Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος…
Τον Νοέμβριο γέννησα το πρώτο μου παιδάκι, ένα αγοράκι πανέμορφο όπως όλα τα μωρά. Η εγκυμοσύνη μου ξεκίνησε καλά και εξελίχθηκε σε μια μικρή περιπέτεια.
Μια αποκόλληση στην αρχή, ύστερα η συνάντηση μου με το ζάχαρο όπου έπρεπε να κάνω διατροφή και ύστερα προς το τέλος οι συσπάσεις. Νοσηλεύτηκα την 32η εβδομάδα στο νοσοκομείο λόγω των συσπάσεων, έκατσα μια βδομάδα μέσα και με κλάματα και ικεσίες προς τον γιατρό μου πως δεν αντέχω άλλο και θέλω να πάω σπίτι μου, πήγα σπίτι μου…
Αυτή νομίζω ήταν και η αρχή στην πτώση της ψυχολογίας μου. Το ότι έπρεπε να προσέχω πολύ, δεν έπρεπε να έχω έντονη δραστηριότητα και όλα αυτά που πρέπει να κάνει μια έγκυος σε μια τέτοια κατάσταση. Μόλις είχα βγει σε άδεια κυήσεως από τη δουλεία, αλλιώς τα είχα φανταστεί. Να πάω στα μαγαζιά να απολαύσω την άδεια μου, να ψωνίσω για τον μικρό μου πρίγκιπα. Το πιο σημαντικό βέβαια ήταν η ασφάλεια του και έπρεπε να είμαι πιστή στις οδηγίες του γιατρού.
Ένα πρωί ύστερα από δύο εβδομάδες, μόλις άνοιξα τα μάτια μου ένιωσα ένα ζεστό υγρό να τρέχει από τα πόδια μου. Ο άντρας μου δεν είχε φύγει ακόμα για την δουλεια. Τον φώναξα και του είπα χαρακτηριστικά:
– Αν δεν κατουρήθηκα, που δεν το νομίζω, τότε μου έσπασαν τα νερά.
Γέννησα το απόγευμα της ίδιας μέρας με φυσιολογικό τοκετό. Το αγοράκι μου το είδα πολύ λίγο. Ίσα που το άφησαν πάνω μου για δευτερόλεπτα γιατί έπρεπε να πάει γρήγορα στην θερμοκοιτίδα μιας και ήταν πρόωρο.
Το πρώτο βράδυ ήταν ζόρικο. Ο άντρας μου είχε δει το μικρό, εγώ δεν επιτρεπόταν να πάω, προσπαθούσα συνέχεια να φέρω στο μυαλό μου την ώρα που τον άφησαν πάνω μου και έστω για λίγο τον ένιωσα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μέσα στο τρέμουλο μου από την επισκληρίδιο άκουγα την πόρτα να ανοιγοκλείνει και τις μαίες να φέρνουν τα μωράκια στις άλλες δυο κοπέλες για να τα θηλάσουν. Σφίξιμο, χτυποκάρδι, μοναξιά, πώς να είναι η αίσθηση να ακουμπάει πάνω το μωρό σου;
Πήγα πρωί-πρωί και τον είδα. Δεν ήταν ώρα επισκεπτηρίου, αλλά αν δεν έχεις δει το μωράκι σου, σε αφήνουν να μπεις στην μονάδα. Τον χάζευα από το τζάμι, πως ανέπνεε, πως κουνούσε τα χεράκια του, το μικρό μου θαύμα. Γύρω πολλά μωράκια όλα στα γυάλινα σπιτάκια τους, για το καλό τους το ξέρω, αλλά ένα πέπλο μοναξιάς απλώνεται εκεί μέσα, μια ερημιά χαϊδεύει τα μουτράκια τους. Πάλι κόμπος στο λαιμό, δεν έκατσα πολύ, έφυγα. Στο δωμάτιο πάλι οι κοπέλες με τα μωρά τους να τα αγκαλιάζουν και να τους λένε λόγια τρυφερά.
Μετά από δύο μέρες πήρε από το νοσοκομείο εξιτήριο το κορμί μου, γιατί το μυαλό μου και η ψυχή μου ήταν κολλημένα στο πρώτο όροφο του νοσοκομείου και στο τι γίνεται πίσω από αυτή την αυστηρή μεγάλη πόρτα της μονάδας. Στο σπίτι όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Κουβαλούσαμε τα δώρα από το μαιευτήριο αλλά το μεγαλύτερο δώρο δεν το είχα μαζί μου. Σε κανέναν δεν έδειχνα πόσο χάλια ήμουν ψυχολογικά πέρα από τον άντρα μου. Για όλους τους άλλους ήμουν ευδιάθετη και χαρούμενη που παρά την ταλαιπωρία πήγαν όλα καλά. Έτσι έπρεπε να είμαι. χαρούμενη γιατί όλα πήγαν καλά, γιατί σε λίγες μέρες θα είχα το μωράκι μου αγκαλιά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Αυτό το τελευταίο το γνώριζα πολύ καλά.
Είδα όλες αυτές τις μέρες που πηγαινοερχόμουν στην εντατική μονάδα ένα σωρό περιπτώσεις. Γονείς που μπαινόβγαιναν εκεί μέσα για ένα μήνα, άλλοι για δύο, κάποιοι από επαρχία και έμεναν σε ξενοδοχείο με ένα σωρό έξοδα, κάποιοι που έκλαιγαν ψάχνοντας στα χείλια των γιατρών έστω μια κουβέντα που θα έδειχναν ότι όλα πάνε καλύτερα. Το μυαλό όμως εστίαζε στο δικό μου πρόβλημα και αυτό ήταν το μεγαλύτερο όλων και ας υπάρχουν χειρότερα. Δεν με παρηγορούσε αυτή η κουβέντα. Κλάματα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ανυπομονούσα να μείνω μόνη για να κλάψω με την ησυχία μου. Το πρόβλημά μου βέβαια δεν μπορούσα να το προσδιορίσω και ούτε ήταν ένα. Κενό και πάλι κλάμα. Τις ώρες που προσπαθούσα να δω λογικά τα πράγματα δεν έβρισκα λόγο να κλαίω, αλλά η λογική εγκατέλειπε γρήγορα και πάλι τα ίδια. Τηλέφωνα για συγχαρητήρια και να σου ζήσει, η εμπειρία της γέννας τόσο έντονη για μια γυναίκα και το σπίτι άδειο, πάλι ερημιά, αυτή που κυριαρχεί το μυαλό, η χειρότερη.
Η ημέρα που πήραμε το μωράκι μας σπίτι ήταν η πιο όμορφη της ζωής μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι τον είχαμε επιτέλους κοντά μας. Τις επόμενες μέρες οι υποχρεώσεις της μητρότητας είχαν γεμίσει όλο μου το είναι. Η ψυχολογία μου απόκρημνος γκρεμός και ‘γω πάνω του μη μπορώντας να αποφασίσω αν θα πέσω ή όχι. Μήπως ήταν και στο χέρι μου; Φοβόμουνα να πω πως νιώθω. Τα είχα όλα, τι αχαριστία είναι αυτή; Τι άλλο θέλω πια; Κι όμως πάλι κάτι έλειπε, κάτι έφταιγε χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι. Ο άντρας μου, μου τόνιζε πως έχω πάθει κατάθλιψη. Εγώ δεν ήξερα τι είχα πάθει ούτε με ένοιαζε να το ονομάσω. Με κλάματα του έλεγα κάτι έχω αλλά δεν ξέρω τι έχω, κάτι φταίει αλλά δεν ξέρω τι φταίει, τόσο γεμάτη αλλά νιώθω κενό. Πως γίνεται αυτό; Μπροστά από το καθρέφτη κοίταζα το πρόσωπο μου αν είναι ίδιο, αν άλλαξε, είμαι μητέρα είναι διαφορετικά τα μάτια μου; Αλλάζει η ματιά; Σκέψεις συνέχεια βομβάρδιζαν το μυαλό μου όλα μπλέκονταν κουβάρι και μάταια να προσπαθώ να βάλω τάξη, αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή στο να λύνω κόμπους.
Με τον άντρα μου ένιωθα περισσότερο ξένη από ποτέ. Εκείνος δεν ξέρω πως ένιωθε. Το μωρό είναι τόσο μεγάλη αλλαγή που επισκιάζει κάθε τι. Δυναμική παρουσία μες το χώρο κάνει όλα τα άλλα να φαίνονται τόσο μικρά. Ένιωσα μόνη, εγώ και το μωρό μου, η χαρά μου αλλά και οι υποχρεώσεις μου. Κλεισούρα και λίγο από μούχλα η μυρωδιά μου. Κοίταζα τα μάτια του άντρα μου και έψαχνα να βρω λίγο πόθο. Ήθελα λίγο το εμείς και συνέχεια έβρισκα το εγώ και ‘συ. Το μόνο δικό μας, το μωρό μας. Ήθελα λίγο να είμαστε από την ίδια πλευρά αλλά συνέχεια τον έβρισκα απέναντι. Δεν φταίει εκείνος, εγώ δεν μπορούσα να του βρω άλλη θέση παρά μόνο στους εχθρούς. Κάθε μέρα παράπονα. Τα μισά του τα έλεγα, τα άλλα μισά τα ούρλιαζα μέσα μου να ξεθυμάνω. Ο μεγαλύτερος μου σύμμαχος, ο άντρας μου, ένιωθα να με προδίδει γιατί δεν μπορούσε να με νιώσει όπως ήθελα εγώ. Γιατί ίσως τον έβλεπα γονιό, αλλά να μην θυσιάζει τόσα όσα εγώ.
Το μωράκι μου είναι τώρα δύο μηνών. Μέρα με τη μέρα όλα πάνε καλύτερα. Νιώθω καλύτερα, προσπαθώ να λύσω τα θέματά μου συζητώντας τα με τον άντρα μου, προσπαθώ να έχω το μυαλό μου σε τάξη και να μην είμαι επιρρεπής στους τυφώνες. Αντιλαμβάνομαι πως η μητρότητα είναι ένας ρόλος που μου αρέσει πολύ και το απολαμβάνω. Η όλη όμως εμπειρία του ερχομού ενός μωρού είναι δύσκολη και δεν κάνουμε ποτέ πρόβα γι’ αυτή τη στιγμή. Πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι όπως εγώ θέλουν λίγο χρόνο για να διαχειριστούν αυτά που συμβαίνουν κάποιοι ίσως να θέλουν πολύ περισσότερο. Το να μιλάς όμως τελικά γι’ αυτά που νιώθεις και σου συμβαίνουν είναι λυτρωτικό.
Μαρία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
san na diabazw emena mesw esena sxedon prin duo mines.....o prwtos orofos tou rea...egw na pigainoerxomai...i zileia gia ta mwra sta diplana krebatia....+ 15 meres sto paidwn....ma ola kala.....kai me ton prigkipa mou kai me ton antra mou....(arga kai basanistika bebaia) alla ola pane pros to kalutero!!! upomoni kai agapi ;)
έτσι είναι κορίτσια. Εμένα με στήριξε ο άντρας μου αλλά όσο και να σε στηρίζει ο άντρας σου, θέλεις κάποιον που πέρασε τα ίδια!!!μόνο εκείνος σε καταλαβαίνει. Πάντως Μαράκι και μένα ο γιος μου με δυσκόλεψε πάρα πολύ αλλά μία μέρα όταν ήταν 2,5 μηνών ξαφνικά σταμάτησαν οι κολικοί του και κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Αυτό χρειαζόμουν και όλα μετά άλλαξαν!!!Ήμουν πιο ήρεμη και πλέον με λιγοτερο άγχος. Κουράγιο κούκλα μου και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους!!!! Να σκέφτεσαι ότι όλα θα περάσουν και σε ένα χρονο από τώρα θα είναι τέλειος ο μπουμπούκος σου!!
Πόσο αληθινά αυτά που έγραψες!Ναι, ο πρώτος καιρός με το μωρό δεν είναι ρόδινος - κι ας παρουσιάζεται έτσι από διάφορους. Εγώ είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη, πολύ καλή γέννα, φοβερή υποστήριξη από το περιβάλλον μου και ένα αρκετά εύκολο μωράκι. Βγαίναμε βόλτες από 5 ημερών,κάναμε δραστηριότητες και γενικά η ζωή μας ήταν όπως πριν λίγο πολύ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ...μια ωραία ημέρα όταν η μπέμπα ήταν 2,5 μηνών ήρθαν μέσα μου τα πάνω κάτω. Ο δέκτης του θυμού μου και της πίκρας μου ήταν κυρίως ο άντρας μου. Δεν περίμενα ποτέ να συμβεί σε εμένα κάτι τέτοιο λόγω ιδιοσυγκρασίας και λόγω των καλών συνθηκών στη ζωή μου, αλλά να που πέρασα και εγώ μια μίνι επιλόχειο. Κορίτσια, μιλήστε για αυτό που περνάτε και μην το κρατάτε μέσα σας!!! Δεν είναι ντροπή,δεν είναι μόνιμο και δεν είναι ασυνήθιστο!
να σου ζησει Μαρια μου!! Αυτα που εγραψες μου ξυπνησαν μνημες απο τους πρωτους μηνες με το πρωτο μου μωρακι...ειχα ακριβως τις ιδιες σκεψεις κι εγω...ολη μερα κι ολη νυχτα εκλαιγα, ο αντρας μου ειχε εκνευριστει και ειχαμε γινει αντιπαλοι, εχθροι μεσα στο ιδιο σπιτι και στη μεση το μωρο..! Ηταν μια πολυ δυσκολη περιοδος, η πιο "σκοτεινη" για μενα, καθως στη ζωη μου παντα ημουν (και επανηλθα, ετυτυχως) εξωστρεφης, γελαστη, κοινωνικη, η ψυχη της παρεας, και μετα το μωρο κλειστικα στο σπιτι, στον εαυτο μου και ειχα μονο αρνητικες σκεψεις! Να ξερεις οτι αυτο θ αλλαξει πολυ συντομα. Ηταν και η "κακη αρχη" που σας ηρθε προωρα το μωρο, ειναι και οι ορμονες που κατρακυλανε, οι νεες συνθηκες στο σπιτι...ειναι παρα πολυ δυσκολη περιοδος αυτη που διανυετε Θα σου δωσω λιγες συμβουλες απ την εμπειρια μου,που ευχομαι να τις ηξερα τοτε και η ιδια: Εχε παντα στον νου σου οτι αυτο που περνας με τις μπερδεμενες σκεψεις και την αρνητικοτητα ειναι προσωρινη φαση, σε λιγο καιρο θα περασει, δεν θα ειναι για παντα ετσι η ζωη με το μωρο. Σε λιγο καιρο που θα σας γελαει, θ αρχισει τις πρωτες κουβεντουλεες και τα πρωτα βηματα, η ψυχολογια σας θ αλλαξει και θα κρεμεστε απο το μωρο!! Προσπαθησε να ερθεις κοντα με τον αντρα σου..κανε κι εσυ καμμια υποχωρηση, ειναι κι αυτος ανθρωπος κι εχει ορια. Βαλε προγραμμα στη ζωη σου. Με το να μενεις στο κρεβατι με τις πυτζαμες απλως εντεινεις την καταθλιπτικη σου διαθεση. Βγες εξω, κανε βολτες, γνωρισε μαμαδες. Μονο αυτες καταλαβαινουν, τελικα! Μολις διαβασα οτι ειναι περυσινο το αρθρο! Αρα, θα τα εχετε ξεπερασει ολα αυτα πια, με το καλο! Δεν πειραζει, ελπιζω αυτα που εγραψα να βοηθησουν καποια αλλη μικρομανα!!! Να χαιρεσαι το μωρακι σου!!
Σε καταλαβαίνω, γιατί κάπως ετσι ηταν και για εμένα τα πράγματα. Ενας περιετειωδης τοκετός που ανέτρεψε τα σχέδια/όνειρα που ειχα κάνει ,που μου δημιούργησε μεγάλη ανασφάλεια , κακή ψυχολογία και δε με άφησε να χαρώ τον ερχομό του παιδιού ετσι όπως θα ήθελα. Τωρα βλέποντας το από απόσταση χρόνου νομίζω μπορώ να εντοπίσω τι έφταιγε πιο αντικειμενικά. Για την ακρίβεια τότε δεν ηξερα και αν μου φταίει κάτι ή αν απλά ημουν ένας πολύ ψυχρός άνθρωπος και δεν το είχα καταλάβει ποτέ μου.. Το μωρό και εγώ δεν μπορεσα να το δω αμέσως παρά την επόμενη μέρα.Και μετά μεταφέρθηκε στο Παίδων όπου εμεινε 20 μερες. Το δωμάτιο στο μαιευτήριο άδειο,το σπίτι άδειο και το κεφάλι και η καρδιά μου ακόμη περισσότερο. Θυμός και λύπη που πήγαν στραβά τα πράγματα.Και άρνηση. Και όπως τα λες, χαμόγελο μπροστα στους άλλους. Τη μερα που πήρα το μικρό σπίτι γιορτή αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη ανασφάλεια. Τώρα ειμαι μαμά;Τον αγαπάω όσο τίποτα αλλο; Αλλαξε η ζωή μου σε μια στιγμή;Οχι. Το άκουγα παντα και περίμενα οτι ετσι θα ηταν αλλά δεν ηταν. Και εγώ αναρωτιομουν γιατί δεν αισθάνομαι έτσι και αν ειμαι κακή μαμά. Και τα έβαλα κατω και τα σκεφτηκα.Φυσικά αλλάζει η ζωή αλλά από μερα σε μέρα. Και ετσι σιγα σιγα γλύκανα. Και σκέφτηκα οτι αν δεν τον αγαπούσα τόσο δε θα με απασχολούσε και συνεχεια αν τον αγαπάω όσο του αξίζει. Και πως δεν χρειάζεται όλες οι ιστορίες να ειναι τέλειες, οκ πολλά πηγαν στραβά αλλά τα ασήμαντα. Το βασικό ,που ηταν το μωρό μου , είχε πάει όσο καλυτερα γινόταν.Το μωρό με βοήθησε γιατί ηταν εύκολος και μπορουσα να ξεκουράζομαι, να καθισω λίγο στο μπαλκόνι να καθαρίσει το μυαλό μου. Και μια δεύτερη περιπέτεια με ταρακούνησε αρκετά ώστε να συνελθω. Αν θα μπορούσα να συ δώσω μια συμβουλή θα ηταν να αφήσεις το χρόνο να λειτουργήσει υπέρ σου. οι κακές αναμνήσεις θα υποχωρήσουν. Νομίζω, κρίνοντας απο μενα, οτι φοβασαι να χαρείς. Ζητα βοήθεια αν πιστευεις οτι τη χρειάζεσαι. Συζήτησε με τον ανθρωπό σου,δύο μαζί κουβαλούν καλύτερα ενα φορτίο. Αλλες κοπέλες είπαν βγες από τη ρουτίνα. Εγώ θα σου έλεγα να δημιουργήσεις μια. Το πρόγραμμα θα σε κρατησει πιο ξεκουραστη και το μυαλό σου συγκεντρωμένο. Εύχομαι να περάσει γρήγορα και να μπορείς να χαρείς! Η ευτυχία σου κλείνει το μάτι, όταν νιώσεις ετοιμη χαμογέλασέ της.
Αγαπητη Μαρια, καταρχην να χαιρεσαι το μωρακι σου!!Να ειναι γερο κ τυχερο στη ζωη του!!!! Οταν διαβαζα την ιστορια σου ηταν σαν να εβλεπα τον εαυτο μου πριν 4 μηνες...λιγο πολυ ολες οι μανουλες περναμε παρομοια φαση στην αρχη...η αλλαγη στη ζωη μας ειναι μεγαλη με τον ερχομο ενος παιδιου!!εγω θυμαμαι τον εαυτο μου να κλαιω ολη μερα, η ψυχολογια μου χαλια χωρις λογο...η καταθλιψη μου ειχε χτυπησει την πορτα...τωρα που τα σκεφτομαι στενοχωριεμαι πολυ που δεν μπορεσα να χαρω τις πρωτες μερες με το μωρο στο σπιτι...ακομα κ τωρα μετα απο 4 μηνες ακομα το παλευω...δεν εχω συνελθει ακομα...ισως να φταιει το γεγονος οτι δεν εχω κανενα δικο μου ανθρωπο κοντα κ οαντρας μου λειπει σχεδον συνεχεια...μην το βαζεις κατω κ μην απελπιζεσε...ολα θα φτιαξουν με τον καιρο...ειναι πολυ νωρις ακομα....οσο μεγαλωνει το μωρακι σου θα δεις,ολα θα ειναι καλυτερα κ θα στρωσουν τα πραγματα!!! Καλη δυναμη κ κουραγιο!!!Να εισαι παντα καλα!!φιλια!!!
Sou euxomai ugeia kai swmatikh kai psuxologikh esena kai ston suzhgo kai fusika kai sto mwro sou.Poso omorfa katetheses tis skepseis sou kai tis empeiries sou...Dusthxws h eutuxws mones mas pername thn egumosunh kai oso kai na se sthrizei o antras sou pali monh eisai.Apla kapoia stigmh meta apo kairo to antilamvanesai(h oxi) kai sunexizeis me perissoterh upomonh giati pleon exeis 2 na ekpaideueis..mpampa kai brefos...Oloi panta tha perimenoun apo sena..mwro suggeneis kai filoi...pote kapoios den tha kathgorhsei ton mpampa giati to mwro sou einai ataisto,apluto,xesmeno,me lerwmena rouxa...oloi apo sena..toulaxiston se mena etsi leitourgei kai stous gurw mou..enas teleios logos katathlipshs...polles euthunes xafnika!Kalh sunexeia...
Κορίτσι μου γέννησα και εγώ τον Νοέμβριο, και εγώ πρόωρα, και εγώ με συσπάσεις από νωρίς και στο ίδιο μαιευτήριο με εσένα (αχχχ αυτός ο πρώτος όροφος και τα πήγαινε έλα μας...). Αυτά που αισθάνεσαι και αυτά που σου συμβαίνουν είναι απολύτως φυσιολογικά και απλά χρειάζεσαι χρόνο και εσύ και ο άντρας σου. Εγώ ήμουν "τυχερή" γιατί μου έτυχε στο 2ο μωρό μου και είχα ένα τετράχρονο σπίτι να με περιμένει και να πρέπει να το παίζω καραγκιόζης... υπομονή και όλα θα πάνε καλά.
Αγαπημένη μανούλα Δεν θα σου πώ ότι όλες, σχεδόν, τα ίδια περάσαμε άλλες με περισσότερο έντονα συμπτώματα άλλες με ήπια ούτε θα σου διηγηθώ και εγώ τις δικές μου ιστορίες που και τις δυο φορές που γέννησα είχα πάθει επιλόχειο το μόνο που αξίζει να σου πώς είναι ότι κοίτα το μωρό σου στα μάτια και πάρε δύναμη είναι η πιο σημαντική περίοδος και μην την χάσεις, ξέρω είναι δύσκολο αλλά προσπάθησε.... Ο άντρας σου είναι το στήριγμα σου γύρε πάνω του και ανακουφίσου για τους μπαμπάδες εξάλλου είναι πολύ πιο περίπλοκα τα πράγματα σε σχέση με τις μαμάδες που είμαστε γεμάτες δυνάμεις και αντοχές ώρες ώρες ανεξήγητες.... Και ένα τελευταίο μίλησε μίλησε και ξαναμίλησε κάνει καλό και μην ξεχνάς πάνω από όλα είσαι και γυναίκα.... Σε φιλώ γλυκά κουράγιο..... Θα περάσει σε όλες περνάει
αγαπημένη φιλενάδα ( στο είπα ότι θα σχολιάσω )όλα αυτά που γράφεις είναι πολύ όμορφα και ταυτόχρονα δυσάρεστα, δυστυχώς μέσα από άσχημα συναισθήματα ( ανησυχία, ανασφάλεια ) βιώνουμε πολύ αρχικά τη μητρότητα και αφήνουμε πολύ λίγο χώρο στο μεγαλύτερο θαύμα και συναίσθημα που ήρθε στη ζωή μας( όλα μετά γίνονται πολύ πιο εύκολα )αν θυμάσαι καλά σου χα πει το πρώτο τετράμηνο το θυμάμαι σαν ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο. Για μενα οι άντρες γίνονται πολύ αργότερα γονείς από τις μητέρες και αυτό γιατί είναι έτσι η φύση τους, πολύ αργότερα δένονται με τα παιδιά τους πολύ αργότερα όλα και ναι δεν αλλάζει και πολύ η καθημερινότητα τους και η ρουτίνα τους....απλά γίνονται λίγο πιο κουραστικά τα βράδια τους χεχεχε! να θυμάσαι όμως ένα ότι και εκείνοι έχουν ανασφάλεια και για το νέο μέλος αλλά και για μας που δεν είμαστε και τόσο εύκολα αντιμετωπίσιμες. ένα σου υπόσχομαι ( και θα με θυμηθείς ) σε λίγο καιρό όλα θα ναι τόσο πίσω και θα τα αναζητάς....θυμάμαι όταν πέρασα την πρώτη εβδομάδα στο σπίτι με τη μικρή είπα "αυτό δεν το ξανακάνω, εννοώντας ότι δεν θα κάνω άλλο παιδί" αλλά....φυσικά δεν το τήρησα γιατί πολύ απλά σε λίγο καιρό θα χεις ανάγκη πάλι από μυρωδιά μωρουδίλας, γουλιάς ακόμη και ανεξήγητου κλάματος. σε φιλώ και σ αγαπώ ( και ας μην με έγραψες στην ιστορία σου...για την ωραία παρεούλα που κάνουμε κάθε μέρα :) )
ΜΑΡΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟ!ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΑ ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΕΓΩ..ΠΟΣΟ ΙΔΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΣΟ ΙΔΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ..ΕΓΩ ΜΑΡΑΚΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΜΑΙΟ ΜΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ ΟΜΩΣ ΜΕΙΝΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ 15 ΜΕΡΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΑ.ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΤΑΙΖΟΥΜΕ.ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΜΟΥ ΤΟ ΦΕΡΑΝ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΗΓΑΙΝΑ ΟΣΟ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΒΛΕΠΑ.ΩΣΠΟΥ ΠΗΡΑ ΕΞΙΤΗΡΙΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΙΝΙ ΜΟΥ ΟΧΙ.ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ (ΣΑΝ ΠΑΠΠΟΥΣ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΓΩ ΔΕΚΑ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ,ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥΣΑ)ΤΟ ΧΑΙΔΕΥΑ ΤΟ ΤΑΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΦΕΥΓΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ!ΤΕΛΙΚΑ ΒΓΗΚΕ ΣΤΙΣ 15 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΑΠΟΞΕΝΩΘΗΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΑ ΜΟΝΗ...ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΛΑΙΩΩΩΩ....(ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΣ ΚΡΥΦΤΩ)ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΛΑ ΣΤΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.ΟΛΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ. ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΑ ΝΕΡΟ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΡΟΗ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΜΑΜΑ!!!!!ΑΧ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ....ΦΙΛΑΚΙΑ ΣΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ...
Μαρια να σου ζησει το μωρακι σου. Εγω γεννησα τον Μαιο με φυσιολογικο τοκετο και φυσικα ηταν μια εμπειρια πολυ ομορφη...το μετα ηταν πολυ δυσκολο!!!!δεν με ειχανε προετοιμασει επαρκως (οπως λεω τωρα με χιουμοριστικη διαθεση)για το ΣΟΚ που με περιμενε οταν ξαφνικα μειναμε στο σπιτι τα "τρια μας" και εγω να εχω τον πιο δυσκολο ρολο φυσικα!!ΠΟΛΥ κλαμα μα παρα πολυ κλαμα.....για να μην τα πολυλογω αυτο που με βοηθησε εμενα ηταν οτι εστω και με το ζορι επαιρνα το μωρο μου και πηγαιναμε βολτες σε φιλες μου ή στους παππουδες αυτο με βοηθησε να "ξελαμπηκαρω" λιγο αφου ξεφευγα απο την ρουτινα. Αυτο το γραφω γιατι πιστευω οτι πρωτα θα πρεπει να τα βρεις με τον εαυτο σου και μετα με τον αντρα σου και ειμαι σιγουρη οτι αν παρει τα σωστα μηνυματα απο εσενα θα σε βοηθησει να ξεπερασεις τις οποιες δυσκολιες και να απολαυσεις την μητροτητα.
"Γιατί ίσως τον έβλεπα γονιό, αλλά να μην θυσιάζει τόσα όσα εγώ." Σε καταλαβαίνω απόλυτα.α Κι εμένα δεν μου έφταιγε , αλλά μου έφταιγε κιόλας γι'αυτό που μόλις είπες...Καλή δύναμη , θα περάσει και μετά θα είναι ένα απλό σημαδάκι , άχρωμο όλη αυτή σου η εμπειρία....Να χαίρεσαι το παιδί σου . Αυτό μόνο μετράει.
κ εγω μανουλα νοεμβριου,τρισευτυχισμενη στο σπιτι με τον απολλωνα μου,ολα μου φαινονταν τελεια εκτος απο τα 5 κιλα που επερεπε να χασω κ τις μελι ανταυγειες-που εκανα μια εβδομαδα μετα τον τοκετο- που εγω τις ηθελα ξανθες...κ ετσι ενα ωραιο βραδυ μπροστα στον καθρεφτη εκλαιγα με λυγμους,αισθανομουν πολυ ασχημη,εγω που εχω κανει τααααα πειραματα στα μαλλια μου κ που ποτε δε με ενοιαζε το αποτελεσμα!!!απλα ειναι η κουραση,ενταση,μελαγχολια,αγχος της νεας μαμας,πολλα...δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου+ελα πιο κοντα με τον αντρα σου κ θα δεις σε λιγο καιρο θα ειστε/εισαι οπως πριν!!!
Είμαι 6 μηνών έγκυος και ο γιατρός μου έχει ήδη αρχίσει να μου μιλάει για την επιλόχεια κατάθλιψη. Δεν ξέρω γιατί... η εγκυμοσύνη μου(δόξα τω Θεό)προχωράει χωρίς κανένα πρόβλημα και η διάθεσή μου ξεπερνάει τα όρια του χαρούμενου και αγγίζει του χαζοχαρούμενου! Μου είπε όμως ότι συμβαίνει σε πάρα πολλές γυναίκες ασχέτως με τα προβλήματα της εγκυμοσύνης και άλλες το περνούν πιο ομαλά και άλλες πιο άσχημα. Νομίζω πως απλώς προσπαθεί να με προετοιμάσει για τα πάντα. Και η αλήθεια είναι πως αυτό το θέμα ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου. Όμως όσο περνούν οι εβδομάδες συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πως η εγκυμοσύνη θέλει τόσο σωματική όσο και ψυχολογική προετοιμασία. Ειδικά όταν είναι το πρώτο παιδάκι για μια μανούλα οι αλλαγές είναι πολλές τόσο στους ρυθμούς της καθημερινότητας όσο και στο ίδιο μας το σώμα. Φυσικά ο περίγυρος μας παίζει καθοριστικό ρόλο. Κράτα κοντά σου ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουν, να κάνουν υπομονή, μόνο αυτό χρειάζεται. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, όμως... και ο χρόνος που περνάει δεν γυρίζει πίσω και εσύ χάνεις όμορφες στιγμές με την οικογένειά σου. Ζύγισε τα όλα και ελπίζω σύντομα να επικρατήσουν τα χαμόγελα και οι τρυφερές στιγμές σας!!!! Εύχομαι τα καλύτερα για σένα και την οικογένειά σου!
Γλυκειά Μαρία όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθεις δεν ειναι καθολου παράλογα...ολες λιγο πολύ, αλλα ας μιλησω για μενα, τα νιωσαμε οταν πηραμε το μωράκι μας στο σπίτι.Βέβαια εσυ δυσκολέυτηκες παραπάνω λόγω προωρότητας αλλα όσο περνάει ο καιρος τα πράγματα θα αλλάζουν. Θα ξερουτινιάσεις θα δεις, θα αρχισει να ανταποκρινεται κ το μωράκι και δεν θα ειναι μόνο δωσε η σχεση σας!!Αυτο που θυμαμαι απο τη δικη μ εμπειρια ειναι οτι με το που εκλαιγε η δικη μας μπεμπα ελεγα στον ανδρα μ παρτην δεν μπορω να την ακουω..και ηλπιζα να περασει γρηγορα ο καιρος να μεγαλωσει να παντρευτει κ να φυγει απο το σπιτι για να ξαναγυρισουμε στην παλια μας ζωη...ΤΩΡΑ που εχουν περασει τρια χρονια και τα σκεφτομαι ολα παλια με αφορμη το κειμενο σου...συγκινουμαι γιατι το παιδι σου ειναι οτι πιο ομορφο εχεις κανει στη ζωη σου..Πλεον ειναι το υπερ-εγω σου και πρεπει να το φροντισεις, να το πλασεις , να το βοηθησεις ..ΜΟΝΟ εσυ και φυσικα ο συζυγος σου!!!!Δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μ χωρις το παιδι κ τον ανδρα μου...κ αν καποιες φορες ο νους μας γυρναει στα παλια δεν ειναι για να δυσφορουμε αλλα για να τα θυμομαστε με αγαπη!!!!!!Πολλα φιλια, καλη συνεχεια!!!
san na to egrapsa egw.....apisteyto
Είναι σαν να διαβάζω πώς ήταν για μένα ο πρώτος καιρός με το μωρό στο σπίτι... Το δικό μου δεν ήταν πρόωρο και αυτή είναι η μόνη διαφορά μας. Χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος για να αρχίσω να βλέπω καθαρά, ένιωθα σαν να βγαίνω από μια θολούρα, φοβερή θολούρα. Η σχέση με τον σύντροφο βοηθάει. Ο δικός μου δεν είχε ποτέ κατανόηση για μένα. Είχε μόνο απαιτήσεις. Μακάρι ο δικός σου να μπορεί να σε ακούει και να σε δικαιολογεί. Πίστεψέ με, περνάει... Απλά χρειάζεται χρόνος όπως είπες. Και παρέα. Και αυτιά να ακούνε. Δεν το έχω πει ποτέ, αλλά το "είμαι μαμά" για μένα ήταν στήριγμα... Να χαίρεστε το μωράκι σας και τους εαυτούς σας!
Μαρία μου, είμαι κ εγώ μαμά ενός 2.5 χρονου κοριτσιού. Εμείς περάσαμε πολλά με τη μικρή λόγω ενός προβλήματος υγείας που άργησε να διαγνωστεί. Κ εγώ έπασχα από επιλόχεια κατάθλιψη κ ας μην το είχα καταλάβει τότε. Να ξέρεις ότι όλες λίγο πολύ το περνάμε αυτό. Άλλες πιο ήπια κ άλλες πιο σοβαρά. Είναι ένα στάδιο που θα περάσει όμως. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δε μας έχει προετοιμάσει για τη μητρότητα κ τις δυσκολίες της. Και εμείς οι μαμάδες αλλά κ οι μπαμπάδες θέλουμε το χρόνο μας για να ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας. Με τον καιρό θα φτιάξουν όλα, θα δεις. Το πιο όμορφο ταξίδι σου μόλις ξεκίνησε, κοίτα να το χαρείς στιγμή στιγμή.
nai ta exw zhsei..ta exw niwsei ola auta pou les..egw eixa mia polu kalh egkumosunh..pio kalh de ginetai..mia polu polu eukolh genna..fusioligikh xwris farmaka xwris tipota..alla......me to pou gennhthhke o mikroulhs entopisthke sto aima tou enas ios k eprepe na noshleutei me antibiwsh sthn entatikh gia mia oloklhrh ebdomada katw apo thn epiblepsh twn giatrwn k twn mhxanhmatwn..apelpisthka..to poso eixa stenaxwrethei de legetai..allaksame nosokomeio giati auto pou gennhsa den eixe klinikh gia mwra, de tha ksexasw pote sth zwh mou ta matakia tou thn wra pou mou ton pairnane gumno gia na mou ton baloun sth thermokithda k na ton metaferoun.eprepe na meinw k gw sto nosokomeio mazi tou oles autes tis meres(enw petousa k mporousa na paw aneta sto spiti apo thn prwth kiolas mera)..xwris na mporw na thhlazw , xwris na mporw na ton blepw sunexeia. na klaiw kathe mera parolo pou hksera oti den einai kati to sobaro..einai auto pou les...enw ola phgan kala..kati egine pou emena me ekane na mh xairomai oso tha to hthela..akoma prospathw na katalabw..pisteuw oti o xronos einai o kaluteros giatros. gia mena exoun perasei 6,5 mhnes k niwthw hdh kalutera... euxomai k gia sena na ginoun ta pragmata pio eukola me ton kairo..
Μαρία, εγώ θα ξεκινήσω με το ότι έχετε και οι τρεις την υγεία σας και ας ακούγεται τόσο κοινότυπο και θα συνεχίσω με μία δική μου στιγμή: Το μωρό μου έχει 40ήσει μέχρι τότε τα πάντα τέλεια, είναι Σάββατο και έχει έρθει και η μάνα μου σπίτι, ξαφνικά κοιτάζω το μωρό και είναι σαν να βλέπω κάτι ξένο, δεν θέλω καν να το πάρω αγκαλιά, νιώθω μόνη, άδεια και στεναχωρημένη, με πιάνουν τα κλάματα, στο μεταξύ έρχεται η μια αδερφή μου και μία φίλη μου, τους τα λέω και κλαίω, τους λέω επίσης οι για να κάνω έτσι μάλλον θα έπαθα επιλόχια κατάθλιψη, μου λένε ότι δεν έχω τίποτα, είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να τα παίζεις και με την συζήτηση ένιωσα πολύ καλύτερα και τα συναισθήματα μου επανήλθαν, όμως για αρκετές μέρες ήμουν κάπως "βαριά". Δεν θα παραλείψω ότι σύμμαχος σε αυτό ήταν και η προσευχή στην Παναγιά. Προσπάθησε να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν και κυρίως αυτό που είπες να συζητάς συνέχεια για το πως νιώθεις, συνήθως πάντα χρειάζεται λίγο ή περισσότερος χρόνος σε όλες τις μαμάδες. Αν πάλι νιώθεις ότι δεν μπορείς να το ελέγξεις, να ενημερώσεις τον γυναικολόγο σου. Θα δεις όλα θα πάνε μια χαρά. Η σκέψη μου μαζί σου!
Οσο και "γλυκούλικα" να τα λέμε όλα, όλες το πάθαμε πιστεύω αυτό το μπέρδεμα, αποτέλεσμα των ορμονών, της κούρασης, των υποχρεώσεων και της ξαφνικής αλλαγής της ζωής μας. Θέλει υπομονή και κατανόηση κι από τους δυο αλλά ισως λίγη περισσότερη από τον άντρα σου για να προσαρμοστείτε.
Μαρία και εγώ είμαι μανούλα Νοεμβρίου και λίγο ή πολύ έχω περάσει και εγώ αυτέ τις φάσεις. Αυτά που σκέφτεσαι και σε απασχολούν, απασχολούν και τον άντρα σου και θα σε συμβούλευα παρ όλη την αναμενόμενη κούραση που αισθάνεσαι να προσπαθείς να του δείχνεις οτι τον θες όπως πριν και τα συναισθήματα σου έχουν δυναμώσει. Όταν κοιμάται το μωρό κούρνιαζε για λίγο στην αγκαλιά του και θα δεις που όλα θα πάνε καλύτερα!!!!!!!