Ήθελα καιρό να γράψω αυτό το κείμενο, αλλά πάντα κάτι με σταματούσε δεν ξέρω ίσως και οι λίγες τύψεις που έχω…
Σήμερα θα σας μιλήσω για την μεσαίο μου παιδάκι, την Λύδια μου! Το Λυδιακι είναι σήμερα 2,5 ετών. Ήρθε στη ζωή μας μόλις 11 μήνες μετά την γέννηση του πρώτου μας παιδιού του Κωνσταντίνου! Εννοείται ότι τη λάτρεψα με την πρώτη μάτια, αλλά νομίζω ότι για πολύ καιρό ακόμα μετά την γέννηση της, την περισσότερη προσοχή μου την είχε ο μεγάλος της αδελφός! «Μεγάλος»… Ένα μωράκι ενός έτους ήταν και αυτό! Για λόγους υγείας, η Λύδια δεν θήλασε και έτσι δεν είχαμε ούτε αυτό το άμεσο δέσιμο. Ήταν ένα εξαιρετικά ήσυχο μωράκι που κοιμόταν πολύ, έτσι είχα όλο τον χρόνο να παίζω με τον αδελφό της και να τον πηγαίνω βόλτες!
Όταν η Λυδία ήταν 7 μηνών έμεινα ξανά έγκυος!! Είχαμε αρχίσει βεβαία να έχουμε μια υπέροχη με το Λυδιακι!
Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και γεννήθηκε το στερνοπούλι μας! Έτσι πάλι κάπως η Λύδια έμεινε στην άκρη, με την έννοια ότι ο Κωνσταντίνος ήταν πια μεγαλύτερος και έκανε μονος του πολλά πράγματα, ενώ η Λύδια ήταν μικρούλα και ήρθε πάλι ένα νέο μωρό να της «κλεψει» την αποκλειστικότητα της μαμάς!
Λένε ότι τα δευτέρα παιδιά μεγαλώνουν στον «αυτοματο». Νομίζω ότι αυτό έγινε και σε εμάς! Η Λύδια από μικρή κοιμόταν μονή της στην κούνια της, έτρωγε με μεγάλη ευκολία τα πάντα και ήταν ένα πολύ κοινωνικό παιδί. Σε αντίθεση με τον πρωτότοκο και το στερνοπούλι που ακόμα μοιραζόμαστε το κρεβάτι μου!
Υπήρξε ένα διάστημα μετά τη γέννηση της μικρής μας που η Λύδια έγινε άλλο παιδί: Φώναζε, έπεφτε κάτω, έκανε ότι μπορούσε για να μου τραβήξει την προσοχή. Όχι του μπαμπά της -γιατί εκείνος της έχει ιδιαίτερη αδυναμία- αλλά την δική μου! Ήταν προφανές πως ζήλευε και ακόμα ζηλεύει!
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι ίσως δεν έδωσα ποτέ στην Λύδια τον χρόνο που θα έπρεπε γιατί πάντα ήταν καλή και ήσυχη και είχα βολευτεί. Δούλευα πιο πολύ την σχέση μου με τον δύσκολο γιο μου και το μωρό…
Με βεβαιότητα πια ξέρω πως ήταν λάθος και προσπαθώ πολύ να το αλλάξω.
Αλήθεια εσείς μανούλες που έχετε 3 παιδάκια ζήσατε κάτι ανάλογο;
Βίβιαν
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Πόσο σε καταλαβαίνω...ζω ακριβώς το ίδιο.
Το κορίτσι μου το όμορφο!Εγώ με 2 μωρά πολύ κοντά και πελάγωσα και ένιωσα ότι "παραμελώ" το ένα,όχι εσύ με 3!!!! Το θέμα είναι ότι κατάλαβες το "λάθος" σου και δουλεύετε τη σχέση σας! <3