Δυο χρόνια αρκούν για να γίνουν όλα!

Καλοκαιρι του 2009 γυρνώντας απο το χωριο μου πήγα για καφε στην ξαδερφη μου. Ποιος να μου το έλεγε οτι εκείνος ο καφές θα άλλαζε την ζωή μου για πάντα. Εκει ήταν και το αγόρι της με τον ξαδερφο του (τον άντρα μου και πατέρα της 1,5 έτους κορούλα μας). Μέσα σε 24 ώρες (με την βοηθεια των παιδιων παντα) τα είχαμε βρει. Απο την πρώτη βδομάδα συγκατοικησαμε κιόλας. Δεν υπήρχε τίποτα (νομιζαμε) να μπορει να μας βγάλει απο το γλυκο μεθύσι του έρωτα μας.

Δεν θα πω οτι ήταν εύκολα μιας και είμαστε τρελα εγωιστες και οι δυο αλλα ο έρωτας επικρατούσε σε κάθε μας καυγά. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν που όταν τα φτιάξαμε εγω είχα βάλει και ημερομηνία λήξης σε αυτήν την σχεση μιας και ο άντρας μου ήταν 2 χρόνια μικρότερος μου, «χαχαχα» είπε το σύμπαν και μου έκλεισε το μάτι.

Και απο κοινου αποφασιζουμε μέσα στον χρόνο να αρραβωνιαστουμε. Δεν ήταν πολύς ο καιρος που είχαμε μάθει πως ο μπαμπακας μου ήταν άρρωστος και θέλαμε να του δώσουμε λίγη χαρα.

Ξεκινάμε ετοιμασίες (μεχρι και βερες αγοράσαμε) και μια βδομάδα πριν τον αρραβώνα η άσχημη μοίρα μας χτύπησε την πόρτα και τη θέση της χαράς πήρε η θλίψη.

Εχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου. Ηταν οτι πιο δυσκολο εχω βιωσει ποτε στην ζωη μου. Έχω η μάλλον είχα τρελή αδυναμία στον πατέρα μου και έτσι μου ήταν αδύνατον να το δεχτώ. Ευτυχώς είχα τον άνθρωπο μου δίπλα μου να με στηρίζει μιας και έπεσαν όλα τα δύσκολα πλέον σε μένα.

Αλλα οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδω.

Μεσα σε ένα μήνα μένω και έγκυος.

Ανάμεικτα συναίσθηματα με κατακλύζουν αυτή τη φορα. Τόσο δύσκολη η απόφαση που έπρεπε να πάρω στη δυσκολότερη φαση της ζωής μου. Δεν ήμουν έτοιμη , αυτο ειναι το μονο σιγουρο, ήθελα να θρηνησω. Ειχα μόλις χάσει τον πατέρα μου, δεν ηξερα αν ήθελα παιδιά ή μαλλον ηθελα απλα οχι τώρα, τώρα ήταν άλλη η προτεραιότητα. Τωρα πονουσα ειχα χασει το στήριγμα μου.  Ήθελα να πενθήσω, όμως η ωρα είχε έρθει και κανένας δεν σε ρωτάει αν είσαι έτοιμη η οχι.

Επρεπε να αποφασίσω αν θα προχωρήσω απο τον θάνατο στην ζωή έστω και τόσο σύντομα η θα μείνω να κοιτάζω πίσω. Η ζωή προχωράει και δεν μπορούσα να κάνω κάτι για τον θάνατο του πατέρα μου μπορούσα όμως να κάνω για την ζωουλα που κουβαλούσα μέσα μου.

Η σωστή  απόφαση πάρθηκε και έτσι στα 27 μου βρέθηκα με ένα αγγελουδι στα χέρια και έναν άνθρωπο δίπλα μου που μας λατρεύει. Φανηκε αντάξιος των προσδοκιών μου και αν και μικρός ήταν πολυ συνειδητοποιημένος και ώριμος.

Μέσα σε δυο χρόνια κάναμε με τον αντρα μου οτι άλλοι κάνουν σε 10.

Παντρευτηκαμε με πολιτικό γάμο (με τις ίδιες βερες ούτε την ημερομηνία δεν αλλάξαμε) και το επόμενο καλοκαίρι ξανα παντρεύτηκαμε (με θρησκευτικό αυτή τη φορα)  και βάπτισαμε και την κορούλα μας.

Πλέον ξέρω οτι αυτο το μωρο ήταν ο τρόπος του Θεού να βοηθήσει οχι μονο εμένα, αλλα όλους μας να ξεπεράσουμε τον θάνατο του πατέρα μου.

Μια ζωή φεύγει μια άλλη έρχεται…

Μαρία