22 χρόνια μαζί!

Θα σας παω 22 χρονια πισω…

Σεπτεμβριος 1989. Πρωτη Γυμνασιου. Εγω στο πρωτο θρανιο και ενα αγορι (ο Χρηστος μου) στο τελευταίο και εκανε τοση φασαρια… Δεν μας αφηνε καθολου ησυχους.

Ερχεται ο Ιουνιος και εγω περναω στην επομενη ταξη και εκεινος μενει. Μου ηταν αδιαφορος τελειως.

Στη Δευτερα ουτε γεια.

Ερχεται η Τριτη Γυμνασιου και απο το πουθενα γιναμε κολλητοι.

Ηρθε και η καταληψη και εδεσε το γλυκο. Ολη μερα μαζι.

Καποια στιγμη μου λεει μια φιλη «Ρε Τονια, μη μου πεις οτι τα εχεις με τον Νακο!«

«Πας καλα;«της απανταω «δεν βλεπεις πως ειναι; Χαλια!!!!!!!!!!!!!!«

χαχαχα, που να φανταστω τι με περιμενε.

Μετα την καταληψη, μια μου μιλαγε μια οχι. Και ειχε αρχισει να μου την δινει. Τι θα γινει, ελεγα, γιατι δεν μου μιλαει;

Και μετα απο λιγο καιρο μαθαινω οτι τα ειχε με αλλη. Να πεσω στα πατωματα ημουν. Ολοι του ειχαν μιλησει το οτι μου αρεσε αλλα εγω δεν του αρεσα. Μετα (παρολο που τα ειχε με την κοπελα) παλι κολλητοι. Δεν ηξερα τι να σκεφτω. Λεω, θα παω να του μιλησω και οτι γινει.

Τον πετυχαινω μονο του στην αυλη του σχολειου και του λεω «Θελω να σου πω»

«Για λεγε» μου απανταει

«Λοιπον, ξερεις οτι μου αρεσεις, πες μου τι αισθανεσαι για να δω τι θα κανω«

Και η απαντηση που δεν περιμενα με τιποτα:

«Αν δεν τα ειχα με την κοπελια που ειμαι τωρα, θα τα φτιαχναμε«

Και μενω καγκελο.

Περασε ο καιρος και ηρθε το καλοκαιρι και λιγο πριν κλεισουν τα σχολεια, ειμαστε στην πλατεια κοντα στο σπιτι του και μιλαμε και μου λεει «Θες να τα φτιαξουμε;» (ειχε χωρισει με την κοπελια) Ετοιμη ημουν να πω οχι, αλλα δεν το ειπα.

12/6/1992 14.40: ιστορικη ημερομηνια.

Απο εκει και περα (για να μην σας ζαλιζω και με λεπτομερειες ειναι και πολλα χρονια), ειμαστε αχωριστοι. Σχολειο, στρατο (αχ τι περασα ολη μερα πανω απο το τηλ ημουν), το πρωτο αμαξι, πρωτη φορα ερωτα. Ολα πρωτη φορα μαζι του. Οταν ελεγα οτι θα παντρευτουμε μου ελεγαν μερικοι οτι «Αντρας και να μην εχει ζησει την ζωη του; Θα χωρισετε«

Και τι να κανω που εγιναν ετσι τα πραγματα; Αρραβωνας, γαμος και το αποτελεσμα 3 υπεροχα παιδια. Δεν πιστευω οτι θα εβρισκα καλυτερο ανθρωπο να εχω στην ζωη μου εκτος απο τον Χρηστο μου. Παντα ηθελα μια ενωμενη οικογενεια, γιατι εγω ειχα μονο την μαμα μου. Αυτο που ηθελα μου το εχει δωσει και του ειμαι ευγνωμων. Μου σταθηκε στην πιο τραγικη κατασταση της ζωης μου. Ξερει ποτε θα με αγκαλιασει, μπορει να γελαω και να καταλαβει οτι δεν ειμαι καλα, ακομα και απο το τηλ ξερει αν εχω κατι.

Αισθανομαι σαν την πρωτη φορα που  ενιωσα οτι ειμαι ερωτευμενη μαζι του (και μου αρεσει μετα απο τοσα χρονια). Ο Χρηστος μου ειναι το παν για μενα!!!!! Ειναι το αλλο μου μισο. Ειναι ο Ανθρωπος μου!!!!!!

Αντωνια