Είμαι η μαμά Καλλιόπη, έχω ένα ονειρεμένο γιο 3 χρόνων και 9 μηνών – τον Ορφέα – και μένω στην Αγγλία. Έχω κάνει διάφορα σχόλια σε αρκετές ιστορίες του «Είμαι Μαμά», αλλά ποτέ δεν είχα το θάρρος να πω μια δική μου μαμαδο-ιστορία. Αιτία γι’ αυτό το e-mail είναι η ιστορία της μαμάς Φωτεινής, η τελευταία από μια σειρά ιστορίες «γιατί δεν με αφήνουν ήσυχη να μεγαλώσω το παιδί μου και να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου όπως εγώ νομίζω καλύτερα«. Όχι πως θέλω να κρίνω την κοπέλα και να το παίξω σωστή ή άγια μαμά. Μάλλον, για να τονίσω για μια ακόμα φορά το αυτονόητο, ότι διαφορετικοί άνθρωποι και διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες και ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει καλύτερο…
Για να μπω στο ζουμί λοιπόν, είμαι μια μαμά του… άκρου. Του υπερπροστατευτικού άκρου. Ο Ορφέας κοντεύει τα 4 και ακόμα κοιμάται μαζί μου. Με το που αναστενάζει, τρέχω κοντά του. Να προλάβει να κλάψει; Σπάνιο. Του κρατάω το χεράκι κάθε φορά που περπατάμε στο δρόμο και άμα θέλει να τον αγκαλιάσω θα σταματήσω και θα το κάνω στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας για τα βλέμματα των άλλων περαστικών. Σε μια κουλτούρα που θέλει τα παιδιά ανεξάρτητα όσο πιο γρήγορα γίνεται, εγώ εξακολουθώ και βοηθώ τον Ορφέα ακόμα και αν δεν το χρειάζεται. Προτιμώ να συζητώ μαζί του τι θα κάνουμε, πώς θα το κάνουμε και τι περιμένω από αυτόν παρά να τον μαλώσω ή να του βάλω τις φωνές. Και όταν τον μαλώσω, προτιμώ να το κάνω σε ήπιους τόνους. Από τότε που γεννήθηκε, ζήτημα αν έχω βγει 10 φορές… τον άφησα με βαριά καρδιά είτε στον άντρα μου, είτε στην μαμά μου, είτε στην πεθερά μου και «διασκέδασα» με το ρολόι στο χέρι, περιμένοντας να περάσει η ώρα να ξαναγυρίσω κοντά του.
Ναι, αλλά…
Έμεινα έγκυος για πρώτη φορά στα 34 και έγινα μαμά στα 35, μετά από χρόνια προσπαθειών και ένα βήμα πριν χρειαστώ τη βοήθεια της επιστήμης. Είχα ζήσει τη ζωή μου, είχα χορτάσει εξόδους, εκδρομές και χρόνο με τον άντρα μου, μια και ήμασταν μαζί 10 χρόνια πριν γίνουμε γονείς. Ήμουν έτοιμη και σωματικά και ψυχολογικά να αφιερώσω το είναι μου στο παιδί μου.
Πριν περίπου διόμιση μήνες και μετά από έρευνες, εξετάσεις και αξιολογήσεις που διέρκεσαν σχεδόν ένα χρόνο, οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Ορφέας είναι αυτιστικός.
Και αναρωτιέμαι, μήπως ενστικτωδώς, πριν ακόμα μάθω, φρόντιζα να δώσω στον Ορφέα όλη μου την αγάπη για να τον αποζημιώσω για όλα αυτά που τον περιμένουν στην κοινωνία (τώρα φυσικά το κάνω συνειδητά); Ας μη γελιόμαστε, ακόμα και σε μια κοινωνία όπως της Αγγλίας, η οποία είναι έτη φωτός μπροστά στη φροντίδα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, η ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες κάθε άλλο παρά εύκολη είναι…
Γιατί λοιπόν σας κουράζω με την καθημερινή μας πραγματικότητα; Για να πω για μια ακόμη φορά το αυτονόητο. Σύμφωνα πάντα με την ταπεινή μου γνώμη, από τη στιγμή που τα παιδιά μας είναι υγιή και ευτυχισμένα, καλύπτουμε τις ανάγκες τους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που τα μεγαλώνουμε, γιατί διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες. Και στην τελική, αν η μαμά αισθάνεται δυστυχισμένη, αυτό θα επηρεάσει μοιραία τη σχέση της με το παιδί της.
Και σε αντίθεση με τη μαμά Φωτεινή, εγώ θέλω και ένα δεύτερο παιδί. Παρόλο που η δεύτερη εγκυμοσύνη μου έληξε άδοξα στους 7 μήνες. Παρόλο που είμαι 39 χρόνων και η γονιμότητά μου παίρνει την κάτω βόλτα μέρα με τη μέρα. Παρόλο που ξέρω ότι υπάρχει 20% πιθανότητα να είναι και εκείνο αυτιστικό. Και αν και ξέρω ότι δεν είναι όλα τα αδέρφια αγαπημένα και ενωμένα σαν κι εμένα και τον αδερφό μου, θέλω να υπάρχει και κάποιος άνθρωπος για τον Ορφέα όταν εγώ εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά είναι η δική μου απόφαση ζωής… και χαίρομαι που έχω την υποστήριξη του άντρα μου και των δικών μας ανθρώπων.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Αχ Καλλιόπη μου, κάνε όπως καταλαβαίνεις και όπως νιώθεις εσύ. Φαντάζομαι ότι έχεις έρθει και σε επαφή με ειδικούς και επαγγελματίες και θα σε συμβουλεύουν και αυτοί και από κει και πέρα εσύ μπορείς να κρίνεις τι είναι καλύτερο για το παιδάκι σου. Άλλωστε την πρόοδο του την βλέπεις εσύ και πάντα θα προσπαθείς για το καλύτερο του. Η σκέψη σου είναι άριστη για δεύτερο παιδάκι! Ίσα ίσα θέλει πολύ κουράγιο και δύναμη για να πάρεις μια τέτοια απόφαση, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι κάτι μπορεί να μη πάει καλά. Εγώ λέω να σαι αισιόδοξη και όλα θα πάνε καλα!
Το κείμενό σου ήταν για μένα μια σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μου! Εμένα η μικρή μου είναι κολημένη πάνω μου (όπως όλα τα παιδάκια στη μαμά τους... ω τι περίεργο!) κι εγώ ενστικτοδώς ανταποκρίνομαι θετικά σε αυτό και το δέχομαι όπως είναι. Όοοοοολοι οι πολύξεροι στο περιβάλλον μου με επιπλήτουν διαρκώς γι'αυτό αλλά εγώ τους γράφω στα ... μην τα πω δεν κάνει εδώ! Τώρα τελευταία όμως οι επιπλήξεις έχουν γίνει ΠΟΛΥ έντονες και πολύ συχνότερες. Και άρχισα να έχω second thoughts! Λες (λέω) να έχουν δίκιο? Λες (λεω) να γίνει μαμούχαλη? Λες (λεω) να φοβάται να διεκδικήσει και να γίνει χάπατο? Αλλά όχι. Κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό και έχει διαφορετικές ανάγκες και το μητρικό ένστικτο είναι ΜΑΓΙΚΑ αλάνθαστο! Οπότε κλείνω αυτιά σε όλους όσους μιλάνε (χωρίς να ξέρουν και χωρίς να έχουν δικαίωμα στην τελική) και κάνω αυτό που μου λέει το gut μου!! Σωστή η μαμά Καλλιόπη. Καλά κουραγια και όλα θα πάνε τέλεια (με τη νορμαλ απόλυτα φυσική λογική που έχεις σίγουρα έτσι θα είναι)!!
ετσι ακριβως δεν υπαρχουν σωστοι και λαθος κανονες προσωπικα πιστευω πως δεν υπαρχουν γενικα κανονες καθενας κανει οτι κρινει σωστο κατα περιπτωση. εχω μια κορη 10 χρονων πια και ακουγα και εγω τα περι κακομαθημενιας με την αγκαλια , οχι να κοιμαται μονη της οχι την παραχαιδευεις οχι δεν θα γινει ανεξαρτητη κλπ κλπ . εχω να πω οτι η κορη μου κοιμαται ακομη μαζι μου οταν αυτη το θελησει περιπου 4 με 5 φορες την εβδομαδα, οτι παρολο που βιωσε διαζυγιο και αλλαγη σχολικου περιβναλλοντον στα 6 της και πολυ περισσοτερο βιωσε την κατασταση της υγειας μου κξαι της παλη μου με τον καρκινο ενα χρονο τωρα οχι μονο μαμαχουλο δεν εγινε αλλα ειναι ωριμη και συζητησιμη χωρις να χει χασει την παιδικοτητα της . συζητηση και αγαπη ειναι η γνωμη μου κανεις ποτε δεν επαθε τιποτα απο την πολλη αγαπη και κακα τα ψεματα το μητρικο ειναι συνηθως αλανθαστο . οταν διαγνωστηκε ο καρκινος η ερωτηση που πλανιοταν παντου ηταν τι θα πεις στο παιδι ε λοιπον εγω ειπα στο παιδι τα παντα απλα και αληθινα οπως ηταν την ειχα απο κοντα και δεν την αφησα να ψαξει μονη της να βρει τι της κρυβουν οι μεγαλοι, δεν ωραιοποιησα τις καταστασεις σταθηκα εκει με δυναμη και αγαπη και της εξηγησα την πραγματικοτητα της ζωης μας. ετσι επενδυεις στις σχεσεις και η αγαπη ειναι αυτη που κερδιζει και ναι περασαμε απο χιλια κυμματα, απο κρισεις πανικου και απο ξεσπασματα πολλα αλλα η ουσια ειναι οτι εχει μαθει οτι ετσι ειναι η ζωη και οτι η αγαπη ειναι για την δειχνουμε οχι για να την κραταμε στο συρταρι. Αγαπη και παλι αγαπη θελουν τα παιδια μας για να μεγαλωσουν
Με άγγιξε πολύ το κείμενο σου!είμαι κ εγω μαμά ενός αγοριού 6 μηνών!η παιδίατρος μου είπε να του αλλάξουμε δωμάτιο!μεγάλωσε... Μα εγώ κοιμόμουν( λογω κάποιων συνθηκών) μέχρι που παντρεύτηκα με τη μαμά μου... Πως μπορώ τώρα να αλλάξω δωμάτιο το παιδάκι μου;;; Όχι από πολύ αγάπη δεν έπαθε κανείς τίποτε! Επίσης έχω κ μια αδερφούλα με νοητική υστέρηση κ σωματική αναπηρία! Είμαστε άλλα 3 αδέρφια! Δεν έχει στερηθεί ποτέ την αγάπη,την προσοχή,όπου πάμε είναι μαζί μας! Τα αδέρφια σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μεγάλη ευλογία κ ανακούφιση για τη μάνα! Σου εύχομαι ολόψυχα να αποκτήσεις κ άλλο παιδάκι και να'ναι υγιέστατο!!
πρεπει καποια στιγμη να τον αφησεις και λιγο μονο λογω του αυτισμου! μην εισαι τοσο υπερπροστατευτικη! πρεπει να μαθει να φροντιζει μονος του τον εαυτο του! τα παιδακια αυτα γνωριζουν τα παντα τα καταλαβαινουν ολα οσα τους λες μονο που δε μπορουν να εκφραστουν ! μια καλη λογοθεραπευτρια κανει θαυματα!
ΜΠΡΑΒΟ ΒΡΕ ΜΑΜΑ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!! ΕΧΩ ΕΝΑ ΓΙΟ 19 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΑΚΟΥΩ ΟΧΙ ΠΟΛΥ ΑΓΚΑΛΙΑ ΘΑ ΚΑΚΟΜΑΘΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ ΠΙΠΙΛΑ ΟΧΙ ΟΧΙ ΠΟΙΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ Ή ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΣΥΜΦΩΝΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΕΧΕΙ ΕΣΕΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΟΤΕ ΠΡΟΧΩΡΑ ΚΑΛΩΣ ΠΡΑΤΕΙΣ. ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ Ο ΟΡΦΕΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΦΟΒΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΤΕ....