Είμαι μία στις τέσσερις | Η δική μου ιστορία παλίνδρομης κύησης

27 Μαρτίου 2020 κρατάω ένα θετικό τεστ στα χέρια μου. Είναι ακόμα νωρίς, δεν έχω καν καθυστέρηση, όμως μέσα μου ήμουν σίγουρη πως είμαι έγκυος. Έρχεται κι άλλο θετικό και μετά άλλο ένα, μετά η πρώτη χοριακή, η δεύτερη… Χαρές, χαμόγελα, όνειρα! Λίγο πριν την 6η βδομάδα ο πρώτος υπέρηχος (όλα σούπερ) και ραντεβού ξανά σε δέκα μέρες. Όλα ταίριαξαν τέλεια: το μωρό μας ήρθε στον πρώτο μήνα προσπάθειας, θα γεννηθεί πριν τα Χριστούγεννα και το 2021, εκτός από τον γάμο μας που φέτος αναβλήθηκε λόγω Covid-19 θα κάνουμε και βάπτιση, όλα καλά, όλα τέλεια! Μετά από χρόνια ζορίσματος και προσπάθειας, βρήκα το λιμάνι μου, τον τέλειό μου άνθρωπο και όλα μπήκαν στη θέση τους.

Χα! Λένε συχνά: «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει». Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η φράση, μου φέρνει στο νου έναν Θεό εκδικητικό, κάτι που ο Θεός κάθε άλλο παρά είναι.

Σήμερα θα ήμουν 9 εβδομάδων και 5 ημερών έγκυος, μόνο που δεν είμαι πια έγκυος. Το σποράκι μας παλινδρόμησε. Στο ραντεβού μας μετά το Πάσχα η καρδιά του δεν χτύπησε. Η Ελένη μου, η καλή μου φίλη και γιατρός, πάσχιζε να βρει χτύπο, αλλά ήξερε και αυτή κι εγώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αν σας πω πως το περίμενα; Πως μέσα μου το ήξερα καθώς πήγαινα στο ιατρείο;

Πήγα σπίτι περιμένοντας να αποβάλλω. Η Ελένη δεν ήθελε να προχωρήσουμε σε απόξεση, έχω ήδη τρεις καισαρικές και αν μπορούσαμε να την αποφύγουμε και να μην ζορίσουμε τη μήτρα, θα ήταν τέλειο. Η αποβολή άρχισε μετά από 8 μέρες και χθες, 6 μέρες μετά, ο υπέρηχος έδειξε πως η μήτρα μου είναι πια άδεια. Αν έκλαψα; Πολύ. Το πιο ψυχοφθόρο ήταν εκείνη η αναμονή όλες εκείνες τις ημέρες που το σώμα νόμιζε πως είμαι ακόμα έγκυος, ενώ το μυαλό ήξερε πως το εμβρυάκι δεν ζει. Και αυτή η άτιμη η ελπίδα, η τοσοδούλα… Πώς άντεχε και δεν έσβηνε; Όλα να δείχνουν πως δεν θα προχωρήσει, όμως να που μια στις τόσες υπήρχε και εκείνο το «Και αν;»

Με την υπέροχη γιατρό μου

Τώρα πια μπορώ να νιώσω στ’ αλήθεια τον πόνο όλων αυτών των αμέτρητων γυναικών που βίωσαν αποβολές, παλίνδρομες κυήσεις, εξωμήτριες κυήσεις… Το 2011 πριν συλλάβω τον Αρχελάκο μου είχα πάλι μια ατυχία, αλλά είχε φανεί από την αρχή, από τις χοριακές ακόμα. Δεν πρόλαβα καν να χαρώ και τελείωσε. Τώρα ήταν διαφορετικά. Κάναμε όνειρα και για αυτά τα -προσωρινά παγωμένα- όνειρα κλάψαμε. Κατά τ’ άλλα και οι δυο ξέρουμε πως κατά πάσα πιθανότητα ήταν απλά ένα έμβρυο που η φύση θέλησε να προστατέψει. Όμως όσο συνειδητοποιημένος και ορθολογιστής και αν είσαι, η αποβολή πονάει. Αγκάλιασα αυτόν τον πόνο και τον πήρα ως δώρο. Έχω ήδη τρία παιδάκια, είμαι από τις πολύ τυχερές γυναίκες. Μετά από αυτή την ιστορία, είμαι πιο σίγουρη από ποτέ ότι έχω δίπλα μου έναν θησαυρό, τον σύντροφο που θέλω να έχω πλάι μου μέχρι να πεθάνω. Είμαι ήδη πλούσια και ευτυχισμένη. Θα έρθει άλλο μωρό, αλλά ακόμα και αν δεν έρθει, είμαστε ήδη ευτυχισμένοι και γεμάτοι.

Η σκέψη μου όλες αυτές τις μέρες είναι στις γυναίκες που πέρασαν και θα περάσουν το ίδιο: η αποβολή είναι ακόμα ταμπού. Όμως είμαστε πολλές! Λένε πως 1 στις 4 γυναίκες θα βιώσει κάποια αποβολή. Και όμως όλες αποφεύγουμε να μιλήσουμε για αυτό, λες και φταίμε, λες και είναι γρουσουζιά, λες και είναι ντροπή. Δεν το συζητάμε και έτσι όταν τύχει να το περάσουμε νιώθουμε πως είμαστε μόνες…

Η φίλη μου ζωγράφος Μαρία Νενάδη ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα με τίτλο «The Wound» μία μέρα, αφού έμαθα τα άσχημα νέα. Εννοείται πως τον απέκτησα για να μου θυμίζει πάντα πως οι πληγές κλείνουν -και ας αφήνουν σημαδάκι…

Ζητώ συγγνώμη από όσες φίλες και γνωστές πέρασαν το ίδιο κάποια στιγμή και εγώ απλά τους είπα ένα «Μην στεναχωριέσαι! Θα περάσει και θα έρθει σύντομα άλλο μωρό!» Ήταν ειλικρινές και μέσα από την καρδιά μου, αλλά τώρα που γνωρίζω προσωπικά τον πόνο, ξέρω πως δεν ήταν αρκετό. Μου είπαν και εμένα πολλά… «Νέοι είστε, θα κάνετε άλλο«, «Μην στεναχωριέστε, θα έρθει άλλο«, «Τουλάχιστον έχεις τρία παιδιά, σκέψου άλλες που δεν έχουν κανένα«. Δεν παρεξηγώ φυσικά τίποτα, ήταν όλα καλοπροαίρετα και ειλικρινή και με αγάπη και στο κάτω κάτω είχαν δίκιο, όμως δεν απαλύνουν τον πόνο που μοιάζει να είναι κομμάτι της φύσης μας να τον βιώσουμε έντονα, όσο ψύχραιμα και αν δούμε την αποβολή. Υπήρχαν φάσεις που το μυαλό μου όντως μου έλεγε «Όλα οκ, θα περάσει και θα έρθει άλλο» και την ίδια στιγμή η καρδιά μου μάτωνε και τα δάκρυα έτρεχαν βροχή. Αγκάλιασα αυτά τα συναισθήματά μου. Ήταν ολόδικά μου και ήταν κάτι σαν μικρό πένθος για την ψυχούλα που δεν έμελλε να γεννηθεί.

Να στέκεστε πλάι στη φίλη που χάνει ένα έμβρυο. Το ενδιαφέρον σας θα την παρηγορεί για καιρό.

Εγώ είμαι πια ήρεμη και πολύ καλά. «Χαίρομαι» που τουλάχιστον τελείωσε στο σπίτι, εύκολα και χωρίς πολύ πόνο. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, νιώθω ευγνώμων και για αυτή την εμπειρία. Με έκανε πιο δυνατή και πιο συνειδητοποιημένη. Με έκανε να δω τι έχω πλάι μου και να θυμάμαι πως η ζωή δεν μπορεί να έχει μόνο καλά. Πάντα θα έρχονται και δύσκολα. Ευχαριστώ τον άντρα μου και τα παιδάκια μας που η αγάπη τους ήταν το καλύτερο βάλσαμο, τις οικογένειες μας, τους φίλους μου, τη γιατρό μου, Ελένη Ξανθοπούλου που ήταν πλάι μας -πάντα είναι πλάι μου σε όλα τα δύσκολα που ζήσαμε παρέα.

Τα πάντα ρεί. This too shall pass. Στα όμορφα που θα έρθουν! Γιατί θα έρθουν! Για όλους μας…