Δυο άντρες μου έκλεψαν τα παιδικά μου χρόνια

Το γράφω, το σβηνω και το ξανά γράφω και το ξανά σβηνω. Το πήρα επιτέλους απόφαση και θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας και την δική μου ιστορία. Βασικά την μισή μου ιστορία.

Είμαι μανούλα 2 κοριτσιών (αστέρια). Το όνομα μου δεν θέλω να το πω γιατί φοβάμαι πολύ την κριτική, αλλά μπορώ να σας πω ότι είμαι 24 χρόνων.

Οπότε ξεκιναω… Ημουν πολύ μικρή για να θυμάμαι ποτέ ξεκίνησε η κακοποίηση από τον πατέρα μου. Θυμάμαι βεβαια κάποια σκηνικά από όταν ήμουν 4 χρόνων. Θυμάμαι όταν ήμουν 10 χρόνων μου έσπασε το χέρι μου. Θυμάμαι να μην μπορώ να περπατισω μετά από ξύλο που ετρωγα. Θυμάμαι οι μελανιες μου επαιρναν το σχήμα απο τά χέρια του και από τα μέταλλα τις ζώνης και από τα παπούτσια του. Θυμάμαι πολύ καλά τον πόνο και πως ουρλιαζα όταν έβαζε τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου και εσφιγγε σιγά σιγά. Και όταν τα θυμάμαι όλα αυτά, είναι σαν να ανοίγουν όλες οι ουλες που έχω και ξανά ποναω.

Με την μάνα μου πάντα είχα πολύ καλή σχέση και ποτέ δεν θύμωσα μαζί της που γινόταν όλο αυτό. Εκείνος δεν ήταν ποτέ σπίτι λόγω δουλειάς αλλα όταν ήταν καπως πάντα εγώ τον εβγαζα εκτός εαυτού. Η μάνα μου καλώς ή κακώς, με όλα τα προβλήματα τότε βρήκε παρηγοριά σε ΛΑΘΟΣ αγκαλιά. Στου θείου μου. Τον αδελφό του πατέρα μου. Και με την σειρά του εκείνος βρήκε παρηγοριά σε άλλη λάθος αγκαλιά. Την δική μου. Ξεκίνησε όταν ήμουν 11 χρόνων και τελείωσε όταν ήμουν 15.

Ήμουν και είμαι αντιδραστικια και σαν παιδί αντιδρουσα πολύ και αρκετά άσχημα σε σημείο που έπεσα στα ναρκωτικά. Ηθελα κάτι απλά να κάνει τον πόνο να φύγει. Δεν είπα ποτέ τίποτα σε κανέναν. Το κρατησα για εμένα ότι έγινε με τον θείο μου. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι ότι κανείς δεν θα με πιστέψει και μετά τι θα κάνω; Πως θα το χειριστώ; Οπότε καλύτερα να μην ξέρει κανείς τίποτα. Ομως αρχίζει και με τρώει πολύ μέσα μου τώρα πια.

Ο πατέρας μου συνέχισε να με χτυπάει και άσχημα πολύ και με πολλους τραυματισμούς μέχρι τα 23 μου. Πριν από λίγους μήνες ήτανε η τελευταία φορά. Δεν τον βλέπω πλέον οπότε δεν μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι πια. Με τον θείο μου όμως συνέχισα να έχω επαφές μόνο και μόνο για να μην καταλάβει ποτέ κανείς τίποτα.

Δυο άντρες μου εκλεψαν τα παιδικα μου χρόνια. Δυο άντρες που δεν μου έδειξαν αγάπη ενώ αυτή ήταν η δουλειά τους. Γυρναγα σπίτι σε έναν που με χτυπαγε και κλοτσαγε και μετά όταν έφευγαν από το σπίτι με άφηναν μόνη μου χωρίς να ξέρουν, με τον άλλον μου με άγγιζε και έκανε διάφορα. Πως; Γιατί; Τι έκανα; Βαρέθηκα να ρωτάω τόσα χρόνια αυτές τις ερώτησεις. Αυτά δεν τα έχω πει ποτέ σε κανέναν και συγνώμη αν είναι βάρη αλλα νιώθω μέσα μου πραγματική ανάγκη να τα βγάλω.

Από μια άποψη τους ευχαριστω πολύ. Γιατί είμαι καλή μανούλα και γιατί θέλω και κάνω τα αδύνατα δυνατά για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μου. Γιατί και φυλακή θα μπω προστατεύοντας τους λόγους που υπάρχω. Πλέον έμαθα να ζω με της ερωτήσεις που έχω και έμαθα να ζω με τις ουλες μου. Εμαθα να το χειριζομαι μόνη μου ενώ δεν ήθελα. Δεν θα έλεγα ότι με έχει κάνει πιο δυνατή. Βρήκα τότε την έξοδο μου μέσα από τα ναρκωτικά. Είμαι αδύναμη και το ξέρω.

Τουλάχιστον όμως χαριζω και θα χαριζω για όσο ζω ευτυχία χωρίς πόνο στα παιδιά μου και ζω προσπαθώντας να μην τα θυμάμαι αυτά. Είμαι περήφανη για αυτή που είμαι παρόλο που είμαι λίγο σκληρή. Θέλω μόνο να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν να μου έρχονται αναλαμπες και εικόνες μεστο μυαλό μου απο το παρελθόν μου και ότι θα σταματήσω επιτέλους να τους βλέπω και στον ύπνο μου.

Συγνώμη αν σας μαυρισα λιγάκι αλλα το είχα πολύ ανάγκη να μιλήσω.

Με πολλή αγάπη
Μαμά Ν.Φ

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com