Έξω απ’ το χορό…

ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ ΧΟΡΟ…

…Πολλά τραγούδια λέμε – και γενικά όλα είναι εύκολα όταν τα κάνει κάποιος άλλος. Εκτός κι αν είναι (όλα) λάθος.

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Φίλη μου χωρίς παιδιά έλεγε ένα απόγευμα πόσο δεν ασχολούνται οι σημερινές μαμάδες με τα παιδάκια τους: δεν τους διαβάζουν παραμύθια, δεν τους παίζουν κουκλοθέατρο, δεν τους μαγειρεύουν ίσως ένα φαί της προκοπής. Τα στήνουν μπροστά στην τηλεόραση, έλεγε, και είναι ικανοποιημένες. Τα παρκάρουν. Δεν ασχολούνται, δεν τους μαθαίνουν πώς να αναπτύξουν την φαντασία τους. Δεν τους μαθαίνουν τίποτε.

Άρχισα να εξηγώ πόσο ξεθεωμένη είσαι ως μαμά με μικρά παιδάκια. Πόσο τσατάλια είναι τα νεύρα σου όταν τρώς συνέχεια στο πόδι, φέρνεις και παίρνεις ασταμάτητα νεράκια/χυμούς/γαλατάκια, καθαρίζεις φρουτάκια, πλένεις πιατάκια/ποτηράκια/μαχαιροπηρουνάκια, μετά καθαρίζεις χεράκια, κακάκια, μουτράκια, τσισάκια και χυμένα φαγάκια… ακόμα και το υποκοριστικό σε τσακίζει ώρες ώρες. Θέλεις να φωνάξεις «μάζεψε τα παλιο-μπισκότα σου από το πάτωμα!!» και όχι να πείς μαλακά «γιατί πουλάκι μου πατάς τα μπισκοτάκια σου;» Είσαι ξεθεωμένη επειδή βρίσκεσαι on call 24 ώρες το 24ωρο, ακόμα κι όταν «παρκάρεις» τα παιδάκια σου σε παιδικό σταθμό ή νηπιαγωγείο 4-5 ώρες την ημέρα – δεν σου φτάνουν αυτές οι ώρες να κοιμηθείς ΚΑΙ να κάνεις αποτρίχωση, πόσο μάλλον να πάς κάπου για πάρτη σου και να γυρίσεις (από κάπου), να πιείς ένα καφέ με κολλητή σου χαζεύοντας, να ολοκληρώσεις μια εργασία, να διαβάσεις ένα άρθρο, να γράψεις πέντε σελίδες….

Γιατί δεν είναι 4-5 ώρες, είναι μείον το πήγαινε-έλα (τα παιδιά στο σχολείο) και μείον το ντύσου-ξεντύσου, και μείον το τσίμπα-κάτι-από-μπακάλη-για-μαγείρεμα, και μείον το μαγείρεμα το ίδιο, και μείον να συμμαζέψεις λίγο το χάος ή να διπλώσεις πλυμένα ή να πλύνεις άπλυτα ή να κάνεις οτιδήποτε από τα ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ που κάνει κάθε μέρα η μέση μαμά. Τα οποία χιλιάδες πράγματα, χαλάνε μόλις τα φτιάξεις. Τα φαγητά καταναλώνονται, τα κέηκ επίσης, τα ρούχα λερώνονται, τα πιατικά δεν το συζητάμε, τα χαλιά γεμίζουν ψίχουλα σαν να μην τα σκούπισες ποτέ και τίποτα μέσα στο σπίτι δεν είναι «υπο έλεγχο», πόσο μάλλον τα παιδάκια σου, ή εσύ η ίδια  η μαμά.

Που μετά, το απόγευμα…. Θα ήθελες να κάνεις κάτι «ουσιαστικό» με το παιδί σου αλλά είσαι ρετάλι. Άντε να το πάς σε καμιά παιδική χαρά, σε κανένα παιδότοπο, σε φιλικό σπίτι με άλλη τσαταλιασμένη μαμά, ή ….στην τελική, αν βρέχει ή δεν βρίσκεις τίποτα καλύτερο, το παρκάρεις μπροστά στην τηλεόραση να βλέπει μικυμάους. Το παθαίνω συχνά με τα δίδυμα – λέω «σήμερα θα τους μάθω την αλφαβήτα!» και έρχεται το σήμερα και απλώς κάθομαι μαζί τους να δούμε τον «Πινόκιο»  τρώγοντας ποπ-κορν.

Μου αρέσει εδώ που τα λέμε: παρά τα διαλείμματα «μαμά θέλω νερό» και «μαμά θέλω κακά/τσίσα», η ώρα περνάει ευχάριστα, καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ και βλέπουμε ταινίες που τις ξέρω απ΄ έξω από τον μεγάλο μου γιό, από τότε που ήταν αυτός τεσσάρων δηλαδή. Θα ήθελα να έκανα κάτι πιο δημιουργικό αλλά για κάποιο λόγο ποτέ (σχεδόν) δεν είμαι σε θέση.

Και… βλέπω ότι οι φίλες που δεν έχουν παιδιά είναι πιο αντικειμενικές μαζί τους, πιο χρήσιμες – τα αντιμετωπίζουν (τα παιδιά) πιο αποτελεσματικά και σαν «project», σαν σχέδια ανάπτυξης, σαν  οικοδομήματα. Το εκτιμώ, μάλιστα το κάνω πότε-πότε κι εγώ, αλλά μόνον πότε-πότε. Η δικαιολογία μου είναι ότι κανένας (ενήλικας) δεν αφηγείται με βαθύ παράπονο στον ψυχαναλυτή του πώς η μαμά του δεν του έμαθε την αλφαβήτα ή τους λογάριθμους όταν ήταν παιδί αλλά πώς δεν τον (ή την) έπαιρνε αγκαλιά στον καναπέ. Δεν του/της γαργαλούσε τα ποδαράκια ίσως. Και… επίσης, είναι πολύ εύκολο να κάνεις κριτική στην μαμαδοσύνη απ΄έξω. Και από μέσα ακόμα, στις μαμαδο-ικανότητες της διπλανής μαμάς. Που δεν ξέρεις τι τραβάει, σε τι φάση είναι, πώς βλέπει τον κόσμο ή, το κυριότερο, πόσες ώρες έχει κοιμηθεί τη νύχτα…