Είχα ήδη μπεί στην 39η εβδομάδα όταν διαπιστώσαμε με το γιατρό μου ότι ενώ η μικρή έχει κατέβει αρκετά, ο τράχηλος ήταν ανέτοιμος. 39 Εβ 6ημ θα κάναμε πάλι nst και αν υπήρχε πρόοδος θα κάναμε υπομονή μέχρι να ξεκινήσει ο τοκετός, αν όχι, πρόκληση μιας και ήμασταν κοντά στο τέλος και ο πλακούντας είχε αρχίσει να παραδίδει πνεύμα σιγά σιγά! Μιας και όλα τα αλλα ήταν τέλεια δεν υπήρχε λόγος να διακινδυνεύσουμε καθυστερώντας. Εξαλλου κι εγώ και ο γιατρός μου θέλαμε φυσιολογικό τοκετό.
Έφτασε το Σάββατο, η μέρα του nst και το άγχος μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Δεν είχα αισθανθεί καμία σύσπαση όμως και πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω. Ετοίμασα το βαλιτσάκι μου, ήπια το καφεδάκι μου και φύγαμε με τον άντρα μου για το μαιευτήριο.
Βέβαια εγώ το βράδυ 4-5 φορές που είχα σηκωθεί για τουαλέτα είχα ένα σφίξιμο, αλλά χαμηλά στο έντερο οπότε δε θεώρησα ότι ήταν πονος γέννας αλλά μια απλή δυσκοιλιότητα ίσως(?) [Μετά όμως και τις ωδύνες εν μέρει έτσι τις αισθανόμουν]
Κάθομαι στον καρδιοτοκογράφο… συσπάσεις μηδέν! Μου λέει ο γιατρός “Ετοιμάσου, πάμε για έναν τελευταίο υπέρηχο και προχωράμε!”
Κάνουμε υπερηχο και μας λένε ότι είναι 3050 με το κεφάλι κάτω αλλά κοιτάζει αλλού ντ’ αλλού η μικρή! Ρωτάμε το γιατρό τι θα γίνει και μας λέει “Πάμε για υποθετάκι να εξαλειφθεί ο τράχηλος και μετά με τη μαία θα προσπαθήσουμε να τη γυρίσουμε!”
12.00 μου έχωσαν το υπόθετο και μέχρι τις 2.00 δεν πολυαισθανόμουν τίποτα παρά τα 40άρια που εμφανίζονταν στο μόνιτορ. Λίγη ώρα μετά άρχισα να τα βλέπω όλα μπλέ με πόνους να έχουν ταβανιάσει γρήγορα ανα 2 λεπτά. Με κάθε πόνο σκεφτόμουν μηλόπιτα με παγωτό και παρακαλούσα για επισκληρίδιο σαν τρελή!!!!
Κατά τις 4 με τέλεια διαστολή, ο γιατρός με τη μαία έχουν αρχίσει τα πλάνα, με βαζουν να γυρνάω από τη μια και από την άλλη, να σπρώχνω και να ξανακοιτάνε αν και πως κινήθηκε η μικρή… εγώ πάλι προσπαθούσα με πολύ κόπο να κρατήσω σταθερή αναπνοή γιατί οι σφυγμοί της μικρής ήταν πολύ επιρρεπεις.
Κάποια στιγμή μετά από κάποια σπρώξε και πολύπλοκα ακροβατικά για να στρίψει η μικρούλα και να μπορέσει να βγεί, mayday mayday πέφτουν στο 60 οι σφυγμοί της μικρής για κανά δίλεπτο οπότε τρεχάλα για καισαρική! Εκεί με πότισαν μερικές δόσεις επισκληρηδίου ακόμα και ποιος ξέρει και τι άλλο γιατί και οι δικοι μου σφυγμοί και πίεση είχαν πτωτικές τάσεις (ήμουν από τις 9 με ένα καφέ και την προηγούμενη μερα είχα φάει στις 6 το απόγευμα… φρίκη)
Τελικά στις 5.55 το απόγευμα γεννηθηκε η μικρή μου, την έφεραν πλάι μου και το μόνο που θυμάμαι είναι 2 τεράστια γκρι μάτια να με κοιτάνε και να τα κοιτάω και να κλαίω με λυγμούς! Μετά από αυτό δε θυμάμαι πολλά, πέρα από το γεγονός ότι ήμουν περίπου 2,5 ώρες στην ανάνηψη με τρελά ρίγη, ούτε να μιλήσω δε μπορούσα.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι οι δικοί μου είχαν σκάσει με την καισαρική γιατί ενώ τους ενημέρωσε ο γιατρός μου ότι όλα πήγαν καλά, είδαν και τη μικρή, το υπολοιπο Team δεν ενημερωσε ποτέ κανέναν για τη δική μου πορεία. Με ένα απλό «Θα τη δείτε σε 30‘» είχαν μείνει και γω έκανα 2,5 ώρες να εμφανιστώ… απανωτά εγκεφαλικά ο πατέρας μου και ο άντρας μου!!!!
Είχα ονειρευτεί να αγκαλιάζω την κόρη μου τη στιγμή που θα έβγαινε στον κόσμο και ότι θα ξεκινούσα άμεσα το θηλασμό. Αντ’ αυτού, την πήρε ο άντρας μου αγκαλιά (χαίρομαι που έγινε έτσι όπως είχα αναφέρει προληπτικά στο γιατρό μου) αλλά δυστυχώς τη θήλασα πολλές ώρες μετά.
Για τις επόμενες 4-5 μέρες δε μπορούσα να κουνήσω. Η μήτρα μου ήταν σαν να την είχε γουλίσει κάποιος στα βράχια και μετα να να την είχε κοψει-ράψει… ‘Ημουν τόσο απροετοίμαστη για καισαρική…
Η μικρή μας βγήκε 3200 και 53 εκ τελικά! Όπως μου είπε ο γιατρός εκ των υστέρων ευτυχώς που η μικρή σχετικά νωρίς έριξε παλμούς και πήγαμε για καισαρική γιατί ήδη είχε σφηνώσει άσχημα οπότε και η καισαρική δεν ήταν πολύ ευκολη, πόσο μάλλον αν είχαμε επιμείνει και άλλο με τον φυσιολογικό!
Τέλος καλό όλα καλά με τον τοκετό. Σύντομα θα άρχιζε ένας άλλος μεγάλος αγώνας… αυτός του θηλασμού, ένα στοίχημα που ήθελα να το κερδίσω πάση θυσία….
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
αχ κοριτσακι μου!! ακριβως τα ίδια περασα κι εγω!! ακομα και τωρα που το θυμαμαι που με το που την βγαζουν την μικρουλα μου και την βλεπω ξεσπαω σε λυγμους.. πολλες φορεσ σκεφτομαι τι μπορει να πηγε στραβα και μπηκα για καισαρικη.. τοσο απροετοιμαστη ψυχολογικα.. αλλα μετα κοιταζω αυτα τα δυο γελαστα ματακια της μικρης μου και δεν δεν θα αλλαζα στιγμη απο εκεινη την μερα που ηρθε το αγγελουδι μου στον κοσμο!! να χαιρεσαι το παιδακι σου και να ειστε παντα χαμογελαστες!!
να σου ζήσει το μωράκι σου,πάντα τυχερό και υγιές! γενικά θα ήθελα να τονίσω ότι αν δεν υπάρχει άμεση ιατρική ανάγκη,μην κάνεται πρόκληση.Σχεδόν πάντα καταλήγει σε καισαρική.Ααααχ αυτή η ανασφάλεια των γιατρών και η φοβία των ιδιωτικών νοσοκομείων!!
Σε αρκετά σημεία ταυτίζονται οι ιστορίες μας... Ειδικά στα μεγάλα γκρι μάτια, στους λυγμούς κ στις τόσες ώρες στην ανάνηψη με ρίγη που ετριζαν το φορείο που βρισκόμουν... Κ αυτές οι ώρες ήταν οι πιο μεγάλες ώρες της ζωής μου... Να είναι γερή η μπεμπιτσα σου... Τύχη κ πολύ πολύ αγάπη να ραινει τον δρόμο της...