Ψυχή μου, καρδιά μου!

Η ιστορία της Plakelia

Λοιπόν, αυτή είναι η δική μου ιστορία τοκετού: πριν αρχίσω, να σας πω ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου φοβόμουν τις γέννες, όχι απλά φοβόμουν, αλλά πανικοβαλλόμουν! Κάτι που είναι τόσο φυσιολογικό, όπως η γέννηση ενός ανθρώπου, πάνω στο οποίο βασίζεται η ύπαρξή μας εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια, εγώ το θεωρούσα τόσο δύσκολο, τόσο ακατόρθωτο και τόσο φοβερό, που απορώ πώς, δεδομένου αυτών των σκέψεών που έκανα, στην περίοδο της εγκυμοσύνης ήμουν τόσο ήρεμη και θετική!

Η γιατρός μου λοιπόν μου είπε ότι αν η μπέμπα δεν εμφανιζόταν μέχρι 10-10-2012, θα πηγαίναμε για πρόκληση τοκετού. Ήταν Κυριακή βράδυ όταν σκεφτόμουν πώς θα περάσω 3 βράδια μέχρι την Τετάρτη το πρωί και ήμουν μες στο άγχος. Η μπέμπα όμως είχε άλλα σχέδια…

Σημειωτέον ότι από την Κυριακή το πρωί είχα έντονη μέρα, ήτοι: Κυριακή πρωί πήγαμε στο μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης με τον άντρα μου και τους γονείς μου, μετά καφεδάκι με τον αντρούλη μου, μετά φαγητό όλοι μαζί σπίτι, μετά ο άντρας μου έφυγε για Σέρρες (εκεί μένουμε) και εγώ με τη μαμά μου για περπάτημα γύρω από το σπίτι φορώντας μια αυτοσχέδια μάσκα μαλλιών (λάδι + κρόκος αυγού+ μισή μπανάνα στο multi)! Αφού δεν έσπασαν τα νερά με τη γλοιώδη μάσκα στα μαλλιά τυχερή ήμουν!

Μετά το βραδινό μπανάκι και το φαγητό μου (1 κούπα τραχανά και αρκετά κάστανα!), ξαπλώνω στο κρεβάτι και μιλώ με τον καλό μου στο τηλέφωνο, ο οποίος είχε ήδη φτάσει στο σπίτι μας στις Σέρρες (εγώ τον τελευταίο καιρό έμενα στους γονείς μου, στη Θεσσαλονίκη, για να ‘μαι κοντά στο μαιευτήριο). Εκεί που μιλώ με τον άντρα μου (12:00 το βράδυ), του λέω: «Κλείσε θα σε πάρω μετά, πρέπει να πάω τουαλέτα, με πιέζει η μπέμπα».

Πάω τουαλέτα και μαζί με τα τσισάκια ακούω ένα «φλουπ» και να σου μια ποσότητα υγρών που δεν ήλεγχα, το χρώμα τους ήταν ροζ! Σπάσαν τα νερά, ήμουν σίγουρη… πάγωσα και αιφνιδιάστηκα! Ξυπνάω τη μαμά και της λέω: «Μην τρομάξεις, έλα να δεις κάτι». Τα βλέπει και μου λέει χαμογελώντας: «Σπάσαν τα νερά, η μπέμπα έρχεται σήμερα, γλιτώσαμε 2 μέρες»!

Παίρνω καπάκι τη γιατρό (που ήταν κι αυτή Σέρρες) της τα λέω και μου λέει: «Ξεκίνα σιγά- σιγά για το μαιευτήριο και έρχομαι κι εγώ»! Παίρνω λοιπόν τον άντρα μου, που ήταν όλη μέρα μαζί μου Θεσσαλονίκη και είχε φτάσει Σέρρες πριν 2 μόλις ώρες και του λέω:

«Μωρό μου δεν έρχεσαι σιγά- σιγά;;»

«Τι έγινε;»

«Σπάσαν τα νερά!»

«Σπάσαν τα νερά;;;, Αλήθεια μου λες;»

«Ναι αγάπη μου, έλα και πρόσεχε στο δρόμο»

Ξεκινάμε, λοιπόν, με τους γονείς μου για το μαιευτήριο στις 12.30 το βράδυ και στις 1.00 μου κάνουν εισαγωγή.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Να σημειώσω ότι ποτέ (δόξα τω Θεώ) δεν είχα μπει σε νοσοκομείο, δεν είχα νοσηλευτεί, στο τσακίρ κέφι άντε να κανα καμιά εξέταση αίματος! Με το που μπαίνω, που λέτε, μου φορούν εκείνο το υπέροχο νυχτικάκι σε βεραμάν χρώμα, έρχονται οι μαίες και αρχίζουν! Η μία το ξύρισμα, η άλλη το κλύσμα και η τρίτη να χώνει τη χερούκλα της μέσα μου και να ψαχουλεύει, και την ακούω να κάνει νόημα σε μια άλλη και να ψιθυρίζει: «Το μωρό είναι πολύ ψηλά, για καισαρική τη βλέπω»…

Κατά τις 3 το πρωί έρχονται οι πρώτοι έντονοι πόνοι, αλλά υποφερτοί, ανά 5λεπτό και μετά ανά 3λεπτο. Μετά ήρθε η 1η επισκληρίδιος. Και λέω η 1η,  γιατί δεν έπιασε, επειδή το μωρό ήταν ψηλά. Να νιώθω ότι η μέση μου σκίζεται στα δύο! Οπότε ξανά μου εφαρμόστηκε  για δεύτερη φορά η διαδικασία της επισκληριδίου. Αλλά μετά αρντάν! Πλάκα με τις μαίες, πλάκα με τον αντρούλη μου! Σ’ αυτό το σημείο να τονίσω ότι ο αντρούλης μου ήταν μέσα από την αρχή, με το που έφτασε από Σέρρες- Θεσσαλονίκη, ήταν συνέχεια δίπλα μου στην αίθουσα τοκετού, να μου δίνει κουράγιο, να κάνει πλάκα με τη γιατρό! Να σας πω πόσο τυχερή είμαι που τον έχω; Τον αγαπώ πολύ τον αντρούλη μου…

Λοιπόν… η ώρα περνά, το μωρό είναι ακόμα ψηλά και η επισκληρίδιος αρχίζει να φεύγει την ώρα που έχω διαστολή 10! Ω ρε μάνα μου κάτι πόνοι! Να θέλω να πω στον άντρα μου ότι φοβάμαι, να θέλω να κλάψω από την ένταση και την κούραση και το μόνο που προλαβαίνω να κάνω είναι ανάσες «φου, φου, φου» και τη μαία να μου δίνει οδηγίες σχετικά με τις αναπνοές!

Δεν αντέχω άλλο τους πόνους και ζητώ να μου χορηγηθεί η τελευταία δόση της επισκληριδίου και σε λίγο η γιατρός μου λέει: «Λενάκι πάμε για τις εξωθήσεις». Ευθύς αμέσως όλο δύναμη και αυτοπεποίθηση (πράγμα περίεργο για μένα που είμαι π ο λ ύ φοβιτσιάρα), λέω στον άντρα μου: «Βγες έξω, θα τα καταφέρω»! Αυτός να επιμένει να μείνει, αλλά εγώ δεν ήθελα να έχω στο νου μου και εκείνον!

Και ξεκινάμε… Η γιατρός να μου λέει σφίξου, εγώ όμως λόγω επισκληριδίου δεν ένιωθα και πολύ τα πόδια μου και μάλλον έσφιγγα το πρόσωπο και όχι εκεί που έπρεπε! Και να σου ξαφνικά η μαία- σούμο να αρχίζει να με πατάει στην κοιλιά τόσο δυνατά -για να κατέβει το μωρό- που νόμιζα ότι θα πεθάνω από ασφυξία!!! Με 4-5 εξωθήσεις νιώθω ένα άδειασμα και αμέσως μου ακουμπάνε στην κοιλιά τη μπεμπούλα μου!!! Να τη χαϊδεύω, να κλαίω γοερά και να λέω «Ψυχή μου, καρδιά μου» όλη την ώρα…. και δώστου κλάμα… Αυτή τη στιγμή δε θα την ξεχάσω ποτέ όσο ζω, όπως φαντάζομαι και όλες οι μανούλες του κόσμου!

Ανοίγει η πόρτα για λίγο, σηκώνω τον αντίχειρα στον άντρα μου που με κοιτούσε με αγωνία και του λέω: «όλα οκ, τα καταφέραμε»! Και έτσι μετά από 7.30 ώρες προσπαθειών, η κόρη μας κατέβαινε με «οπισθία», λωροδεμένη, με το χέρι της κολλημένο σα μπουνιά δίπλα στο πρόσωπο και όμως γεννήθηκε φυσιολογικά χάρη στη γιατρό μου που την αποκαλώ «αστέρι», γιατί οποιαδήποτε άλλη θα με πήγαινε σε καισαρική σε χρόνο dt με αυτά τα θέματα και συν τοις άλλοις είχαμε πολύ καλή χημεία σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης…

Το κοριτσάκι μας γεννήθηκε 3.490 γρ. και 51 πόντους, μας γέμισε ανείπωτη ευτυχία και ναι τώρα… είμαστε τρεις!!! Και ακούγεται τόσο ωραίο, δε συμφωνείτε;;;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com