Είμαι παράλογη που θέλω και δεύτερο παιδι;
Γειά σας Ελληνίδες μανούλες,
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και την δική μου ιστορία. Με συγχωρείτε για το απόρρητο αλλα είναι λεπτή η θέση μου και δεν μπορώ να ρισκάρω να με καταλάβει κανένας.
Είμαι 31 χρονών και είμαι παντρεμένη εδω και 3 σχεδόν χρόνια με τον έρωτα της ζωής μου, με εναν εκπληκτικό άντρα! Αυτος λοιπόν, είναι 10 χρόνια μεγαλύτερός μου και έχει 2 μικρά παιδάκια απο προηγούμενο γάμο. Τα παιδιά του, ο γιος 10 και η κορούλα 6, είναι για εμένα ολη μου η ζωή και τα αγαπάω με όλο μου το είναι. Η μανούλα τους είναι φυσικά κομμάτι τησ ζωησ τους αλλα και εγώ σαν γυναίκα του πατέρα τους προσφέρω πολλά!
Φέτος γεννήθηκε και το αδερφάκι τους… ο γιός μου! Ήρθε και συμπλήρωσε το πακέτο! Τον δέχτηκαν με πολύ χαρά και αγάπη και για αυτό είμαι ευγνόμων στον καλό Θεούλη! Τα παιδιά τα «μεγάλα» τα βλέπουμε σχεδόν σε καθημερινή βάση και έχουμε σχέση υπέροχη.
Ποιό είναι το δικό μου πρόβλημα; Θέλω να κάνω κι άλλο παιδί… οχι αμέσως αλλα κάποια στιγμή. Ο αντρας μου όμως είναι τοσο αρνητικος και λόγω ηλικίας λεει δεν θέλει λεει άλλα παιδιά. Νομίζει οτι δεν αγαπάω τα δικά του παιδιά τώρα που γέννησα τον δικό μου και με θεωρεί αχάριστη. Καθημερινά δίνω αγώνα για την οικογένειά μου και οταν λέω οικογένεια, εννοω ΚΑΙ τα 2 παιδιά του άντρα μου! Όταν με ρωτάνε ποσα παιδιά έχω, παντα λεω 3 επειδη τοσο πολυ τα αγαπάω και τα φροντίζω. Ήξερα οτι ο άντρας που επέλεξα είχε 2 παιδιά και πήρα συνειδητή απόφαση να αφήσω την ζωή μου στην Πάτρα και το εργοστάσιο του πατέρα μου για να ζήσω με αυτον τον άνθρωπο και τα παιδια ΜΑΣ.
Είμαι μικρή ακόμα. Νοιώθω οτι έχω τοσα πολλά να δώσω και θέλω σαν μητέρα να ξανακάνω παιδί… το συναίσθημα είναι πραγματικά μοναδικό! Μέσα απο το παιδί που γέννησα, αγάπησα πιο πολύ τα μεγάλα μου παιδιά! Μου βγήκε αυτό το μητρικό ένστικτο. Απο την μία λεω, «κατσε ρε συ… ο Θεός σου έστειλε αυτα τα 2 παιδιά για κάποιο λόγο» μα δεν μπορω να βρώ παρηγοριά σε αυτό!
Είμαι όντως αχάριστη; Ζητάω πολλά;
Τα παιδιά για εμένα είναι ευλογία! Δεν δικαιούμαι και εγώ κι άλλο ένα παιδί; Εχω φτάσει σε σημείο ακόμη και να σκεφτώ «κόλπα» να μείνω έγκυος καταλάθος αλλα οι αρχές μου και η αγάπη μου για τον άντρα μου ευτυχώς με φρενάρουν! Νοιώθω απελπισμένη! Δεν φαίνεται πως θα αλλάξει γνώμη κιόλας και πολύ φοβάμαι πως θα μου μείνει καημός μέχρι μα πεθάνω και κάποια στιγμή στην ζωή μου θα εκραγώ και θα γκρεμίσω οτι έχτισα!
Άλλος ενας φόβος και κόμπλεξ που μου έχει δημιουργηθεί απο όλη αυτή την υπόθεση είναι πως αν μείνω με ένα παιδί δικό μου, δεν είμαι άξια μαμα; Αδικώ τον εαυτό μου με αυτό που λεω μα εχω φτάσει σε απίστευτο σημείο απελπισίας!
Απο την μία είμαι περήφανη που μεγαλώνω 2 παιδιά που δεν τα γέννησα και είναι τιμή μου που το καταφέρνω και που τα παιδιά αυτα το αναγνωρίζουν ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία! Αλλα απο την άλλη…. τα θέλω μου, μηπως είναι παράλογα;
Βοήθεια!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλησπέρα κι από μένα,μανούλα των 3!Είναι πολύ σπουδαίο που κατάφερες να μείνεις με τον άντρα σου,μετά από τόσες δυσκολίες και να σε αναγνωρίζουν τα παιδιά του για μανούλα τους!Πολύ καλά κάνεις και αισθάνεσαι περήφανη! Εγώ,με το θάρρος της γνώμης μου,θα κάνω το δικηγόρο του άντρα σου ( κι ας με έχει εξουδιοτήσει).Είμαι κι εγώ με έναν άνθρωπο μεγαλύτερό μου.Έχει πάρα πολλή ενέργεια,λατρεύει τα παιδιά,μπορεί να αναλάβει να μεγαλώσει,όχι ένα αλλά και πέντε.Έχει ζήσει πάρα πολλά πράγματα και έτσι δεν έχει καθόλου απωθημένα.Άρα,για μένα συμπεραίνουμε,ότι δεν είναι η ηλικία που μπλοκάρει τον άντρα σου.Είναι νεότατος και σίγουρα έχει να δώσει πολλά σε ένα παιδί ακόμα. Απλά,πιστεύω ότι το θέμα του είναι τα παιδιά που ήδη υπάρχουν.Αν δεχτώ ως δεδομένα και όσα μας είπε η Πένυ,τον καταλαβαίνω απόλυτα.Δεν του είναι εύκολο να προχωρήσει σε τέταρτο παιδί,σίγουρα και για νομικούς λόγους. Είναι γλυκύτατο εκ μέρους σου,που θες να μεγαλώσεις και να δώσεις αγάπη σε ένα ακόμα μωράκι.Αλλά είναι πολύ λογικό και για τον άντρα σου,να μη θέλει. Όταν επιλέγουμε έναν άνθρωπο που ήδη είχε οικογένεια,πρέπει να περιμένουμε ότι θα υπάρχουν και τέτοια εμπόδια.Εδώ σε 2 ελεύθερους ανθρώπους,που κάνουν οικογένεια,υπάρχουν δυσκολίες και θέματα.Πόσο μάλλον σε τέτοιες καταστάσεις.... Η δική μου γνώμη είναι να χαρείς το μωράκι σου,τον άντρα σου και τα παιδάκια σας και να μην αγχώνεσαι.Έχεις ελεύθερο χρόνο για σένα και για τη σχέση με τον άντρα σου.Αν αλλάξει κάποια στιγμή γνώμη,όλα καλά.Αν όχι,ήδη έχεις μια υπέροχη,ολοκληρωμένη οικογένεια. Ειρήνη,μου άρεσε πολύ η ιστορία,που μας ανέφερες.Η γιαγιά σου είχε παιδιά και εγγόνια,τη μαμά σου και εσάς.Δεν ήταν βιολογικά δικά της,αλλά αφού τα μεγάλωσε,τα λάτρευε και τη λάτρευαν,ουσιαστικά ήταν.Από τη στιγμή,που εξαρχής το ήξερε και το δέχτηκε,δεν το βρίσκω ούτε άδικο για αυτήν ούτε απαράδετο.Ίσως και η ίδια τελικά,να μην είχε τόση ανάγκη από βιολογικά της παιδιά. Να χαίρεστε όλες τα παιδάκια σας και τις οικογένειές σας!!!!
Αγαπημένη μου φίλη και μανούλα των 3! Μου θυμίζεις τον εαυτό μου προ 10ετίας....Οι ιστορίες μας μοιάζουν εν πολλοίς. Εσύ μάλιστα φαίνεται να έχεις κάνει ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις αφήνοντας την ιδιαίτερη πατρίδα σου και την στοργή και βοήθεια που θα μπορούσες να έχεις από την πατρική σου οικογένεια για να ακολουθήσεις τον άνδρα των ονείρων σου. Αυτό που θα σου πρότεινα είναι να μην μπερδεύεις επουδενί την αγάπη με τα θέλω σου. Πολλώ μάλλον τα δικά σου θέλω με τα δικά του θέλω. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη προκειμένου να ενωθούν δύο άνθρωποι, δυο προσωπικότητες και ενέργειες που κάτω από άλλες περιστάσεις δύσκολα θα συνδέονταν τόσο ισχυρά. Το ροζ σύννεφο της αγάπης είναι το "καύσιμο" για τον αγώνα δρόμου που απαιτεί από εμάς η καθημερινότητα. Έχεις πραγματοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του ονείρου σου και ακούγεσαι ευτυχισμένη γι' αυτό. Από εδώ και πέρα, τσέκαρε πιο ρεαλιστικά τα κίνητρα και τις πραγματικές επιθυμίες ή αναστολές του άνδρα σου για το θέμα αυτό προκειμένου να μην βρεθείς προ εκπλήξεων ή απογοητεύσεων αργότερα. Ξέρεις οι άνδρες ξέρουν να γίνονται λογότερο ευθείς από εμάς σε θέματα που ξέρουν πολύ καλά ότι είναι καυτά για εμάς και πρώτα στην ατζέντα! Μην κάνεις το λάθος να τους υποτιμήσεις. Απλά φρόντισε να είσαι προετοιμασμένη γιατί όσο και να αγαπάμε έναν άνθρωπο, έρχεται μια μέρα -όχι πολύ αργότερα- που μας "Χτυπά την πόρτα" ο προσωπικός μας απολογισμός. Και ξέρεις για τους άλλους μπορείς να επικαλεστείς πολλές δικαιολογίες. Στον ίδιο σου τον εαυτό όμως δεν πιάνει απολύτως καμία! Με λίγα λόγια, πονάει πολύ! Και στο λέω εγώ που ακόμη ελπίζω να ξαναγίνω μανούλα μετά από 9 χρόνια που γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί. Γιατί μια μέρα ξυπνάς από τον λίθαργο και νιώθεις παγιδευμένη και "συρμένη" σε επιλογές ή μη επιλογές που μόνο εσύ δεν θυμάσαι να έχεις κάνει ή ακόμη χειρότερα τραγικά ξεγελασμένη από την φύση που για κάποιο λόγο ήρθε να σας στερήσει απρόσμενα αυτή την δυνατότητα. Τέλος, οι διαζευγμένοι άνδρες έχουν κι άλλους λόγους όπως ανακαλύπτει κανείς αργότερα να καθυστερούν ή αναβάλουν διαρκώς το 2ο παιδί και δεν είναι τα έξοδα, οι περισσότερες ευθύνες ή το "πότε θα ζήσουμε κι εμείς", όπως συχνά ακούς να λένε. Πολύ απλά,τα νομικά αλλάζουν στην περίπτωση αυτή. Όταν υπάρχουν 2 παιδιά κι από τον δεύτερο γάμο, σε περίπτωση (ο μη γένοιτο) διαζυγίου, δικαιούσαι παρόιμοιας διατροφής με αυτή που δίνει στην πρώτη σύζυγο. Επίσης, τα χέρια του είναι περισσότερο "δεμένα" ως προς την διαχείριση της περιουσίας. Γι αυτό σου λέω κορίτσι μου με πολλή αγάπη και ταύτιση αν θέλεις, να προσέξεις περισσότερο. Εύχομαι ο σύντροφός σου απλώς να θέλει πραγματικά περισσότερο χρόνο να προσαρμοστεί κι εκείνος στις τόσες αλλαγές και να επιθυμεί το ίδιο με σενα ένα δεύτερο παιδάκι. Για να μην πούμε ότι ο πρώτος που τρέμει στην ιδέα αυτή είναι η τέως σύζυγός του και έχει κάθε τρόπο να τον επηρεάζει σε αυτό χωρίς να λέει τίποτε σχετικό! Τον ξέρει άριστα και ξέρει πώς να τον χειρίζεται περισσότερα χρόνια από εσένα, προς το παρόν, ακόμη κι αν σήμερα είναι χωρισμένοι. Είναι ανθρώπινο και λογικό. Έλα στην θέση της. Απλά, μην ξεχάσεις ποτέ και την δική σου θέση και επιθυμία γιατί αυτό θα βολέψει πολύ τους άλλους μια μέρα....Καλή τύχη, να χαίρεσαι την οικογένειά σου και σου εύχομαι σύντομα να την αυξήσεις!!! Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο.
Καταρχάς ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ γιατί ελάχιστες γυναίκες θα έκαναν αυτό που κάνεις εσύ.Να δεχτούν έναν άνδρα που ήδη έχει δύο παιδιά.Και έχοντας ζήσει μιά παρόμοια ιστορία, η γιαγιά μου πέθανε όταν η μαμά μου ήταν 6 ετών και οι θείοι μου λίγο πιό μεγάλοι.Ο παπούς μου ξαναπαντρεύτηκε μιά εξαιρετική γυναίκα που μεγάλωσε και τα 3 παιδιά καλύτερα κι απο πραγματική μαμά και εμάς τα εγγόνια μας λάτρευε...Αλλά...Κάτι που δε μου άρεσε ποτέ και έμαθα μετέπειτα, είναι οτι ο παπούς της είχε ξεκαθαρίσει οτι δε θέλει να κάνουν δικά τους παιδιά.Τρομερά άδικο!!!!!!!!!!!!Απαράδεκτο!!!!!!!!!Ακόμα και της μητέρας μου δεν της άρεσε...Πέθανε η γιαγιάκα μου χωρίς να κάνει δικό της παιδί και δεν είπε ποτέ και τίποτα...Τώρα όσον αφορά εσένα εγώ θα έλεγα να κάνεις λίγη υπομονή...Να απολαύσεις το μωράκι σου και μπορεί αυτό το όχι να μην είναι απόλυτο.Δως του λίγο χρόνο...Να είστε όλοι γεροί και πάντα ευτυχισμένοι...
εγω θα σου ελεγα να περιμενεις λιγα χρονια μεχρι το δικο σου παιδι να παει 5-6... τα 2 μεγαλυτερα παιδια οσο αγαπημενοι και αν ειστε βιωνουν μια μεταβατικη περιοδο με καινουρια δεδομενα.. οσο και να το αγαπανε ενα καινουριο μωρο αρα και μια νεα ξεχωριστη οικογενεια για τον μπαμπα ειναι περιεργο πραγμα και δεν ξερεις πως θα αντιδρασουν σε μια απανωτη καινουρια κατασταση.. αυτα μπορει να σκεφτεται και ο συζηγος σου και να ειναι τοσο αρνητικος..συζητηστε το και με ενα ψυχολογο, απολαυσε τα πρωτα χρονια του παιδιου σου και ξανασυζητησε το σε λιγα χρονια/..
Τι το αρνητικο εχει η ηλικια του; Ειναι 41 απ'οτι καταλαβα ε; Ο δικος μου ειναι 45 και τωρα καναμε το πρωτο μας παιδι-λογω δυσκολιων αργησαμε- και θελει κι αλλο. Μαλλον ειναι αλλος ο λογος, προφανως εζησε την πατροτητα σε ολο της το μεγαλειο και νιωθει πως εκλεισε ως πατερας. Δεν ειναι κακο καποιος να σταθμιζει τις δυναμεις του και να αναγνωριζει ως που μπορει να φτασει, να ειναι δηλαδη ειλικρινης με τον εαυτο του και τους αλλους. Απο την αλλη δεν ειναι απιθανο να αλλαξει γνωμη, ασ'τον να προσαρμοστει στην νεα κατασταση και ισως ...του ανοιξει η ορεξη (ξανα)!!!
Κι εγώ με άντρα μεγαλύτερο από τον δικό σου, 14 χρόνια διαφορά για την ακρίβεια..σ' ένα θέμα αρκετά σοβαρό όσο το δικό σου..μια χαρά τα κατάλαβε όλα! Και ναι, άλλαξε γνώμη! Νομίζω είναι θέμα...αγάπης, συντροφικότητας, έρωτα...αν οι ψυχές σας περπατανε μαζί πιασμενες χέρι χέρι θα καταλάβει, μην ανησυχείς! Και δε θα σου κάνει απλά το χατίρι, αλλά θα το θελήσει και θα το χαρεί και ο ίδιος σα να το επιθυμούσε όσο κι εσυ από το πρώτο λεπτό. Έτσι έγινε με εμάς. Απλά δώστου χρόνο..από αυτό που νομίζεις ότι έχει ανάγκη δώστου το διπλασιο γιατί είναι και λίγο αργοί οι άντρες σε τέτοια θέματα :-)
Συμφωνώ απόλυτα. Και έχω κάτι ακόμη να προσθέσω. Φαντάζεσαι να έρθει στον κόσμο ένα παιδί που ο άντρας σου θα το έχει δεχτεί μόνο για χάρη σου;; Θα είστε ευτυχισμένοι; Επίσης, πιστεύω πώς όσο έχεις δικαίωμα εσύ να θες κι άλλο παιδί, εξίσου έχει δικαίωμα ο άντρας σου να μη θέλει. Νομίζω πως πραγματικά πρέπει να δεις τα πράγματα λίγο πιο "χαλαρά" προς το παρόν. Να απολαύσετε την οικογένειά σας και τη σχέση σας και κάποια στιγμή να επαναφέρεις το ζήτημα. Μπορεί να έρθει και ως φυσική εξέλιξη. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι προσωπικά το βρίσκω άδικο προς μια μητέρα αλλά και προς την ίδια τη μητρότητα, να αυτοπροσδιορίζεται η γυναικα ως χρήσιμη ή άχρηστα σύμφωνα με τα παιδιά που έχει αποκτήσει. Ελπίζω να γίνει το καλύτερο και για τους δυο σας και να ζείτε όλοι μαζί ευτυχισμένοι.
Πρώτη φορά θα γράψω κάτι τόσο απόλυτο και εύχομαι να μη σε πάρω στο λαιμό μου...Εγώ λέω να το ξεχάσεις και να μην κάνεις τίποτα απολύτως. Γνώμη δε θα αλλάξει αν συνεχώς προσπαθείς να τον μεταπείσεις, εσύ θα στενοχωριέσαι γιατί θα σκέφεσαι πόσο άδικος είναι μαζί σου και γιατί δε σε καταλαβαίνει και στο τέλος μετά από πολλές προστριβές θα γίνει το δικό του. Είμαι πολύ απόλυτη το ξέρω...αλλά με άντρα ακόμη μεγαλύτερο από το δικό σου και έχοντας βρεθεί πολλές φορές στην κατάσταση που σου περιέγραψα, πλέον έχω πειστεί πως είναι μάταιο. Και τώρα είμαι πιο ευτυχισμένη. Παίρνω τα πράγματα σαν δεδομένα, κοιτάω πως θα τα κάνω καλύτερα για μενα και έτσι προχωράω. Φυσικά είναι και θέμα χαρακτήρα, μπορεί ο δικός σου να κάτσει να σε ακούσει, αλλά από τα λίγα που έγραψες μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως δεν έχει διάθεση καν να το συζητήσει. Μαμά, μη μου στενοχωριέσαι. Δεν είσαι παράλογη, αλλά δεν ξέρω αν είναι εφικτό να πετύχεις αυτό που θέλεις.
Αν και με η Εβιτα με κάλυψε με αυτα που ηθελα να πω θα σου πω αρχικά ενα μπραβο για την απόφαση να μεγαλώνεις 2 παιδια που δεν γέννησες ΜΕΓΑΛΙΟ και να εχεις και !!!! Να χαίρεσαι και το δικο σου αγγελούδι και κανε υπομονή πιστεύω οτι οταν θελουμε κατι πολυ βρίσκουμε τον τροπο το σύμπαν συνωμοτεί ειναι νορις ακομα θα ερθουν πολυ ομορφες στιγμές στην ζωη σας ο σύζυγος θα χαλαρώσει και θα δεις ολα θα έρθουν οπως τα θες!!!!
Κορίτσι μου ,μη στενοχωριέααι! Είσαι όπως λες πολυ μικρή ακόμη! Και εγώ 37χρονών γέννησα. Έχεις χρόνο! Απόλαυσέ το νέο μέλος της οικογένειάς κ αργότερα που όλα θα είναι μεγαλύτερα, πιο αυτοεξυπηρέτουμενα, θα είναι όλα και πιο εύκολα να γίνουν. Ίσως ο άνδρας σου σε αγαπάει τόσο που σκέφτεται περισσότερο πόσο προσωπικό χρόνο θα έχετε οι δυο σας. Όπως προανέφερε η φίλη, αν του μιλήσεις όπως έγραψες εδώ σίγουρα θα κατανόησή κάποια πράγματά. Όλα θέλουν τον χρόνο τους, σιγά σιγά. Επίσης μπράβο για την στάση σου στα άλλά δυο παιδάκια! Καλή Χρονιά
Σε καταλαβαινω απολυτα κ μενα ο αντρας μου εχει ενα παιδι απο προηγουμενο γαμο κ καναμε κ μαζι ενα δικο μας.κ γω θελω κ αλλο παιδι καποια στιγμη αλλα κ ο αντρας μου.δν θεωρω οτι το δικο του παιδι ειναι ΜΑΣ.Λογω ηλικιας ειναι 15χρονων δν εχει την αναγκη ΜΟΥ διοτι δν προκειτε να με δει ποτε σαν μητερα.πιστευω οτι ειναι εγωιστικη η αποψη του αντρα σου αλλο τα 2παιδια που τα εχει κανει με αλλη γυναικα κ αλλο τα δικα σας.να κανεις κ αλλο παιδι δν σου αξιζει αυτο.
kalispera!! egw lew na apolayseis kai na xareis ta 3 sou paidakia pros to paron. o Theos kai h zoh tha frontisoyn gia esena me ton kalytero tropo na eisai sigourh gia ayto. Eisai tuxeri kai eylogimeni poy exeis mia omorfh oikogeneia.
Συμφωνώ πολύ με την Εβίτα, δώσε χρόνο κ απόλαυσε τις στιγμές σου..μην πιέζεις καταστάσεις επειδή δεν έρχονται όπως τα φαντάζεσαι τώρα...αυτό μπορεί να αλλάξει... κ όσο Γ τον αντρουλη σου , νομίζω αν του τα πεις έτσι όπως τα είπες σε εμάς γτ να σε πει αχάριστη.... η επιθυμία της μάνας δεν τελειώνει...αυτές που κάνουν 10;; τι; σταματάνε;; τι είναι κουμπί η αγάπη;;; φυσικά κ έχεις δικαίωμα να θέλεις κ δεύτερο δικό σου παιδι! απλά συζητατο σε καλύτερο χρόνο.. κ πάντα πρέπει να ζυγιζεις καταστάσεις δεν είναι καλή η πίεση..
Καλησπέρα και Καλή Χρονιά!Είσαι τυχερή που έχεις μια οικογένεια που θα μπορούσε να έχει δυσκολίες,εσείς τις έχετε ξεπεράσει και την μεγαλώσατε με τον μικρούλη.Αυτό που καταλαβαίνω λοιπόν είναι ότι το παλεύετε και οι δύο και πιστεύετε στην σχέση σας.Από την άλλη καταλαβαίνω την επιθυμία σου και για άλλο παιδί,αλλά νομίζω ότι πρέπει να δώσεις χρόνο σε όλους,να ¨καταλαγιάσει¨η καινούργια κατάσταση και να βρείτε τους ρυθμούς σας.Είσαι μικρή ακόμα,απόλαυσε τον γιό σου και όλα τα τέλεια πράγματα που θα κάνει κάθε μέρα,δεν ξαναγυρίζει αυτό.Και όλα με πίστη και αγάπη γίνονται.Είμαι 40 χρονών με μια κορούλα 6 ετών και θυμάμαι με ευτυχία τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής της πόσο την ¨χόρτασα¨,δεν εργαζόμουνα και περνούσαμε τις μέρες μας μαζί,χωρίς άγχος.Εύχομαι ότι καλύτερο.