Η μέρα που ήρθε το αγγελούδι μου στον κόσμο
Γεια σας μανούλες!!
Είμαι η μαμά της μπέμπας-Βενεδίκτης και είπα επιτελους να γράψω και τη δική μας ιστορία… Μπορεί να είναι σαν πολλές άλλες που έχετε διαβάσει.. όμως για μένα, όπως και για κάθε άλλη μανούλα είναι μοναδική.
Πέρσι τέτοιες μέρες το κοριτσάκι μου ήταν μόλις ένα σποράκι μέσα μου και όλοι αγνοούσαμε την ύπαρξη της, και τώρα γελάει, παίζει, βγάζει φωνούλες και άλλα πολλά χαρίζοντας σε όλους εμάς την απόλυτη ευτυχία.
Είχα μία (δόξα το Θεό) παααρα πολύ καλή εγκυμοσύνη από την αρχή μέχρι το τελος (να φανταστείτε πηγαινο-ερχόμουνα Κιλκίς-Αλεξανδρούπολη γιατί ήμουν τελειόφοιτη στο Παιδαγωγικό και 3 μηνών έκανα κανονικά πρακτική στο σχολείο..!!) και όλα κυλούσαν φυσιολογικά με εμένα να φαντάζομαι τη στιγμή που θα με πιάσουν οι πόνοι (ήθελα και σασπένς!!! πόνοι μέσα στη νύχτα και ξαφνικά στην κλινική!!??!!) και με έναν καταπληκτικό γιατρό, μα πάνω απ΄ όλα άνθρωπο.. στον οποίο σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν και η χαλαρότητα μου στο θέμα της γέννας.
Δυστυχώς δεν πήγαν όλα όπως τα φανταζόμουνα..
Στην 41η βδομάδα και ενώ παρακολουθούσαμε το μωρό μέρα παρα μέρα.. η διαστολή κολλημένη στο 1, μικρές συσπάσεις που ούτε ένιωθα και με ΠΗΤ 18/11/12, τελικά στις 23/11/12 μπαίνω για πρόκληση.
Ίσως ήμουν απ΄ τις λίγες που το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα σαν το βόδι!!! Σε αντίθεση με τους δικούς μου.. Η μαμά απ’ το άγχος της να κάνει το μαλλί μπικουτι… (ναι μαμά Σ’ αγαπω αλλα σε δίνω στεγνά 🙂 ) ο μπαμπάς μου να παίρνει κάθε λίγο να δει μήπως με πιάσαν πόνοι.. φίλοι και γνωστοί να λένε «ακόμα;;» Και ο άντρας μου.. κουμπωμένος, καθώς δε λέει πολλά, να περιμένει να περάσει το βράδυ!
Στις 8 το πρωί μου βάλαν τεχνητούς και ξεκινήσαμε τις βόλτες για να αρχίσουν οι πόνοι.. Εκεί να δείτε γέλια και κέφια με τον άντρα μου και τις μαίες.. κάναμε και μαθήματα για τις ανάσες και όλα..
Κατά τις 11 άρχισαν οι πόνοι.. κατά τις 12 σπάσαμε τα νερά.. και 12:30 ζήτησα την επισκληρίδιο (ναι εγω που δεν ήθελα να κάνω…!! Ήξερα ότι θα πονέσω.. ήθελα να το νιώσω.. αλλά αφού το ένιωσα και μετά είπα οκ το έζησες.. αρκετά!!!χαχαχχα) και κάπως έτσι περιμέναμε να ανέβει η διαστολή.. Ανέβαινε σταδιακά αλλά σε κάποιες φάσεις έπεφταν οι παλμοί του μωρού, έτσι ο γιατρός μου είπε ότι θα το παλέψουμε όσο είναι εφικτό… Και έτσι και έγινε…
Για να μην σας τα πολυλογώ, 15:20 μπαίνουν στο θάλαμο τοκετού ο γιατρός, οι μαίες, ο τραυματιοφορέας, βγάζουν άρον άρον τον άντρα μου έξω και μένα στο φορείο, το μόνο που άκουσα: «Αλεξάνδρα μου είμαστε οριακά, πάμε για καισαρική«.. Τι με θες εμένα.. κλαμααα… για το μωρό.. για την καισαρική, τίποτα δεν πρόλαβα να καταλαβω!! Μόνο έκλαιγα από το σοκ… Ούτε ήξερα τι με περίμενε με την καισαρική, ούτε τι ακριβώς σήμαινε το «οριακά» για το μωρό… Το μόνο που έκανα ήταν να ηρεμήσω (ας είναι καλά η μαία και ο αναισθησιολόγος που ήταν καλαμπουρτζής) για να με πιάσει η επισκληρίδιος και να ακούσω το πρώτο κλάμα του μωρού μου.
Όλα αυτα έγιναν μέσα σε 5 λεπτά!!! Γιατροί έμπαιναν-έβγαιναν, όλοι από πάνω μου να περάσουν πιεσόμετρα, καθετήρα και τα σχετικά κι εγώ να ακούω τον γιατρό μου να φωνάζει τον παιδίατρο επειγόντως..
15:25 ξεκίνησε η εγχείρηση και 15:35 είχα τη μικρή μου… Ευτυχώς την προλάβαμε γιατί ήταν σε δύο σημεία τυλιγμένη και ζοριζόταν πολύ.. Μόλις όμως άκουσα το κλάμα της μου την έφεραν την άγγιξα.. ότι πιο απαλό έχω νιώσει, την μύρισα, της έδωσα ένα φιλί και πλέον έκλαιγα από ευτυχία… (βέβαια δεν σας κρύβω ότι μία από τις πρώτες μου σκέψεις ήταν…»Χριστέ μου.. είναι ίδια ο μπαμπάς της!!!!!!!!«).
Για καιρό ένιωθα μειονεκτικά που γέννησα με καισαρική και όχι φυσιολογικά… όμως μέσα από πολλές δικές σας ιστορίες κατάλαβα ότι δεν είμαι λιγότερο καλή ή ικανή μαμά κι έτσι νιώθω απλά ευλογημένη και τυχερή που έχω τη μικρή μου.. Είχα γρήγορη ανάρρωση (αν σκεφτεί κανείς ότι το επόμενο πρωί ενώ έκλαιγα απο τον πόνο, το απόγευμα της ίδιας μέρας έπινα καφέ με όσους ήρθαν να μας δουν στην καφετέρια της κλινικής..) κι έτσι χάρηκα από την πρώτη στιγμή το αγγελούδι μου…
Σήμερα απολαμβάνω την κάθε στιγμή μαζί της, γιατί κάθε στιγμή είναι ξεχωριστή… Κάθε μέρα μαζί της είναι διαφορετική.. άλλη καλή, άλλη όχι τόσο,όμως πάντα είμαστε εκεί γι’αυτήν και το ίδιο και εκείνη για μας… με τον δικό της τρόπο 😉 .
Αυτά από μένα… Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ…
Φιλιά σε όλες τις μαμάδες της παρέας!!
μαμά Αλεξάνδρα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Na sas zisei i koroula sas! to simantikotero ap ola einai na einai sto telos kala kai i mama kai to mwro. den exei simasia an hriastike kaisariki i egine fisiologikos toketos. Mou kanei entiposi to onoma tis mikris, k emena Venedikti me lene kai prwti fora akouw gia sinonomati. Na tin hairestai
Νομιζω πως ολες οι μαμαδες που κανουν καισαρικη ενω δεν θελουν στο πισω μερος του μυαλου τους εχουν το οτι μηπως επρεπε να προσπαθησουν πιο πολυ η οτι κατι δεν καλα...μεσα σε αυτες ειμαι κι εγω βεβαια...Αλλα μετα απο πολλες μερες αυπνιας και πολλες σκεψεις και τελειες στιγμες με την κορη μου..Πιστευω πως σημασια εχει να γεννηθει το παιδι σου και να ειναι καλα το ιδιο και η ιδια η μαμα ολα τα αλλα ειναι περιττα..Για αυτο κι εγω πλεον απολαμβανω την καθε μερα με την κορη μου οσο πιο ευχαριστα μπορω...το κοριτσακι μου ειναι 8 μηνων τωρα και ειμαι σιγουρη πως ειναι το καλυτερο που θα μπορουσε να μου εχει συμβει...Να χαιρεστε τα παιδια σας μανουλιτσες.....
Πρέπει να σταματήσουν οι μητέρες που γέννησαν με καισαρική να στενοχωριουνται και να νιώθουν λιγότερο ικανές από εκείνες που είχαν φυσιολογικό τοκετό.Και στις δύο περιπτώσεις οι γυναίκες κατάφεραν ένα θαύμα!!! Είναι το ίδιο ικανές και το ίδιο γενναίες.. Καλή μητέρα δεν σε κάνει η καισαρική ή ο φυσιολογικός τοκετός, αν έκανες επισκληριδιο ή όχι,αν θηλάζεις ή αν δίνεις σκόνη,αν του έδωσες πιπίλα ή όχι,αν έστειλες το παιδί σου παιδικό σταθμό ή όχι... Επικεντρωθείτε όλες στο να μεγαλώσετε ευτυχισμένα παιδιά και φροντίστε να ακούτε τις ανάγκες τους!Μη φορτώνετε με δικά σας ταμπού και απωθημένα τα παιδιά σας!Σταματήστε να γεμίζετε, τύψεις και ενοχές τις άλλες μαμάδες και για τον Θεό σταματήστε να κρίνετε η μία μαμά την άλλη!!!!
Να χαιρεσαι το κοριτσακι σου! Εγω ειχα πητ 15/11 κ μπηκα με προκληση στις 16/11. Κατεληξε σε καισαρικη οταν μετα απο 15 ωρες ο ταυρουλης μου κουραστηκε κ πεσαν οι παλμοι του.ειχα πολυ δυσκολη γεννα αλλα ευτυχως γρηγορη αναρρωση! Ο μικρος ηταν ιδιος ο μπαμπας του, κ τωρα πια έχω δυο κουκλους στη ζωη μου!!!
να σου ζησει το μωρακι σου και να ειστε ποντα ευτυχισμενοι σαν οικογενεια, Ειχα και γω μια παρομοια κατασταση με σενα το μωρακι μου δεν ηθελε να βγει και ετσι πηγαμε και εμεις για προκληση στην 41 εβδομαδα, η διαστολη στο 10 σχετικα πολυ γρηγορα στις 12 το μεσημερι και ειχαμε αρχισει στις 8 οποτε ολα καλα. Ελα μου ντε ομως που η κυρια δεν ειχε παρει θεση και δεν κατεβαινε με τιποτα ηταν σαν κατι να την τραβουσε πισω, για επισκληριδιο ουτε λογος ειχαμε κανει μια μικρη δοση στην αρχη των πιο δυνατων πονων και μετα μου λεγανε οτι δεν μπορουν να μου βαλουν αλλη γιατι επρεπε να εχω τον πληρη ελεγχο λογο της καταστασης,τελικα μετα απο 2 ωρες και 35 λεπτα εξωθησης τα καταφεραμε και το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα οταν την ειδα ειναι ''επιτελους βγηκε'' νομιζα πως δεν θα εβγαινε ποτε! βεβαια εμενα το μωρακι μου ηταν καλα παρολη την ταλαιπορια που ειχε και δεν ειχαν πεσει οι παλμοι της αλλιως μην νομιζεις το χειρουργιο ηταν ετοιμο και με περιμενε. Και κατι ακομα που θα ηθελα να πω γιατι εχει γινει πολυ μεγαλο θεμα για την καισαρικη, Φυσικα και την καλη μανα δεν την κανει ο τροπος που γενναει ουτε καν η γεννα απο μονη της υπαρχουν μαμαδες με υιοθετημενα παιδια πολυ πιο αξιες απο αλλες, απλα η καισαρικη θα πρεπει να ειναι μια λυση αναγκης και οχι επιλογη γιατι φοβομαστε να γεννησουμε φυσιολογικα η γιατι δεν μας βολευει να περιμενουμε το μωρο να ερθει οποτε θελει αυτο και αλλους πολλους λογους. πολυ προσφατα ακουσα μανα να λεει ποτε ακριβως θελει να γεννησει γιατι δεν την βολευε αλλη μερα και χωρις να εχει κανενα απολυτος προβλημα απλα περιμενε να μπει στον 9ο. Η καισαρικη υπαρχει για σωζει ζωες και το εχουμε ξεχασει αυτο και το προβλημα ξεκιναει απο τους γιατρους!!!!
Σαν να διαβάζω τη δική μας ιστορία τοκετού. Κι εμείς πήγαμε με πρόκληση αλλά λόγω περιτύλιξης σε δύο σημεία το μωρό ζοριζόταν και καταλήξαμε σε καισαρική... Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος και ακόμα δεν έχω συμφιλιωθεί με το γεγονός. Δεν ξέρω αν με κάνει καλύτερη ή χειρότερη μανούλα, ξέρω όμως ότι η πρόκληση σχεδόν πάντα οδηγεί στο χειρουργείο και με τόσα απαράδεκτα υψηλά ποσοστά καισαρικών είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι η δική σου ήταν αναπόφευκτη... Τεσπα, σημασία έχει να είναι γερά τα παιδάκια μας και να τα χαιρόμαστε, απλώς ήθελα να εκφράσω τις παραπάνω σκέψεις. Να σου ζήσει η νεραϊδούλα σου, πάντα γερή και καλότυχη να είναι!
Περασαμε ακριβως τα ιδια και οταν γεννηθηκε η κορη μου ειπα ακριβως αυτο ¨Χριστε μου ειναι ιδια ο μπαμπας της!"..Να σου ζησει λοιπον να χαιρεσαι την οικογενεια σου καθε μερα !..αλλα οχι και να εχεις τυψεις που εκανες καισαρικη!δεν χαρακτηριζει αυτο μια μανα ημαρτον!
Ξαδερφούλα το θέμα είναι πως έχουμε τα μωράκια μας κ είναι υγιέστατα, μπροστά σε αυτό δεν λέει τίποτα ο τρόπος με τον οποίο ήρθαν αλλά το ότι ήρθαν κ είναι καλά. Έκανα δύο καισαρικές που κ οι δύο ήταν επιλογή μου(μου πήρε 9 μήνες να πίσω τον γιατρό μου) κ δεν το έχω μετανιώσει. Η μάνα δίνει εξετάσεις κάθε μα κάθε μέρα που πέρνα φροντίζοντας τα παιδιά της κ οχι την μέρα που τα γεννά
Μου πηρε καιρο να το πιστεψω ξαδερφη..αλλα μπροστα στην ευτυχια που ζω μαζι της...πλεον ειναι το τελευταιο!σημασια εχει που ειναι εδω μαζι μας..
Να σου ζησεο γερο κι ευτυχισμενο το αγγελουδι σου. Τα πραγματα δεν ερχονται παντα οπως τα ονειρευομαστε αλλα απο την αλλη και τα παιδακια μας προσφερουν πολυ μεγαλυτερη ευτυχια απ αυτη που περιμεναμε!