Η μαμά ρωτάει: πώς θα εκπαιδευτεί επιτέλους στο θέμα του ύπνου;
Ενα ισως συνηθισμενο θεμα: βραδινος υπνος!
Ειμαστε πλεον 17 μηνων. Μεχρι τωρα δεν εχουμε κοιμηθει (πλην ελαχιστων περιπτωσεων) ολοκληρο 8αωρο!
Μεχρι 11 μηνων θηλασαμε. Πιστευα λοιπον οτι σταματωντας το θηλασμο, θα κοιμηθουμε! Η αληθεια ειναι οτι μεχρι τους 15 μηνες ξυπνουσε μονο για γαλα. Τωρα ομως ξυπναει 2-3 φορες καθε 3ωρο περιπου και οχι μονο για γαλα, αλλα θελει να βγει απο την κουνια, να τον παρω αγκαλια, η ακομη και να ερθει στο κρεββατι.
Θα πρεπει να αναφερω οτι εργαζομαι. Τον αφησα 10 μηνων για να επιστρεψω στη δουλεια. Δεν αντιμετωπισα κανενα θεμα αποχωρισμου τοτε.
Τελος να κλεισω αναφεροντας οτι εχει πια μαθει να αποκοιμιεται μονος του, αλλα οχι με μενα (τη μαμα), με τη γιαγια ή την κοπελα που τον κραταει, μπαινει στην κουνια του και κοιμαται! Με μενα θελει αγκαλια μονο, να αποκοιμηθει και μετα να μπει κουνια.
Πως θα εκπαιδευτει πια στο θεμα υπνου; Ποσο μπορει να τραβηξει αυτο;
Μια κουρασμενη μαμα..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ναι βασιλικη κι εγω δυομιση μηνων τους εβαλα στο δωματιο τους..με σχολιασανε μερικοι αλλα πιστευω και αυτο βοηθησε!!!ξεχασα να το αναφερω!!!
Λοιπον..ο γυναικολογος μου δεν ειναι μονο γυναικολογος μας ειναι απόλα..η ενημερωση που εχουμε προτου γεννησουμε ειναι το κατι αλλο..αισθανομουν οτι εκανα παιδιατρικη κ γνωριζα τα παντα για τα μωρα..Η κορη μου δεν μου κοιμοταν το βραδυ κ ο λογος ηταν γιατι το πρωι κοιμοταν στη μαμα μου (εγω δουλευα)κανεις δεν θελει το μωρο του να κλαιει ομως επρεπε να της αλλαξω το ωραριο..Δεν την αφησα να κοιμηθει καθολου την μερα (2 μερες συνεχομενες)κ τοτε αλλαξε το ωραριο της..Ομως την μικρη την ειχα μονο ενα 3μηνο στο δωαμτιο μου κ επειτα στο δωματιο της..Ετσι πρεπει αν γινεται για να συνιθιζει τον χωρο της..θα πρεπει αν κοβεις το βραδυνο ταισμα..τελευταιο δειπνο κατα τις 11 το βραδυ κ ε[ειτα πρωι..7-8 Αλλα για μενα καλο ειναι αυτες οι πληρροφοριες πρεπει να δινονται απο γιατρο γιατι πρεπει να μαθει τι ωρες τρωει?ποσες ωρες κοιμαται κ.λ.π Κονσταντινα ετσι ακριβως πρεπει να γινεται.. οποια ενδιαφερεται για γυναικολογο τον συνηστω ανεπιφυλακτα https://www.facebook.com/pages/Fanis-Tsiotas/477345802326423 μεθοδος RAT αυτογενη χαλαρωση..χωρις φαρμακα..χωρις πονους ενας απο τους καλυτερους γυναικολογους που δεν θελει την γυναικα σφαγμενη κ το μωρο να εχει παρει φαρμακα κατα τον τοκετο..
εμενα οι γιοι μου ειναι 3,5μηνων!!!απο 55 ημερων κοιμουνται ολο το βραδυ μεχρι της οχτω το πρωι ο ενας και γυρω στις εννια ο αλλος!!!το τελευταιο τους γευμα ειναι γυρω στις δωδεκα!!!αυτο που εκανα οσο σκληρο και να ακουγεται ηταν να τους αφηνω να κλαινε.και δεν εννοω να μην ηταν ταισμενα!!!αφου τρωγανε συνεχιζαν το κλαμα ωσπου εφτανε το επομενο τριωρο για να τα ταισω!!!!αυτο καθεεεεε βραδυ!!!και ολη μερα κοιμοντουσαν!!!παντα λοιπον με τη συμβουλη της παιδιατρου μου οταν κλαιγανε δεν ημουν απο πανω τους..τους αφηνα λιγακι... σταδιακα μειωθηκε το κλαμα μεχρι που κοπηκε εντελως!!!επισης αυτο που κανω ειναι το απογευματακι να τους κραταω ξυπνιους οσο και να θελουν να κοιμηθουν!!!σε μενα επιασε!!!επλιζω καπως να βοηθησα!!!
Σα λίγο πιό έμπειρη σε αυτό το θέμα-η κόρη μου είναι 7 ετών πλέον αλλα και σα παθούσα θυμάμαι οτι τα ίδια τραβούσα...Αχ...Να σας πω όμως ότι εάν υπάρχει η δυνατότητα να πηγαίνει το παιδάκι παιδικό σταθμό θα ήταν πολύ καλό-εμένα απο τότε μπήκε σε μία σειρά-γιατί κουραζόταν και έπεφτε ξερή για ύπνο...Επίσης το μόνιμο λάθος,όταν μισοξυπνάνε μη τους μιλάτε!Την έχω πατήσει πολλές φορές΄, να έχει κοιμηθεί πριν καμιά ώρα,να μισοξυπνάει και να της μιλάω και να ξυπναει για τα καλα και...καλα ξεμπερδέματα-και ξενύχτια.Ειχα κανει και το λαθος και απο μωρο την ειχα στο κρεβατι μου-μεγα λαθος-και εδω και κατι μηνες τη καταφερα και κοιμαται στη δωματιο της...Ουφ...Πρεπει να ειμαστε αυστηροι και ταυτοχρονα ελαστικοι σε αυτα τα θεματα.Οσο και αν με εκραζαν οι δικοι μου εγω κοιμομουν αγκαλιτσα με τη λατρεια μου-δε μου αρεσει καθολου να κλαιει για κανενα λογο-και οριστε μια χαρα τα καταφεραμε....Απλα ολα θα μπουν σε μια σειρα αργα η γρηγορα να το θυμαστε.:-)
Aντιμετωπιζω το ιδιο προβλημα με το γιο μου που μολις εκλεισε τα 2.Το ιδιο γινοταν και με το μεγαλο μου γιο μεχρι που πηγε παιδικο σταθμο.Το θεμα ειναι οτι η εκπαιδευση του υπνου ειναι εξαντλιτικη για μια μαμα που εργαζεται.Οποτε πεφτουμε ολες στην ιδια παγιδα εξαιτιας της δικης μας κουρασης.Ξυπναει το μικρο,δεν αντεχουμε εμεις ,το περνουμε αγγαλια και βρισκομαστε να κοιμομαστε 3 στο κρεββατι.Χρειαζεται υπομονη και ηρεμια.Να μην τα σηκωνουμε απο το κρεββατι τους,να μην τους μιλαμε ,να αποφευγουμε τη βλεμματικη επαφη και καθε φορα να λεμε 'ωρα για υπνο'και να τα αφηνουμε.Ωραια δεν τα λεω???Ολα καλα στη θεωρια αλλα εγω προσωπικα δεν τα εχω καταφερει εξαιτιας της δικης μου κουρασης.Ε,και δεν πειραζει να κοιμηθω και λιγο κρατωντας τον αγγαλια... Μια επισης κουρασμενη μαμα...
Τα μωρά θέλουν να είναι συνέχεια με τους γονείς του ακόμα και όταν κοιμούνται, είναι φυσιολογικό. Είμαστε εμείς υπεύθυνοι να τα "εκπαιδεύσουμε" να κοιμούνται για να ξεκουράζονται και να αναπτύσσονται σωστα. Θα ήταν καλό να μην επινοούμεδικές μας μεθόδους αλλά να συμβουλευόμαστε τους ειδικούς. Και όταν λέω ειδικούς δεν αναφέρομαι στη σοφή γιαγιά που έχει μεγαλλωσει 3 παιδιά και 5 εγγόνια ήδη. Οταν λέω ειδικό αναφέρομαι στο βιβλίο Κοιμήσου παιδί μου. Στο συγκεκριμένο βιβλίο περιγράφεται πολύ παραστατικά η μέθοδος που πρέπει να ακολουθηθεί έτσι ώστε να μάθει το παιδί να κοιμάται. Πολύ θεωρούν τη μέθοδο σκληρή επειδή στο πλαίσιο της συγκεκριμένης διαδικασίας το παιδί θα κλάψει. Προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι πολύ λανθασμένη εντύπωση. Αν κάποιος διαβάσει πολύ προσεκτικά όλο το βιβλιο από την αρχή μέχρι το τέλος θα κατανοήσει ότι το παιδί θα βοηθηθεί πολύ. Τα παιδιά ξέρουν ότι όταν κλαίνε μας "τουμπάρουν", αυτό δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να δεχόμαστε παθητικά το κλάμα του παιδιού. Σε αυτές τις ηλικές το κλάμα είναι έκφραση διαμαρτυρίας και όχι δείγμα δυστυχίας (εκτός προφανώς αν συντρέχουν κι άλλοι λόγοι που ταράζουν το παιδί). Π.χ. όταν το παιδί μας κλαίει επειδή μπορεί να θέλει να φάει όλο το κουτί με τα μπισκότα εμείς θα του τα δώσουμε για να το ευχαριστήσουμε, ενώ ξέρουμε ότι έτσι του κάνουμε κακό; Το ίδιο ισχύει και με το θέμα του ύπνου , όταν το παιδί κλαίει κατά τη διάρκεια της νύχτας ή δε θέλει να κοιμηθεί εμείς το σηκώνουμε, το παίρνουμε στο κρεβάτι μας κτλ κτλ προκειμένου να μην το στεναχωρήσουμε. Αλλά εκείνη τη στιγμή δεν καταλαβαίνουμε ότι του κάνουμε κακό, δεν το βοηθάμε να μάθει να κοιμάται.
Θα εκπλαγείς πιστεύω αν διαβάσεις τα τελευταία πάνω σε μεθόδους όπως η διάσημη του ¨κοιμήσου παιδί μου¨. Σε έρευνες που έγιναν διαπιστώθηκε πως οι ορμόνες του στρές στα παιδιά είναι στα ύψη, (κορτιζόλη κ.α.) με ο,τι καταστρεπτικές συνέπειες για την υγεία και τον ψυχισμό του παιδιού, και το πιο εκπληκτικό είναι πως κι οταν το παιδί σταματά να διαμαρτύρεται, κ αρχίζει να κοιμάται μόνο του, οι ίδιες ορμόνες εκρίνονται και στον ίδιο βαθμό!!! το παιδί δεν μαθαίνει να ηρεμεί μόνο του, απλά μαθαίνει οτι το βραδυ είναι μόνο του με τους φόβους του, και το βράδυ οι ανάγκες του δεν έχουν σημασία. Βιώνει αισθήματα παραίτησης, κατάθλιψης και απόσυρσης, καθώς μπαίνει σε safe mode για να μπορέσει να επιβιώσει από μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση (τα μωρά όταν κλαίνει και σπαράζουν το κάνουν γιατί φοβούνται πως θα πεθάνουν, είναι τόσο ευάλωτα και αβοήθητα τα ίδια) με μεγάλο όμως κόστος για την υγεία τους. Μακάρι να μπορούσα να σε παραπέμψω σε ένα άρθρο που διάβασα τελευταία, δεν θυμάμαι όμως τίτλο. Η ουσία είναι αυτή: θεωρίες όπως αυτή του ¨κοιμήσου παιδί μου¨ είναι επικίνδυνες, δεν είναι βασισμένες σε καμία σοβαρή επιστημονική έρευνα και πλέον απορρίπτοντα από επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Τα παιδιά είναι προγραμματισμένα να κοιμούνται με τους γονείς τους, κάτι που πάμε να αλλάξουμε με τη ¨σοφία¨του δυτικού μας πολιτισμού, και καταφέρνουμε άθελα μας να κάνουμε τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας να υποφέρουν!!!
Καλησπερίζω τις μανούλες και τους μπαμπάδες. Παρεμπιπτόντως, το site είναι καταπληκτικό και σας διαβάζω καθημερινά. Το ζήτημα του ύπνου είναι μείζον και αρχίζει να γίνεται και σε μας προβληματικό, καθώς η μπέμπα είναι 9 μηνών και κοιμάται μαζί μας ακόμη πόσο μάλλον επειδή θηλάζει. Το ότι κοιμάται μαζί μας είναι κάτι που το θέλουμε και εγώ και ο μπαμπάς της. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι την κοιμίζω κατά τις 8.30 και μετά αρνείται να μπει στην κούνια της. Έτσι την κοιμίζω ευθύς εξαρχής στο διπλό κρεβάτι με όλα τα συμπαρομαρτούντα, στρωματάκια και κουβέρτες ως εμπόδια για να μην πέσει. Αρχίζω και ανησυχώ μήπως πέσει (μπουσουλάει και στέκεται πια κανονικά) αφενός και αφετέρου ξυπνάει σχεδόν κάθε μια ώρα ενώ είναι καλά ταϊσμένη. Μάλλον θέλει να είμαι δίπλα της. Το βιβλίο ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ από όσα μου έχουν μεταφέρει φίλοι και από όσα έχω ξεφυλλίσει διαγωνίως έχει κάποιες μεθόδους που δεν μπορώ να υποστηρίξω. Θα ήθελα κάποιος -α πιο έμπειρος -η να με παρότρυνε να κάνω κάτι χωρίς το μωρό να υποφέρει και να κλαίει. Δηλαδή αβίαστα να την ακουμπάω στην κούνια της ξύπνια ή κοιμισμένη, να κοιμάται και να μην ξυπνάει διαρκώς. Τουλάχιστον ας κοιμάται εκεί μέχρι να πάω να ξαπλώσω κι εγώ ώστε να μην ανησυχώ μην πέσει. Ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη αν σας κούρασα.
Δεν είμαι "η έμπειρη" ούτε ειδική. Απλώς τυχαίνει να έχω ένα κοριτσάκι 27 μηνών που δε βρήκα ποτέ το λόγο να την "εκπαιδεύσω" να κοιμάται μόνη και μάλιστα με επώδυνους τρόπους. Κι εμείς απολαμβάνουμε να κοιμάται μαζί μας, όποτε και όσο το επιθυμεί η ίδια. Επομένως οι ιστορίες μας και οι σκέψεις έχουν κάποια κοινά σημεία. Τους πρώτους 8 μήνες είχαμε την κούνια της κολλητά στο κρεβάτι μας με κατεβασμένο το κάγκελο, μετά τη μετακινήσαμε στο δωμάτιό της όπου κοιμόμουν κι εγώ για 2 μήνες. Από κει και πέρα πολλές φορές κοιμάται το πρώτο μέρος της νύχτας στην κούνια της και το δεύτερο στο κρεβάτι μας. Πόσο είναι αυτό το πρώτο και το δεύτερο μισό, διαφέρει από εποχή σε εποχή. Αυτές τις μέρες κοιμάται 5,5 ώρες στην κούνια και άλλες τόσες μαζί μας, χωρίς κανένα στρες ή κλάμα. Απλώς λέει στην ενδοεπικοινωνία "μαμά" και εγώ την παραλαμβάνω και αμέσως κοιμάται κοντά μας (μέχρι 18,5 μηνών θηλάζαμε ξαπλωμένες και κοιμόμασταν σ' αυτή τη θέση). Αν θεωρώ ότι κάτι έχει συμβάλει σε αυτό το αποτέλεσμα είναι το εξής: Σχεδόν 40 λεπτά πριν τον ύπνο ξεκινάμε μια εντελώς τυποποιημένη διαδικασία, που έχει εξελιχθεί βέβαια με το πέρασμα του χρόνου, αλλά με πολύ αργά βηματάκια. Αρχίζουμε να μαζεύουμε τα παιγνίδια, συγκεντρώνουμε τα απαραίτητα για το μπάνιο, πλένουμε δοντάκια, κάνουμε μπάνιο, περιποίηση, ντύσιμο. Όλα κάθε μέρα με την ίδια σειρά, που το παιδί την έχει μάθει πολύ καλά. Στο τέλος της διαδικασίας καταλήγουμε πάντα στο κρεβάτι που είναι στο δωμάτιό της, με αναμμένο το φωτάκι της μόνο και το μουσικό κουτί να παίζει τις αγαπημένες της μελωδίες. Ακολουθεί το τελευταίο γαλατάκι με το καλαμάκι (πίνει μόνο όσο θέλει) και λέμε τις τελευταίες τρυφερές κουβεντούλες (που τώρα έχουν εξελιχθεί σε συζητήσεις πια) απαραιτήτως με θετικό περιεχόμενο, με λεκτικοποιημένη εκδήλωση αγάπης, με ευχές για όνειρα γλυκά, με φιλιά και αγκαλιές και μετά από 5 λεπτά έχει παραδοθεί στο Μορφέα. 10 λεπτά αργότερα τη μεταφέρουμε στην κούνια για λόγους ασφαλείας. Νομίζω ότι δεν αρνήθηκε ποτέ την κούνια γιατί πολύ απλά ποτέ δεν έμεινε εκεί μέσα περισσότερο από όσο ακριβώς ήθελε. Επομένως δεν την έχει συνδέσει με κάποια μορφή απόρριψης ή απομάκρυνσης από εμάς. Ίσως λοιπόν η υιοθέτηση μιας ρουτίνας σας βοηθήσει και σας...
Αχ,μανουλα!!!! Δεν ειμαι τοσο εμπειρη, για να δωσω συμβουλες.Ο μικρος μου ειναι μολις 5 μηνων και ευτυχως κοιμαται μονος του το βραδυ.Αυτο που μπορω να σου πω ομως ειναι να παρεις το βιβλιο "Κοιμησου, παιδι μου".Οσοι αντιμετωπιζαν προβληματα υπνου με τα σπορακια τους ,εχουν σωθει!!!Πρεπει ομως να το τηρησεις πιστα..Καλη επιτυχια <3
Τι να σου πώ???το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ.Ο γιός μου είναι 3 χρονών και το βράδυ ξυπνάει 3-4 φορές ,με φωνάζει για να κοιμηθώ μαζί του!!!
Αν και μπαμπας αυτο που θα βοηθουσε ειναι το βιβλιο ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. Τονιζω οτι θελει συνεργασια και απο τους δυο γονεις ή τους συγγενεις για να πετυχει η μεθοδος. Εμεις παντως ξεμπερδεψαμε στο 7 μηνο ακολουθωντας τις οδηγιες του