Το πιο γλυκό… στρουμφάκι!

Είμαι η μαμά Ευγενία και μετά απο πάρα πολύ διάβασμα στις ιστοριούλες των άλλων μαμάδων αποφάσισα να γράψω και εγώ την δικιά μας ισττορία για το μικρό μας θαυματάκι.

Γέννησα στις 27/12/2011 στο Ασκληπείο Ηρακλείου Κρήτης.

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί συνολικά 13 χρόνια (απο παιδιά δήλαδή μιάς και σήμερα αυτός είναι 29 και εγώ 27) στις 18/07/2010 παντρευτήκαμε μετά απο πάρα πολλές δυσκολίες (οικονομικες, λογv σπιτιού) όλα ήταν υπεροχα, μέναμε στο καινούριο μας σπίτι και παρόλες τις δυσκολίες που περνούσαμε ημασταν ευτυχισμένοι και ο ένας πάντα δίπλα στον άλλο.

Ήταν Κυριακή του πάσχα του 2011 όπου ως πρώτη χρονια σπίτι μας, είχαμε καλέσει όλο το σόι για να γιορτάσουμε τη μέρα στην τεράστια αυλή του σπιτιού μας… Εγώ όλο χαρά είχα πάρει το ρόλο μου σαν οικοδεσπότισα πολύ σοβαρά και είχα ετοιμάσει ότι μπορούσα να σκεφτώ ότι τρώγεται, χωρια βέβαια τα φαγητά που είχαν κουβαλήσει μαμά, πεθερά, γιαγιά, θείες και πάμε λέγοντας… όλα ήταν τέλεια και εκεί που η μέρα έφτανε στο τέλος της νιώθω μία αναγούλα που μέχρι τότε δεν είχα νιώσει ποτέ ξανα στη ζωή μου και φυσικά δεν ήθελα να βλέπω κανένα φαγητό απο όλα αυτα που είχαν μείνει πάνω στο τραπέζι. Κανένας και φυσικά ούτε και έγω πιστέψαμε ότι αυτό κάτι μπορεί να είναι.

Περναει εκείνη η μέρα που εγώ περίμενα να αδιαθετήσω τίποτα… σκέφτομαι απο την κούραση θα είναι, περνάει η επόμενη (Δευτέρα του Πάσχα) τίποτα, Τρίτη του Πάσχα τίποτα… εγώ όμως είχα όλα τα συμπτώματα για περίοδο και δεν ήθελα και να πιστέψω ότι είμαι έγκυος γιατί φοβόμουνα μην απογοήτευτω αν τελικά αδιαθετούσα… Ετσι Τετάρτη του Πάσχα πρωί και ενώ είμαι στο γραφείο, βλέπω λίγο αίμα και η αλήθεια έιναι οτι απογόητευτηκα λιγάκι, ομως έμεινε εκεί τίποτα άλλο… Έτσι παιρνω τηλέφωνο τον άνθρωπο που εμπιστεύομαι απολυτα (τον γιατρό μου) και του λέω τι μου συμβαίνει.

Μου λέει λοιπον με μια απίστευτα γλυκιά φωνή να πάω εκείνη την ώρα να κάνω μια β χοριακή. Φεύγω με ψέμματα για μισή ώρα απο την δουλειά και 2 ώρες αργότερα είχα τα αποτελέσματα στα χέρια μου

Ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαι….. ήμουνα έγκυος!

Ακόμα θυμάμαι την αντίδραση του άντρα μου όταν τον πήρα τηλ. και του το ειπα

– Αγάπη μου είναι θετικό……!!

– Δηλαδή μωρό μου τώρα είσαι έγκυος κανονικά;;;

Τα είχε χασει, δεν ήξερε τι έλεγε….

‘Ετσι ξεκίνησε ένα ταξίδι 9 μηνών μαγικό με ΠΗΤ 28/12/2011…. Κατάλαβα ότι είμαι έγκυος 20 μέρες πρίν γεννήσω όπου και σταμάτησα απο την δουλειά γιατί ο προιστάμενος μου επέμενε να κάτσω σπίτι μου γιατί λέει στο τέλος θα γεννούσα στο γραφείο. Δεν σταμάτησα τίποτα απο την καθημέρινότητα μου όλα ήταν όπως πριν, εκτος απο την κοιλια μου που φούσκωνε… Όλοι φώναζαν και με αντιμετώπιζαν σαν άρρωστη αλλα εγώ που και απο τη φύση μου έχω αλλεργία στη λέξη »μη», ότι ήθελα το έκανα μόνη μου ίσως και απο αντίδραση δε ξέρω, αλλά ποτε δεν πήρα την ομορφότερη περίοδο της ζωής μου σαν αρρώστια όπως όλοι οι άλλοι…

Έφτασε λοιπον ο Δεκέμβριος και αφού σταμάτησα απο τη δουλειά, με έπιασε αμόκ κάθε πρωι ξυπνούσα και έλεγα σε όποιον έβλεπε μπροστά μου »σήμερα θα γεννήσω»

Οι μέρες περνούσαν και εγώ τίποτα, 24/12/2011 που είναι και η ημέρα της γιορτής μου, πάω για καρδιοτοκογράφημα. Η μαια μου είπε ότι η μήτρα μου κοιμάται και έτσι έφυγα για άλλη μια φορά απογοητευμένη που ούτε εκέινη τη μέρα η πριγκίπισα μου θα μου έκανε δώρο την παρουσία της… Περνάμε  τα Χριστούγεννα με εμένα στη τσίτα να θέλω να γεννήσω «ΤΩΡΑ» όπως έλεγα σε όλους.

26/12/2011 έχω ραντεβού 9:00 στο μαιευτήριο για διασταύρωση αίματος και τότε ο γιατρός μου μου είπε την πρόταση που περίμενα 9 ολόκληους μήνες…

«Έλα απόψε κατά τις 00:30«

Μετά όλα ήταν διαφορετικά, πήγα για καφέ, μετά για φαγητό και γύρισα σπίτι μου 20:00 για να κάνω μπάνιο και να ετοιμαστώ. Φτάσαμε στο μαιευτήριο 00:30 ακριβώς και μου έδωσαν να φορέσω αυτή την τέλεια γαλάζια ρομπούλα και μου εκαναν τα γνωστά σε όλες μας, μετά κλίσμα και ξύρισμα και εδώ ξεκινάει η όλη ταλαιπωρία μο…

Μου βάζουν το υπόθετο κατα τις 03:00 και οι πρώτοι πόνοι έκαναν την εμφάνηση τους κατά τις 09:00. Έκανα τις αναπνοούλες μου και όλα καλά, έτσι περνούσε η ώρα και οι πόνοι όλο και δυνάμωναν αλλα η μικρή τιποτα, της άρεσε εκεί μεσα… Έτσι φτάσαμε 17:00 με εμένα εξαντλημένη απο τον πόνο και την κούραση τόσων ωρών χωρίς να έχω μιλησει καθόλου και τη μικρή στον κόσμο της… Κάπου εκεί μου έκαναν επισκληρίδιο γιατί λόγω δυσπαλασία τραχήλου δεν μπορούσαν να δούν την διαστολή μου και βάση των πόνων είχα 7.

Μου την κάνουν, με κοιτάει ο γιατρός και «bombaaaaaa……» διαστολή 1!!!

Το απόλυτο σόκ..! Μισή ώρα μετά πέφτουν οι παλμοί της μικρής μου 50 και οι δικοί μου 45, με βάζουν αμέσως για καισαρική και 18:15 μου έδωσαν το πιο όμορφο, πιο γλυκό και πιο τρυφερό στρουμφάκι του κόσμου.. Και λέω στρουμφάκι γιατί ζορίστηκε τόσο πολύ το παιδάκι μου που όταν μου την πήραν ήταν μπλέ…

Τώρα είναι 14 μηνών και δε μπορώ να φανταστώ πως ήταν η ζωή μας πρίν… Τώρα ζούμε και υπάρχουμε μόνο για κείνην και για να ακούσουμε τις δύο πιο όμορφες λεξεις που υπάρχουν στο κόσμο απο το στόμα της τα απογεύματα που γυρνάμε σπίτι κουρασμένοι απο την δουλειά… «μπαμπά μμμμμμ…..» και «μαμά μμμμμμμμ….«

Ειρηνάκι μου, Σε λατρεύω

Είσαι όλη μου η ζωή…

Η μανούλα σου!!!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com