Λίγο πριν γίνω μαμά

Μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου του 2010 είχα υπάρξει:

κόρη

αδερφή

εγγονή

μαθήτρια

φοιτήτρια

φίλη

κολλητή

συμμαθήτρια

συμφοιτήτρια

υπάλληλος

συνάδελφος

γκόμενα

σύζυγος

έγκυος

Είχα υπάρξει και αρκετά ακόμη. Μια μέρα μετά θα αναλάμβανα τον πιο δύσκολο και ταυτόχρονα ενδιαφέρον ρόλο της ζωής μου. Θα γινόμουν για πρώτη φορά μαμά.

Πλησιάζουν τα 3α γενέθλια της κόρης μου και σήμερα όλη μέρα έχω μια περίεργη συγκίνηση, αλλά όχι συγκίνηση τύπου «Σνιφ, το πουλάκι μου πόσο πολύ μεγάλωσε», αλλά κάτι άλλο, κάτι απροσδιόριστο. Ίσως φταίει ο πρωινός καφές στο κέντρο της Αθήνας με το φιλο μου το Θωμά. Γύρω μου άνθρωποι, άλλοι ερωτευμένοι, άλλοι ίσως μόνοι, πάντως βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως αντε δυο ακόμα να είχαν παιδια (και πολλά λέω) Στιγμιαία πετάρισα στο τρία χρόνια πριν, τότε που είχα μια κοιλιά από εδώ μέχρι εκεί σε εσάς, αλλά μαμά ακόμα δεν είχα γίνει.

Ημουν ακομα η Ολίβια που υπήρξα για 26 χρόνια -η κορη, η αδελφή, μπλα μπλα μπλα, αυτη που όλοι την πρόσεχαν γιατί ήταν το μικρό τους και βασικά κανείς δεν εξαρτιόταν από αυτήν. Ή και να εξαρτιόταν, σίγουρα δεν κρεμοταν ολοκληρωτικά πάνω της.

Αν με ρωτάτε, τις τελευταίες μέρες πριν γεννήσω, ήμουν ΠΟΛΥ αγχωμένη. Φοβόμουν. Φοβόμουν μήπως το να αποκτήσω ενα μωρό δεν ήταν τελικά κάτι που μπορούσα πραγματικά να κάνω. Φοβόμουν γιατί δεν υπήρχε πια πισωγύρισμα. Γιατί παντού διάβαζα για τις δυσκολίες του να μεγαλώνεις ένα παιδί. Σε στιλ, ξέχνα οτι ήξερες και τελειωσε η ζωή σου.

Και ναι, τελικά όλα άλλαξαν. Στα τρία χρόνια που ακολούθησαν ήμουν βασικά μαμά. Και τώρα που το πρώτο μου μωρό δεν είναι πια μωρό, τώρα σιγά σιγά αρχίζω και ξαναμοιάζω σε πολλά την π.π. (προ παιδιών) Ολίβια. Όμως βασικά είμαι μαμά. Και πάντα θα είμαι μαμά. Γιατί αυτή η στάμπα, άπαξ και μπει, με τίποτα δεν βγαίνει.

Τρία χρόνια πριν τέτοια ώρα, μάλλον αγχωνόμουν και ίσως έκλαιγα και λίγο από το φόβο μου.

Χαίρομαι τελικά που όλα πήγαν όχι απλώς καλά, αλλά καλύτερα από το κάθε μου τρελό όνειρο. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι την πρώτη στιγμή που την κράτησα στην αγκαλιά μου, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αυτό το πλάσμα είναι ίσως το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, μου έφυγε κάθε άγχος.

Χαίρομαι που τελικά έγινα ΚΑΙ μαμα στις 24 Φεβρουαρίου 2010. Ήταν ένα υπέροχο timing. Αν γινόταν νωρίτερα ή αργότερα, ειλικρινά… δεν ξέρω αν θα απολάμβανα τη μητρότητα όπως την απολαμβάνω τώρα.