Καταρχήν να πω ότι ποτέ δεν είχα σταθερή περίοδο, μπορεί να έκανε και 20 μέρες να εμφανιστεί. Μέσα Νοέμβρη του 2012 είχα περίπου 10 μέρες καθυστέρηση, αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μου.. Ο άντρας μου έλεγε να πάρουμε τεστ εγκυμοσύνης, αλλά εγώ δεν το θεωρούσα απαραίτητο, μιας και δεν το πίστευα. Τελικά πήγε και μου αγόρασε ένα και την επόμενη μέρα ξύπνησα πρωί πρωί για να το κάνω…. Κάνω το τεστ και το αφήνω στο μπάνιο ώσπου να περάσει το ένα λεπτό και με τoν άντρα μου τρέμαμε από αγωνία. Περνάει το ένα λεπτό και πάμε και οι δύο δειλά δειλά να το δούμε……  και ω ναι!!! Εμφανίστηκε η πολυπόθητη ροζ γραμμούλα!!! Το κοιτάγαμε και δεν το πιστεύαμε!!! Αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν, γελάγαμε, είχαμε τρελαθεί!! Εκείνη την ημέρα, 22 Νοέμβρη, δεν έκανα απολύτως τίποτα, έμεινα ξαπλωμένη, ούτε και εγώ ξέρω γιατί και σκεφτόμουν το μωράκι μου..!

Την επόμενη μέρα πήγα στον ένα και μοναδικό γυναικολόγο στο νησί μου και μου επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη κάνοντας έναν υπέρηχο, όπου και είδαμε το σάκο. Ήμουν 6 εβδομάδων με Π.Η.Τ. 21/7/2013. Μου είπε να ξαναπάω σε 2 εβδομάδες να ακούσουμε την καρδούλα του. Μέχρι τότε το είχαμε ανακοινώσει μόνο στους γονείς μας. Θέλαμε να είμαστε εντελώς σίγουροι για να το ανακοινώσουμε και επίσημα.

Σε 2 εβδομάδες ξαναπήγαμε και ακούσαμε την καρδούλα του!! Τι ευτυχία ήταν αυτή!! Θα το ξέρετε άλλωστε. Γέλια και χαρές όλο το σόι όταν το ανακοινώσαμε. Πρώτο εγγόνι άλλωστε και για τις δύο οικογένειες.

Δυστυχώς  ο συγκεκριμένος γυναικολόγος έπαιρνε μετάθεση τον επόμενο μήνα και έτσι έπρεπε να αναζητήσω γιατρό, που αλλού; Στην Αθήνα..

Βρήκα γιατρό ‘’δοκιμασμένο’’ (υπέρμαχο φυσιολογικού τοκετού) που είχε αναλάβει και την κουμπάρα μου. Αρχίσαμε και εμείς τα ταξίδια στην  Αθήνα. Ευτυχώς η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια. Ούτε ναυτίες, ούτε τίποτα. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, έψαχνα και ενημερώθηκα για τα πάντα. Για εγκυμοσύνη, τοκετό, θηλασμό για όλα!!

Τέλος Ιουνίου πηγαίνω στην Αθήνα να περιμένω για να γεννήσω. Όσες κοπέλες είστε από επαρχία θα ξέρετε τι ζόρι είναι να είσαι ένα μήνα με την κοιλιά τούρλα, μακριά από το σπίτι σου…  Άσε που από τη ζέστη είχα πρηστεί και ήμουν σαν γιουβαρλάκι.

Μην τα πολυλογώ, είχα ραντεβού με το γιατρό 8/7. Με εξετάζει, »έχεις ακόμα δρόμο’’ μου λέει…

Ξαναπάω την επόμενη εβδομάδα 16/7, πάλι τα ίδια. Τράχηλος κλειστός, κανένα σημάδι… Αρχίζω να απογοητεύομαι. Η ατυχία μου ήταν ότι η Π.Η.Τ. μου ήταν Κυριακή, διότι μου είπε την Πέμπτη 18/7 να πάω να κάνουμε πρόκληση, μάλλον μην τυχόν γεννήσω Σαββατοκύριακο (υποθέτω). Εγώ καταστεναχωρήθηκα, δεν ήθελα με τίποτα.  Ήξερα ότι η πρόκληση ως επί το πλείστον καταλήγει σε καισαρική.  Ήθελα να γίνουν όλα στην ώρα τους. Τι μου έλεγαν ότι έτσι είναι καλύτερα, που θα πάω κυρία χωρίς πόνους να γεννήσω, τι ότι θα ξεμπερδεύω μια ώρα αρχίτερα, δεν με ένοιαζε,  είχα στεναχωρηθεί… Όμως η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί μακριά από το σπίτι μου και δεν άντεχα και άλλο τη ζέστη και πήγα…

Μου κάνουν εισαγωγή Πέμπτη 18/7 με τις γνωστές προετοιμασίες. Ο άντρας μου έφυγε γιατί δεν επέτρεπαν άντρες στο δωμάτιο και έμεινα με την πεθερά μου. Στις 12 το βράδυ μου βάζουν το πρώτο υπόθετο. Κατά τις 2 άρχισα να έχω κάποιες ενοχλήσεις στη μέση. Έρχεται ο γιατρός με εξετάζει και είχα διαστολή 1.  Στις 4 μου βάζουν και δεύτερο υπόθετο. Σιγά σιγά άρχισαν κάποια μικρά πονάκια και είδα και αίμα αλλά όχι τίποτα το φοβερό. Στις 6 και μισή το πρωί έρχεται ο γιατρός μου και μου λέει: ‘’Διαστολή 3!! Μπράβο! Και δε σου φαινότανε! Άντε ετοιμάσου να πάμε κάτω’’!

‘’Περίμενε να έρθει ο άντρας μου σε παρακαλώ!’’ του έλεγα και τσούπ! εμφανίστηκε!!

‘‘Άντε’’ του λέει ο γιατρός, »Kαλά που ήρθες γιατί χωρίς εσένα δε γεννάει’’!

Ξεκινάμε για το πασίγνωστο δωμάτιο ωδίνων. Εγώ χαλαρή, ξαπλώνω και ήρθε και η καλή μου η μαία η οποία ήταν απίστευτη σε όλα και με βοηθούσε να χαλαρώσω. Στις 8 ο γιατρός μου σπάει τα νερά. Εκεί ήταν που άρχισαν οι πόνοι να δυναμώνουν.. Άντεχα όμως. Σε κάποια στιγμή άρχισαν να πέφτουν οι παλμοί του μωρού και τα ‘’χρειάστηκα’’. Παρακάλεσα τη μαία να φωνάξει τον άντρα μου.

Ήρθε λίγο και με είδε, ηρέμησα και έφυγε. Τότε μου έβαλαν καθετήρα γιατί η κύστη μου ήταν γεμάτη και για αυτό δυσφορούσε το μωρό. Μόλις τον έβαλαν, οι παλμοί επανήλθαν στο φυσιολογικό.

Περνάει η ώρα, πονούσα, αλλά όχι αφόρητα. Στις 10 με εξετάζει ο γιατρός και είχα τέλεια διαστολή μέσα σε 2 ώρες!!!

Το μωρό όμως ήταν ψηλά. Πιθανόν να έχει περιτύλιξη, μου είπαν. Εκεί άρχισα να τρελαίνομαι και να τους τρελαίνω στις ερωτήσεις.

»Τι γίνεται στην περιτύλιξη;  Κάνουμε καισαρική;  Δε θέλω καισαρική, σας παρακαλώ!!’’

Η μαία μου που έχει φοβερό χιούμορ μου είπε: »Αμάν πια! Με έχεις ζαλίσει! Δεν κάνουμε καισαρική στην περιτύλιξη, απλά θα μας πάρει  λίγη παραπάνω ώρα’’

Ηρέμησα εγώ, είχα αντοχές. Ερχεται ο γιατρός και βλέπει πως το μωρό δεν είχε περιτύλιξη τελικά, αλλά είχε οπισθία θέση. Δηλαδή το μωρό ερχόταν ανάσκελα. Το εξηγώ γιατί εκείνη την ώρα δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί. Νόμιζα πως ήταν κάποιο ανατομικό θέμα δικό μου που δυσκόλευε την κατάσταση. Μου είπε ο γιατρός ότι γι’ αυτό ήταν ψηλά το μωρό και έτσι θα μας έπαιρνε παραπάνω χρόνο. Τον ρωτάω και εγώ: »Πόσο παραπάνω; Μέχρι το βράδυ;’’ Και μου απαντά: »Ε όχι και μέχρι το βράδυ! Μέχρι το μεσημέρι’’

»Εντάξει μέχρι το μεσημέρι αντέχω’’ σκέφτηκα.. Η μαία τότε μου είπε πως αν θέλω επισκληρίδιο θα μου πει πότε είναι η ώρα. Εγώ μέσα σε όλο αυτό ούτε που είχα σκεφτεί την επισκληρίδιο και ούτε που την ζήτησα.

Από τις 10 λοιπόν και μετά με γύριζαν μια δεξιά, μία αριστερά, μία πάνω, μία κάτω για να γυρίσει το μωρό, όπως κατάλαβα αργότερα. Εκεί ήταν που πραγματικά πόναγα. Πόναγα πολύ! Να σπρώχνω όσο μπορούσα την ώρα που έρχονταν οι πόνοι και να πονάω πραγματικά πολύ. Το ξέρετε, το έχετε ζήσει…

Δύο ώρες πήρε όλη η ιστορία. Ξαφνικά καταλαβαίνω ότι το μωρό έρχεται, αρχίζω να φωνάζω ότι δε μπορώ άλλο, θα μου φύγει!! Με πάνε γρήγορα στο χειρουργείο, εγώ να μην μπορώ να κρατηθώ και να σπρώχνω χωρίς να σταματάω… Η μαία μου κράταγε το κεφάλι προς το στήθος για να σπρώχνω καλύτερα όπως μου είπε και έτσι τα έβλεπα όλα εκεί κάτω…

Τρείς φορές πήρα ανάσα και έσπρωξα. Την τρίτη είδα ένα κεφαλάκι να βγαίνει. Το μωρό ερχόταν με το πλάι και ο γιατρός χρησιμοποίησε αναρροφητήρα να το γυρίσει και να το τραβήξει. Σπρώχνω άλλη μια φορά και βλέπω το κορμάκι του στα χέρια του γιατρού. Μου φάνηκε πως είχε όλα τα χρώματα. Άσπρο, κόκκινο, μπλε, κίτρινο.

Στις 19/7/2013 στις 12 το μεσημέρι ήρθε ο αγγελός μου! Ο Στέλιος μου! 3.445 κιλά και 50,5  εκ ύψος!!!

Το σκουπίζουν και το βάζει η μαία στο αριστερό μου στήθος. Αμέσως έπιασε τη θηλή και πιπίλισε. Το στήθος μου είναι και μεγάλο και το ένα ματάκι του ήταν κλειστό και με κοίταγε με το ένα ματάκι. Του είπα «Καλώς ήλθες λουλούδι μου!!» και δάκρυσα….

Ο γιατρός στο τέλος μου είπε «Να σου ζήσει!! Μπράβο σου! Δεν πίστευα πως θα τα καταφέρναμε φυσιολογικά!!» (λόγω της οπισθίας θέσης)

Ένιωσα πολύ τυχερή και ας μην είχα καταλάβει τι ήταν αυτή η περιβόητη οπισθία θέση. Με βγάζουν έξω να δω τους δικούς μου, με φιλάνε, μου εύχονται και μου είπε ο άντρας μου «Μας είπε η μαία ότι καθυστερήσατε λίγο γιατί το μωρό ερχόταν ανάσκελα«

«Ορίστε; Τι;; Δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο!» του απαντώ.

Βλέπω τη μαία και της λέω «Καλά γιατί δε μου είπες ότι το μωρό ήταν ανάσκελα;» Και μου απαντά και με το δίκιο της »Είσαι χαζό παιδάκι μου; Οπισθία θέση δε φωνάζαμε και ο γιατρός και εγώ; Που είχες το μυαλό σου;;«

Εκεί συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί και βάζουμε και οι δύο τα γέλια.

Το μωρό το είδα το βράδυ και το έβαλα αμέσως στο στήθος. Η μαία μου με βοήθησε στο θηλασμό και ευτυχώς μέχρι σήμερα τα έχουμε καταφέρει μια χαρά.

Πάνε 8 μήνες από τότε.  Ακόμα μετανιώνω που δέχτηκα να γεννήσω με πρόκληση, αλλά ήμουν πολύ τυχερή τελικά που γέννησα φυσιολογικά και όλα πήγαν καλά. Ευχαριστώ το γιατρό μου που επέμεινε για φυσιολογικό (σε αντίστοιχες περιπτώσεις οπισθίας θέσης κάνουν καισαρική). Τώρα όμως βγήκε στη σύνταξη, άρα πρέπει να ψάξω άλλον αν ξανακάνω παιδάκι.

Οι φίλες μου με ‘’θαυμάζουν’’ που γέννησα χωρίς επισκληρίδιο, αλλά πραγματικά άντεχα. Δεν το θεωρώ κατόρθωμα. Δεν ξέρω όμως τι θα έκανα αν είχα έναν πολύωρο τοκετό, πιθανόν να έκανα και εγώ επισκληρίδιο, δεν το αποκλείω.

Σκεφτόμενη το θέμα της ‘’οπισθίας θέσης, συνειδητοποιώ πως ήταν καλύτερα που δεν κατάλαβα τι συνέβη γιατί θα είχα αγχωθεί πολύ περισσότερο. Όμως το σκέφτομαι και γελάω. Είχα ψάξει τα πάντα πριν, ήμουν ενημερωμένη για όλα και δεν ήξερα κάτι τόσο απλό. Μάλλον ήταν καλύτερα που δεν κατάλαβα..

Σας φιλώ όλες!! Να χαίρεστε τα παιδάκια σας!!!