Είμαι η μαμά Καλλιόπη, έχω ένα ονειρεμένο γιο 3 χρόνων και 9 μηνών – τον Ορφέα – και μένω στην Αγγλία. Έχω κάνει διάφορα σχόλια σε αρκετές ιστορίες του «Είμαι Μαμά», αλλά ποτέ δεν είχα το θάρρος να πω μια δική μου μαμαδο-ιστορία. Αιτία γι’ αυτό το e-mail είναι η ιστορία της μαμάς Φωτεινής, η τελευταία από μια σειρά ιστορίες «γιατί δεν με αφήνουν ήσυχη να μεγαλώσω το παιδί μου και να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου όπως εγώ νομίζω καλύτερα«. Όχι πως θέλω να κρίνω την κοπέλα και να το παίξω σωστή ή άγια μαμά. Μάλλον, για να τονίσω για μια ακόμα φορά το αυτονόητο, ότι διαφορετικοί άνθρωποι και διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες και ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει καλύτερο…
Για να μπω στο ζουμί λοιπόν, είμαι μια μαμά του… άκρου. Του υπερπροστατευτικού άκρου. Ο Ορφέας κοντεύει τα 4 και ακόμα κοιμάται μαζί μου. Με το που αναστενάζει, τρέχω κοντά του. Να προλάβει να κλάψει; Σπάνιο. Του κρατάω το χεράκι κάθε φορά που περπατάμε στο δρόμο και άμα θέλει να τον αγκαλιάσω θα σταματήσω και θα το κάνω στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας για τα βλέμματα των άλλων περαστικών. Σε μια κουλτούρα που θέλει τα παιδιά ανεξάρτητα όσο πιο γρήγορα γίνεται, εγώ εξακολουθώ και βοηθώ τον Ορφέα ακόμα και αν δεν το χρειάζεται. Προτιμώ να συζητώ μαζί του τι θα κάνουμε, πώς θα το κάνουμε και τι περιμένω από αυτόν παρά να τον μαλώσω ή να του βάλω τις φωνές. Και όταν τον μαλώσω, προτιμώ να το κάνω σε ήπιους τόνους. Από τότε που γεννήθηκε, ζήτημα αν έχω βγει 10 φορές… τον άφησα με βαριά καρδιά είτε στον άντρα μου, είτε στην μαμά μου, είτε στην πεθερά μου και «διασκέδασα» με το ρολόι στο χέρι, περιμένοντας να περάσει η ώρα να ξαναγυρίσω κοντά του.
Ναι, αλλά…
Έμεινα έγκυος για πρώτη φορά στα 34 και έγινα μαμά στα 35, μετά από χρόνια προσπαθειών και ένα βήμα πριν χρειαστώ τη βοήθεια της επιστήμης. Είχα ζήσει τη ζωή μου, είχα χορτάσει εξόδους, εκδρομές και χρόνο με τον άντρα μου, μια και ήμασταν μαζί 10 χρόνια πριν γίνουμε γονείς. Ήμουν έτοιμη και σωματικά και ψυχολογικά να αφιερώσω το είναι μου στο παιδί μου.
Πριν περίπου διόμιση μήνες και μετά από έρευνες, εξετάσεις και αξιολογήσεις που διέρκεσαν σχεδόν ένα χρόνο, οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Ορφέας είναι αυτιστικός.
Και αναρωτιέμαι, μήπως ενστικτωδώς, πριν ακόμα μάθω, φρόντιζα να δώσω στον Ορφέα όλη μου την αγάπη για να τον αποζημιώσω για όλα αυτά που τον περιμένουν στην κοινωνία (τώρα φυσικά το κάνω συνειδητά); Ας μη γελιόμαστε, ακόμα και σε μια κοινωνία όπως της Αγγλίας, η οποία είναι έτη φωτός μπροστά στη φροντίδα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, η ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες κάθε άλλο παρά εύκολη είναι…
Γιατί λοιπόν σας κουράζω με την καθημερινή μας πραγματικότητα; Για να πω για μια ακόμη φορά το αυτονόητο. Σύμφωνα πάντα με την ταπεινή μου γνώμη, από τη στιγμή που τα παιδιά μας είναι υγιή και ευτυχισμένα, καλύπτουμε τις ανάγκες τους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που τα μεγαλώνουμε, γιατί διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες. Και στην τελική, αν η μαμά αισθάνεται δυστυχισμένη, αυτό θα επηρεάσει μοιραία τη σχέση της με το παιδί της.
Και σε αντίθεση με τη μαμά Φωτεινή, εγώ θέλω και ένα δεύτερο παιδί. Παρόλο που η δεύτερη εγκυμοσύνη μου έληξε άδοξα στους 7 μήνες. Παρόλο που είμαι 39 χρόνων και η γονιμότητά μου παίρνει την κάτω βόλτα μέρα με τη μέρα. Παρόλο που ξέρω ότι υπάρχει 20% πιθανότητα να είναι και εκείνο αυτιστικό. Και αν και ξέρω ότι δεν είναι όλα τα αδέρφια αγαπημένα και ενωμένα σαν κι εμένα και τον αδερφό μου, θέλω να υπάρχει και κάποιος άνθρωπος για τον Ορφέα όταν εγώ εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά είναι η δική μου απόφαση ζωής… και χαίρομαι που έχω την υποστήριξη του άντρα μου και των δικών μας ανθρώπων.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
O αυτισμός έχει ένα τεράστιο φάσμα.Ο γιατρός που έρχεται δεν μας έχει κάνει διάγνωση,ούτε έχει βάλει ταμπέλα,Απλά παρατηρεί και καταγράφει τη συμπεριφορά του και την εξέλιξη του μέχρι να μας δει ο αναπτυξιολόγος.Σαφώς και γίνονται διαγνώσεις γρήγορα όμως όταν κάτι δεν πάει καλά,δυστυχώς πίστεψε με η μαμά μέσα της το αντιλαμβάνεται και εκεί πρέπει να αφήσει πίσω της τον εγωισμό της και τον φόβο της και να το οδηγήσει εκεί που ίσως τον βοηθήσουν.Εμάς μας βοήθησε πολύ,μακάρι να είναι μια ανάμνηση....όχι κακή αλλά μια ανάμνηση μάθημα.Να την αφήσω πίσω μου αλλά παράλληλα να την κουβαλάω μαζί μου,Πια είτε μας αφορά είτε όχι είναι ένα όνειρο να βοηθήσω με τον τρόπο μου τόσο τα παιδιά αυτά αλλά κυρίως της μαμάδες.Δεν ξέρω πως....θα το βρώ.Ελπίζω να ειναι επιλ,κρίσεις ύπνου και να περάσουν.Μαμάδες όλου του κόσμου τα παιδιά μας χρειάζονται ΑΓΑΠΗ,ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΟΙΤΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ.ΜΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΈΡΕΣΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑΟΧΙ ΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ .ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ,Αν ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙς ΕΤΣΙ ΘΑ ΔΕΙς ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ.ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ!
Παρε μια δευτερη και τριτη γνωμη για τον αυτισμο! Μερικες φορες τα παιδια που μεγαλωνουν υπερπροστατευτικα αργουν να οριμασουν με αποτελεσμα να διαγνωστουνε λανθασμενα με αυτισμο! Το γεγονος πως ζηταει αγκαλια σιχνα δειχνει πως δεν ειναι συναισθηματικα αποσυρμενος οπως τα αυτιστικα παιδια ... Στα λεω αυτα γιατι στην οικογενεια μου εχω ψυχιατρο που εχει ειδικοτητα στον αυτισμο και πολλες φορες του εχουν τυχει παιδια που εχουν διαγνωστει λανθασμενα με αυτισμο
Καλησπέρα μανούλα.Ο δικός μου ο άγγελος,είναι 2.5 ετων.Τους τελευταίους μήνες μας επισκέπτεται ένας εξαιρετικός άνθρωπος καθώς η συμπεριφορά του δεν είναι και πολύ φυσιολογική.Εξετάζουμε λοιπόν τον ήπιο αυτισμό.Φαίνεται πως αρχίζει να ξεθωριάζει αυτή η γνώμη.Θετικό.Σίγουρα θα το δούμε.Σε καταλαβαίνω,όμως τα πράγματα είναι λιγο διαφορετικά.Δεν ξέρω βεβαίως σε πιο φάσμα βρίσκεστε.Αλλά η προσπάθεια να τον αναγκάσεις να πάρει πρωτοβουλίες με το τρόπο που θα σε υποδείξει ο γιατρός είναι σημαντική και καταλυτική.Αντιμετώπισα θέματα ύπνου από μωρό.Τώρα κοιμόμαστε,Αλλά είχαμε και 3 κρίσεις μέσα στον ύπνο τον προηγούμενο μήνα που έμοιαζαν με επιληψία.Είναι τρομακτικό,όταν έχει διάρκεια...Χτυπιόταν,δεν μας καταλάβαινε.Όμως συνεχίζει να κοιμάται στη κούνια του.Πίστεψε με,αν εσύ συνεχίζεις να φοβάσαι,θα φοβάται,δεν θα τον βοηθήσεις.Η λογοθεραπεύτρια,εργοθεραπεύτια είσαι ΕΣΥ.Η δική σου ψυχολογία και αντιμετώπιση είναι ουσιαστική για το παιδί σου.Θα ενταχθεί στην κοινωνία αν εσύ θα του δώσεις τη ψυχολογία,την πρωτοβουλία,το στόχο και το ΓΑΜΩΤΟ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ.ΘΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΜΠΡΟΣΤΑ,ΤΟΥ ΤΟ ΩΦΕΙΛΩ.Είμαι πολύ μικρότερη,26 ετών ίσως και το γεγονός που δεν πέρασα τη δική σου περιπέτεια για να πιάσω παιδί ίσως με κάνει να μη φοβάμαι τόσο....Φοβάμαι και εσύ ,,κοίτα όμως μπροστά.!!
Καλή μου, κι ο γιος μου παθαίνει αυτές τις "επιληπτικές κρίσεις" στον ύπνο και δε μας αναγνωρίζει, είναι σπάνιες μεν αλλά φυσιολογικότατες και λέγονται "νυχτερινός τρόμος" (night terror), και συμφωνώ πολύ τρομακτικοί, ωστόσο σταματούν με την ηλικία. Μην τον ξυπνάς μην του μιλάς μην ανάβεις φώτα, μόνο πρόσεχέ τον μη χτυπήσει έτσι που χτυπιέται. Απολύτως φυσιολογικό φαινόμενο. Αν και τόσο απαίσιο να μη σε αναγνωρίζει!