Μεγαλώνω αντιεξουσιαστές; Ας είναι…
Μεγαλώνω αντιεξουσιαστές; Ας είναι…
μαμά Λυδία
Όταν γέννησα τον Γιώργο, γνώριζα πολύ λίγα και συγκεκριμένα πράγματα για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Για λίγα ήμουν απόλυτη, για μερικά ήξερα πάνω κάτω τι θα κάνω και μετά γέννησα! Και για το μοναδικό που ήμουν σίγουρη, είναι ότι πρέπει να κάνω ότι μπορώ ώστε να μεγαλώσω ένα παιδί ευτυχισμένο, ένα παιδί που δεν θα του έχω κόψει τα φτερά, που θα μπορεί να αρπάζει την ζωή από τα κέρατα και να βρίσκει τρόπους να είναι ευτυχισμένος!
Είχα υποσχεθεί πως δεν θα τον αφήσω να κλαίει μόνο του. Όχι να μην κλαίει γενικά (γιατί πόσο λυτρωτικό είναι αλήθεια το κλάμα όταν το χρειάζεσαι;), αλλά να μην κλαίει μόνος του, μακριά από την αγκαλιά μου. Αν αυτό σήμαινε πως έπρεπε να τον κουβαλάω παντού πάνω μου, μέσα σε ένα σλινγκ, αν αυτό σήμαινε πως θα κουραζόμουν περισσότερο, αυτό ήταν δικό μου θέμα! Το παιδί μου θα ένιωθε πάντα την ασφάλεια της μαμάς… Και τα κατάφερα!
Είχα πει ότι θα θηλάσω για 6 μήνες. Τις πρώτες μέρες αυτό άλλαξε στους 3εις μήνες, και στην πορεία θήλασα 2 χρόνια το ένα μου παιδί και ακόμη θηλάζω την 3χρονη κόρη μου.
Είχα πει ότι θα πήγαιναν στο δωμάτιο τους στους 6 μήνες (γιατί αλήθεια θεωρούμε ότι μετά τους 6 μήνες το μωρό έχει ανεξαρτητοποιηθεί;) και ακόμη τα περισσότερα βράδια καταλήγουμε και οι τέσσερις στο ίδιο κρεβάτι!
Ποτέ δεν τα χτύπησα, ποτέ δεν τα απείλησα για την αγάπη μου («αν δεν το κάνεις αυτό, η μαμά δεν θα σε αγαπάει» ή «δεν την αγαπάς την μαμά και το κάνεις αυτό;» κλπ.), ποτέ δεν τα μείωσα λεκτικά, ΑΛΛΑ, δοκίμασα και τα time out στον Γιώργο, του πήρα παιχνίδι του για να το βάλω στο πατάρι, του πέταξα παιχνίδι, κλπ και έψαχνα τέλος πάντων τον τρόπο που θα μπορέσω να τον κάνω να υπακούσει!
Ευτυχώς όμως που έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο και μετά πολλά άλλα άρθρα και συνειδητοποίησα πως ότι και να κάνω, τα «θεματάκια» που με προβληματίζουν στο παιδί μου, δεν λύνονται! Τα μόνιμα θεματάκια μας ήταν και είναι ότι πολλές φορές απλά, πολύ απλά, μας αγνοεί, ότι είναι πολύ ακατάστατος και χάνει συνεχώς τα πράγματά του και επίσης ότι ετοιμάζεται τόσο αργά που συνήθως έχουν σπάσει τα νεύρα μας πριν να πάμε κάπου. Και βασικά, αν σας πω ότι τελικά αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά έχει και ο πατέρας του; Ο οποίος στο κάτω κάτω μια χαρά τα έχει πάει στην ζωή του, μια χαρά τα καταφέρνει και μια χαρά τον αγαπώ!
Τι διάβασα;
Ότι το παιδί είναι αυτό που είναι, πως όσο και να τιμωρείς κάτι, δεν αλλάζει, απλά το τιμωρείς. Αν αλλάξει, θα αλλάξει μόνο το γεγονός ότι δεν το κάνει μπροστά σου από φόβο, αλλά κατά τα άλλα το παιδί παραμένει το ίδιο. Σκεφτείτε τι κάνει το παιδί σας και για ποιον λόγο το τιμωρείτε και θα δείτε πως τις περισσότερες φορές επαναλαμβάνεται! Εμένα αυτό με έπεισε! Το παιδί θα μάθει μόνο με έναν τρόπο αν κάτι είναι σωστό ή λάθος. Με την συζήτηση! Ναι, θα μαλλιάσει η γλώσσα μου, θα κουραστώ, θα πονοκεφαλιάσω! Αλλά μεγαλώνοντας, θα γνωρίζει, δίχως φόβο, δίχως τύψεις και θα επιλέξει το σωστό. Όχι από φόβο… Και στο κάτω κάτω, όλα αυτά τα θεματάκια, είναι ίσως και ο χαρακτήρας του! Θέλω πραγματικά να τον αλλάξω;
Θα ζωγραφίσουν στον τοίχο, θα αφήσω και κάποιες ζωγραφιές εκεί και στον καναπέ ακόμη και θα μου φωνάξουν και θα μαλώσουν μεταξύ τους, θα ρίξουν και καμιά σφαλιάρα, θα κάνουν σκηνή στο σούπερ μάρκετ, θα επιμείνουν σε πράγματα που εγώ είμαι αρνητική και κάποιες φορές θα ενδώσω, κάποιες όχι, θα κάνουν το δωμάτιο τους μπάχαλο και δεν θα θέλουν να το μαζέψουν, θα θέλουν να φορέσουν ότι τους γουστάρει, θα θέλουν πολλά που μπορεί να μην μου αρέσουν και θα προσπαθήσω να τα αφήσω να τα κάνουν (αν και πολλές φορές δεν μπορώ).
Όχι, δεν είναι ότι δεν θα πω και ΟΧΙ. Προσπαθώ όμως αυτά τα όχι να έχουν να κάνουν με πράγματα που πληγώνουν κάποιον άλλον ή που έχει σχέση με την σωματική τους ακεραιότητα. Και όταν άλλαξα την τακτική μου και αποφάσισα πως δεν θα υπάρχουν πια τιμωρίες στο σπίτι μας, ζήτησα συγνώμη από τον Γιώργο που δεν το είχα σκεφτεί από πριν. Και μου είπε ότι δεν πρέπει να του ζητάω συγνώμη. Με αγαπά πάντα!
Πραγματικά, γνωρίζουμε αλήθεια ποτέ πως θα ήταν η ανθρωπότητα αν αφήναμε τα παιδιά μας ελεύθερα, να μεγαλώσουν δίχως φόβο, δίχως τύψεις, δίχως πολλά πολλά ΜΗ; Τι άνθρωποι θα ήταν; Γιατί θεωρούμε πως θα είναι χειρότερα και όχι καλύτερα;
Κάποιος μου είπε ότι δοκιμάζω ένα πείραμα! Μεγαλώνω αντιεξουσιαστές! Επειδή δεν θα δέχονται εντολές από την εξουσία; Θα δέχονται! Όταν είναι δίκαιες και σωστές. Αλλιώς γιατί να τις δέχονται και να μην προσπαθούν να τις αλλάξουν;
Μεγαλώνω αντιεξουσιαστές; Ε, λοιπόν… ας είναι!
—
Η Λυδία είναι η μαμά του Γιώργου και της Ναταλίας!
Θα τη βρείτε στο mamalydia.gr
Φτιάχνει και σούπερ κεραλοιφή!
Υπάρχουν.. αντιεξουσιαστές και αντιεξουσιαστές.. Να σου θυμήσω πως και ο ΓΑΠ αντιεξουσιαστής έλεγε πως είναι! ας μη μας ενοχλούν οι λέξεις συνειρμικά, ή με βάση την επικαιρότητα (πρόσκαρη είναι), αλλά στο γενικότερο πλαίσιο, και με μέτρο την ελευθερία του άλλου, ο άνθρωπος θα έπρεπε να είναι αντιεξουσιαστής. Η άλλη εκδοχή είναι του πρόβατου, ή γενικότερα του 'εξημερωμένου' ζώου. Είναι απολαυστικό να σου 'αντιμιλάει' το 5άχρονο (οκ, κάποιες φορές είναι) και ακόμα περισσότερο να είχει δίκιο καμμιά φορά! Δείχνεί πως παράγεις σκεπτόμενο άνθρωπο, χωρίς φόβο για τον ιεραρχικά μεγαλύτερο. (σημ. άλλο σεβασμός, άλλο φόβος)
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Να εξηγήσω λιγάκι οτι τα παιδιά μπορεί σ'αυτή την ηλικία να κάνουν σχεδόν οτι τους αρέσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν τους λες για ποιούς λόγους αυτό μπορεί να ήταν λάθος (ή σωστό). Τους λες βεβαίως (η συζήτηση που έλεγα), απλά δεν τα τιμωρείς! Δεν τα μαλώνεις, απλά εξηγείς. Και μπορεί να το ξανακάνουν, όπως βέβαια και τα παιδιά που τιμωρούνται, συνήθως θα ξανακάνουν τα ίδια και τα ίδια (ίσως κρυφά, ίσως φανερά)! Επίσης η λέξη αντιεξουσιαστές που λέω... Αν απλά φοβάσαι ή δέχεσαι κάποιους νόμους ίσως ακόμα και άδικους μόνο και μόνο επειδή στο λέει η εξουσία, πόσο βοηθάει μια κοινωνία; Μήπως θα ήταν καλύτερα να βγεις στους δρόμους, να διαμαρτυρηθείς και να προσπαθήσεις να αλλάξεις την αδικία? Και όχι δεν λέω να σπάσεις την βιτρίνα ή τα μούτρα του άλλου. Υπάρχει σεβασμός. Το να σέβεσαι το παιδί σου γι αυτό που είναι και δίνοντας τους ελευθερία, δεν δημιουργεί ανθρώπους που ΔΕΝ σέβονται, αλλά ακριβώς το αντίθετο! Όταν εχεις ζήσει από μικρός την ελευθερία και τον σεβασμό, αυτό βγάζεις και στους άλλους! Και απλά για την ιστορία, να πω οτι τα παιδιά μου δεν προσπάθησαν να ζωγραφίσουν ΠΟΤΕ τοίχο κάποιου άλλου. Στο σπίτι μας ναι, σε σπίτι άλλου ποτε! Φαίνεται, ακόμη και από μωρά, γνωρίζουν τα δικά τους και των άλλων ;-)
κ ενοιωθα τοσο μόνη...έχω ένα γιο 3μιση ετών και δεντον έχω βάλει ποτλε τιμωρία. απεναντίας θεωρώ ότι αν τιμωρείς συχβνά τα παιδιά τα κάνει ανεκτά στην τιμωρία..οπότε ποιό το νόημα??..ο τοίχος είναι καταζωγραφισμένος..αλλά δεν με νοιάζει..χαίρομαι που εκφράζεται..
Μαζί σου 100%! Τα παιδιά έχουν νοημοσύνη σε βαθμό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Νομίζουμε πως δεν καταλαβαίνουν κάποια πράγματα, όμως εκείνο που τους μαθαίνουμε τελικά είναι ότι έχουμε όρια που μπορούν να δοκιμάζουν! Μακάρι να έχουμε όλοι την ευαισθησία να καταλάβουμε ότι κάποια πρέπει δεν είναι και τόσο απαραίτητο να ακολουθούνται, ειδικά όταν η προσωπικότητά μας γίνεται ένα με μια μάζα...Να μάθουν να αγαπούν, να σέβονται τους γύρω και το περιβάλλον τους και πάνω απ΄όλα τον εαυτό τους...αυτά είναι τα σημαντικά...
Ο προβληματισμός μου σε αυτό το κείμενο είναι η έκφραση οτι μεγαλώνω αντεξουσιαστές. Δηλαδή αν αντιμετωίζεις ένα παιδί σαν να είναι παιδί σημαίνει οτι είναι αντιεξουσιαστικό αυτό;Ναι θα τους αφήσω να κάνουν τα δικά τους ναι δεν θα τα χτυπήσω αλλά δεν θέλω να τα μεγαλώσω ώστε όταν μεγαλώσουν να μην σέβονται κανέναν κ τίποτα.Ο χειρότερος φόβος μου είναι αυτό που συνέβη με τα παιδιά που πιάσανε πρόσφατα.Δεν λέω οτι με τον τρόπο που τα μεγαλώνεις θα γίνουν έτσι.Απλά με ενόχλησε η παραπάνω λέξη.
Πωπω φιλενάδα με καθησύχασες! Πολύ χρήσιμο το κείμενό σου για μένα που είμαι καινούργια. Κάπως έτσι τα σκεφτόμουν κι εγώ αλλά άντε να τα εφαρμόσεις στην πράξη! Το καλύτερο όμως που μου έδωσε το κείμενό σου είναι οτι και να μην τα εφαρμόσεις όλα, δεν τρέχει και τίποτε... Ευχαριστώ! Οσο για την ελευθερία ή μή εγώ ξέρω οτι αν ένα παιδί θέλει να κάνει κάτι, θα το κάνει κι ας το απαγορεύσεις. Θα το κάνει κρυφά. Εμένα στο σπίτι μου ήταν πολύ αυστηρά τα πάντα -έχω και πατέρα δικαστικό (Παναγίίίίίίίία μου έχω κάτσει "στο σκαμνί" πολλές φορες ως παιδί)-, αλλά πάντα έκανα αυτό που ήθελα είτε το ήξερε είτε όχι. Αρα τσάμπα φωνές και τιμωρίες...
ΑΨΟΓΟ.....
Τελικά όλοι οι γονείς λίγο πολύ τα ίδια περνάμε.... Χαίρομαι καταρχήν που δεν είμαι η μόνη.... Συμφωνώ στα περισσότερα αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να υπάρχουν συνέπειες όταν δεν ακούνε σε βασικά πράγματα! Διότι τους μεγαλώνουμε για να μπορούν να επιβιώσουν σε αυτό τον κόσμο. Και δυστυχώς δεν είναι στρωμένος ροδοπέταλα... Η μαμά μου συνέχεια λέει υπομονή παιδί μου, κουβέντα, αγκαλιά και πολύ υπομονή.... Κουράγιο σε όλες μας κορίτσια, γιατί κάνουμε την πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου! Μεγαλώνουμε ανθρώπους! Και αυτό δε διδάσκεται σε κανένα πανεπιστήμιο.
Αν διάβαζα το κείμενό σου πριν γίνω μαμά, θα έλεγα "μα τι λέει αυτή, το παιδί χρειάζεται όρια, κανόνες, οργάνωση, πρόγραμμα τα οποία μαθαίνονται και με τιμωρίες". Τώρα το μόνο που λέω είναι ότι κάθε μέθοδος διαπαιδαγώγησης έχει τα αρνητικά και τα θετικά της και ότι στο μεγάλωμα των παιδιών κάνεις το σταυρό σου κι ελπίζεις ότι κάνεις το σωστό. Μόνο ο χρόνος θα δείξει...
Emena pantws mou fainetai oti perigrafeis mia apsogh diapedagwghsh mikrwn paidiwn h ,an theleis,se eisagwgika (tonizw) "mwrwn".Kai mprabo gia thn ypomonh sou! Apla mhn katalhkseis na exeis "mwra efhbous" kai "mwra enhlikes" sto mellon, pou den tha mporoun na antapekselthoun se auth th sixamenh koinwnia pou zoume, kai na katalaboun oti oi prakseis tous exoun synepeies.Makari na htan ola tosa eukola.... Bebaia auth einai h dikh mou proswpikh gnwmh, thn opoia den epiballw se kanenan, kane oti agapas, kai opws to agapas. :) filika, T.
Αν εξαιρέσω μια δόση υπερβολής στο κείμενο κι αν δε γίνεται η ελευθερία ασυδοσία, θα συμφωνήσω. Συζήτηση με τα παιδιά από την κοιλιά ακόμη!
Εντάξει, καλή η...αναρχία, αρκεί να περιορίζεται στον μικρόκοσμο του καθενός και να μην επηρεάζει τους γύρω του. Η για να το θέσω αλλιως...Να επιτρεψω στο παιδι μου να ζωγραφίζει τους τοίχους του σαλονιού μου, αλλα παράλληλα να του δώσω να καταλάβει ότι ο γείτονας δεν γουστάρει ζωγραφιές στους δικούς του τοίχους.
Πολύ καλά τα λες Λυδία... Δεν είχα μπει ποτέ τιμωρία! Στο σπίτι μας δεν πρέπει να είχε ακουστεί ούτε καν η λέξη!! Οι γονείς μου δεν κουραζόταν ποτέ να μου εξηγούν τα πάντα, να με κάνουν να καταλάβω αν έχω δίκιο ή άδικο, τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Δεν ξέρω βέβαια πόσο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας του παιδιού όπως και η ψυχολογική κατάσταση των γονέων...ήμουνα ένα συνεργάσιμο παιδί, με νέους γονείς γεμάτους όρεξη.. Σήμερα οι γονείς είναι πολύ στρεσαρισμένοι, μεγαλύτερης ηλικίας με λιγότερη αντοχή και υπομονή. Βρίσκουν λύση στην τιμωρία για να ελευθερωθούν οι ίδιοι..(ώρες ώρες τους καταλαβαίνω) Το παιδάκι μου είναι ακόμα μικράκι (τριών μηνών), μα μια μικρή ιδέα έχω στο πως θα πορευτούμε... ελπίζω να μη διαψευτώ!!
Μου άρεσε πολυ το κείμενο σου! Είμαι κι εγω κατα της τιμωρίας και το έχω σκεφτεί πολυ.... Όσο γυρνάω πίσω στα παιδικα μου χρόνια διαπιστώνω οτι η τιμωρία όχι μονο δεν με άλλαξε ούτε με έκανε καλύτερο άνθρωπο, αλλα μονο φόβο μου δημιούργησε. Συμφωνώ οτι με πολυ πολυ κουβέντα μπορείς να καταφέρεις περισσότερα!