Ερωτεύτηκα μαμά!

ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΜΑΜΑ!


Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Είναι αδύνατον, μετά την επικοινωνία που έχουμε αποκτήσει να μην διαδώσω αυτό που έμαθα από το γιό μου, όταν εκείνος ήταν σε ηλικία 4 ετών !!!!

Πήγαινε τότε ο Αλέξης μου παιδικό σταθμό.

Ένα μεσημέρι, γυρίζοντας από το σχολείο, ήταν σκεπτικός, πολύ όμως. Δεν τον είχα συνηθίσει με ανάλογο ύφος! Φαντάστηκα ότι είχε συμβεί ή συμπλοκή με κάποιο άλλο παιδάκι, ή είχε χάσει το αγαπημένο του αυτοκίνητο, ή του είχαν πάρει την κασετίνα, ή είχε κατουρηθεί και ντρεπόταν να μου το πει, ή η δασκάλα τον είχε τιμωρήσει, ή γιατί είχε δέκατα !!
 Πριν τον ρωτήσω τι ένιωθε, αυτομάτως του έπιασα το μέτωπο, να δω αν είχε ανεβάσει πυρετό…
 Μπαααα…… Τίποτα!!! Απύρετος !!

«Τι έχεις Αλέξη;», τον ρώτησα.

Εκείνος με χαμηλωμένα τα μάτια του, στο σημείο που η δεξιά του κάλτσα είχε εξαιτίας του σπασμένου λάστιχου, «λιποθυμήσει», πάνω στο αθλητικό του μποτάκι, μου είπε 
«Θέλω να σου πω, αλλά να μην το πεις ούτε στην γιαγιά, ούτε στον μπαμπά»


Η αγωνία μου, χτύπησε «κόκκινο», καθώς σκέφτηκα κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά που θα μπορούσε να έχει αναπτύξει ένα τετράχρονο στον σταθμό των νηπίων. 
Σε δευτερόλεπτα μέσα σκέφτηκα ότι ή είχε αρπάξει το φαγητό άλλου παιδιού, ή είχε τραβήξει με μανία την κοτσίδα της Κατερίνας, ή ότι  είχε «μουντζώσει» την δασκάλα, ή ότι είχε κλέψει το χαρτζιλίκι του Νικολάκη, ή ότι είχε «ξεριζώσει» τα αφτιά ενός άλλου αγοριού, ή ότι είχε ξηλώσει το πουλόβερ του παιδιού που καθόταν στην διπλανή θέση του σχολικού… Οι σκέψεις και ο τρόμος ότι θα άκουγα την εξομολόγηση ενός λιλιπούτειου τρομοκράτη μ’ έκαναν να καθίσω στην πολυθρόνα της κουζίνας. Αμέσως με την στάση μου, δήλωσα, την επισημότητα που έδινα στις αποκαλύψεις που με περίμεναν…


Ο Αλέξης, πάντα με τα μάτια να κοιτάνε τα μποτάκια του, έσυρε το μικρό του καρεκλάκι, κάθισε απέναντί μου και… αναστέναξε, χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια…
 Ο ιδρώτας είχε αρχίσει να υγραίνει τις παλάμες μου, αλλά έδειχνα ψύχραιμη και χαμογελαστή !!

«Πες καρδούλα μου στην μανούλα τι έγινε και σου υπόσχομαι ότι θα μείνει μεταξύ μας. Αλέξη μου αγοράκι μου, η μαμά μπορεί ν ακούσει τα πάντα και θα είναι πάντα δίπλα σου» ( Η εικόνα του παιδιού μου να σκάζει τα λάστιχα του αυτοκινήτου του γείτονά μας, που δεν αγαπούσε τον σκύλο μας, ήταν ήδη μπροστά μου ως η πιο πραγματική εικόνα της ζωής μου)


«Μαμά, αποφάσισα να σου το πω….» (Εκεί έκανε μια παύση)


Οι χτύποι της καρδιάς μου είχανε φτάσει τους 238… νομίζω…

«Μαμά… ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ»


Νομίζω ότι σωριάστηκα από την καρέκλα. Ναι. Βρισκόμουνα στα μάρμαρα της κουζίνας. Η καρέκλα δεν είχε σπάσει. Εγώ έπεσα. Ο Αλέξης με κοιτούσε, όρθιος πια, με αγωνία, καθώς το κεφάλι μου είχε κάνει έναν υπόκοφο κρότο…


«Είσαι καλά μανούλα; Είδες που μου λες να μην κάνω  κούνια με την πολυθρόνα για να μην πέσω… να τώρα έπεσες εσύ»


Νομίζω ότι πολλές δηλώσεις στην ζωή μας, δηλώσεις που γίνονται από άλλους μας βρίσκουν απροετοίμαστους. Εγώ όσο θυμάμαι, που θυμάμαι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, εκείνη την μέρα, ΔΕΝ μπορούσα να ταυτοποιήσω την δήλωση με το «ατομάκι» που την έκανε και το οποίο ήταν ο γιος μου !!!!!!!

«Ακούμπησα» για να κερδίσω χρόνο, πάνω σε αυτό που νομίζω ότι ξέρω να κάνω καλά. ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ!!!!!!!

«Τι εννοείς Αλέξη μου με την λέξη ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ;;;;;» (Καταλαβαίνετε νομίζω ΟΛΟΙ όσοι είστε γονείς, ότι ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ Ν’ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ!!!!!! και μάλιστα όταν εκείνος είναι 4ων)


«Μαμά…. ερωτεύτηκα… και νοιώθω …… σαν… .σαν… να είναι καλοκαίρι, να έχει πάρα, μα πάρα πολύ ζέστη έξω, σκέψου να διψάς πολύ, μα πολύ σου λέω,  ν’ ανοίξεις το ψυγείο να πιεις νερό, να μην βρεις νερό, αλλά μια κανάτα με ζουμί ΑΝΑΝΑ και να το πεις όλο μέχρι κάτω… Πως κάνει το στομάχι σου;;;;;;; Δεν νοιώθεις ένα, πάνω – κάτω, από το ζουμί στο στομάχι;;;; Ετσι νοιώθω.. Σαν να ζεσταίνομαι πολύ και να πίνω ζουμί από ΑΝΑΝΑ!!!»


Ειλικρινά … ίσως μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει πιο ΤΕΛΕΙΑ, περιγραφή για τα συμπτώματα που δημιουργεί ο ΕΡΩΤΑΣ !!!

«Πως την λένε;» ρώτησα


«Δεν ξέρω, αλλά έγραψα το όνομά της σε ένα χαρτί…. Δεν είμαστε στο ίδιο τμήμα, αλλά έκατσα και είδα την φωτογραφία της και ζωγράφισα στο τετράδιο μου τα γράμματα που έβλεπα. Κοίτα να μου πεις»

Τότε άνοιξε την τσάντα του, έβγαλε ένα τσαλακωμένο χαρτάκι και είδα ότι με «ορνιθοσκαλίσματα», είχε αντιγράψει, ο, τι είδε κάτω από την φωτογραφία
. Την λέγανε  Α Λ Ι Κ Η !!!! Φυσικά το Α ήταν σαν να είχε σπάσει από σεισμό 5 ρίχτερ, το Λ ήταν «κατσαρό», το «Η»  το φαντάστηκα περισσότερο και λιγότερο το είδα ως σύμβολο, πάντως, ΤΟ ΜΑΘΑΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ και αυτό είχε σημασία !!!

«Τι θα κάνεις τώρα;» τον ρώτησα.

«Μαμά, θα της αγοράσω έναν θησαυρό και θα της τον φορέσω»


Με την λέξη «θησαυρό» ο Αλέξης εννοούσε τα πλαστικά δαχτυλιδάκια που πουλούσανε στο περίπτερο, πριν την παιδική χαρά που πηγαίναμε. Τα δαχτυλιδάκια εκείνα, ήταν φυσικά μονόμετρα, με χρωματιστές μπίλιες επάνω, που μοιάζανε σαν το μονόπετρο που φορούσε η πριγκίπισσα του παραμυθιού. Είχα συγκινηθεί, αλλά και… μμμμμ εκνευριστεί, που το παιδί μου, πριν καν την γνωρίσει, της μιλήσει, την κεράσει ένα μαντζούνι, σκεφτότανε να της πάρει μονόπετρο, έστω και «περιπτέρου»


ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΕΡΑΣ, πήγαμε στο περίπτερο, διαλέξαμε το δαχτυλίδι, το οποίο είχε επάνω μια ροζ υπέρλαμπρη πέτρα το τυλίξαμε και την επόμενη μέρα, ο Αλέξης το έβαλε, μαζί με το τάπερ, τα μπλοκ ζωγραφικής του και τ’ αυτοκινητάκια του, στην μεγάλη τσάντα του, με σκοπό να της το δώσει στον γυρισμό, γιατί μπαίνανε και οι δύο στο ίδιο σχολικό.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ!!!!!!!

Το επόμενο μεσημέρι, τον παρέλαβα από το σχολικό και νόμιζα ότι τον είχε χτυπήσει ΟΣΤΡΑΚΙΑ! Είχε εξανθήματα παντού!!!! Ξυνότανε στο πρόσωπο με νευρικότητα και για να κλείσει την πόρτα την κλώτσησε!!

«Τι έγινε;» ρώτησα.


ΜΟΥΓΚΑ!!!! Μπήκε στο δωμάτιό του και έμεινε με την πόρτα κλειστή, περισσότερο από ώρα… 
Εγώ ούτε να τολμήσω ν’ ανοίξω. Παρακολουθούσα τα πάντα ως μάνα που σέβεται τον εαυτό της από την κλειδαρότρυπα…

Κάποια στιγμή βγήκε. Είχε πεινάσει.

«Μαμά… ξέρεις τι έκανε η Αλίκη;»


Δεν μίλησα, γιατί ήδη ήθελα να την ξεμαλλιάσω (την Αλίκη)


«Άκου… της έδωσα τον θησαυρό στο σχολικό, το άνοιξε, το φόρεσε και μετά το έβγαλε για να το βάλει στο χαρτί να το δείξει στον μπαμπά της, μου είπε… Αυτή κατεβαίνει πρώτη… Όταν έφυγε, είδα ότι είχε ξεχάσει τον θησαυρό μου στο κάθισμα»

(Α, την κάργια, σκέφτηκα… .Να γιατί όταν ένας άντρας είναι ρομαντικός τον εκμεταλλεύονται όλες… ξανασκέφτηκα…)


Φυσικά και δεν έδειξα τίποτα από τις σκοτεινές σκέψεις μου στο παιδί… Ο Αλέξης όμως, με μεγάλη αποφασιστικότητα, μου είπε «Μαμά.. δώσε μου το χέρι σου»

Φυσικά το έδωσα. Τότε ήταν η στιγμή που αναδεικνύω και αποδεικνύει όλη την ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ που αν και κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια ν αγνοήσουμε υπάρχει και θα υπάρχει!! !
ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΣΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ «Μαμά είσαι η πιο όμορφη απ όλες»


Αστειεύεστε ότι έβγαλα το δαχτυλίδι. Το φορούσα για μήνες μέχρι που δεν άντεξε το πλαστικό!!! Το κρατήσαμε στην μπιζουτιέρα με κοινή συναίνεση.


ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΧΩ ΠΟΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΓΡΑΨΩ, ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ ΓΙΟΥ, γιατί κάποτε ήρθε η δική μου σειρά να του μιλήσω για έρωτα…

[divider]

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο

nanapalaitsaki.blogspot.gr