Νομίζω πως είμαι πια έτοιμη για δεύτερο παιδί..!

Γεια σας μανούλες! Aποφάσισα να σας γράψω και εγώ την δική μου ιστορία!

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε τον Αύγουστο του 2007, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μέσα σε 2 χρόνια παντρευτήκαμε με πολιτικό γιατί ήμουν έγκυος (3 μηνών).

Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν και η καλύτερη. Έπαθα αιμορραγίες και μερική αποκολληση, μέχρι τον 4 είχα αναγούλες και υπνηλίες, από τον 6ο είχα καούρες (δεν έτρωγα τίποτα μετά τις 4 το απόγευμα), πόναγε υπερβολικά η μέση μου (κοιμόμουν στο πάτωμα γιατί στο κρεβάτι πονούσα ) και δεν μου έφταναν όλα αυτά, είχα και τις κράμπες (φανταστείτε έπεσα στο σπίτι και έπαθα διάστρεμμα!)

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ μου όμως ξεκίνησε μόλις γέννησα! Γέννησα σχετικά γρήγορα ένα ξανθό κοριτσάκι 2550 και 46 πόντους. Ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο.

Μετά από 2 μέρες ήρθαν οι νοσοκόμες και μου πήραν την μικρή από την αγκαλιά μου, λέγοντας μου ότι δεν είναι καλά, έκανε σπασμούς και είχε άπνοια.

Χωρίς να ξέρω γιατι το έπαθε και πώς, έμεινα χωρίς το κοριτσάκι μου. Την έβαλαν στην εντατική για μια μέρα, γιατί κανονίσαμε μεταφορά στο Παίδων

Εκεί την έκαναν κόσκινο απο τις εξετάσεις. Πήγαινα πρωί και βράδυ για να την δω. Της είχαν ξυρίσει το κεφαλάκι στο πλάι και της είχαν βάλει κατι καλώδια για να βλέπουν αν κανει σπασμούς, δεν την ταιζα εγώ, της είχαν ορό. Εγώ εβγαζα το γάλα και το πήγαινα στην τράπεζα γάλατος, οπου θα της το έδινα αν ήταν σε θέση να φάει. Βέβαια απο το κλάμα και την στεναχώρια μου κόπηκε!

Κάθε 2 μέρες της έκαναν εξετάσεις ούρων και αίματος και έπρεπε να τις πηγαίνω σε εξωτερικό ιατρείο. Απο τις πολλές αίματος έπρεπε να της κάνουν μετάγγιση αίματος. Ήταν μονο 5 ημερών!!! Κάναμε μαγνητική, αξονική, περάσαμε απο καρδιολόγο, νευρολόγο γενετίστρια.

Ο νευρολόγος μου έλεγε οτι έχει νευρολογικό πρόβλημα και δεν ειναι πολύ ζωηρή. Μα πείτε μου σας παρακαλώ ποσό ζωηρά ειναι τα παιδάκια 10 ημερών;

Η γενετίστρια μου έλεγε οτι εχει σύνδρομο ΝΤΑΟΥΝ γιατί οταν γεννήθηκε η κόρη μου ειχε σχιστά μάτια! 

Ξέχασα να σας αναφέρω ότι όταν πάθαινε άπνοια, της έπεφτε το οξυγόνο απο το 100 στο 20, γινόταν μπλε και δεν έπαιρνε ανάσα! Εγώ καθόμουν ανήμπορη να κάνω κάτι μου κοβόντουσαν τα πόδια μεχρι να πάνε οι νοσοκόμες  και να την συνεφέρουν!

Οι γιατροί δεν μου έλεγαν πότε θα μπορούσα να πάρω την μικρή στο σπίτι ή γιατί το έπαθε αυτό!!

Μετά απο ένα βασανιστικό μηνα πήρα την κόρη μου στο σπίτι. Αλλά δεν ήταν εύκολα. Έπρεπε να παίρνει συγκεκριμένα φάρμακα και σε συγκεκριμένες ώρες. Αφήστε τις εξετάσεις που θα έπρεπε να ξανά κάνει πάλι! Έπρεπε μεχρι τα 2 να μην κάνει πυρετό γιατί θα έκανε σπασμούς. Καθε φορά που κάναμε εμβόλιο έτρεμα μην ανεβάσει πυρετό!!

Τελικά δεν μάθαμε ποτέ γιατί έκανε ότι έκανε!

Πήραμε την μικρη σπίτι και ήμουν ευτυχισμένη αλλά και τρομοκρατημένη συγχρόνως, φοβόμουν μην πάθει πάλι τα ιδια. όταν κοιμόταν έβαζα το χερι μου απαλά πανω της να δω αν ανάσαινε!

Μετά απο 10 μήνες μου έκανε ουρολοίμωξη (παλλινδρόμηση 3 βαθμού), γύριζαν τα τσίσα πίσω! Κάναμε  κυστεογραφία σπινθηρογράφημα και έπρεπε για 2 χρόνια να πίνει αντιβίωση, αφήστε που για 4 μήνες έπρεπε να κάνουμε εξετάσεις ούρων.

Έχουν περάσει 2,5 χρόνια, η κόρη μου είναι ενα υγιέστατο και πανέξυπνο  και ζωηρό κοριτσάκι! Δεν έχει τίποτα και δεν εχει ξανά κάνει σπασμους. Τελειώσαμε όλες τις εξετάσεις και ειναι όλες καλές!

Κλείνοντας θέλω να σας πω οτι με όσα πέρασα, μόνο στην ιδέα οτι θα κάνω και άλλο παιδι φοβάμαι!

Μόλις έρχεται η κόρη μου με αγκαλιάζει και μου λεει ότι με αγαπάει, τα ξεχνάω όλα!

Νομίζω ότι είμαι έτοιμη ποια να της χαρίσω ενα αδερφάκι!

Εσεις τι λέτε;

Σοφία

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com