Μαμά, δεν είμαι καλά…
ΜΑΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ…
Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Στο πρώτο άκουσμα αυτής της δήλωσης, η πιο συνηθισμένη κίνηση που μπορεί να κάνει μια μάνα είναι ν’ ακουμπήσει την παλάμη στο κεφάλι για να νιώσει αν το παιδί είναι «ζεστό»
Αν είναι «ζεστό», ψάχνεις το θερμόμετρο και αν το θερμόμετρο δείξει 38 τηλεφωνείς στον παιδίατρο. Η λάθος κίνηση είναι να μην βάλεις θερμόμετρο, να αδιαφορήσεις για τον πονοκέφαλο και να τηλεφωνήσεις στην θεία της γιαγιάς για να το ξεματιάσει ή να τηλεφωνήσεις στην συνάδελφο να σου προτείνει την αντιβίωση που δίνει στο δικό της παιδί , γιατί εκείνες τις μέρες συμπτωματικά πολλά παιδιά στην παρέα είναι άρρωστα!
ΤΟ «ΜΑΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ» είναι φράση που δικαίωμα να την εκφράσουν έχουν όλα τα παιδιά από την στιγμή που μπορούν να μιλήσουν έως… όταν η μάνα έχει μεταλλαχθεί σε αστερόσκονη!!!
ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΗΤΑΝ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΩΣ
Τι γίνεται λοιπόν όταν ένα παιδί σε καλεί στο τηλέφωνο και μετά τα πρώτα τυπικά… σου «σκάει» την είδηση : «Μαμά δεν νιώθω καλά…. δεν ξέρω τι ακριβώς έχω αλλά να… δεν είμαι καλά…»
Ο Αλέξης, ο γιος μου, σπάνια κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις. Είναι σχεδόν πάντα ευχάριστος στο τηλέφωνο (άλλωστε τρεις, τέσσερις φορές τον χρόνο βρισκόμαστε πια από κοντά). Μου είχε προτείνει στην αρχή του τηλεφωνήματος να δω την «ζωή του Π». Την είδε στο Μόναχο και μου ομολόγησε ότι δεν μπόρεσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από την οθόνη ούτε δυο δευτερόλεπτα!!! Συνέχισε λέγοντάς μου ότι έχουν πάρα πολλά προβλήματα στο αεροδρόμιο, με 200 πτήσεις να είχαν ακυρωθεί λόγω χιονόπτωσης, πρόσθεσε ότι μόλις είχε γυρίσει από το σούπερ μάρκετ και… με μια από μια μικρή μμμ… παύση, μου «σκάει» την είδηση.
«Από χτες δεν είμαι καλά… Ξύπνησα το πρωί και χωρίς να ξέρω γιατί… έχω εκνευρισμό, ένα νταούνιασμα, ένα βάρος… κάτι περίεργο τέλος πάντων…»
Δεν απάντησα. Τον άφησα να συνεχίσει… Τα στοιχεία ήταν πολύ λίγα για συμπεράσματα, αλλά η διαίσθηση μου δεν έπεφτε έξω, απλώς περίμενα την επιβεβαίωση
«Μαμά είσαι στην γραμμή;»
«Πάντα. Απλώς δεν μιλάω για να σε ακούσω. Έγινε κάτι;»
Το «κάτι» όταν το χρησιμοποιεί μια μάνα συμπεριλαμβάνει τα πάντα. Από πρόβλημα με την μηχανή, γιατί αν συνέβαινε κάτι στην μηχανή είναι λόγος ένας άντρας–αγόρι να παθαίνει κατάθλιψη, κάτι συναισθηματικό, επαγγελματικό ή να μην βρήκε εισιτήρια για την παράσταση που ήθελε να δει…
«Κοίτα μιλούσαμε χτες με συναδέλφους» (Όλοι οι συνάδελφοι του γιού μου είναι Γερμανοί , όπως και οι φίλοι του επίσης και όλοι ζούνε στο Μόναχο ή γύρω από το Μόναχο με ποιότητα ζωής που θα την χαρακτήριζα σε σχέση με την δική μας από άριστη έως εξαίσια) «Είμαστε όλοι πολύ απογοητευμένοι… γιατί τα λεφτά για τις ώρες δουλειάς που παίρνουμε είναι λίγα. Αν δεν κάνεις δυο δουλειές, δεν την βγάζεις και… ξέρεις κάτι, εσείς, η γενιά σου, είχε προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον με καλύτερη ποιότητα ζωής… Εμείς με όλους τους φίλους μου συζητάμε ότι δουλεύουμε, δουλεύουμε, δουλεύουμε για να έρθει το βράδυ να πιούμε το πολύ μια μπύρα και να πάμε ένα σινεμά και αυτό μια φορά την εβδομάδα, άντε και ένα ταξίδι το καλοκαίρι με μέρες που πρέπει να τις δηλώσουμε από τον προηγούμενο χρόνο. Ξέρεις όλο αυτό που γίνεται στον κόσμο μας έχει επηρεάσει πολύ και εδώ. Οι μισθοί είναι καθηλωμένοι από 1300 Ευρώ έως το πολύ 5000, όπου εκείνος που έχει 5000, καθαρά για να περάσει έχει 3000 και για να τα βγάλεις αυτά τα λεφτά πρέπει να είσαι top! Ξέρεις πόσο κοστίζει ένα σέρβις αυτοκινήτου εδώ; Καλύτερα να μην σου πω, γιατί είναι τα τριπλάσια από την Ελλάδα, αλλά… αυτό που μας έχει επηρεάσει είναι η ατμόσφαιρα. Νοιώθουμε θλίψη… Γι’ αυτό και δεν ακούμε δελτία ειδήσεων. Μιλούσα με έναν Αυστριακό συνάδελφο και την Γκάμπυ από την Σουηδία και εκείνοι το ίδιο ένιωθαν… Καλά να σου πω και κάτι ρε μάνα, η Γκάμπυ δεν θέλει να γυρίσει στην Σουηδία με οκτώ μήνες νύχτα, την Γερμανία με τους – 20 το περισσότερο χρόνο την βλέπει γη της επαγγελίας»
Είχα καταλάβει… Ο γιός μου στα 30 του ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των ανθρώπων που ζούνε σε συνθήκες Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, μόνο που δεν τους καταδιώκουν οι βόμβες…
Του το είπα «Αλέξη, όλος ο κόσμος είναι σε πόλεμο…. Πως είναι δυνατόν εσείς, εσύ να μην έχεις επηρεαστεί; Πως είναι δυνατόν να μην αισθάνεσαι ως Έλληνας ότι η πατρίδα σου περνάει μία από τις πιο δύσκολες εποχές της ιστορίας της, πως είναι δυνατόν να είστε χαρούμενοι, όταν οι δηλώσεις εκείνων που αποφασίζουν σας αποδομούν το δικαίωμα στην ξενοιασιά;»
«Ναι ρε μάνα, αλλά αν πάει έτσι όπως πάει, ούτε παιδί μπορείς να μεγαλώσεις, ούτε σπίτι να αποκτήσεις, ούτε επίπεδο ζωής που θέλεις μπορείς να έχεις… άρα;»
«Άρα αγόρι μου, να εκτιμάς την στιγμή, να πίνεις το σήμερα μέχρι την τελευταία σταγόνα και να μην κάνεις την μαλακία που κάναμε εμείς, να χάνουμε την στιγμή επιχειρώντας να σχεδιάσουμε ένα μέλλον που είχανε σχεδιάσει άλλοι ερήμην μας και που τώρα μας κάνει να διεκδικούμε απλώς να μην μας κόψει το φως η ΔΕΗ και να βρούμε λεφτά να πληρώσουμε το σούπερ μάρκετ. Ξέρεις πόσοι συνομήλικοί σου ψάχνουν για δουλειά στην Ελλάδα. Καταλαβαίνεις ότι εσύ εκεί έχεις δουλειά, συνειδητοποιείς ότι μπορείς να συντηρείς ένα μικρό σπίτι, μια μηχανή και να απολαμβάνεις ποπ κορν με τον φίλο σου, βλέποντας την «ιστορία του Π» ; Όταν σε πιάνει θλίψη αγόρι μου, μην την πιέζεις να φύγει. Ζήσε μια μέρα νταουνιασμένος, δεν είναι κακό. Μπορεί να έχεις πάθει και υπερκόπωση από την πολλή δουλειά, το πρωινό ξύπνημα, το κρύο, αλλά είσαι πολύ ευτυχισμένος που είσαι καλά, οι γονείς σου είναι καλά ακόμη, οι φίλοι σου εκεί σε αγαπάνε, γιατί έχεις φίλους… Τίποτα απ όλα αυτά δεν είναι αυτονόητο ότι θα υπήρχε. Αν συνειδητοποιήσεις ότι ζούμε σε πόλεμο, θα καταλάβεις ότι κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να μείνει χωρίς να τον ακουμπήσει η σκόνη που σηκώνεται από τα κτίρια που καταρρέουν, από τους ανθρώπους που γονατίζουν, από τις οικογένειες που χωρίζουνε και ακολουθούνε διαφορετικές διαδρομές. Σ’ αγαπάω και σε σκέφτομαι συνέχεια. Ξέρω ότι μια αγκαλιά είναι η καλύτερη αντιβίωση. Δώσε την εκεί που αγαπάς και κάποια στιγμή κάθε πόλεμος τελειώνει»
«Σ’ αγαπάω μαμά πολύ… και σας σκέφτομαι και σένα και τον μπαμπά και τους φίλους στην Ελλάδα, στεναχωριέμαι που ο συμμαθητής μου ο Γιάννης έφυγε για την Αυστραλία και όταν θα έρθω δεν θα τον δω να πιούμε καφέ στο Blue Peach, δεν μπορώ να καταλάβω πως διαλυθήκαμε έτσι… θέλω να βοηθήσω και εγώ από εδώ αλλά…. (γέλια) στην ιδέα ότι μπορεί να έρθεις με το νεσεσέρ σου και τα τετράποδα παθαίνω πανικό (περισσότερα γέλια)
Η αλήθεια είναι ότι έκανα προσπάθεια να μην καταλάβει ότι τα μάτια μου τρέχανε… Δεν είναι το δικό μου παιδί σε θλίψη. Είναι όλα τα παιδιά του κόσμου σε αυτή την ηλικία. Τι σημασία έχει αν ζούνε στην Ισπανία, στην Γαλλία, στην Ελλάδα ή στην Γερμανία, ο ήχος από τις σειρήνες για τους επερχόμενους βομβαρδισμούς ακούγεται παντού…
«Πάρε με το βράδυ να μου πεις πως είσαι…»
«Το βράδυ δεν θα μπορέσω, πρέπει να κοιμηθώ νωρίς γιατί ξυπνάω τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα»
«Πόσους βαθμούς έχετε;»
«Είναι καλός ο καιρός… -7 με –10»
«Να προσέχεις, Αλέξη μου»
«Και εσύ μαμά, να φιλήσεις τα τετράποδα, μου λείπει η Σταρούλα»
[divider]
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο
Μαμα δεν ειμαι καλα.ΞΕρω πως εισαι πολυ ψηλα στον ουρανο για να μ'ακουσεις αλλα ευχομαι να με αισθανεσαι.Δεν ειμαι καλα.Ολα θα επρεπε να ειναι τελεια κ εγω θα επρεπε να ναοιωθω τελεια.Γιατι ειμαι 26 ετων , εχω 2 παιδια, εναν καλο αντρα, εχουμε και οι 2 απο μια καλη σχετικα δουλεια, αλλα εγω δεν ειμαι καλα.Μετα την γεννηση της μπεμπας, πανε 4 μηνες τωρα, δεν ειμαι καθολου καλα μαμα. Μου στερεψανε τα κλαματα αλλα συνεχεια φοβαμαι οτι απο τα νευρα μου θα κανω κακο στα παιδια.Ολο νευρα κ αγχος, νευρα κ αγχος κ κλαματα.Δεν ειμαι καλα μαμα...
Βασούλα, είσαι σίγουρη ότι δεν έχεις επιλόχειο κατάθλιψη. Πόσο είναι το μικρό σου το παιδάκι;
Hθελα να πώ ότι έχεις πάθει ΣΙΓΟΥΡΑ επιλόχειο κατάθλιψη. Μίλα με κάποιον ειδικό ΣΗΜΕΡΑ!
καταρχην,ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον.Δεν ξερω πως να το ονομασω ολο αυτο.Αλλες φορες νοιωθω απλα πολυ κυκλοθυμικη αλλες νοιωθω οτι οντως εχω καταθλιψη αλλες παλι ειμαι αρκετα καλα για να γελαω κ να παιζω με τα παιδακια μου.Το 2ο μωρο μου ειναι κοριτσακι κ ειναι 4 μηνων και ειναι η πρωτη φορα που ενιωσα σαν να μου εκλεψαν την ελευθερια μου.Οχι τα παιδια γιατι αυτα ηταν καθαρα δικη μου επιλογη αλλα ολες οι καταστασεις που ζω καθημερινα μαζι τους σπιτι μας.Επρεπε να νοιωθω τελεια αλλα..οχι, δε νοιωθω. Νοιωθω απλα εγκλωβισμενη κ μου τη σπαει γιατι δεν ειμαι ετσι συνεχεια. Προσπαθω να το παλεψω μονη μου κ λεω θα μου περασει που θα παει, αλλα εκει που ειμαι λιγο καλυτερα τσουπ κατι μου ερχεται κ ειμαι παλι στο μηδεν.ισως παω σε ενα ειδικο αν συνεχισει ετσι, θα δω.
Είμαι και γω την ίδια ψυχολογική κατάσταση, είμαι 29, μαμά μιας μπεμπούλας 8 μηνών και ζω Γαλλία. Μόλις απολύθηκα κτλπ.. Παιδιά υπολογίζουμε και μετράμε το δίφργακο πλέον. Ευτυχώς που έχουμε την υγεία μας και όλα τα άλλα έρχονται..
Εσένα τουλάχιστον καλή μου Νανά ο γιός σου έχει και σπίτι να μείνει και να φάει. Και για αυτό θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό (για δες τι φτάσαμε αν λέμε!). Εγώ έχω δυο μέρες να φάω και αν δεν πληρώσω αυριο τα ενοικια που χρωστάω το βράδυ θα κοιμηθώ σε παγκάκι στην κυριολεξία. Δουλειά? Δε μου έμειναν πόδια από το περπάτημα. Να είστε καλά όλοι μιας και δεν θα μπορέσω να σας ξαναδιαβάσω...
τι λες ρε κορίτσι μου τώρα? Δεν γίνονται αυτά!!!Γίνονται ???
Γίνονται. Πραγματικά γίνονται. Και δεν είμαι η μοναδική δυστυχώς. Απλά εγώ κουράστικα να προσπαθώ πολύ καιρό και έτσι είπα ότι είναι να γίνει έγινε και τέλος. Εσείς να κοιτάτε να χαίρεστε αυτά, έστω και τα λίγα, που έχετε γιατί για κάποιους άλλους ακόμα και αυτά είναι μια περιουσία!
να σου πω, δεν ξέρω αν το διαβάζεις αυτό, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο ένας άνθρωπος από δω μέσα να μείνει άστεγος. (όχι ότι από αλλού δε μου φαίνεται αλλά εδώ μέσα μου κάνει πιο προσωπικό). Δε μπορούμε να βρούμε κάποια λύση; Μήπως θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μέσω της Ολίβιας; Είσαι στην Αθήνα κατ'αρχήν; Είσαι μόνη σου; Οικογένεια;
Να'στε καλά όλοι αλλά πραγματικά δεν θέλω να επιβαρύνω κανέναν. Και πραγματικά ζητώ συγνώμη - ιδιατερα από την Ολίβια και τη συντάκτρια του άρθρου - για το αρχικό σχόλιο και την κατάχριση του χώρου μα ήμουν (και είμαι) πολύ φορτισμένη. Σας ευχαριστώ παρα πολυ...
Καπως ετσι ειμαστε ολοι μας!!εμεις με τον αντρα μου κ τη κορη μου ειμαστε καναδα,αλλα οταν μιλαω με τους δικους μου στη ελλαδα,κ μου θυμιζουν τη κατασταση,δεν μπορεις να εισαι χαρουμενος.οπου κ να βρισκεσαι σε επειρεαζει.οσο μακρια κ να εισαι στεναχωριεσαι για την κατασταση αυτη.μακαρι να εχουμε δυναμη κ να παλεψουμε για ενα καλυτερο μελλον! Σημερα μιλαγα κ εγω με τη μαμα μου,κ μου λεει:τι καιρο εχετε σημερα; Της λεω καλα ειναι σημερα,-9!!γελαει κ μου λεει,-9 κ καλα;;καλη δυναμη σε ολους!!!!