Αξίζω τέτοια συμπεριφορά από την οικογένειά μου;

Aποφάσισα να απευθυνθώ σε εσάς γιατί είστε μια μεγάλη, τεράστια μάλλον, ομάδα που μοιράζεστε σκέψεις, προβληματισμούς, ανησυχίες, χαρές, ευτυχία, λύπες και όλα τα απλά και όχι μόνο πράγματα της καθημερινότητας.

Ονομάζομαι Ελένη και είμαι από την Κύπρο, είμαι παντρεμένη εδώ και 1 χρόνο με ένα άνθρωπο που σημαίνει τόσα πολλά για μένα, που είναι ο έρωτας της ζωής μου, είναι ο φίλος μου, ο συμβουλάτορας μου, ο ήρωας μου τα πάντα μου και περιμένω την ηλιαχτίδα μου, την Δομνίκη, να γεννηθεί σε λίγες μέρες, 18 για την ακρίβεια μέχρι την ΠΗΤ που έχουμε 19/3/2013. Μέχρι εδώ θα μου πείτε όλα καλά, που είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι με τους γονείς και την οικογένεια μου που δεν θέλουν τον Αλέξη, λόγω της διαφοράς ηλικίας που έχουμε, εγώ 25 και ο άντρας μου 49. Ήταν κάθετοι από την πρώτη στιγμή αυτής της σχέσης,  με έδιωξαν από το σπίτι και ούτε στο γάμο μου ήρθαν, μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου με βρήκε με κλάματα. Η οικογένεια του Αλέξη από την άλλη με υποδέχτηκε με πολlή αγάπη, έχει δύο γλυκύτατους γονείς και 3 απίθανα αδέρφια που με αγκάλιασαν αμέσως.

Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος τηλεφώνησα στην αδερφή μου να της το πω ήθελα να μοιραστώ την χαρά μου μαζί της. Λέω οκ στο γάμο δεν ήρθατε, το μωράκι μου όμως δεν φταίει σε κάτι θα το αγαπήσουν, σκέφτηκα. Αντί αυτού η απάντηση της αδερφής μου ήταν μαχαίρι στην καρδιά μου: «Καλά δεν ντρέπεσαι που πηγαίνεις με κάποιον που έχει σχεδόν την ηλικία του πατέρα μας, γκαστρώθηκες κιόλας;» και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Έκλαιγα μέρες ολόκληρες με αναφιλητά, ο καλός μου πάντα δίπλα μου σε όλα, να μην λέει ένα λόγο κακό για κανένα τους να τους σέβεται όλους και καπάκι μετά από 3-4 μέρες με παίρνει η μαμά μου και μου λέει «Αυτές τις αρχές σου δώσαμε; Πρέπει να ντρέπεσαι, μην προσπαθήσεις να μας πάρεις ποτέ, πέθανες για εμάς«

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί να ντρέπομαι; Επειδή ερωτεύτηκα κάποιον μεγαλύτερο μου, επειδή τον παντρεύτηκα; Επειδή περιμένω το παιδί του;

Από εκείνη την στιγμή πάγωσαν όλα μέσα μου. Μετά από κανένα μήνα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο τους συνάντησα τυχαία σε ένα εμπορικό, την μαμά μου, τον μπαμπά μου, την αδερφή μου και τα 2 παιδιά της. Κανένας δεν μου μίλησε, έκαναν ότι δεν με είδαν, έσφιξα το χέρι του Αλέξη και προχωρήσαμε. Όμως τώρα που θα γεννήσω, τώρα που θα έρθει η μικρή Δομνίκη στο κόσμο, τους σκέφτομαι έντονα.

Τι να κάνω; Αξίζω τέτοια συμπεριφορά, επειδή αγάπησα;

Σας παρακαλώ βοηθήστε με… Ευχαριστώ πολύ και συγνώμη εάν σας κούρασα..