Η μέρα που ήρθε το αγγελούδι μου στον κόσμο

Γεια σας μανούλες!!

Είμαι η μαμά της μπέμπας-Βενεδίκτης και είπα επιτελους να γράψω και τη δική μας ιστορία… Μπορεί να είναι σαν πολλές άλλες που έχετε διαβάσει.. όμως για μένα, όπως και για κάθε άλλη μανούλα είναι μοναδική.

Πέρσι τέτοιες μέρες το κοριτσάκι μου ήταν μόλις ένα σποράκι μέσα μου και όλοι αγνοούσαμε την ύπαρξη της, και τώρα γελάει, παίζει, βγάζει φωνούλες και άλλα πολλά χαρίζοντας σε όλους εμάς την απόλυτη ευτυχία.

Είχα μία (δόξα το Θεό) παααρα πολύ καλή εγκυμοσύνη από την αρχή μέχρι το τελος (να φανταστείτε πηγαινο-ερχόμουνα Κιλκίς-Αλεξανδρούπολη γιατί ήμουν τελειόφοιτη στο Παιδαγωγικό και 3 μηνών έκανα κανονικά πρακτική στο σχολείο..!!) και όλα κυλούσαν φυσιολογικά με εμένα να φαντάζομαι τη στιγμή που θα με πιάσουν οι πόνοι (ήθελα και σασπένς!!! πόνοι μέσα στη νύχτα και ξαφνικά στην κλινική!!??!!) και με έναν καταπληκτικό γιατρό, μα πάνω απ΄ όλα άνθρωπο.. στον οποίο σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν και η χαλαρότητα μου στο θέμα της γέννας.

Δυστυχώς δεν πήγαν όλα όπως τα φανταζόμουνα..

Στην 41η βδομάδα και ενώ παρακολουθούσαμε το μωρό μέρα παρα μέρα.. η διαστολή κολλημένη στο 1, μικρές συσπάσεις που ούτε ένιωθα και με ΠΗΤ 18/11/12, τελικά στις 23/11/12 μπαίνω για πρόκληση.

Ίσως ήμουν απ΄ τις λίγες που το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα σαν το βόδι!!! Σε αντίθεση με τους δικούς μου.. Η μαμά απ’ το άγχος της να κάνει το μαλλί μπικουτι… (ναι μαμά Σ’ αγαπω αλλα σε δίνω στεγνά 🙂 ) ο μπαμπάς μου να παίρνει κάθε λίγο να δει μήπως με πιάσαν πόνοι.. φίλοι και γνωστοί να λένε «ακόμα;;» Και ο άντρας μου.. κουμπωμένος, καθώς δε λέει πολλά, να περιμένει να περάσει το βράδυ!

Στις 8 το πρωί μου βάλαν τεχνητούς και ξεκινήσαμε τις βόλτες για να αρχίσουν οι πόνοι.. Εκεί να δείτε γέλια και κέφια  με τον άντρα μου και τις μαίες.. κάναμε και μαθήματα για τις ανάσες και όλα..

Κατά τις 11 άρχισαν οι πόνοι.. κατά τις 12 σπάσαμε τα νερά.. και 12:30 ζήτησα την επισκληρίδιο (ναι εγω που δεν ήθελα να κάνω…!! Ήξερα ότι θα πονέσω.. ήθελα να το νιώσω.. αλλά αφού το ένιωσα και μετά είπα οκ το έζησες.. αρκετά!!!χαχαχχα) και κάπως έτσι περιμέναμε να ανέβει η διαστολή.. Ανέβαινε σταδιακά αλλά σε κάποιες φάσεις έπεφταν οι παλμοί του μωρού, έτσι ο γιατρός μου είπε ότι θα το παλέψουμε όσο είναι εφικτό… Και έτσι και έγινε…

Για να μην σας τα πολυλογώ, 15:20 μπαίνουν στο θάλαμο τοκετού ο γιατρός, οι μαίες, ο τραυματιοφορέας, βγάζουν άρον άρον τον άντρα μου έξω και μένα στο φορείο, το μόνο που άκουσα: «Αλεξάνδρα μου είμαστε οριακά, πάμε για καισαρική«.. Τι με θες εμένα.. κλαμααα… για το μωρό.. για την καισαρική, τίποτα δεν πρόλαβα να καταλαβω!! Μόνο έκλαιγα από το σοκ… Ούτε ήξερα τι με περίμενε με την καισαρική, ούτε τι ακριβώς σήμαινε το «οριακά» για το μωρό… Το μόνο που έκανα ήταν να ηρεμήσω (ας είναι καλά η μαία και ο αναισθησιολόγος που ήταν καλαμπουρτζής) για να με πιάσει η επισκληρίδιος και να ακούσω το πρώτο κλάμα του μωρού μου.

Όλα αυτα έγιναν μέσα σε 5 λεπτά!!! Γιατροί έμπαιναν-έβγαιναν, όλοι από πάνω μου να περάσουν πιεσόμετρα, καθετήρα και τα σχετικά κι εγώ να ακούω τον γιατρό μου να φωνάζει τον παιδίατρο επειγόντως..

15:25 ξεκίνησε η εγχείρηση και 15:35 είχα τη μικρή μου… Ευτυχώς την προλάβαμε γιατί ήταν σε δύο σημεία τυλιγμένη και ζοριζόταν πολύ.. Μόλις όμως άκουσα το κλάμα της μου την έφεραν την άγγιξα.. ότι πιο απαλό έχω νιώσει, την μύρισα, της έδωσα ένα φιλί και πλέον έκλαιγα από ευτυχία… (βέβαια δεν σας κρύβω ότι μία από τις πρώτες μου σκέψεις ήταν…»Χριστέ μου.. είναι ίδια ο μπαμπάς της!!!!!!!!«).

Για καιρό ένιωθα μειονεκτικά που γέννησα με καισαρική και όχι φυσιολογικά… όμως μέσα από πολλές δικές σας ιστορίες κατάλαβα ότι δεν είμαι λιγότερο καλή ή ικανή μαμά κι έτσι νιώθω απλά ευλογημένη και τυχερή που έχω τη μικρή μου.. Είχα γρήγορη ανάρρωση (αν σκεφτεί κανείς ότι το επόμενο πρωί ενώ έκλαιγα απο τον πόνο, το απόγευμα της ίδιας μέρας έπινα καφέ με όσους ήρθαν να μας δουν στην καφετέρια της κλινικής..) κι έτσι χάρηκα από την πρώτη στιγμή το αγγελούδι μου…

Σήμερα απολαμβάνω την κάθε στιγμή μαζί της, γιατί κάθε στιγμή είναι ξεχωριστή… Κάθε μέρα μαζί της είναι διαφορετική.. άλλη καλή, άλλη όχι τόσο,όμως πάντα είμαστε εκεί γι’αυτήν και το ίδιο και εκείνη για μας… με τον δικό της τρόπο 😉 .

Αυτά από μένα… Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ…

Φιλιά σε όλες τις μαμάδες της παρέας!!

μαμά Αλεξάνδρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com