Η Michelle γέννησε ΤΡΙΔΥΜΑ φυσιολογικά μετά από ΔΥΟ καισαρικές!

Έκανα την πρώτη μου καισαρική τομή στις 2 Μαρτίου του 2007, μετά από μια πρόκληση που οδήγησε σε υπερδιέγερση της μήτρας μου προκαλώντας δυσχέρεια στην κόρη μου. Γεννήθηκε υγιής και όμορφη από την καισαρική, αλλά μικροσκοπική, ζυγίζοντας μόλις 4lbs 15oz (2.200 gr). Υποτίθεται πως ήμουν 41 εβδομάδων. Ο πλακούντας δεν έδειχνε σημάδια φθοράς, ήταν κανονικού μεγέθους και φαινόταν να παρέχει αρκετό αίμα. Πού οφειλόταν το μέγεθός της; Ίσως στο ότι ήμουν τελικά 38-39 εβδομάδων; Ανακάλυψα την εγκυμοσύνη μου γύρω στην όγδοη ή ένατη εβδομάδα, έτσι έχασα εκείνον τον πρώτο υπέρηχο που μπορεί να υπολογίσει με όσο το δυνατον περισσότερη ακρίβεια την πιθανή ημερομηνία τοκετού. Είμαι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του γιατί το να συμφωνήσεις σε μια πρόκληση χωρίς ιατρικό λόγο δεν είναι συνήθως μια καλή επιλογή.

Ένα ελιπποβαρές βρέφος και μια καισαρική είναι καλοί λόγοι να περιμένετε μέχρι το παιδί σας να είναι έτοιμο.

Όταν έμεινα πάλι έγκυος, πήγα στο πρώτο μου προγεννητικό ραντεβού σίγουρη πως ο γιατρός μου θα υποστήριζε την επιθυμία μου να γεννήσω με φυσικό τοκετό μετά από μια καισαρική (VBAC – vaginal birth after cesarean). Μου είπε όχι. Όταν γύρισα σπίτι, κάθησα με το laptop μου, το τηλέφωνο και το Χρυσό Οδηγό και άρχισα να τηλεφωνώ σε κάθε γυναικολόγο που έβρισκα. Ο καθένας τους, είτε δε δέχονταν την ασφάλεια υγείας μου, είτε δε δέχονταν ασθενείς VBAC. Χωρίς να αποθαρρύνομαι, συγκέντρωσα την έρευνά μου για την ασφάλεια του VBAC και την παρουσίασα στο μαιευτήρα μου.

Είπε «Λοιπόν, μια ακόμη καισαρική τομή δεν είναι τίποτα, εκτός κι αν θέλεις να κάνεις πέντε παιδιά ή κάτι τέτοιο«

Της εξήγησα πως ήθελα τέσσερα. Εκείνη συμφώνησε διστακτικά να δοκιμάσει να με βάλει σε διαδικασία τοκετού αν ο τοκετός μου ξεκινούσε από μόνος του πριν τις 40 εβδομάδες και δεν έσπαγαν τα νερά πρόωρα, μιας και δε θα χρησιμοποιούσε ωκυτοκίνη.

Στο ραντεβού μας την 39η εβδομάδα, προγραμμάτισε την καισαρική μου για την ημέρα που θα έμπαινα στην 40η. Οδήγησα σπίτι κλαίγοντας σ’ όλη την επιστροφή.

Την επόμενη Δευτέρα, συγκέντρωσα το κουράγιο μου, της τηλεφώνησα και της ζήτησα άλλες 3 μέρες. Μου είπε «όχι».

Η καισαρική τομή μου έγινε στις 14 Ιουλίου του 2008. Ένα όμορφο κοριτσάκι βάρους 7lb 14oz (3.570 gr) γεννήθηκε!

Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών η απέχθειά μου για την εμπειρία του τοκετού μου μεγάλωνε αντί να υποχωρεί. Εκνευριζόμουν περισσότερο αντί να βρω την ηρεμία μου. Δεν ήθελα άλλη εγκυμοσύνη εκτός κι αν έβρισκα γιατρό που θα μου έδινε μια δίκαιη ευκαιρία. Δεν περίμενα υποσχέσεις και εγγυήσεις, απλά ειλικρινή στήριξη και τεκμηριωμένες πρακτικές.

Ένα απόγευμα ο σύζυγός μου μπήκε με φόρα στην κουζίνα και δυνάμωσε το ραδιόφωνο. Ήταν ένα ρεπορτάζ του WSB για την αναθεώρηση του ACOG (Αμερικανικού Συλλόγου Μαιευτήρων και Γυναικολόγων) πάνω στις οδηγίες για το VBAC. Θεωρούσαν επίσημα ασφαλή την επιλογή μιας δοκιμής τοκετού μετά από δύο καισαρικές.

Ο σύζυγός μου δε συμφωνούσε να αλλάξω γιατρό μετά την πρώτη καισαρική μου, αλλά τα νέα αυτά του άλλαξαν γνώμη. Γιατί να διαλέξω ένα γιατρό που δεν ήταν σαφώς πρόθυμος να ακολουθήσει μία αποδεδειγμένη ιατρικά πρακτική; Μετά από αρκετούς μήνες στους οποίους προσπαθούσα να συλλάβω, επισκέφθηκα τον Dr. Joseph Tate. Τρεις μήνες αργότερα, ήμουν έγκυος.

Πέντε μήνες αργότερα, ανακαλύψαμε πως κυοφορούσα τρίδυμα.

Είχα τώρα να πάρω μια τεράστια απόφαση. Δεν υπήρχαν στοιχεία για ποσοστά επιτυχίας σχετικά με τρίδυμα που γεννήθηκαν VBA2C (με φυσικό τοκετό μετά από 2 καισαρικές) ούτε και ποσοστά ρήξης μήτρας. Υπήρχε μία εξαιρετική έρευνα επάνω σε δίδυμα VBAC και μπορούσα μονάχα να υποθέσω πως θα είχα ελάχιστες πιθανότητες ρήξης, αλλά οριακά ποσοστά επιτυχίας. Τα ποσοστά ρήξης στα δίδυμα VBAC είναι αρκετά συγκρίσιμα με τις μονήρεις κυήσεις – τα ποσοστά επιτυχίας, όμως είναι… ας πούμε όχι πολύ καλά. Θα δοκίμαζα όπως και να έχει.

Κυοφορούσα τα μωρά μου ως τις 37 εβδομάδες και 4 μέρες πριν είχαμε συμφωνήσει με το γιατρό πως η πρόκληση θα ήταν η καλύτερη επιλογή μας.

Έφτασα στο Emory University Hospital Midtown για την πρόκληση στις 7:30 πμ στις 12 Μαρτίου του 2011. Ο γιατρός αργούσε. Τελικά μια νοσοκόμα μού είπε πως είχε καθυστερήσει σε μία διατμηματική συνάντηση σχετικά με τη γέννα μου. Τον είδαμε τελικά γύρω στις 10. Μάθαμε πως υπήρχε ένα θέμα, αλλά δεν ξέραμε ποιο ήταν.

Στις 12:30, αναγνωρίζοντας όλους τους εμπλεκόμενους κινδύνους σχετικά με το VBAC, βρήκα το θάρρος και είπα: «Θα γεννήσω φυσικά σήμερα.» Υπέγραψα άλλη μία συγκατάθεση στην οποία συμφωνούσα με την καισαρική σε περίπτωση που κάτι τέτοιο κρινόταν αναγκαίο (Εννοείται… λες και θα προτιμούσε κανείς ένα νεκρό μωρό από μια καισαρική τομή)

Ένιωθα σαν πολεμιστής. Θα γεννούσα με VBAC.

Έτσι, έπειτα από όλο το ζούληγμα, την παρακολούθηση και τη χορήγηση υγρών, η ωκυτοκίνη ξεκίνησε γύρω στις 2:30 πμ. Στην αρχή ήταν σαν την πρώτη μου γέννα – αισθανόμουν τις κράμπες αλλά τίποτα το σπουδαίο. Μετά όπως συμφωνήσαμε με τον γιατρό ήρθε να με δει, έσπασε το σάκο (τα νερά) του μωρού Α, έβαλε καρδιοτοκογράφο, ένα σωλήνα αμνιοκέντησης, και μια ενδομήτρια οθόνη για να σιγουρευτεί πως η ωκυτοκίνη δε θα υπερδιέγειρε τη μήτρα. (Ξέρω πως ήταν πολλές οι παρεμβάσεις, αλλά αισθανόμουν πως τα μωρά μου ήταν ασφαλή μ’ αυτό τον τρόπο. Τα τρίδυμα με VBA2C δεν είναι παίξε-γέλασε κατά την άποψή μου!)

Αφού οι σάκοι μου έσπασαν, οι συστολές αμέσως μετατράπηκαν από αισθητές σε ανελέητες. Ήθελα να καθυστερήσω την επισκληρίδιο μέχρι να σιγουρευτώ πως ήμουν στην τελική ευθεία. Σύντομα άρχισαν να με χτυπάνε η μία μετά την άλλη οι συστολές και να κορυφώνονται επανειλημμένα. Έτρεμα και είχα ρίγος και δεν μπορούσα να μιλήσω κατά τη διάρκειά τους έτσι είχα την υποψία πως ήμουν κοντά. Δεν έμοιαζαν καθόλου με τις συστολές που μου προκάλεσε το Cervidil (το οποίο δεν ενδείκνυται για VBAC). Δεν μπορούσα να παραμείνω ακίνητη ώστε να παραμείνουν οι οθόνες στη θέση τους και ζήτησα την επισκληρίδιο γύρω στις 5 πμ.

Μετά ξεκουράστηκα, ΧΩΡΙΣ ελέγχους. Γύρω στις 8:30 άρχισα να αισθάνομαι πίεση στον πρωκτό μου. Στην αρχή ήταν μικρή αλλά 3 συστολές μετά έμοιαζε επιτακτική, οπότε κάλεσα τον γιατρό. Είπε πως θα ερχόταν στις 9 – ήταν 8:45 και μου φαινόταν πως τα επόμενα 15 λεπτά θα με σκότωναν γιατί ένιωθα μέσα μου πως είχε φτάσει η ώρα! Όταν ήρθε έκανε ένα γρήγορο έλεγχο και είπε «Πότε θέλεις να σπρώξεις; Είσαι στο 10 και +2!«. Ο άντρας μου ήταν αποσβολωμένος και η μαμά μου πετάχτηκε σα γαζέλα να κάνει τηλέφωνα. Φόρεσαν και οι δύο νοσοκομειακές ποδιές και ο γιατρός μου με έβαλε να κάνω ένα δοκιμαστικό σπρώξιμο… το οποίο διέκοψε πολύ γρήγορα! Μετά ήρθαν οι νοσοκόμες τρέχοντας και άρχισαν να δίνονται οι εντολές.

Η καρδιά μου άρχισε να τρέχει. Ένιωσα ζαλισμένη από την αναμονή και αναστατωμένη από το φόβο της αποτυχίας. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχε φτάσει η ώρα να σπρώξω, αλλά η αίσθηση στον πισινό μου έλεγε πως ήταν όντως η ώρα! Με οδήγησαν γρήγορα στο χειρουργείο. Με μετέφεραν στο τραπέζι και άρχισε να μοιάζει λιγάκι με τη στιγμή πριν την καισαρική τομή. Απέβαλα το φόβο από τις σκέψεις μου και έδωσα τη δυνατότητα στον ενθουσιασμό και τη σιγουριά του συζύγου μου και της μητέρας μου να με γεμίσουν. Τοποθετήθηκαν και πάλι οι οθόνες – φαίνονταν όλα τα μωρά και οι σφυγμοί τους ήταν υπέροχοι.

Ο Josh άρπαξε το πόδι μου και η μητέρα μου το άλλο. Ο γιατρός είπε «Με την επόμενη συστολή πάρε μια βαθιά ανάσα, κράτησέ την και κάνε υπομονή!» Ήμουν ξαπλωμένη στην πλάτη μου και χρειαζόμουν τον Josh και τη μαμά μου να  για να σηκωθώ. Με την επισκληρίδιο δεν μπορούσα να καταλάβω τις συστολές να κορυφώνονται, ένιωθα μόνο την πίεση, γι’ αυτό έπρεπε να μου λένε πάρε αναπνοή και ΣΠΡΩΞΕ! Έσπρωξα σε μια συστολή και ο άντρας μου φώναξε «ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ! ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ!!!» και με τη 2η συστολή γεννήθηκε ο Joshua.

Η αίσθηση ήταν παράξενη – ένιωσα ένα πλοπ-πλοπ-πλοπ και μετά είχε βγει! Ο γιατρός τον κράτησε έτσι γλιστερό και βρεγμένο στο πρόσωπό μου και του έδωσα ένα μεγάλο φιλί και μια αγκαλιά και τον πήραν οι νοσοκόμες – είχα ακόμη πολλή δουλειά μπροστά μου!!! Καθώς έρχονταν κι άλλες συστολές, άκουγα περισσότερα «ΣΠΡΩΞΕ» και περισσότερη υποστήριξη από τη μαμά μου και τον Josh να συνεχίσω. Ο James γεννήθηκε, 8 λεπτά μετά τον Joshua! Άλλο ένα γλιτσιασμένο φιλί και πίσω στη δουλειά.

Ο γιατρός ή ο ειδικευόμενος αναζητούσαν μέσα στη μήτρα μου για τα πόδια του John William. Δεν μπορούσαν να τα φτάσουν. Μετά άκουσα τις νοσοκόμες να φωνάζουν τα βάρη – 5lbs 11oz (2.580 gr) για τον Joshua! Ναι! Ένα μεγάλο τρίδυμο! Μετά το βάρος του James – 6lbs 9oz (2.980 gr)! Είμαστε σοβαροί;!! ΥΠΕΡΟΧΟ!!!

Κι έτσι ήρθε η ώρα να βγει ο John William – ο γιατρός έβαλε βεντούζα για να τον πιάσει από το κεφάλι μιας και δε μπορούσε να φτάσει τα πόδια. Μετά από μερικές ωθήσεις άρχισα να ζαλίζομαι και ζήτησα ένα διάλειμμα απ’ το σπρώξιμο. Ξεκουράστηκα μέχρι την επόμενη συστολή και μετά ήταν ώρα να σπρώξω και πάλι. Ένιωσα τελικά το τελευταίο πλοπ-πλοπ-πλοπ – 5 λεπτά μετά τον James, γεννήθηκε ο John! Τα είχα καταφέρει! Είχαν βγει όλα τους και η κοιλιά μου δεν είχε πάθει τίποτα! Ο John William ζύγιζε 5lbs 12oz (2.600 gr)!

Τον έβαλαν σε μία πάνα κάτω από τη ρόμπα μου επάνω στο γυμνό μου στήθος. Ένιωσα υπέροχα αλλά μου φάνηκε πως δεν μπορούσα να τον κρατήσω καλά. Ήμουν ενθουσιασμένη αλλά δε μπορούσα να συγκεντρωθώ. Ένιωθα ζαλισμένη και είχα ναυτία. Το τραπέζι έμοιαζε να γυρίζει και οι φωνές έκαναν ηχώ. Κάτι έπαιρνε πολλή ώρα εκεί κάτω χαμηλά. Οι γιατροί ακόμη δούλευαν. Μα γιατί; Ήμουν τόσο ζαλισμένη. Μετά η μαμά μου έφυγε.

Άκουσα τη νοσοκόμα να λέει «Κάποιος να δει πώς τα πάει η γιαγιά – είναι έτοιμη να λιποθυμήσει!«

Παράξενο. Αυτό ακριβώς αισθανόμουν και εγώ. Το είπα σε κάποιον. Μου έδωσε να μυρίσω άλατα, τα οποία ήταν αηδιαστικά και με εκνεύρισαν. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως αιμορραγούσα. Μου έκαναν πολλές ενέσεις στους μηρούς μου. Οι γιατροί έκαναν μασάζ στη μήτρα μου τόσο δυνατά που ήταν απίστευτα οδυνηρό και άρχισα να έχω έντονη αναγούλα (τα νεύρα μου και οι νοσοκόμες δεν με επέτρεπαν να φάω). Ρωτούσαν την ομάδα αίματός μου. Το αίμα έφτασε γρήγορα και μου έκαναν 2 μεταγγίσεις.

Ο σύζυγός μου είχε μεθύσει από τη γλύκα των μωρών και δεν έδωσε προσοχή σε μένα καθώς μιλούσε με τις νοσοκόμες. Τότε ο Josh κοίταξε τον γιατρό και τον ρώτησε: «Θα γίνει καλά;«

Ο γιατρός είπε «Ναι.«

Ο Josh πήγε με τα μωρά όπως είχαμε συμφωνήσει. Ευχόμουν να είχα φωνάξει: «Ξέχνα ό,τι είπα! Είναι μια χαρά! Αιμορραγώ εδώ πέρα μέχρι θανάτου και είμαι κατατρομαγμένη! ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙΣ!!!!» (Εκείνη τη στιγμή ευχήθηκα να είχα μια δούλα (βοηθό μητρότητας). Περίμενα η μητέρα μου να μπορούσε να αντέξει τα πάντα, αλλά είμαι το παιδί της και απλά δε μπορούσε.)

Ήμουν μόνη μου. Ήμουν φοβισμένη και η επήρρεια της επισκληριδιου είχε αρχίσει να υποχωρεί, κάτι που με τρόμαζε ακόμη περισσότερο. Αποφάσισα να μετρήσω ως το 30 και να τους πω πως δεν άντεχα άλλο, να με ναρκώσουν μέχρι να ολοκληρώσουν ό,τι είχαν να κάνουν γιατί ήμουν εκτός ελέγχου. Τότε ήταν που σταμάτησαν ό,τι έκαναν και μου εξήγησαν πως είχαν την αιμορραγία υπό έλεγχο με ένα μπαλόνι που φούσκωσαν μέσα στη μήτρα μου. Με ενημέρωσαν πως χρειάστηκα επιδιόρθωση 2ου βαθμού και θα γινόμουν μια χαρά.

Καθώς ανάρρωνα, δεν ένιωθα να αναρρώνω. Ένιωθα απαίσια και η μήτρα μου ήταν τόσο σφιγμένη από όλα τα φάρμακα και το μπαλόνι που ήταν σα να έχω μια συστολή που δεν σταματούσε ποτέ. Ο πόνος και η ναυτία ήταν ανυπόφοροι – η αναγούλα δε σταματούσε. Βρήκα το θάρρος και μίλησα και πάλι για το καλό μου. Είπα στον ειδικευόμενο: «Υποφέρω. Δε γίνομαι καλά. ΠΡΕΠΕΙ να με κάνετε καλά.» Με άκουσε και ζήτησε να μου κάνουν μια ένεση μορφίνης, να μου βάλουν άλλη μια σακούλα αίμα και να αφαιρέσουν περίπου 30cc αέρα από το μπαλόνι, κάνοντας την κατάσταση πιο υποφερτή.

Μόλις έγιναν αυτά τα 3 πράγματα, άρχισα να βελτιώνομαι. Λίγο αργότερα, ξαναβρέθηκα με τα μωρά μου!

Η πρώτη μέρα ήταν δύσκολη και ήμουν κλινήρης γιατί το μπαλόνι είχε μαζί και καθετήρα. Την επόμενη μέρα, ο γιατρός αφαίρεσε προσεκτικά το μπαλόνι και μπορούσα να κρατήσω το αίμα μου!

Έφαγα όσο λαχταρούσα, θήλασα τα μωρά με επιτυχία, έκανα μπάνιο και με επισκέφτηκαν συγγενείς και φίλοι.

Ήμουν έτοιμη να πάρω εξιτήριο το επόμενο πρωί… και έτσι έκανα!

Πηγή: www.atlantabirthcenter.org