Δεν έχω το δικαίωμα του θυμού;
Ο λογος που σας γραφω ειναι γιατι χρειαζομαι καπου να πω καποια πραγματα… Δεν θελω ουτε να κριθω, ουτε να απολογηθω, ουτε να στηθω στον τοιχο…
Ειμαι μαμα 2 αγγελουδιων 20 μηνων. Απο μικρη θυμαμαι να θελω να γινω μανουλα..! Ο Θεος με αξιωσε να τα καταφερω και να μεγαλωνω αυτη τη στιγμη τα διδυμακια μου!
Το σπιτι μου ειναι διαμορφωμενο ετσι ωστε να μην κινδυνευουν τα μικρα μου το κατα δυναμη… Ομως… παντα κατι θα βρουν ωστε να με λαχταρισουν! Τς προαλλες πχ ο μικρος μου καταφερε ΔΕΜΕΝΟΣ να σηκωθει απο το καρεκλακι!
Δουλειες αποφευγω να κανω οσο ειναι ξυπνια και ή θα παιζω μαζι τους (οσο μπορω) ή θα τα χαζευω! Ερχονται ομως καποιες στιγμες που και δε θα εχω διαθεση να «παιξω» και θα πεσει το «κουρτινακι» που λεμε και θα φωναξω γιατι δεν ακουνε σε κατι που εχω πει 20 φορες με ηρεμια!
Οσες μεγαλωνουν διδυμα χωρις βοηθεια ξερουν πως ειναι!
Τα αγγελουδια μου ειναι κατι παραπανω απο τη ζωη μου… Το ξερετε ολες οι μαμαδες…! Καθε βραδυ λοιπον που μπαινω να τα χαζεψω πριν κοιμηθω (και τωρα διπλα απο τις κουνιες σας γραφω) λεω στον εαυτο μου «Αυριο δε θα φωναξεις που ριχνουν νερα κατω, δε θα «εκνευριστεις» γιατι σκαρφαλωνουν στο καναπε και χορευουν ΟΡΘΙΑ, θα προσπαθησεις να μην ακουσεις τη μουρμουρα προκειμενου να γινει το δικο τους κλπ κλπ»
Ομως την επομενη μερα με διαψευδω… Δεν ξερω πως να «καλμαρω» τα αισθηματα μου, αυτα της «βαρεμαρας» ή των «νευρων». Και λεω της βαρεμαρας, γιατι υπαρχουν κ στιγμες που αληθεια δεν εχω κουραγιο να παιξω μαζι τους. Διαβαζω παντα τις ιστοριες των αλλων μαμαδων και παντα εχω την ιδια απορια… Δεν υπαρχει μαμα που να μην εκνευριστει! Γιατι πρεπει να νιωθω ενοχη για αυτο;
Ναι, ειναι ακομα μωρα! Ναι, ειμαι μαμα και πρεπει να υπομενω τα παντα! Ναι, αυτος ειναι ο ρολος μου και τον γουσταρω τρελα!! Ομως… εγω; Δεν εχω το δικαιωμα του θυμου;
Αληθεια δε ξερω γιατι σας τα ανεφερα ολα αυτα… Απλα… θελησα να μοιραστω τις σκεψεις μου…
μαμά Κατερίνα
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
milas gia 20 minon more diladi sta 5 ti tha kaneis tha ta grothokopas se katalabaino 2 mazi idia ilikia einai kourasi xaxa ti na po ego me 5 kai 10 agoria katalabaineis athitasa den akoune Kia an fonajo pou xeri den exo sikosei pote mou lena giati thimoneis oloi omos kai sisigos lees kai mono ayti exoun dikaioma
Τα παρακάτω τα διαβασα σε ενα site για γονεις.... κ ταιριαζει απολυτα στις σκεψεις ολων τω μαμαδων... Το να ειμαστε γονεις ειναι το πιο δυσκολο πραγμα στον κοσμο, αλλα ταυτοχρονα το πιο μαγικο.... "Τα παιδιά μπορεί να είναι δύσκολα, περίεργα, κουραστικά, αλλά και φανταστικά. Και το ίδιο είμαστε κι εμεις! Ναι, θα έρθουν μέρες που θα αναρωτιόμαστε πού στο καλό χάθηκε ο ικανότατος και απόλυτα οργανωτικός εαυτός μας. Ναι, θα ζήσουμε επανειλημμένα την αμήχανη στιγμή τού να προσπαθούμε να επαναφέρουμε στην τάξη το ατίθασο μωρό μας, που φωνάζει γκρινιάζοντας καθισμένο στο πάτωμα του εμπορικού κέντρου. Ναι, θα χρειαστεί να του εξηγήσουμε πολλές φορές με κάθε δυνατό τρόπο ότι το γατάκι δεν είναι πετσέτα και ότι δεν πρέπει να θρυμματίζει το κέικ δεξιά κι αριστερά σε όλο το σπίτι. Κι αν όλα αυτά δεν τα κάνουμε κυριολεκτικά, είναι βέβαιο ότι θα τα κάνουμε μεταφορικά. Και, ναι, αυτό το ίδιο παιδί είναι, επίσης, που θα πάρουμε στην αγκαλιά μας τρυφερά, που θα του κρατήσουμε το χέρι σφιχτά, που θα το νανουρίζουμε γλυκά, που θα του λεμε πόσο το αγαπάμε, που θα το διαβεβαιώνουμε ότι μπορεί να νιώθει ασφάλεια μαζί μας και πώς ποτέ, μα ποτέ, δεν θα το εγκαταλείψουμε, ακόμα κι όταν εκείνο κάποια μέρα αποφασίσει να φύγει από κοντά μας. Αυτό θα πει να είσαι γονιός. Είναι τραγικό και θριαμβευτικό μαζί, χαοτικό και μαγικό, απαιτητικό και εντυπωσιακό. Και πάνω απ’ όλα, μοναδικό και ανεκτίμητο! Θα έρθουν στιγμές που θα νιώθουμε ότι κάτι μας έχει διαφύγει, ότι κάπου δεν τα έχουμε καταφέρει καλά, ότι δεν έχουμε την υπομονή που χρειάζεται, ότι έχουμε αδικήσει το παιδί μας, ότι είμαστε πολύ αυστηρή ή πολύ επιεικής μαζί του. Ίσως και να έχουμε δίκιο σε όλα αυτά. Ας ζητήσουμε συγγνώμη αν νομίζουμε ότι το έχουμε ανάγκη, και μετά ας το να φύγει, μην το κρατάμε άλλο μέσα μας. Γιατί τότε θα ξέρουμε ότι κάναμε αυτό που θεωρούσαμε σωστό!" Επομένως κορίτσια, ας ζησουμε την μητροτητα με όλα τα συν και τα πλην που εμεις θεωρουμε πως υπαρχουν... Με τον θυμο που μπορει να μας βγαζει η κουραστική ημερα μας, αλλα με την αγαπη που ειναι σιγουρο που εχουμε για τα παιδια μας γιατι ειναι κομματια της ψυχης μας.. Κανεις δεν μας δίδαξε πως να ειμαστε καλες μαμαδες.. Η φύση μας προετοιμασε ωστε να γινουμε μαμαδες.. τα παιδια μας μας κανουν καλες!!! Ας μην το βαζουμε κατω... ειμαστε ανθρωποι.. με τα υπερ κ τα κατα μας!! Σας φιλω ολες!! Αγγελικη, μαμα της 23 μηνων Μπετυς!!!
Εγώ έχω έναν γιο 3,5 χρονών και μια κόρη 1,5. Και βέβαια έχεις το δικαίωμα να θυμώσεις όπως άλλωστε και τα δυο μικρά σου ζουζούνια έχουν κάθε δικαίωμα να χαρούν την νηπιακή τους ηλικία. Όπως έχεις εσύ δικαιώματα άλλωστε έτσι έχουν κι αυτά κι αυτό μην το ξεχνάς ποτέ. Είναι πραγματικά δύσκολη η δουλειά της μητέρας όμως είναι δουλειά 24ωρου και χωρίς ρεπό, αργίες και άδειες γι' αυτό και θέλει πολύ πολύ υπομονή. Εγώ ο τρόπος που τα καταφέρνω είναι ότι τους έβαλα να κατανοήσουν ένα ημερήσιο πρόγραμμα το οποίο έφτιαξα εγώ. Για παράδειγμα ώρα παιχνιδιού μαμάς - παιδιού κάποια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, ώρα ηρεμίας και παιχνίδι μόνοι σας γιατί η μαμά θέλει να ξεκουραστεί κάποια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας (συνήθως μεσημεράκι ή νωρίς το απόγευμα) κι έτσι την παλεύω καθημερινά. Δεν χρειάζεται να νιώθεις τύψεις απλά ίσως θα έπρεπε να το δεις από κάποια διαφορετική πλευρά για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου. Αν ήταν δουλειά με αμοιβή για παράδειγμα θα είχες όπως το λες εσύ το δικαίωμα της βαρεμάρας; Μα κι αυτή η δουλειά της μητρότητας έχει την δική του αμοιβή και μάλιστα δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, μία αγκαλιά, ένα χαμόγελο, το ''μανούλα σ' αγαπώ'' που σε κάνει να λιώνεις δεν συγκρίνεται με όλα τα λεφτά του κόσμου. Εγώ για να μάθω να αντέχω όλα αυτά που όλες οι μανούλες τραβάμε έμαθα να σηκώνομαι το πρωί από το κρεββάτι με ένα συγκεκριμένο ρητό στο μυαλό μου: ''Δεν σκέφτομαι αυτά που δεν έχω (ελεύθερο χρόνο, ελευθερία κινήσεων, το να μείνω στο κρεββάτι μου δυο ώρες παραπάνω) απλά σκέφτομαι αυτά που έχω και είμαι ικανοποιημένη. Σκέψου πόσες γυναίκες θέλουν να γευτούν την χαρά της μητρότητας και δεν τα καταφέρνουν. Σκέψου τι χαρά και τι στοργική είναι η βρεφική έως και την παιδική ηλικία ενός παιδιού και τότε θα δεις ότι ναι μεν έχεις το δικαίωμα του θυμού και της βαρεμάρας απλώς δεν θα επιλέγεις να τα διαλέξεις. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα από όσο πιστεύουμε και τότε τα μικρά σου αγγελούδια θα φύγουν από κοντά σου και εσένα το μόνο που θα σου έχει απομείνει είναι να σκέφτεσαι τις γλυκές στιγμές αυτής της περιόδου που περνούσες κοντά τους, όταν αυτά είναι εξαρτημένα από εσένα 100%. Και πραγματικά τα λέω και εννοώ αυτά και μάλιστα εγώ που στην ζωή μου ήμουν λίγο τεμπέλα. Ο χρόνος που περνάω με τα παιδιά μου είναι το καλύτερο δώρο που μου έδωσε η ζωή. Να σου ζήσουν και να είναι πάντα γερά, δυνατά και ευτυχισμένα!!!
Τα παιδια μας ειναι ολη μας η ζωη, τουλαχιστον για τις περισσοτερες και καμια δεν εχει την διαθεση να φωναζει ή να γινονται τα νευρα της κοτσιδακια, αλλα και εγω που κανω ακριβως οτι και εσυ, ολη μερα παιζω μαζι της,(ειναι 2 1/2 ετων) την παω 2 με 3 ωρες κα-θη-με-ρι-να παρακαλω, στην παιδικη χαρα (εκτος αν βρεχει),ειμαι ολη μερα μαζι της και την εχω μαζι μου παντου, καποιες στιγμες δεν αντεχω. Αλλες φορες βαριεμαι? δεν εχω την ορεξη? την δυναμη? οπως θες πες το, να κατσω να παιξω, θελω να κανω κατι αλλο, αλλα νιωθω ενοχες γιατι εμενα ειναι ενα παιδακι μονο του και ειναι φυσικο να θελει παρεα αλλα και εγω δεν αντεχω ολη μερα να παιζω και οταν κοιμαται να τρεχω σαν την τρελη να κανω δουλειες.Και καποιες αλλες φορες που θα λεω κατι επι μιση ωρα ηρεμα και δεν θα με ακουει ή θα αποφασιζει να κανει κατακορυφο πανω στον καναπε,θα φωναξω και εκεινη θα "παγωσει" και θα με κοιταξει καταματα και μετα ισως να κλαψει και εγω θα αισθανθω τοσο χαλια. Θα θελω να την παρω αγκαλια και να της ζητησω χιλια συγνωμη και το βραδυ θα πω στον εαυτο μου να μην ξαναγινει και θα μεινω αυπνη απο τις τυψεις και μπορει να το καταφερω για καποιο διαστημα αλλα και παλι καποια μερα θα ξαναερθει η "κακια στιγμη" οπως λεω εγω και αντε παλι απο την αρχη γιατι ειμαστε ανθρωποι και εχουμε ορια και επειδη κανεις δεν ειναι τελειος.Ουτε οι μαμαδες!!! Να σου ζησουν.
Καθόλου να μη νιώθεις ενοχές, είσαι άνθρωπος κι όχι μηχανή. Οι άνθρωποι δεν έχουν κάθε μέρα την ίδια διάθεση και την ίδια υπομονή (ας μην ξεχνάμε και τις "υπέροχες" ορμόνες μας ε;). Σου προτείνω το βιβλίο του Sal Severe "Πώς να συμπεριφέρεστε σωστά. Τα παιδιά 3-6 ετών συμπεριφέρονται ανάλογα" (νομίζω ότι έχει γράψει κι άλλο). Είναι πραγματικά αξιόλογο και μας έχει βοηθήσει πολύ με τη μικρή "ταλιμπανίτσα" μας. :-)
εχω ενα γιο 3,5 ετων. σε γενικες γραμμες ειναι καλοβολο παιδακι, αλλα καθημερινα εχουμε γκρινιτσα. για ολα. για το ποιος φιλος θα ερθει σπιτι, για το πού θα κατσει να τον ντυσω ωστε να βλεπει και παιδικα..γενικα με την γκρινια το εχει.! χτες βραδυ, δεν αντεξα. εβαλα τα κλαματα. ειχα τετοια απελπισια που με επιασε στομαχοπονος και ημικρανια μαζι. πραγματικα δεν θυμαμαι αλλη φορα να εχω κλαψει ετσι.. δεν με ειδε. ακομα και το κλαμα μου ηταν στο δωματιο για να μην νιωσει κατι αρνητικο για τον εαυτο του. δεν αντεξα κοριτσια... κανω τα παντα για αυτο το παιδι. εχω βαλει ολες τις δικες μου αναγκες σε παγο ή οποτε και οταν με βγαζει το προγραμμα... ολα για αυτον. και μετα ηρθε η γκρινια... ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΤΥΨΕΙΣ που αφησα τον εαυτο μου να κλαψει. γιατι δεν ειμαι η σουπερ μαμα? γιατι δεν ειμαι τελεια? γιατι εκλαψα?
Δεν μπορώ καν να φανταστώ να είχα δίδυμα και μάλιστα αγόρια!!! Εδω τα δικά μου έχουν 2,5 χρόνια διαφορά (αγόρια) και πάλι δεν κάθονται λεπτό ήσυχα! Αυτό που σου είπαν πολλές μαμάδες ότι κάνουν κάνω κι εγω και βοηθάει....όταν νιώθω το αίμα στο κεφάλι να βράζει, βγαίνω λίγο στο μπαλκόνι μόνη μου! Σε λιγότερο από 5 λεπτά είμαι ήρεμη ξανά! Το time-out που λένε πολλοί ότι πρέπει να κάνουν τα παιδιά (στο οποίο δεν συμφωνώ) είναι ό,τι καλύτερο για τις μαμάδες!!!!! Καλή υπομονή. Υ.Γ. Να ξέρεις ότι τα αγοράκια μετά τα 3 ηρεμούν όλο και περισσότερο...υπομονή και περνάνε όλα!
Πως σε νιώθω να ήξερες. Κάθε βράδυ που κοιμούνται τα τρία τερατάκια-αγγελάκια μου, ξυπνούν οι ενοχές της ημέρας. Δεν έπρεπε να του φωνάξω γιατί δεν συγκεντρωνότανε στο διάβασμα. Δεν έπρεπε να τον μαλώσω που έριξε κάτω την αδερφή του. Δεν έπρεπε να την παρατήσω στον μπαμπά της και να πάρω το λαπτοπ και να κλειστώ στο δωμάτιό μου... Η λίστα των ενοχών έχει πάνω κάτω κάθε μέρα παρόμοιες καταστάσεις. Προσπαθώ να μάθω το γιό μου πως να διαχειρίζεται το θυμό του αλλά δεν έχω καταφέρει εγώ ακόμη να το κάνω. Μα τους ίδιους λόγους έχεις να θυμώσεις με ένα πεντάχρονο; Οχι. Αλλά έχω την ωριμότητητα να το κάνω ενώ αυτός όχι. Και να οι ενοχές...
Ολοι έχουμε δικαίωμα στο θυμό και όλοι κάποιες φορές ξεφεύγουμε. Αυτό που έχει σημασία για μένα, είναι μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα να εξηγήσεις στο παιδί γιατί θύμωσες ( αν παραξέφυγες να ζητήσεις και συγνώμη). Ετσι θα δώσεις και ένα μάθημα στο παιδί σου!!! Εγώ εχω δυο αγοράκια 5.5 και 4 και δηλώνω ένοχη!! Εχώ θυμώσει , έχω φωνάξει και έχω δώσει και από καμία στον ποπο. Εχώ επίσης παρατηρήσει ότι μέτα από μια τετοια δική μου συμπεριφορά οι επόμενες ζαβολιές τους γίνονται επίτηδες για να με τιμωρήσουν , αν όμως συζητήσουμε και τους εξηγήσω γιατι θύμωσα και φώναξα τότε και αυτά δεν θυμώνουν και ηρεμουν. Κουράγιο μαμάδες!!!
Ειναι σε μια δυσκολη ηλικια. Απο την στιγμη που εισαι μανα νομιζω οτι μια ζωη τυψεισ θα εχουμε.αν τα κανουμε ολα σωστα.και ποιο ειναι το σωστο???εγω ποιανω τον εαυτο μου παλιοτερα να νευριαζωνα πιο πολυ με τον γιο μουαπο οτι τωρα. Τωρα που κοντευει τα 4 μιση και συννεονουμαστε καλα ειναι τελεια . Οποτε υπομονη θα ερθουν καλυτερες μερες. Εχεις και δυο.
Μια από τα ίδια και εγώ...
Είναι σαν να ακούω τον εαυτό μου. Κάθε μέρα λέω όυι αύριο θα είναι καλύτερα και κάθε μέρα καταλήγω να κάνω ακριβώς τα ίδια με την προηγούμενη. Να υπολογίσεις ότι εγώ είμαι μαμά δύο παιδιών εκ των οποιών το ένα ΑΜΕΑ με όλες τις extra απαιτήσεις και χωρίς άντρα μιας και δουλεύει στο εξωτερικό. Ώρες-ώρες λέω θα πάθω εγκεφαλικό, νιώθω να μου ανεβαίνει η πίεση, μετά λέω "θα περάσει κι αυτό", άλλες φορές ούτε αυτή η φράση είναι αρκετή, και΄έτσι κάπως η ζωή συνεχίζεται...
Κατερίνα, έχουμε την τάση να θεωρούμε μερικές αντιδράσεις/συναισθήματά μας απαγορευμένες και αυτό είναι κακό για τους εαυτούς μας (δεν τα λέω εγώ, τα άκουσα από ψυχολόγο σε ομάδα γονέων) . Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο θυμός, η γκρίνια και άλλα τέτοια συναισθήματα που τα θεωρούμε κακά, δεν είναι. Είναι τρόπος για να επικοινωνήσεις αυτό που νιώθεις και πρέπει να το κάνεις για να το βγάζεις από μέσα σου και να μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Αν πνίξεις το συναίσθημα δε γίνεται να λύσεις αυτές τις καταστάσεις που σου δημιουργούν προβλήματα γιατί δεν τις αντιλαμβάνεσαι. Απλώς κοιμίζεις τα συναισθήματά σου και δεν ασχολείσαι με τα προβλήματά σου. Άρα η γκρίνια και ο θυμός είναι φυσιολογικό να υπάρχουν και καλά θα κάνεις να τα εξωτερικεύεις σε κάποιον (φίλη, άντρας, ...) Στα πρακτικά τώρα. Κι εγώ τα είχα πάρα πολύ λάσκα τα παιδιά και ο μπαμπάς τους φώναζε συνέχεια ότι δημιουργώ χάος στο σπίτι για να έχω να καθαρίζω. Αντιδρούσα πάρα πολύ σ΄αυτό και έλεγα παιδιά είναι θα παίξουν και θα πειραματιστούν, μετά από 2,5 χρόνια που κουράστικα με αυτό άρχισα να σκέφτομαι μήπως έχει δίκιο (ξέρω, πολύ νωρίς τα σκέφτηκα αυτά που έλεγε :-)) Eίχε δίκιο τελικά. Γιατί το να χύνουν το νερό στο πάτωμα δεν τα βοηθούσε στο να ανακαλύψουν τον κόσμο. Ακόμα χύνουν τα νερά για πλάκα, αλλά μέσα στην μπανιέρα τις μέρες που δεν κάνει κρύο. Και έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν κι από μόνα τους τι μπορούν να κάνουν σε κάθε χώρο του σπιτιού και τι οχι και πως τον χαμό που θα κάνουν θα τον μαζέψουν μόνα τους. Το ίδιο και για τον καναπέ που λες, δεν μπορούνε να χοροπηδάνε στον καναπέ γιατί θα πέσουν (έχουν πέσει) και πρέπει να το καταλαβαίνουν. Μπορούν να κάνουν το ίδιο στο πάτωμα. Είναι μικρά τα δικά σου, αλλά λίγο-λίγο ξεκίνα με τα όρια και μετά τα 2,5-3 να τα μάθεις να μαζεύουν μόνοι τους το χώρο τους. Στην αρχή μαζί κι εσύ μέχρι να τους γίνει συνήθεια. Μην περιμένεις να κατανοήσουν αμέσως τα όρια, αλλά να μένεις σταθερή, ψύχραιμη και ήρεμη σε αυτά που τους λες. Και λίγα-λίγα κάθε φορά μέχρι να τα κάνουν πράξη.
Δεν χρειαζεται να αναρωτιεσαι ολες το παθαινουμε κι εμενα η κορη μου ειναι η ζωη μου ομως επειδη εργαζομαι και κουραζομαι και στο σπιτι αυτη ειναι πολυ ζωηρη δεν αφηνει τιποτα ορθιο αναγκαζομαι πολλες φορες και να της φωναξω και της εχω δωσει και μια στην πανα τι να κανουμε αυτο δεν σημαινει οτι δεν τα αγαπαμε η οτι τα κακοποιουμε προς θεου ανθρωποι ειμαστε κι εμεις ομως.
Φυσικά και έχεις το δικαίωμα του θυμού. Όλες μας το έχουμε, δεν είμαστε και υπεράνθρωποι! Ειδικά άμα είσαι ολη μέρα μαζί τους, ε, κάποια στιγμή η βαρεμάρα που λες και η κούραση θα στη δωσουν στα νευρα! Μην ακούς τώρα υπερβολές οτι δε θυμώνουν οι μαμάδες, ειδικά όταν έχουν αεικίνητα παιδάκια. Εγώ γενικα, όπως έχω πει έχω ταλέντο να τον κάνω γαργάρα το θυμό μου... Αλλά σε μερικές περιπτώσεις π.χ. όταν αντινα με φιλάει με δαγκώνει και πονάω πολύ (και τα δόντια των μικρών ειναι σαν πριόνια), ή όταν δεν προλαβαίνω να κάνω καμία δουλειά γιατι συνεχώς φωνάζει "μαάάάαααααα" γινομαι τούρμπο. Εγώ δεν ξέρω μαμά, τουλάχιστον αγοριού που ως γνωστόν δεν κάθονται καθόλου στον κώλο τους, που να μη γίνεται τούρμπο, 1-2 φορές την ημέρα.
Γιατι οι μαμαδες κοριτσιων ειναι ησυχες με τα αγγελουδια τους???Μηπως και τα κοριτσακια οταν τα πιανει υστερια παλευονται???ΟΧΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!Δεν ξερω για τα αγορακια,εμενα παντως η δικια μου ειναι λιγο απαιτητικουλα και αμα δεν της γινεται το χατιρι γινεται πολεμος!!!!Και πως το μαζευουμε ολο αυτο???Και τι γινεται οταν η μαμα εχει μια στραβη ημερα και εχει και το αστερακι της σε παροξυσμο??? Τελικα απ'οτι καταλαβα ολες οι μαμαδες κατι εχουμε να πουμε περι του θεματος,πονεμενη ιστορια θα'λεγα.....
Ερχομαι να ρωτήσω κ εγω τα ιδια;;;;;τις προάλλες στ,ο τσακ να τη φάει στον πόπο η μικρη και για να μήν τη φάει κοπανησα το χέρι μου στην πόρτα.....ναααααα μια μελανά......Σφίγγω. Τα δόντια μου τόσο που έχω κανει πρόβλημα στην κατω γναθο...heeeeelllpppppp
Μην νιώθεις καθόλου ενοχές στις περισσότερες συμβαίνει άνθρωπος είσαι θα μεγαλώσουν και θα ηρέμησετέ και εγώ αυτή την στιγμή περιμένω
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ!!!!
ειναι σαν να διαβαζω δικα μου λογια... ολες τα ιδια κανουμε, θελει ομως υπομονη κ αντοχες πολλες!!!!!!
Σε καταλαβαινω, κι εγω τα ιδια νιωθω και σκεφτομαι,,,Τα δικα μου δεν ειναι διδυμα, αλλα εχουν 1 χρονο διαφορα, οποτε παρομοια κατασταση..Λιγους μηνες μετα τη γεννηση της δευτερης αρχισα να εχω ξεσπασματα που δεν ειχα ποτε πριν στη ζωη μου..δεν με αναγνωριζα...Εμεινα και χωρις δουλεια, οποτε το "γλυκο ηρθε κι εδεσε".Παρολο που τα χαιρομαι να μεγαλωνουν μερα τη μερα, ειναι φορες που εχω θυμο γιατι δεν εχω βοηθεια, γιατι δεν εχω χρονο να κανω κατι για τον εαυτο μου, γιατι δεν με ακουνε, γιατι δεν μπορω να διαχειριστω ευκολα τις διαφωνιες τους, γιατι δεν παιζω μαζι τους οσο θα ηθελα, γιατι παρολο που μαι ολη μερα μαζι τους να τα φροντιζω, εχουν αδυναμια στον μπαμπα...Το παλευω πολυ να μειωσω τα ξεσπασματα, αλλα δεν μπορω να τα μηδενισω... Ειμαι ανθρωπος με αδυναμιες και αναγκες και νομιζω εχω το δικαιωμα του θυμου...
Σε καταλαβαινω! Ομως θα σου προτεινα το εξης που κανω στη δουλεια μου( δουλευω σε παιδικο και εχω τα μικρα ως 20 μηνων), οταν φτανω στα ορια μου και αρχιζω να φουντωνω αφηνω την αλλη δασκαλα και βγαινω απ'την ταξη για πεντε λεπτα! Μετα ολα ειναι μια χαρα!! Φιλικα:-)
Κατερινα μου εχεις απολυτο δικιο δεν γινετε να μην εκνευριστεις καποια στιγμη και να ξεσπασεις! εχω και εγω ενα μωρακι και καμια φορα οταν κλαιει ασταματητα και δεν μπορω να καταλαβω τι θελει εκνευριζομαι! ομως το εχω ψαξει λιγο με τον εαυτο μου και εχω καταλαβει οτι οταν εχω προβληματα δικα μου συμβαινει αυτο! οταν ειμαι καλα ψυχολογικα εχω την υπομονη και ασχολουμε περισοτερο με το τι θελει , μονο στην ιδεα οτι μπορει να ξεσπαω στο μωρο για δικα μου προβληματα νιωθω απαισια με τον εαυτο μου! παντως δεν μπορω να πιστεψω πως υπαρχει μαμα που εχει τετοια αυτοσυγκρατηση και δεν εχει φωναξει ποτε στο παιδι της! αν υπαρχει θα ηθελα πολυ να ακουσω τι εχει να πει για αυτο το θεμα που μαλλον απασχολει πολλες μαμαδες!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ!!! ΕΧΩ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ . ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ. ΤΑ ΜΕΣΑΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2 ΑΓΟΡΑΚΙΑ ΔΙΔΥΜΑ ( ΑΜΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΠΕΡΝΑΣ!!!!!) 6.5 ΕΤΩΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΝΕ ΤΡΕΧΩ ΣΥΝΕΧΩΣ. ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΛΕΩ ΓΙΩΡΓΟ ΠΡΟΣΕΧΕ! ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΗ! ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΤΕ (ΜΕ ΟΣΗ ΗΡΕΜΙΑ ΜΠΟΡΩ. ΧΩΡΙΣ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ!). ΣΑΝ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ. ΚΑΙ ΝΑ ΝΑ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΟΥΝ ΣΕ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΤΟ ΒΑΖΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΗΔΗΞΟΥΝ ΚΑΤΩ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΠΑΪΝΤΕΡΜΑΝ(ΚΑΙ ΓΩ ΣΑΝ ΤΗ ΤΡΕΛΗ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΜΗΝ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΜΗ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΗ. ΑΥΤΟ ΠΙΑ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΑ??? ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΙ (ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 2 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΤΕ) ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΠΟΥ ΜΕΝΩ (ΣΤΗ ΧΙΟ ΜΕΝΩ) ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ. ΚΑΘΟΤΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΑΡΟΤΣΙ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΙΝΗΤΗΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΑ ΑΠ'ΕΞΩ (ΔΕΜΕΝΟΥΣ!!!!!!) ΚΑΙ ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΧΩΣ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΓΥΡΝΑΩ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΣΗΚΩΘΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΟ (ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ?) ΕΙΧΑΝ ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΕΤΡΕΧΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ Ο ΑΛΛΟΣ. ΣΑΝ ΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΠΑΡΑΤΗΣΑ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑ ΕΞΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΗΣΩ. ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ! ΤΟ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ 1 ΚΑΙ 2 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΟΤΑΝ ΕΙΧΑΝ ΚΟΙΜΗΘΕΙ? ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ 2-3 ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΞΥΠΝΙΟΙ? ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ. Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΑΛΛΕΣ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΣΑΝ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ 4 ΠΑΙΔΙΑ .ΤΑ ΔΙΔΥΜΑΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ 14,ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ). Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕΝΕΙ ΜΑΚΡΥΑ ΚΑΙ Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ (ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΙ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΜΟΥ)ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΩΜΙΖΟΜΑΙ ΕΓΩ. ΤΟ ΝΑ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ , ΝΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ (ΟΥΚ ΟΛΙΓΕΣ )ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.ΜΗΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΕΝΟΧΕΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ.. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ . ΣΑΝ ΜΗΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΝΑ ΝΑ ΝΑ ΝΑ .......... ΙΣΩΣ ΑΝ ΕΒΡΙΣΚΕΣ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΕΚΤΟΝΩΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΗΡΕΜΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ . ΕΤΣΙ ΞΕΦΕΥΓΕΙΣ ΛΙΓΟ . ΕΓΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΤΣΙ ΚΑΝΩ. ΠΑΩ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΚΑΝΩ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥΣ ΧΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΘΑΙΝΩ ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ. ΒΕΒΑΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΠΑΩ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΩ. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΕΚΤΟΝΩΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΣΤΡΕΣ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟ ΚΛΠ. ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ. ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ
Γεια στο στομα σου κορίτσι μου... Έχω δίδυμα 25 μηνών ΑΓΟΡΙΑ. Και το γράφω με κεφαλαία -ξέρετε γιατί. Τα μεγαλώνω μόνη μου γιατι ο άντρας μου εργάζεται και λείπει όλη μέρα από το σπίτι. Πέρυσι το φθινόπωρο από τη στιγμή που περπάτησαν και μέχρι την άνοιξη έκλαιγα κάθε μέρα μερικές φορές παραπάνω από μία φορά. Εκεί με κατήντησε το σπάσιμο νεύρων που μου έκαναν. Κυριολεκτικά κατέστρεφαν το σπίτι, από το πρωί που ξυπνούσαν μεχρι το βραδυ που κοιμόντουσαν η δουλεια τους και το παιχνιδι τους ηταν να σπασουν τα νευρα της μαμας, να κανουν ό,τι ζημια μπορεις να φανταστεις και ό,τι φασαρία, η απο κάτω δεν μας μιλάει πια, δεν συμαζεύονταν με τίποτα, δεν ακουγαν και δεν φοβοντουσαν τιποτα. Για βόλτα δεν το συζητάω, ποιο καρότσι, από 17 μηνων το κόψαμε, τσιριζαν και απο το νευρο τους καταφερναν και λυνονταν και πιο μπροστα πετουσαν ο,τι εβγαινε απο πανω τους, παπουτσια κλπ για να δηλώσουν την αντίθεση τους. Χαίρομαι για ό,τι κατάφερε να μείνει όρθιο στο σπίτι μας από εκείνη την περίοδο. Τωρα έχουμε ηρεμήσει όλοι και η κατάσταση -ευχαριστω Θεε μου- είναι κλάσεις ανώτερη από την περυσινη. Υπομονη, υπαρχει φως στο τουνελ!!!! Γι'αυτό, λοιπόν, για άλλη μια φορα επιβεβαιώνεται, ότι δεν μπορούν να μας καταλάβουν παρά μόνο όσοι έχουν δίδυμα..
Όλα αυτά που εκφράζεις δείχνουν ένα υγιές ανθρώπινο ον. Άσχετα αν κάποια έχει δίδυμα ή όχι το να μεγαλώνεις παιδιά θέλει γερά νεύρα! Οπότε ας ελπίζουμε ότι μια μέρα αυτά θα μας θυμούνται και θα λένε "Εμ.... καλά τα λεγε η μάνα μου" ;) Με συναδελφικούς χαιρετισμούς !!!! :)
Είναι απόλυτα φυσιολογικό και εντελώς συνηθισμένο αυτό που σου συμβαίνει. Κι όποια μαμά υποστηρίξει ότι καταφέρνει να μην εκνευριστεί και να μην ξεσπάσει ποτέ..ή λέει ψέματα ή τι να πω είναι ο Βούδας προσωποποιημένος!
Γιατί να μην είσαι μαμά και άνθρωπος μαζί; Είπε κανείς ότι με το να γινόμαστε μαμάδες αλλάζουμε ξαφνικά υπόσταση; Είναι απόλυτα φυσιλογικό να θυμώνεις, να το μετανιώνεις, να αποφασίζεις, να αλλάζεις γνώμη και φτου κι απ'την αρχή. Δεν κάνεις έγκλημα...Και να σου πω και κάτι; Θα μάθεις και να έχεις μεγαλύτερη υπομονή και να μην σκας για κάποια πράγματα...Απλά θα γίνει...όχι ακόμα, αλλά θα γίνει. Μέχρι τότε, sit back, relax and enjoy it...Κάθε στιγμή...ακόμα και τις φωνές...μες στο παιχνίδι είναι
ολες νευριαζουν και φωναζουν. μην κοιτας που γραφουν μονο τα καλα.
επιτελους... και νομιζα πως μονο εγω ειμαι το ζομπι που αισθανεται ακριβως οπως εσυ....ποσο χαρηκα που διαβασα αυτες τις γραμμες... λες κ τα εγραφα εγω ενιωθα... σε ευχαριστω που με βοηθησες να αισθανθω φυσιολογικη.. να σαι καλα... :)