο που γνωρίζω καλά βιώνοντας την μητρότητα, 'Τα παιδιά μας ειναι ευτυχισμένα όταν ειμαστε και μεις ευτυχισμενοι και χαρούμενοι', ελπίζω να με καταλαβαίνεις. Καλή δύναμη Μανούλα!
Κοπελα μου επειδη κατα βαθος δε θελεις να διαλυθει η οικογένεια σου απλα να αλλαξει προς το καλυτερο, σκεψου και μια αλλη λυση που σιγουρα δε θα αναφέρουν και πολλοι αναγνωστες αλλα ειναι αξιοπιστη και σιγουρη γιατι ειναι η βοηθεια απο το Θεο. Επισκέψου εναν πνευματικο πατερα σε καποιο μοναστηρι μιλησε του ανοιξε την καρδια σου , εξομολογησου και αν μπορει να παει κι ο συζηγος καλως αν οχι δεν πειραζει, με τις προσευχες του γέροντά σου και τις δικές σου όλα αλλάζουν.... Δεν ειναι παραμυθια ή μαγεία ή δεν ξερω κι εγω τί.. ειναι εμπιστοσυνη στην βοηθεια και την προνοια του Θεου. Ελπίζω να σε φωτίσει η χάρη του να κανεις το σωστο!
OXI μην πας σε μοναστηρι ουτε σε πνευματικό. Μην ζητησεις συμβουλες για την οικογενεια σου απο ανθρώπους που περνανε τη ζωη τους μονοι και ανεραστοι. Που δεν ξερουν τι σημαινει να μεγαλωνεις παιδι, ούτε να ζεις μαζί με άλλον ανθρωπο, που δεν εχουν αγκαλιασει συζυγο, που δεν εχουν αγαπησει σπλαχνο. Οχι να μην εξομολογηθεις, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να σε κρίνει για την ζωη σου και τις αποφάσεις σου μονο εσυ μπορεις να τις πάρεις. Και όχι δεν θα αλλαξει τίποτα ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ μονο που θα βασανίζεσαι και θα νομίζεις οτι αμα "προσευχηθεις" θα αλλαξει κάτι. Δεν θα αλλάξει. Είσαι σε καλό δρόμο, συνεχισε ετσι...
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΘΕΛΕΙΣ :)
Όχι ότι δεν συμφωνώ μαζί σου (έχω γνωστή που είναι πολύ της εκκλησίας, έχει έναν πνευματικό σε κάποιο μοναστήρι στην βόρεια Ελλάδα ο οποίος μάλιστα της έχει πει ότι όταν βρει έναν σύντροφο θα πρέπει να της τον πάει, να τον δει για να τον εγκρίνει αυτός γιατί αν δεν τον εγκρίνει αυτός η κοπέλα δεν θα πρέπει να προχωρήσει την σχέση της μαζί με αυτόν τον άνθρωπο κ μάλιστα ούτε έρωτα δεν μπορεί να κάνει με τον σύντροφο της αν δεν τον εγκρίνει ο πνευματικός πρώτα κ μιλάμε για μια γυναίκα στα 40 κ με έναν διαλυμένο γάμο στο ενεργητικό της!! Το λέω αυτό γιατί δεν είναι καμία 18χρόνη παρθένα που πρέπει να περιμένει τον κατάλληλο για να κάνει μαζί του πρώτη φορά έρωτα) αλλά ας χαμηλώσουμε τους τόνους κ ας αποφασίσει μόνη της η κοπέλα τι θέλει να κάνει κ αν νομίζει ότι η εξομολόγηση κ η κουβέντα που θα κάνει με έναν πνευματικό μπορεί να την βοηθήσει. Εγώ θα της πρότεινα πριν προχωρήσει την διαδικασία του διαζυγίου κ άλλο αν θέλει να πάει να μιλήσει σε έναν ψυχολόγο ή σύμβουλο γάμου κ φυσικά το καλύτερο θα ήταν να μπορέσει να πείσει κ τον σύζυγο της να την ακολουθήσει, αλλά θα μπορούσε στην αρχή να πάει μόνη της. Μια άλλη ιδέα είναι (βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο εύκολο είναι κ εφικτό) να πάρει το παιδί κ για κάποιο διάστημα να πάει στους γονείς της κ να πει στον σύζυγο της ότι φεύγουν, ότι σκέφτεται πολύ σοβαρά το διαζύγιο κ ότι μέχρι να πάρουν την τελική απόφαση καλό θα ήταν να μείνουν χώρια για να μπορέσουν να σκεφτούν, ο καθένας μόνος του, τι θέλουν, τι αποζητάνε από αυτόν τον γάμο κ αν θέλουν να προσπαθήσουν να φτιαξουν την κατάσταση μεταξύ τους κ να σώσουν τον γάμο τους. Βέβαια αυτό δεν ξέρω αν θεωρείται εγκατάλειψη συζυγικής στέγης το οποίο μπορεί αργοτέρα να είναι εις βάρος της, αλλά η δικηγόρος της θα ξέρει να την συμβουλέψει. Επίσης κοπέλα μου, απευθύνομαι στην κοπέλα που έγραψε το κείμενο, χαίρομαι για τον τρόπο που σκέφτεσαι κ ότι σ' αυτήν την κατάσταση που βρίσκεσαι σκέφτεσαι πρώτα εσένα κ μετά το παιδί. Κ για να μην παρεξηγηθώ, το μόνο που εννοώ ότι κάποιες φορές όταν είμαστε μέσα σε έναν δυστυχισμένο κ κακό γάμο πρέπει να σκεφτούμε κ τους εαυτούς μας κ όχι μόνο τα παιδιά μας. Αυτό γιατί έχουμε δει γυναίκες να μένουν σε δυστυχισμένους κ κακούς γάμος μόνο για χάρη των παιδιών τους κ αυτές καταλήγουν να είναι δυστυχισμένες κ να μην έχουν χαρεί την ζωή τους κ να ζουν μέχρι τα γεράματα τους μέσα σε μια μιζέρια. Κ το χειρότερο είναι ότι βάζουν κ τα παιδιά τους μέσα σ' αυτήν την κάτασταση γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν κ από κάποια ηλικία κ μετά καταλαβαίνουν τι γίνετε μέσα στο σπίτι τους, πόσο "ευτυχισμένη" οικογένεια είναι κ βιώνουν τα ίδια αυτήν την χάλια κατάσταση το οποίο κ φυσικά έχει αντίκτυπο στις δικές τους ζωές κ στην ψυχολογία τους, στην προσωπικότητα τους. Γι' αυτό ναι μεν φρόντισε το παιδάκι σου να είναι καλά κ ευτυχισμένο αλλά φρόντισε κ τον εαυτό σου να είναι κ αυτός καλά κ ευτυχισμένος!! Τελευταίο, φρόντισε κάποια στιγμή να μιλήσεις κ στο παιδί σου για αυτήν την αλλαγή που θα γίνει στην ζωή τους κ φρόντισε να μιλήσεις πρώτα με κάποιον ψυχολόγο όπου θα μπορέσει να σου δώσει συμβουλές για το πως θα το κάνεις κ πως θα μπορέσεις να προετοιμάσεις το παιδί σου στην νέα ζωή που έρχεται. Σίγουρα το παιδάκι θα πληγωθεί (αυτό νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο δεν θα γλυτώσεις) αλλά όσο το λιγότερο τόσο το καλύτερο. Προσπάθησε γι' αυτό!! Καλή τύχη σε όποιον δρόμο κ αν διαλέψεις να πάρεις!!!
*διόρθωση: "να του τον πάει" τον σύντροφο κ όχι "να της τον πάει"
πες τα βρε Αναστασία!
Θα συμφωνουσα μαζι σου εαν δεν ησουν τοσο απολυτη. Η προσευχη ειτε το πιστευεις ειτε οχι, ειναι λυτρωτικη. Επισης οι πνευματικοι στις ενοριες συνηθως ειναι παντρεμενοι με παιδια, αρα γνωριζουν καλα πως εχουν τα πραγματα, δεν ζουν σε αλλο συμπαν. Τελος εξομολογουμαστε για να παρουμε την αφεση απο τον Θεο μεσω της ευχης που διαβαζεται και επουδενι απο τον εκαστοτε παπα. Τ'οτι θ'απευθυνθει αν το θελησει στην εκκλησια δεν σημαινει απαραιτητα οτι πρεπει να μεινει σ'εναν προβληματικο γαμο....
Sumfwnw Antastasia!
Υπάρχουν πνευματικοί έγγαμοι με παιδιά, οι οποίοι και έχουν αγκαλιάσει και ανέραστοι δεν είναι. Ο πνευματικός μπορεί να λειτουργήσει και ως ψυχολόγος. Απλά πρέπει να κάποιος να βρει ένα σωστό πνευματικό χωρίς φανατισμούς. Το ίδιο άλλωστε κάνουμε όταν ψάχνουμε για κάποιον γιατρό?
Δεν της λεει να παει στην ενορία αλλα στο ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ για να βρει "πνευματικό" και απο την ενορία δηλαδή παλι της πλάκας θα είναι οι συμβουλες, κάνε υπομονη και προσευχή καααααλα. Ποιος θα κρινει αν πρέπει να κάνει "υπομονη" και΄"προσευχή" και γιατί; Την ζωη της στα χέρια της πρεπει να πάρει όχι να περιμενει να της έλθει η λύση από "τον ουρανό". Ξαναλέω, έχεις ηδη ξεκινήσει να βγαινεις από αυτη την κατάσταση που σε φθείρει σωματικά και ψυχικά ΣΥΝΕΧΙΣΕ.
Αναστασία είσαι απόλυτη κ αυτό είναι το δικό σου λάθος. Δεν μπορείς να ξέρεις αν οι συμβουλές που θα της δώσει ο πνευματικός (αν πάει) αν θα είναι της πλάκας ή όχι. Επειδή είσαι πολύ εναντίον αυτής της ιδέας κ από αυτά που λες καταλαβαίνω ότι δεν είσαι άνθρωπος της εκκλησίας, υποθέτω (κ μόνο αυτό μπορώ να κάνω κ σου ζητώ συγνώμη αν κάνω λάθος), ότι δεν έχεις πάει ποτέ για εξομολόγηση σε κάποιον πνευματικό, οπότε το συμπέρασμα (μου) είναι ότι δεν μπορείς να ξέρεις κ να είσαι 100% σίγουρη ότι οι συμβουλές θα είναι της πλάκας. Επίσης το ότι ο πνευματικός θα δώσει κάποιες συμβουλές δεν σημαίνει απαραιτήτος κ ότι ο δέκτης (των συμβουλών) θα τις ακολουθήσει κατά γράμμα. Αυτό θα είναι στην κρίση του κ στο πόσο ικανό είναι αυτό το άτομο να επεξεργαστεί τις συμβουλές αυτές κ να τις αξιοποιήσει (ή μη) σύμφωνα με αυτά που πιστεύει κ το ίδιο το άτομο κ εφόσον βλέπει, αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι συμβουλές όντως μπορούν να εφαρμοστούν κ ότι έχουν μια λογική κ μια βάση. Για να σε προλάβω, δεν είμαι άνθρωπος της εκκλησίας, πιστεύω στον Θεό, είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη αλλά δεν είμαι άνθρωπος της εκκλησίας. Πηγαίνω μια φορά τον χρόνο (κ αν) κ ίσως ακόμα μια φορά αν εκείνη την στιγμή που περνάω μπροστά από μια εκκλησία νιώσω ότι θέλω να μπω μέσα κ να ανάψω ένα κεράκι. Είμαι της θεωρείας ότι ο Θεός είναι παντού, είναι μέσα σου (εφόσον πιστεύεις) κ ότι θα ακούσει την προσευχή σου όπου κ αν βρίσκεσαι (είτε έχεις πάει στην εκκλησία να προσευχηθείς είτε κάνεις την προσευχή σου στο σπίτι σου μπροστά σε μια εκκλησιαστική εικόνα). Πολλά είναι αυτά που δεν μου αρέσουν γύρω από το θέμα της εκκλησίας. Δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ. Δεν ένιωσα ποτέ αυτή την ανάγκη (όχι ότι δεν έχω κάνει λάθη), κάποιες φορές ίσως να προσευχηθώ μόνη μου, στο σπίτι, αν νοιώσω ότι το έχω ανάγκη. Με τα διάφορα που έχω ακούσει για πνευματικούς (πάρε το παράδειγμα που έγραψα παραπάνω) δεν πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά, αλλά παρόλα αυτά δεν είμαι κ απόλυτη όπως εσύ. Σε κάποιους ανθρώπους η πίστη αυτή κ η επαφή τους με τον πνευματικό τους μπορεί να τους βοηθάει στα αλήθεια. Εσύ δεν ξέρω γιατί είσαι τόσο φανατικά εναντίον, ίσως είχες κάποια άσχημη προσωπική εμπειρία ή έχεις παραδείγματα γνωστών σου ή γιατι έτσι απλά δεν είσαι άνθρωπος της εκκλησίας κ δεν πιστεύεις καθόλου σε όλα αυτά. Αλλά καλύτερα να μην είμαστε ποτέ απολύτοι για αυτά που λέμε (μόνο όταν είμαστε 100% σίγουροι κ έχουμε αποδείξεις).
Εγώ είμαι...100% Σιγουρη και με αποδείξεις οτι η προσευχή το μόνο που βοηθάει είναι να "νομίζεις" οτι κάνεις κάτι χωρις να κάνεις τίποτα (σαν να κανεις Like στο facebook), 100% σίγουρη και με αποδείξεις ότι όλες οι συμβουλες από "πνευματικούς" είναι της πλάκας. Και 100% σίγουρη και με αποδείξεις οτι αυτή η ζωή μας είναι μία και μοναδική και δεν υπάρχει τιποτε μετά και κανενας δεν μας ρίχνει τη βοήθεια από τον ουρανό αλλα την βρίσκουμε μόνοι μας όπως ακριβως και η μαμα της ιστορίας. Οι αποδείξεις αφορούν ΟΛΕΣ ΕΜΕΝΑ τις έχω ΖΗΣΕΙ και τις εχω νιωσει δεν ειναι κάτι που ειδα στην γυναικα του ξαδερφου της κολλητής μου. ΔΕΝ θα τη βοηθησει ΟΥΤΕ η προσευχή ούτε ο "πνευματικός" απλως θα την κανουν να νομίζει οτι θα αλλαξουν τα πράματα και θα περιμενει αιωνίως και θα φθειρεται. Αυτό που κάνει ηδη θα τη βοηθήσει ο εαυτός της και η δύναμή της. Το κάνει ήδη....μπράβο της. Μπραβο σου κοπέλα μου σου αξίζει το καλύτερο ΤΩΡΑ οχι στο αγελαδοκούρεμα, θα το επαναλαμβανω ξανα και ξανα ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ, ΑΞΙΖΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
Αναστασία, πως είσαι σίγουρη 100% ότι ζούμε μόνο σ'αυτή τη ζωή και μετά τίποτα.... έχεις μεταθανάτια εμπειρία; γιατί μόνο τότε θα μπορούσες να μιλάς για σίγουρα. Σε αντίθεση, άνθρωποι με μεταθανάτια εμπειρία έχουν άλλη άποψη....!!!!!! Τέλος πάντων το θέμα μας δεν είναι αυτό....
Οντως δεν ειναι αυτο το θέμα μας, αλλα ναί είχα... Λογω επιπλοκής σε επέμβαση με επανέφεραν δυο φορές στο χειρουργικό τραπέζι (ακατασχετη αιμορραγία). Εμεινα τρεις μερες σε κώμα και όταν ξύπνησα δεν είχε περάσει ουτε μια στιγμη για εμενα. Δεν είχα συνειδηση, δεν ειδα τουνελ, ουτε ακουσα φωνες ουτε με περιμενε η γιαγια μου με ενα πιατο από τους συγκλονιστικούς κεφτέδες της. Δεν ειχα συνειδηση. Οι γονεις μου που κλαιγανε απεξω τα παιδιά μου που δεν είχαν μητερα, δεν υπηρχαν για εμενα γιατί δεν υπήρχα εγώ, υπήρχε το τσόφλι της Αναστασίας. Φυσικά, αυτοί που έχουν τις πιο δυνατές παραισθήσεις βγαίνουν και τις λένε, εδω τις παραισθήσεις μερικών τις κάναμε και θρησκεία. Αν δεν έχεις παραισθήσεις δεν έχεις και τίποτα να πεις. Αυτό γινόμαστε, τίποτα, εγω εχω και προσωπικες αποδείξεις περί αυτού και μπορώ και να το αντεξω, δεν θα εχω συνειδηση αρα δεν θα υπάρχει τίποτα. Η άλλη ζωή όπου θα ανησυχώ για τα κοινόχρηστα δεν μου είναι και ιδιαιτερα ελκυστικη.
Συγκλονιστική Αναστασία η εμπειρία σου. Όμως ήσουν σε κώμα. Δεν έφυγες και ξαναγύρισες κυριολεκτικά. Άνθρωπος δικός μου, άσχετος με τη θρησκεία, μετά από ιατρικό λάθος σε νάρκωση για εγχείρηση ρουτίνας και εβδομάδες σε κώμα, και για λίγα δευτερόλεπτα - ή λεπτό όπου και τον επανέφεραν, βγήκε από το σώμα του το είδε ξαπλωμένο από τη γωνία του δωματίου, άκουσε τι έλεγαν οι γιατροί 2 δωμάτια παραδίπλα (έπαθαν σοκ όταν τους ανέφερε τι έλεγαν), μπήκε στο τούνελ, είδε τον Ιησού, κάποιους από τους πεθαμένους συγγενείς του (μάλιστα κάποιους δεν τους ήξερε και όταν τους περιέγραψε έμειναν αυτοί που τους γνώριζαν ξεροί), άκουσε το ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα, ένιωσε δυνατό πόνο και επέστρεψε. Όλα είναι καταγεγραμμένα καθώς εκτός των άλλων το περιστατικό συνέβη σε στρατιωτικό νοσοκομείο, υπάρχει πιστοποίηση των γιατρών ότι για δευτερόλεπτα ήταν νεκρός και όχι απλά σε κώμα. Μπορεί να ήταν παραισθήσεις... μπορεί και όχι... Ο ίδιος θεωρεί ότι η ευτυχία που είχε νιώσει για εκείνα τα δευτερόλεπτα που του φάνηκαν χρόνια ήταν πρωτόγνωρη και ο φόβος του είναι μήπως όταν πεθάνει δεν δει αυτό το φως, δεν αντικρύσει αυτή την απέραντη ευτυχία, όπως λέει χαρακτηριστικά κάτι τέτοιο θα φαντάζει ως κόλαση. Σίγουροι και απόλυτοι δεν πρέπει να είμαστε ποτέ και για τίποτα... Να σαι καλά και να σε χαίρονται τα παιδιά σου!!!! Επαναλαμβάνω, ότι η συζήτηση μας είναι άσχετη με το θέμα της φίλης μας. Η οποία έχει πάρει την απόφασή της και πιστεύω ότι μάλλον σωστά πράττει. Το μόνο που θα της πρότεινα να λάβει υπόψη της είναι μήπως ο άντρας της βρίσκεται σε κάποια χρόνια μελαγχολία / κατάθλιψη και γι αυτό ίσως δεν αντιδρά και μήπως χρειαστεί κάποια ιατρική βοήθεια, ειδικά όταν χωρίσουν.
Δεν φτανει που δεν διαβαζεις τι γραφω βγαζεις και συμπεράσματα. ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΑΝΕΝΗΨΑΝ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ πάει να πει ΠΕΘΑΝΑ και με ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ. ΕΜΕΝΑ όχι "ενα γνωστό μου". ΔΕΝ-ΥΠΑΡΧΕΙ-ΤΙΠΟΤΑ. Ο "γνωστός" σου είχε παραισθήσεις απο την έλλειψη οξυγόνου στον εγκεφαλο και αισθανόταν ευτυχισμενος γιατί οταν ο οργανισμός στερειται οξυγόνου εκκρινει ενδορφίνες. Ξαναλέω κάτι τέτοιες παραισθήσεις τις καναμε και θρησκεία.
Ούτε εσύ διαβάζεις τι γράφω. Από παραισθήσεις και μόνο δεν μπορεί να άκουσε τι ακριβως έλεγαν οι γατροί 2 δωμάτια παραδίπλα. Κι επαναλαμβάνω ότι όλα είναι καταγεγραμμένα σε αρχείο και επιβεβαιωμένα από γιατρούς- οι οποίοι αναφέρονται σε ιατρικά ανεξήγητη κατάσταση!!! Επίσης, ο "γνωστος μου" δεν είναι απλά γνωστός μου, αλλά προφανώς κάτι πιο κοντινό. Μπορεί εσύ να επανήλθες πιο γρήγορα.... Δεν μπορείς να είσαι τόσο μα τόσο απόλυτη για τους άλλους. Αυτο έζησες εσύ, άλλοι κάτι άλλο!!! και sorry αλλά προσωπικά εμπιστεύομαι τον δικό μου άνθρωπο και όχι κάποια η οποία με την πρώτη ευκαιρία (και εδώ αλλά και σε άλλες ιστοριες) κατακρίνει την πίστη των άλλων, με άσχημο και υποτιμητικό τρόπο.
Ναι μπορεί και παραμπορεί ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ και οξυνση ακοής είναι. Αλλά η "πίστη" σας προτιμάει τις παραισθήσεις από τις αποδείξεις. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ σαν να παίζεις σκάκι με ενα περιστέρι. Δεν πάει να είσαι και Γκραν μετρ στο σκάκι, το περιστέρι θα σκορπίσει τα πιόνια θα κουτσουλίσει την σκακερα και μετά θα περπαταει κορδομενο σαν να κέρδισε κιόλας και όχι μόνο αυτό αλλά θα νομίζει οτι έχει και δίκιο γιατί δεν το "σεβεσαι".
......δηλαδή όταν έρθει εκείνη η ώρα, γινόμαστε βιονικοί άνθρωποι...ενδιαφέρον. Τέλος πάντων άφησε μας λοιπόν στην ευτυχία της παραίσθησης... αλλά με όλη μου την καρδιά σε παρακαλώ, προσπάθησε να μην είσαι τόσο "ρατσίστρια" με το διαφορετικό από τα δικά σου πιστεύω. Ολοι άνθρωποι είμαστε.
Πες τα. Ελεος σε καθε προβλημα να ειναι λυση η προσευχουλα, ο θεουλης, ο τραγοπαπας και η εκκλησιτσα/μοναστηρακι. ΕΛΕΟΣ. Δεν ειναι λυση για ολους επειδη τυχαινει να ειναι για σας. Η κοπελα ηδη αρχισε τη διαδικασια να ξεκοψει και τα παει καλα. Αφηστε τους ουρανια υπαρκτα και ανυπαρκτα οντα εξω απο το ολο θεμα.
Με όλον τον σεβασμό στην πίστη σου, αυτό δεν είναι λύση που προτείνεις. Αυτό είναι παρότρυνση να σκύψει το κεφάλι και να δεχτεί την μοίρα της. Γιατί να μην θεωρήσει θεία χάρη την δύναμη που βρήκε να πάει σε δικηγόρο και να υπερασπιστεί την ψυχική της υγεία; Ποιος αποφασίζει ποιο σημάδι είναι πράγματι σταλμένο από τον Θεό και ποιο είναι λάθος και δεν πρέπει να το ακούσει;
Velina θα σε στενοχωρήσω το ξέρω αλλά δε θα πάω σε πνευματικό, θα πάω σε ψυχολόγο, για να δω πως θα το πω στο παιδί και θα βασιστώ στην οικογένεια μου και σε 2-3 καλούς φίλους. Για οτιδήποτε άλλο απευθύνομαι ψηλά, μόνη μου... Σ' ευχαριστώ πάντως για την καλή πρόθεση.
Κανενα δεν θα στεναχωρησεις ΑΞΙΖΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!!!!!!!! Είμαστε μαζί σου!!!!!!!!!!!
Είμαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Λες και το έγραψα εγώ εκτός από το κομμάτι της ανεργίας. Αυτή την στιγμή είμαι εγώ η άνεργη και όχι από επιλογή. Από την στιγμή που το αποφάσισα άρχισα να χαμογελάω και η θετική ενέργεια να περνάει στα παιδιά μου. Στεναχωριέμαι για τον μπαμπά τους (γιατί είναι πολύ καλός μπαμπάς) αλλά έχω χάσει τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι αν το διαζύγιο λυθεί κάτω από λογική σκέψη όλα θα πάνε καλά για όλους.
Καλή νέα αρχή! Αφού εσύ συντηρείς και τώρα την οικογένεια, μια χαρά θα τα καταφέρεις και μετά. Μην αγχώνεσαι για τίποτα, όλα καλά θα πάνε. Μια φίλη μου που έχει χωρίσει, μου είπε πως ο πατέρας του παιδιού ασχολείται πολύ πολύ παραπάνω τώρα με το παιδί, το οποίο επιδειώκει να βλέπει και πιο συχνά από τις κανονισμένες μέρες, ενώ όταν ζούσαν όλοι μαζί δεν ασχολιόταν ούτε για λίγο μαζί του. Δεν είναι ο κανόνας αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει ο άλλος...μπορεί να πάει πολύ καλύτερα από αυτό που περιμένεις τώρα. Δύσκολα από αυτά που ακούω είναι στην αρχή, αλλά μετά βρίσκουν όλοι τις ισορροπίες τους. Πάντως επειδή πιστεύω πως οι γυναίκες δεν οδηγούμαστε καθόλου εύκολα στο διαζύγιο, νομίζω πως όποια το πάρει οριστικά απόφαση σημαίνει ότι είναι καλύτερα με αυτή την επιλογή. Από όλες τις χωρισμένες μαμάδες που ξέρω καμία δε μου έχει πει ότι το μετάνιωσε. Μην ανησυχείς καθόλου και για τίποτα. Σου στέλνω δύναμη και ευχές να ζήσεις μια υπέροχη ζωή.
Θα τα καταφέρεις....Πίστεψε με θα τα καταφέρεις. Όλες τα καταφέραμε γιατι ειμαστε φτιαγμένες ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ!!!! Και δεν μιλάω εκ τους ασφαλούς. Χωρισα με 3 παιδιά πριν πολλά χρόνια και τώρα κατάφερα να ξαναφτιάξω τη ζωή μου με έναν υπέροχο άνθρωπο και ένα επιπλέον μωράκι.... ότι θελήσεις είμαι στη διάθεση σου.... ειμαι εδώ.....
ακριβως η ιδια ιστορια μονο που εμενα το παιδακι μου ειναι 6 χρονων!!!!!!εδω κ 8 μηνες εχω παρει διαζυγιο!ευτυχισμενη δεν ειμαι....αλλα ειμαι ηρεμη!!!!!εχω πολλα προβληματα (και οικονομικα καθως ο πρωην δεν δινει διατροφη)αλλα το παλευω με ολη μου τη δυναμη!!!!μοναξια πολυ αλλα παντα μονη ενιωθα!!!!μετα απο 2 καταθλιψεις επιτελους αποφασισα να χωρισω!!!τα πραγματα δεν ειναι ευκολα......αλλα καλυτερα ετσι!!!!δεν μου αξιζε τετοια ζωη!!! Π Α Λ Ε Ψ Ε !!!!!!
Καλημερα κουραγιο και καλη αρχη , ομως δεν κανω βεβαια τον δικηγορο του διαβολου αλλα θελω να σε ρωτησω 2 πραγματα.1ο απο την αρχη δεν τον ειδες???Τι τον ηθελες τον γαμο??? Και 2ο μηπως και εσυ εχεις ψαχτει λιγο???Τον εχεις ταρακουνησει καθολου ή περιμενεις δια μαγειας να αλλαξει ο τροπος ζωης του???Σε πληροφορω οτι και να πηγες στον δικηγορο ειναι σιγουρος 100% οτι δεν θα φυγεις!!!Σε χαιρετω!!
Χαρά δεν κατάλαβα καλά τη 2η ερώτηση αν έχω ψαχτεί; Για το ταρακούνημα έχω βαρεθεί να μιλάω, κουράστηκα, φτάνει! Για την 1η θα σου πω ότι ζούσα στο ροζ συννεφάκι 21 χρονών ήμουνα, ερωτευμένη φουλ, όλα τέλεια τα έβλεπα. Τώρα που σκέφτομαι τα παλιά βλέπω πράγματα αλλά είναι αργά...
Ε, δεν του κόβεις το ιντερνετ; άστο απλήρωτο και πες πως τα χρήματα τελειώσαν και δεν έχεις να το πληρώσεις. Οχι τίποτα άλλο, αλλά μήπως σε ακούσει! δεν κάνω πλάκα
σωστό και αυτό...
Στο μυαλό μου είσαι βρε Γιώτα!Δε φτάνει που το ρεμάλι δεν προσφέρει τίποτα απολύτως του πληρώνει και το ιντερνετ!!Κοπελιά, το pc του και σε άλλο καναπέ!!Εμα πια φτάνει!όξωωωω!!!
Γιώτα γελάω γιατί το σκέφτηκα και αυτό αλλά η δουλειά μου το απαιτεί... δε φταίει όμως το "Internet" είναι η όλη νοοτροπία... αν δεν είναι εκείνο θα είναι η τηλεόραση, ή το σημειωματάριο του αλλά σε καμία περίπτωση εμείς...
Η ζωή δεν είναι ταινια. Οι τίτλοι τέλους δεν πεφτουν στο happy end. Οταν ξεκιναμε κάτι δεν είναι σίγουρο και ότι θα το τελειώσουμε. Δεν σου βγηκε η ζωη που ηθελες, άλλαξε την. Ετσι και αλλιώς όπως τα λές μονη σου είσαι. Με αυτον χωρις αυτόν πάλι μονη σου είσαι. Ουτε οικονομικα ουτε ψυχολογικά σε στηρίζει, ουτε πατερας ειναι. Τι θα στερηθει το παιδί σου; εναν πατερα που δεν ηλθε στα γενεθλιά του ποτέ; που το πηγαινε στο πάρκο για αγγαρία που δεν το είδε ποτε σε μια παρασταση δεν το πηγε μια εκδρομή; Ούτε δυσκολα θα είναι, ετσι όπως τα λες δηλαδη, θα είναι απλως...διαφορετικά. Θα το αντεξεις (εδω άντεξες αλλα κι άλλα). Θα δυσκολευτεις, ε και; τωρα δηλαδη τι κανεις περίπατο στο πάρκο, δεν δυσκολεύεσαι τώρα; Και τα μισά να ισχύουν από όσα λες (γιατι μονο την δικη σου πλευρά διαβαζουμε), όταν διαλύεις τον γάμο σου και νιώθεις ανακουφιση τότε δεν έχει να προσπαθησεις να μιλήσεις να συμβουλευτείς. Έχει να προχωρήσεις, Είσαι νέα, η ζωη σου είναι μπροστά σου, ζησε την.
Είπες μια μεγάλη αλήθεια για τους τίτλους τέλους και το happy end... αν και με πόνεσε, όταν το διάβασα, έχεις απόλυτο δίκιο. Ναι, εξακολουθώ να νιώθω ανακούφιση και μια "περίεργη" ηρεμία...
Οπως βλέπεις από τα σχόλια είμαστε όλες εδω και είμαστε (σχεδον) όλες μαζί σου. Αν χρειάζεσαι επιπλέον στηριξη πες μας σε ποια πόλη είσαι και κάποια θα βρεθει να σε στηρίξει και Ζωντανα, εστω και για καφε, εστω και για να σε ακουσει απο το τηλεφωνο, όχι μονο από εδώ. Τα καλύτερα έρχονται, να το ξέρεις...
Αναστασία σ' ευχαριστώ πολύ για όλα. Είμαι τυχερή γιατί έχω ανθρώπους να στηριχτώ και να μιλήσω, αν και θέλω λίγο να το ωριμάσω μόνη μου. Μου δώσατε πολύ δύναμη, όλες σας, ξέρω ότι δε θα 'ναι ρόδινα τα πράγματα...δεν εθελοτυφλώ... Θα προχωρήσω σιγά-σιγά, χωρίς βιασύνη και εύχομαι αυτή η μετάβαση να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή, για το παλικαράκι μου, κυρίως. Είμαι σίγουρη ότι θα περάσει μια περίοδος με πολλά σκαμπανεβάσματα... αλλά θα το περάσουμε κι αυτό.
Γραφω σβηνω,γραφω σβηνω....δεν ξερω τι ειναι σωστο και τι λαθος...οποτε θα σου ευχηθω μονο καλη τυχη και ηρεμια στις ψυχουλες σας εσενα και του γιου σου!
Δεν χρειαζεται να σου πω κατι. Εχεις ηδη βρει τις απαντησεις. Θα ερθουν πολυ καλυτερες μερες!!!! Keep going!!
δεν υπάρχει μονο η συναινετική λύση.. ούτε είναι σίγουρο οτι πάντα θα σου δίνει την πιο ανώδυνη λύση.. προβλήματα μπορεί να σου δημιουργήσει κα μετά.. Εφόσον το ρπόβλημα που οι περισσότερες μητέρες αντιμετωπίζουν πριν απευθυνθούν σε δικηγόρο ( δηλαδή το πώς θα μεγαλώσουν μόνες τους το/τα παιδιά τους αναλαμβάνοντας το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος μόνες τους) εσύ προφανώς δεν το αντιμετωπίζεις.. μήν του αφήνεις άλλα περιθώρια..πες του χωρίζουμε είτε έτσι είτε αλλιώς.. κοίτα να επιλέξεις τον τρόπο.
Του το είπα ξεκάθαρα Φωτεινή ότι η απόφαση μου είναι οριστική, είτε με συναινετικό είτε με αντιδικία απλά το δεύτερο δεν μας "αξίζει" και νομίζω ότι το κατάλαβε. Να πάμε στο δικαστήριο και να "ξεγυμνώσουμε" την κοινή μας ζωή στον κάθε άγνωστο; Υπάρχει λόγος και επιπλέον ότι ειπωθεί μπορεί να γυρίσει στο παιδάκι μας μπούμερανγκ...Ωστόσο, ακόμη περιμένω την τελική του απάντηση...
Η συναινετικής λύση είναι πιο ανώδυνη ψυχολογικά αλλά πιο δαπανηρή.. τουλάχιστον στον δικό μας δικηγορικό σύλλογο.. έχε επίσης υπόψη σου οτι νερά μπορεί να σου κάνει κ μετά το συναινετικό ( μετά την έκδοση απόφασης εννοώ) αν δεν θέλει να υπογράψει την παραίτηση από τα ένδικα μέσα....σου εύχομαι να πάνε όλα καλά.. κυρίως για το παιδάκι...
Φωτεινή σ' ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου και το ενδιαφέρον σου. Κάπου το είχα διαβάσει αυτό για τα ένδικα μέσα, δε γίνεται να τα προβλέψω όλα εξαρχής, οπότε θα κάνω ένα βήμα τη φορά. Αρχικά, θέλω να μετακομίσει... και να ξεκινήσω τη διαδικασία. Αύριο πάω τα πρώτα έγγραφα στη δικηγόρο και θα ετοιμάσει ένα "προσχέδιο" για να του το δώσω να το διαβάσει... για να δούμε. Επίσης για διατροφή (για το παιδί) μου είπε ότι δε μπορώ να ζητήσω τώρα, λόγω ανεργίας. Θα ήθελα να γραφτεί ένα ποσό, ωστόσο, για όταν θα πιάσει δουλειά (αν και όταν)... αλλά μάλλον δε γίνεται. Εδώ δεν είναι δαπανηρό, σε σχέση με την αντιδικία.