Αντιμέτωποι με ένα τρομερό δίχρονο
Εδω και ενα μηνα η κορη μου έκλεισε τα 2 και τους τελευταιους μηνες ερχομαστε αντιμετωποι με τα λεγομενα terrible twos ή αλλιώς τα τρομερά δυο. Βλεπω να ερχονται απο πίσω με φόρα τα horible threes και γι’ αυτο θα ηθελα να μοιραστούμε μαζι καποια «κολπα» για να τα κανουμε πιο ευκολα. Καταστασεις που πανω κατω ολοι αντιμετωπιζουμε σε αυτες τις ηλικίες.
Ξεκιναω με τα ταπερ-κατσαρολες. Αυτα τα ντουλαπια εαν ειχαν στομα θα τσίριζαν πολυ δυνατα απο την κακομεταχειρηση. Η κορη μου λοιπον λατρευε να ανοιγει τα ντουλαπια και να τα βγαζει εξω. Μολις τα εβγαζε ΟΛΑ, εφευγε. Καθε μερα 3-4 φορες τα μαζευα. Μιλαω στον αοριστο γιατι απο τοτε που τα αφησα εξω πεταμενα μια ολοκληρη μερα και νυχτα, δεν ηθελε να ξαναασχοληθει. Ηταν λιγο δυσκολο να κινηθουμε ειναι η αληθεια, αλλα επιασε και τωρα πια δεν βρισκει κανενα ενδιαφερον.
Επιχειρηση βολτα και τσιριδα αγκαλιααααααααα:
Το καροτσι απο 15 μηνων δεν θελει ουτε να το δει. Ολες οι βολτες γινονται με τα ποδια. Οταν ομως εφτασε τα 13,5 κιλα ηταν αδυνατον να περπαταμε αγκαλια. Η σκηνη πεφτω κατω και τσιριζω αγκαλιαααα ειναι γνωστη νομιζω σε πολλες απο εσας. Αυτο που κανω πλεον (και εφοσον ξερω οτι δεν ειναι απο κουραση αλλα καπριτσιο) οταν γονατιζει και φωναζει αγκαλια, γονατιζω και εγω και ανοιγω τα χερια μου.
«Ελα αγκαλιτσα στη μαμα«
Τρεχει και την κραταω ετσι λιγη ωρα. Οταν σηκωνομαι, αλλες φορες συνεχιζει να περπαταει σαν να μην εγινε τιποτα και αλλες απλωνει ξανα τα χερια. Στη δευτερη περιπτωση της δειχνω εναν τοιχο ή μια γωνια και της λεω «Μολις φτασουμε εκει, η μανουλα θα σε παρει αγκαλιτσα«. Κατα 90% μεχρι να φτασουμε το εχει ξεχασει και συνεχιζει να περπαταει, συνηθως χορευοντας και τραγουδωντας.
Επιχειρηση κουκλες:
Εχει δυο κουκλες μωρα και θελει να τις αλλαζει συνεχεια… Αυτο που εκανα ειναι να γεμισω ενα χαμηλο συρταρι στο δωματιο της με παλιες πανες και χαρτια μεσα σε ενα τελειωμενο πακετο μωρομαντηλα. Τα εχω με την ιδια σειρα που κραταω και τα δικα της. Ετσι τωρα ανοιγει το συρταρι και νιωθει τοοοοσο χρησιμη που τα κανει μονη της και ταυτοχρονα δεν φωναζει συνεχεια «Δωσε πανα, θελω αλλαξω Λιλα» (οπου Λιλα=το μωρο)
Ενα πολυ δυσκολο κομματι, οπως ισως συμφωνησετε οι περισσοτερες ειναι το Σουπερ Μαρκετ….
Εκει πλεον δεν θελει να καθεται στη θεση για παιδια, αλλα μεσα στο καροτσι. Την βαζω λοιπον μεσα και παιζει με καποια απο τα πραγματα. Αν εχω γυαλινα ή επικινδυνα, τοτε τα κραταω στο χερι ή τα κρεμαω με σακουλα εξω απο το καροτσι. Οταν αρχιζει να τσιριζει «θελω ΑΤΟ » τοτε της λεω εχουμε σπιτι τετοιο. Μπορει να λεω αυτη την ατακα και 20 φορες. Αλλα τελευταια εχει συνδεσει το ΣΜ με το χυμο. Οποτε απλα της ανοιγω ενα χυμο μεχρι να κανουμε τα ψωνια. Αυτη ειναι η συμφωνια μας και δεν ζηταει τιποτα αλλο και πινει και τα φρουτα της.
Ειναι μια πολυ δυσκολη ηλικια που κυριαρχει πολυ το ΕΓΩ και η αντιγραφη. Ετσι με τον αντρα μου αποφασισαμε για μια ολοκληρη εβδομαδα να μη μας δει καθολου στη τηλεοραση και στους υπολογιστες. Εγω πηρα ενα βιβλιο και ο αντρας μου διαβαζε εφημεριδα οποτε καθοταν. Το αποτελεσμα ηταν να εκτιμησει τα βιβλια της και τωρα καθεται με τις ωρες και διαβαζει παραμυθια στις κουκλες της. Βεβαια με το που επεφτε για υπνο επαιρναν φωτια ολα τα ηλεκτρονικα μαραφετια (τηλεοραση, ταμπλετ, λαπτοπ) αχαχαχχα
Αυτα ειναι καποια λιγα δικα μου τρικ για να βοηθηθει και να με βοηθησει και εμενα να μεινω ηρεμη.
Θα ηθελα πολυ να ακουσω και τα δικα σας τρικακια και μυστικα για τις δυσκολες αυτες ηλικιες.
Ειναι πιο ευκολο να μοιραζομαστε απλες μικρες κινησεις απο το μαλωνουμε.
Ευχαριστω που με διαβασατε και περιμενω μικρες, απλες ιδεες και για τους επομενους μηνες που θα κοντευουμε στα 3.
Μαμα Γιουλη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Η δικιά μου είναι 25 μηνών και δε μας έχει συνηθίσει σε πολλά πολλά...Προφανώς,όπως αναφέρει και η Ιωάννα,επειδή σε ένα σπίτι "φρούριο" σαν το δικό μας,δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Το θέμα είναι ότι πεινάει συνεχώς και ανοίγει το ψυγείο με τόση δύναμη ώστε έχει κάνει γραμμή στον τοίχο(από την πόρτα που πέφτει πάνω του!!!). Τώρα τελευταία άρχισε και κάθεται πάνω στο τραπεζάκι(αυτό που έχω μπροστά στην τηλεόραση) με την πλάτη στο κενό και δυο φορές την έπιασα στον αέρα. Τρέμω και τη στιγμή που θα αποφασίσει μόνη της να βγει από το κρεβάτι της...Νομίζω ότι θα ηρεμήσω λίγο όταν φτάσει 5!!!!(στο σούπερ μάρκετ παραδόξως κάθεται στο παιδικό καρεκλάκι!!!!)
Και δεν είδες τίποτε ακόμα! Στα 15 να δεις τι γίνεται. Κι εγώ έλεγα ότι τα terrible tows ήταν δύσκολα αλλα τωρα στην εφηβεία "τα είδα όλα"!
αυτό ετοιμαζόμουν να γράψω και γω... unbelievable elevens.... Η κόρη μου ήταν πάντα ένα παιδί συνεργάσιμο, χωρίς να με δυσκολέψει στο παραμικρό μέχρι που πάτησε τα 10!!! Πάλι πολύ καλό παιδί είναι αλλά την πιάνουν κάτι παραξενιές, μανούλα μου τι παραξενιές και έχει μπει στη φάση βαριέμαι ακόμα κ μπάνιο να κάνω!!! Ο γιος μου είναι μικράκι ακόμα - 16 μηνών - αλλά προβλέπεται διαόλι σκέτο
Πολύ ωραίες όλες οι ιδέες σας κορίτσια!!! Αυτό με το σερβιτσιο είναι σωτήριο και το κάνω εδώ και χρόνια (καθότι 6 και 4 ετών τα μεγάλα μου)!!!! Το καινούριο μας ψυγείο έχει και το βρύσακι στην πόρτα οπότε γλύτωσα και το "μαμα νερό!!!!!". Αυτό που έχω να προτείνω εγώ είναι να προσαρμόσετε τα επικίνδυνα παιχνίδια τους σε ασφαλή. Δηλαδή αν θέλει να πεταει αντικείμενα προς τα πίσω πες του οκ αλλά μπορείς να το κανείς μόνο όταν πίσω που έχεις το κρεβάτι π.χ. ή στον κήπο!!! Ένα άλλο που λατρεύω να κάνω είναι οι ειδικές αποστολές, ας πούμε όταν θέλω να μαζέψουν τα τουβλάκια κάνουν αγώνα ποιος θα έχει τα πιο πολλά, όταν αδειάζουν τα καλάθια με τα παιχνίδια κάτω και γεμίζει το σύμπαν τους βάζω να βρίσκουν ένα συγ κεκριμένο παιχνίδι και να το ρίχνουν στο καλάθι τους π.χ. το σφυρί ή το μπλε φορτηγό. Όσο για το σούπερ μάρκετ κάνω και εγώ το μόνο ένα την φορά αφήνοντας να πάρουν μόνο ένα "κάτι" ή τους βάζω τώρα που μεγάλωσαν πιστωτικό όριο 1 ευρώ ώστε να μάθουν την αξία των χρημάτων!!!!
Συμφωνώ σε όσα γράφεις Γιούλη. Νομίζω ότι λόγω κούρασης|συνήθειας|κλπκλπκλπ έχουμε ξεχάσει ή δε δίνουμε τόση σημασία σε κάτι σχετικά απλό αλλά χρονοβόρο: να εξηγούμε στα παιδιά μας κάποια πράγματα από πριν = να βάζουμε κανόνες. Όταν π.χ. είναι να πάμε σούπερ, μιλάμε με το παιδί (ή τα παιδιά στην περίπτωσή μου) από πριν φτάσουμε (μέσα στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι) και τους εξηγώ ότι θα πάμε σουπερ, δεν μπορούμε να πάρουμε παιχνίδια, μπορείτε να πάρετε από ένα ποπκορν ή έναν χυμό ή.... Ξέρουν από πριν. Ναι πιθανόν να το ξεχάσουν και να ζητήσουν και παραπάνω, ναι πιθανόν να θέλουν το δικό τους, αλλά με επιμονή και υπομονή μαθαίνουν τα παιδιά μας. Και έτσι γίνονται σύμμαχοί μας στην προσπάθεια να ψωνίσουμε από το σούπερ (για να δούμε μικροί μου βοηθοί, θα τα καταφέρετε να βοηθήσετε τη μαμά σήμερα και να διαλέξουμε τα πιο όμορφα και καλά φρούτα; Γιώργο πώς σου φαίνονται αυτές οι φράουλες; πόσες μπανάνες λες να πάρουμε;) Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουμε και όχι μόνο βγαίνουμε αλώβητοι από τέτοιες βόλτες, αλλά και τα παιδιά αισθάνονται περήφανα που βοήθησαν τη μαμά. Όταν υπάρχουν από πριν οι κανόνες, οι "συμφωνίες' που πολλές φορές κάνουμε γονείς&παιδιά, συνήθειες που γίνονται καθημερινότητα, βρίσκω από τη δικιά μου εμπειρία ότι τα παιδιά έχουν πιο θετική συμπεριφορά.
Φανταστικες οι τακτικες και της Ελπιδας. Εκτος απο τα πραγματα της κουκλας θα βαλω κ εγω τα πραγματα της στη κουζινα χαμηλα ;). Ευχαριστω για την ανταποκριση μαμαδες...
Σαν να περιγράφεις τον γιο μου ένα πράγμα....Το παιδί μου 17 μηνών στα ερχόμενα γενέθλια για δώρο δεν θα ζητήσει αυτοκινητάκι...το iphone 5 ή κανένα ταμπλετ θα ζητήσει. Άστα...
είσαι φοβερή! να μας γράφεις συχνά!!!
Πολύ χρήσιμη συζήτηση. Η κόρη μου πλησιάζει τα 3. Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι περνάμε terrible twos. Μάλλον για horrible threes μας κόβω, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το πειθήνιο, χαλαρό και ήρεμο παιδάκι που άκουγε τη μαμά, δεν έκανε ζημιές και πάντα έπαιζε ήσυχα με τα υπόλοιπα παιδάκια έχει μεταμορφωθεί σε Troll! Ουρλιάζει «ΘΕΛΩ ΑΥΓΟ ΚΙΝΤΕΡ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!! ΤΩΡΑ ΣΟΥ ΕΙΠΑΑΑΑΑ!!!!!» χτυπώντας τα χέρια στο τραπέζι! Κι αν δεν γίνει το δικό της μπορεί να μείνει ξαπλωμένη μπρούμυτα στο πάτωμα (όποιο πάτωμα κι αν είναι αυτό) με τις ώρες! Κλαιει και κοπανιέται σε βαθμό υστερίας όταν έρθει η ώρα να φύγουμε από κάπου. Αν κάποιο παιδάκι της πάρει το παιχνίδι από το χέρι αρχίζει να φωνάζει και να κλαιει και να κοπανάει ότι βρει μπροστά της. Γενικώς έχει γίνει φοβερά υπερκινητική (ενώ μέχρι τώρα ήταν πολύ cool) και εξαιρετικά απαιτητική. Εμείς δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα με τα ντουλάπια της κουζίνας, ή γενικότερα τα ντουλάπια του σπιτιού (και τα συρτάρια). Ίσως γιατί από όταν ήταν μωρό έχω βάλει παντού STOP (αυτά που έχει το ΙΚΕΑ) και έμαθε ότι δεν ανοίγουν έτσι απλά. Στις πρίζες πάλι ποτέ δεν πήγε, ποτέ δεν έδειξε ενδιαφέρον. Τις έχω ταπώσει όλες βέβαια με τάπες ασφαλείας, αλλά την αφήνουν αδιάφορη. Ίσως το γεγονός ότι ήμουν ήσυχη ότι όλα είναι ασφαλή και δεν έκανα παρατηρήσεις (μη εδώ, μη εκεί κλπ) βοήθησε στο να μην της προκαλέσει το ενδιαφέρον για σκανταλιά! Δεν ξέρω... Αυτό που κάνει όμως και είναι επικίνδυνο (και για την ίδια αλλά και για τους υπόλοιπους γύρω της) είναι ότι βρίσκει διασκεδαστικό να πετάει τα πράγματα ανεξέλεγκτα στον αέρα. Μαζεύει κάποια παιχνίδια στην αγκαλιά της (πχ. κατσαρολικά) και χοπ τα πετάει προς τα πίσω! Όποιος είναι πίσω της την έκατσε! Anyway, κάνουμε υπομονή γιατί είναι μια φάση που θα περάσει. Δεν της κάνουμε όλα τα χατίρια. Ενίοτε την αφήνουμε να κοπανιέται, αλλά το δικό της δεν γίνεται. Την βάζουμε και τιμωρία η οποία περιέργως λειτουργεί καλά (παρόλο που υποτίθεται ότι είναι μικρή ακόμα). Είναι μάχη. Οδυνηρή κυρίως για μένα γιατί δεν μπορώ να την βλέπω να κλαιει και να χτυπιέται (γιατί εκείνη το ξεχνάει αμέσως). Αλλά η μάχη πρέπει να δοθεί. Διαφορετικά θα γίνει ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο και θα βγει στη ζωή πιστεύοντας ότι της ανήκουν τα πάντα και πάντα γίνεται το δικό της. Αυτή η σκέψη με βοηθάει να ανταπεξέρχομαι!
Βρίσκω αυτή τη συζήτηση πολύ ενδιαφέρουσα και χρήσιμη! Η δικιά μου κοντεύει 28 μηνών και είναι αρκετά συνεννοήσιμο παιδάκι, χωρίς να λείπουν κάποια σποραδικά (ευτυχώς) ξεσπάσματα που συνήθως αντιμετωπίζω με ψυχραιμία. Χρησιμοποιώ κι εγώ κάποιες από τις μεθόδους που αναφέρονται στο κείμενο και στα σχόλια. Όπως και η μαμά effieI κατεβαίνω στο ύψος της και της εξηγώ σταθερά και σοβαρά κυρίως όταν η αταξία της έχει να κάνει με θέματα ασφαλείας ή είναι καταφανής εκδήλωση κακών τρόπων (π.χ. κλωτσάει επανειλημμένα ένα ντουλάπι). Ευτυχώς μετά από 1-2 παροτρύνσεις συνήθως η αταξία δεν επαναλαμβάνεται (τουλάχιστον στο ορατό μέλλον). Επίσης θεωρώ πολύ χρήσιμο το πρόγραμμα. Ξέρει ότι από την ώρα που θα γυρίσουμε από το σταθμό μέχρι την ώρα του ύπνου θα είμαστε συνεχώς μαζί, αλλά αυτός ο χρόνος δεν είναι χαώδης. Τον χωρίζουμε ας πούμε σε ζώνες: πρώτα θα ετοιμάσουμε και θα απολάυσουμε το κολατσιό μας, μετά θα δούμε ένα καρτούν, μετά θα παίξουμε (κι αν γίνεται να εντάξουμε κι ένα εκτονωτικό παιγνίδι ακόμα καλύτερα), θα διαβάσουμε, θα δειπνήσουμε, θα μιλήσουμε με τις γιαγιάδες στο τηλέφωνο, θα μαζέψουμε τα παιγνίδια, θα κάνουμε μπάνιο και ύπνο. Προφανώς μικρές ανατροπές υπάρχουν κάθε μέρα, αλλά το παιδί έχει αφομοιώσει τη βασική δομή και ζητάει από μόνο του να πάει από τη μία δραστηριότητα στην άλλη, ενώ κάθε τόσο εισάγω μια σκόπιμη αλλαγή για να μη ρουτινιάζουμε (π.χ. τώρα που καλοσύνεψε ο καιρός βγαίνουμε στη βεράντα ή την παιδική χαρά). Αλλά αυτό που θεωρώ κυριολεκτικά σωτήριο είναι το σύστημα του "βοηθού" που το καλλιεργούμε από μικρή ηλικία αλλά το έχει βοηθήσει πολύ και ο παιδικός σταθμός. Σε οτιδήποτε κι αν κάνω τη χρίζω πολύτιμη βοηθό μου: όταν κάνω καφέ μου φέρνει το γάλα από το ψυγείο, όταν απλώνω μου δίνει τα μανταλάκια, όταν συμμαζεύω πάει τα άπλυτα στο καλάθι κ.ο.κ. Έχω βάλει τα πιάτα της και τα ποτήρια της σε ένα χαμηλό ράφι στην κουζίνα. Για καμιά βδομάδα τα έσερνε σε όλο το σπίτι κι εγώ τα έβαζα πίσω. Τώρα όταν χρειαζόμαστε κάτι το φέρνει η ίδια: "φέρε μου το ποτήρι σου να σου βάλω χυμό", "πήγαινε το πιάτο σου στο τραπέζι για να φάμε"... Στο μεγάλο SM ευτυχώς κάθεται στο καροτσάκι και της δίνω να κρατά τη λίστα (κάνει ότι τη διαβάζει ενώ στην πραγματικότητα της έχω πει εγώ στο δρόμο τι θα αγοράσουμε και το λέει από μνήμης). Την παροτρύνω να αποφασίσει αυτή αν θα αγοράσουμε το κόκκινο ή το πράσινο κουτί χαρτομάντηλα και να το πετάξει στο καρότσι κτλ. Στο μικρό SM της ζητάω να διαλέξει μόνη της τα πορτοκάλια για τους χυμούς της από το καφάσι στο πάτωμα και να πάρει μόνη της το αγαπημένο της τυρί από το ράφι του ψυγείου. Γενικώς αυτοσχεδιάζω στο στυλ "τι θα γινόμουν χωρίς εσένα, τον πολύτιμο βοηθό μου" κι έτσι κράτω τα χέρια της και το μυαλό της απασχολημένο μακριά από τις αταξίες, ενώ παράλληλα αισθάνεται υπηερήφανη και αποκτά πεποίθηση!
Μπράβο, Ελπίδα, ωραία η ιδέα για το προσωπικό της σερβίτσιο, θα το κάνω κι εγώ! Κατά τ' άλλα, κι εγώ της ζητάω βοήθειες, αλλά δεν το 'χω καλλιεργήσει τόσο πολύ. Θα το κάνω περισσότερο! Είστε σούπερ!
Ελπίδα γράφεις πολύ ωραία και τα λες πολύ ωραία. Προσπαθώ κι εγώ να κάνω αρκετά από αυτά που λες. Αυτό που μου άρεσε στη μέθοδό σου, που δεν το κάνω αλλά θα το κάνω στο εξής, είναι οι ζώνες δραστηριοτήτων που έχεις ορίσει. Μου αρέσει να έχω πρόγραμμα γενικώς και αρέσει ΠΟΛΥ και στη μικρή μου. Κάθε φορά που ξέρει what comes next συνεργάζεται άψογα. Επίσης μου άρεσε πολύ η έκφρασή σου "τώρα που καλοσύνεψε ο καιρός"! :) τι ωραία λέξη για να περιγράψεις τον καιρό! :)
Πραγματικά το κόλπο με τα πιατικά σε μας έπιασε! Είχε κάποια αρχική ταλαιπωρία, αλλά τώρα πια δε χρειάζεται να της λέω τίποτε: με βλέπει καθαρίζω φρούτο και φέρνει το μπολ της, με βλέπει να στίβω πορτοκάλια και φέρνει μόνη της το ποτήρι της! Την ιδέα την είδα εδώ: http://www.aspaonline.gr/2011/05/25/8-idees-gia-mia-kouzina-filiki-pros-ta-paidia/ Για το σύστημα του πολύτιμου βοηθού, δε θέλω να παρεξηγηθώ ότι το παιδί βρίσκεται μονίμως "σε υπηρεσία". Προσωπικά προτιμώ εγώ να απλώνω και να την ακούω να μιλάει στις κούκλες της και να τις σκηνοθετεί ή να παίζει ό,τι της κάνει κέφι. Θεωρώ τον ελέυθερο χρόνο του παιδιού πολύτιμο! Όταν όμως βλέπω ότι η αεργία γίνεται μάνα της αταξίας και της βαρεμάρας, επιστρατεύω το βοηθό. Εμπνεύστηκα και από εδώ: http://nikopediatre.blogspot.gr/2009/06/blog-post_21.html
Δεν παρεξηγείσαι καθόλου! Εμένα που είναι με ένα όχι στο στόμα όλη μέρα και με τη σκανταλιά στην άκρη του μυαλού και του ματιού, μόλις της πω "βοηθέ πάμε να βάλουμε πλυντήριο (ή πλύνουμε τα πιατάκια σου, ή να απλώσουμε τα ρούχα κλπ κλπ κλπ)" φωτίζεται το προσωπάκι και φωνάζει ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ!!!!! :) το τέλειο αποτρεπτικό σκανταλιών!
Εμένα η μικρή μου κοντεύει τα 2,5 και γενικά είναι αρκετά συνεργάσιμη, τουλάχιστο μαζί μου... :) ... αλλά δεν παύει να έχει καμιά φορά τα νευράκια ή τα καπρίτσια της!!! Αυτό που έχω δει ότι πιάνει αν δεν ακούει και γκρινιάζει και αρνείται και μπορεί ν' αρχίσει να χτυπάει πόδια (γενικά όμως δεν "χτυπιέται" και πολύ, ομολογώ), είναι αυτό που λένε και οι ειδικοί: κατεβαίνω στο ύψος της, και της μιλάω ήρεμα, σε χαμηλό τόνο φωνής, αλλά σταθερά, και της ζητάω να ηρεμήσει και να με κοιτάξει. Μπορεί να χρειαστεί να το πω 2, 3 ή 4 φορές, αλλά τελικά σταματάει τη φωνή ή τη γκρίνια, οπότε μετά μπορούμε να συνεργαστούμε. Αυτό πιάνει πάντα. Επίσης πιάνει πάντα - πάντα όμως! - η "προετοιμασία", κάτι που επίσης διάβασα. Επειδή τα παιδιά απορροφούνται πολύ με ότι καταπιαστούν, δεν τους αρέσει να τα διακόπτεις απότομα, χρειάζονται προετοιμασία. Της λέω, ας πούμε, "σε λίγο πάμε για μπάνιο", και μπορεί να της δώσω και χρονικό ορίζοντα, π.χ. "πάω να απλώσω τα ρούχα και μόλις τελειώσω πάμε για μπάνιο και ύπνο, εντάξει?", και επιμένω μέχρι να συμφωνήσει. Μόλις έρθει εκείνη η στιγμή, η μικρή μου φυσικά πάλι δεν θέλει να πάει για μπάνιο, οπότε της κάνω τη "χάρη" να κάτσει 1 - 2 λεπτά ακόμα, πάλι με κάποιο χρονικό ορίζοντα, συνήθως να κάνει κάτι που της αρέσει "μία ακόμη φορά, αλλά τελευταία!". Στο τέλος λέω "έρχομαι, πάμε για μπάνιο" και δεν γκρινιάζει ποτέ, πολλές φορές μάλιστα έρχεται μόνη της μόλις της πω το τελευταίο "πάμε". Τη μέθοδο αυτή τη χρησιμοποιώ σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις, και είναι σωτήρια πραγματικά!!! Στο σούπερ μάρκετ ανακάλυψα το εξής: ότι θέλει, της λέω "πάρτο". Μόλις δει κάτι άλλο και το θέλει κι εκείνο, τη βάζω να διαλέξει το ένα ή το άλλο. Και διαλέγει. Την αφήνω, εννοείται, να το κρατάει εκείνη, και δε μ' ενδιαφέρει τι είναι. Αν θέλει ν' αγοράσει σκούπα (που της αρέσουν πολύ), την αφήνω να κρατάει τη σκούπα... μέχρι να διαλέξει κάτι άλλο. Τελικά, φεύγουμε απ' το σούπερ μάρκετ με 1 μόνο "δικό της" πράγμα και χωρίς καμία γκρίνια. Στο σπίτι την αφήνω να παίρνει ότι θέλει και να παίζει όπως θέλει, αρκεί να μην είναι επικίνδυνο (της έχω εξηγήσει τι σημαίνει επικίνδυνο και ευτυχώς, ποτέ δεν επιμένει). Τα παιχνίδια της είναι όλη την ημέρα διάσπαρτα, και τα μαζεύουμε το βράδι ΜΑΖΙ, κι αυτό όχι πάντα. Της έχω μάθει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, και το κάνει, αλλά μόνο αφού της το ζητήσω (εκτός από τα παπουτσάκια της, που τα βγάζει και τα βάζει "στην άκρη" μόνη της... <3). Το σπίτι μου, λοιπόν, κορίτσια, είναι πάντα ακατάστατο, τα τζάμια μου πάντα έχουν δαχτυλιές (με κομματάκια μπισκότου), και, εκτός από 15' κάθε 2 - 3 μέρες, τα πατώματα και τα χαλιά μου είναι γεμάτα ψίχουλα. Η οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή έχουν δαχτυλιές, το ίδιο και τα περισσότερα έπιπλα και πόρτες. Παιδικά ρουχαλάκια, παιχνιδάκια, ζωάκια και βιβλιαράκια βρίσκονται παντού, καθώς επίσης και κουτάλες, μπρίκια, πετσέτες κουζίνας, σουβέρ και διάφορα άλλα αντικείμενα που το κορίτσι μου βρίσκει ενδιαφέροντα. Δεν τσακώνομαι μαζί της για το νοικοκυριό. Δε νευριάζω, δεν της φωνάζω, δε μ' ενδιαφέρει. Προτιμώ να τσακωθώ και να μαλώσω για πιο σημαντικά (για μένα) πράγματα. ...αλλά αυτό είναι μια απόφαση που την έχω πάρει συνειδητά και δε σπάω τα νεύρα μου βλέποντας την ακαταστασία. Καθαρίζω το σπίτι μου στη συχνότητα που το καθάριζα, και τις ενδιάμεσες μέρες - απλά - δεν είναι καθαρό. Αν ένα καπάκι κατσαρόλας παρατηθεί στο πάτωμα της κουζίνας, θα περνάω από πάνω μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι της εκεί και να πάει αλλού. Προφανώς, όσες είστε πιο συνεπείς με την καθαριότητα και την τάξη στο σπίτι, ίσως να μη μπορείτε να το κάνετε. Όσες δεν είστε και τόσο, κάντε το! Θα βρείτε την υγειά σας! ...και μιας κι έγραψα νουβέλα ολόκληρη, να πω κι αυτό, που μου φαίνεται εμένα το πιο σημαντικό: Μανούλες, βάλτε προτεραιότητες. Δεν είναι ίδιας σημασίας το να γράψει ένα παιδί τον τοίχο, με το να πλησιάζει τις πρίζες. Μην το μαλώνετε το ίδιο. Αν του λέτε 100 "μη" την ημέρα, χάνει το νόημά του. Αφήστε χώρο στο πιτσιρίκι, κάντε του χάρες, δώστε του την ευκαιρία να κάνει κάποια πράγματα και κρατήστε τις αντιπαραθέσεις για πιο ουσιαστικά θέματα. Στην τελική, θέλετε ηρεμία και για το παιδί σας, και για σας, έτσι δεν είναι?
Πόσο συμφωνώ!!!Κι εμένα κοντεύει τα 2,5 και βλέπω πόσο καλά δρα το οτι τον έχω αφήσει να έχει τη θέση του στο σπίτι σαν ισότιμο μέλος-μακριά βέβαια από επικίνδυνα πράγματα!Αδειάζει το πλυντήριο πιάτων,φέρνει κουταλάκια,πιρουνάκια,πετάει σκουπίδια,ποτίζει τα λουλούδια και είναι και πολύ χαρούμενος!Το σπίτι είναι μονίμως βομβαρδισμένο αλλά δεν με πειράζει...εμείς να'μαστε καλά!
......πραγματικα RESPECT,πολυ σωστα ολα αυτα που λες...μακαρι να τα εκανα και πραξη!
Αυτο με την προετοιμασια θελω να αρχισω να το δοκιμασω. Ευχαριστω πολυ που μου το θυμισες. Ειχα διαβασει πριν κανενα χρονο , νομιζω παλι εδω μεσα, αλλα ηταν νωρις να το εφαρμοσω. τωρα με αυτα που εγραψες με ξεσηκωσες κ θα τα εφαρμοσω. Οσο για το μαλλωμα ΠΟΣΟ δικαιο εχεις. Εγω καμια φορα τα λεω κ στον αντρα μου. Το παιδι δεν χρειαζεται ασκοπα μαλλωματα γιατι μετα με τα σοβαρα "θα μας γραφει" Ευχαριστουμε effieI
Μ' αρεσανε πολυ οσα εγραψες! Καποια απο αυτα τα κανουμε ηδη. Τα υπολοιπα θα αρχισουμε να τα εφαρμοζουμε αμεσως. Σ'ευχαριστουμε πολυ για τις συμβουλες!
Σε 10 μέρες κλείνουμε τα 2 και μπορώ να πω ότι είναι ένας μικρός γκανγκστερ. Περα απο τα τετριμμενα (πιατα, ποτηρια, μπιμπερο) εχει σπασει επισης ενα φωτιστικο(!) στο σπιτι των γονιων μου, το καπακι απο την χυτρα της πεθερας μου και η λιστα δεν εχει τελειωμο. Όταν δεν γίνεται το δικό του θα βουτηξει στο πάτωμα-ευτυχώς για την ώρα δεν χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Στο sm απλα αποφεύγουμε το διάδρομο με τα σνακ. Οσο για τις εξόδους μας, οσο μας δεχονται ακομη τα καφε, προσπαθω να αφήνω γενναιόδωρα τιπς στους σερβιτορους που μαζεύουν το χάος που αφήνουμε πίσω μας. Αυτά. Αν έχω να δώσω συμβουλές; Θα αστειευεστε βέβαια...
Αχαχα αυτο με τον σερβιτορο μ'αρεσε.... πραγματι τι χαμο αφηνουμε πισω......
Εμείς κλείσαμε τα 2 πριν απο 2 εβδομάδες. Δεν έχω δει καμία διάφορα γιατί περνάμε εφηβεία απο τότε που γεννήθηκε. Μια κοιμάται Μονή της μια όχι, μια θέλει μπάνιο την άλλη κλαίει υστέρικα. Οσον αφορά τις εξόδους super market πάντα θα της πάρω κρακερς η κάποιο μπισκότο η τυρακι κ ειναι μια χαρα.το σπιτι ειναι σαν βομβαρδισμενο αλλα δεν με νοιάζει. Το pc στη ντουλάπα, τηλεόραση βλέπουμε κάποια καρτουν το πρωί κ μετα τέλος.το μόνο που μου μένει ειναι να εξαφανισω κ το Κινητο να μην έχω καμία επαφή με τον έξω κόσμο.ακομα περιμένω το θα μεγαλώσει κ θα στρώσει. Γερή να ειναι κ να αντέχω...
ωχ, μάνα μου, μη μου λες τετοια και μ αγχωνεις!!!.... Εμενα είναι 8,5 μηνων. Δεν ειναι κλαψιαρης, αλλα εχει ταση διαολίασης: συνεχεια κάτι κάνει, χτυπιέται, βαριεται στο ίδιο μερος, θελει να παίζουμε μαζί του συνεχεια... και ειναι και βαρυς, δεν κουμαντάρεται... Στα 2... ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;;; Να προσλάβω θηριοδαμαστή, η το Γιουρι Γκέλλερ να τον υπνωτίσει;;;;
εγω κουβαλαω διαφορα πραγματακια μαζι μου, οπως ενα μικρο σνακ, ενα χυμο και κανα 2 παιχνιδακια, οποτε αναλογα την κριση, εμφανιζω και απο κατι, αλλα με προσοχη στο πως της το πλασάρω γιατι δεν θελω να επιβραβευσω την γκρινια με ενα πχ μπισκοτο...της λεω ''μολις ηρεμησεις, θα πιεις χυμο ή θα φας ενα μπισκοτακι''... επισης, ποτε μου δεν της εχω παρει πραγματα που ζηταει απο καποιο μαγαζι ή σουπερμαρκετ, και παντα οταν την εχω μαζι μου την βαζω να συμμετεχει πχ. να κουβαλαει τις μπανανες και να τις δινει στον κυριο να τις ζυγισει, λεγοντας παρακαλω και ευχαριστω, και τις δινω γενικα να κραταει και μια σακουλιτσα με κατι ελαφρυ μεσα μεχρι το σπιτι για να με βοηθαει... και οταν εχω σκοπο να κανω μεγαλη βολτα, προγραμματιζω μεσα στον χρονο μου και ενα μικρο διάλειμμα για να κατσουμε σε καποιο παγκακι να πιει το χυμο της...και οταν ζηταει επιμονα αγκαλια, τοτε της λεω αν μπορει να με παρει εκεινη αγκαλια εμενα γιατι και γω κουραστηκα...την πιανουν τα γελια και μετα συνεχιζει το περπατημα σαν να μην συμβαινει τιποτα! ακομη, σε μεγαααλες διαδρομες με το ιχ ή με το αστικο λεωφορειο, παιζουμε παιχνιδια λεκτικα, πω να κοιταει εξω και να μου δειξει ενα πουλακι ή ενα μεγαλο φορτηγο κλπ κλπ δεν επιβραβευω πλεον με το παραμικρο παρα μονο την καλη συμπεριφορα και την ολοκληρωμενη πραξη, γιατι στο τελος το μπραβο δεν θα εχει αξια, αφου το ακουει με το παραμικρο... οταν την πιανουν κρισεις δημοσιως προσπαθω να την απομακρυνω απο τον τοπο του εγκληματος και οταν ηρεμησει επιστρεφουμε με συμφωνια να μην επαναληφθει το συμβαν...βεβαια καθε παιδι εχει τα κουμπια του και εμεις ως γονεις δεν πρεπει να χανουμε τον ελεγχο και να παθαινουμε υστερια γιατι αυτο θα το αντιγραψουν και τα ιδια! αυτα!
Πολύ χρήσιμα τα βρίσκω αυτά! Αυτό με τα ΜΜΜ με ενδιαφέρει και μένα πολύ, αφού μετακινούμαστε καθημερινά με λεωφορείο ή μετρό. Όσο περιμένουμε προσπαθώ να μιλάμε, ειδικά το μεσημέρι που βιάζεται να μου αφηγηθεί (με τον τρόπο της) τις εμπειρίες της από τον παιδικό. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο λεκτικό παιγνίδι κατάλληλο για την ηλικία της. Θα μας γράψεις κάποιο παράδειγμα; Επίσης έκανες καλά και μας υπενθύμισες το θέμα της επιβράβευσης που το φρόντιζα πολύ παλιότερα αλλά τώρα μάλλον μου έχει ξεφύγει... Το αποτέλεσμα θέλει επιβράβευση, αλλά η προσπάθεια μόνο παρότρυνση και ενθάρρυνση... πρέπει να μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε αυτά.
Εμένα ειναι ακόμα 8 μηνών αλλα ομολογώ οτι με αγχωσατε! Δώστε και άλλες συμβουλές για τις πιο νέες μαμάδες, τουλάχιστον να είμαστε προετοιμασμενες!
εχω κ εγω ενα παιδακι στα 2 κ ομολογω οτι δεν ειναι κ τοσο ευκολα τα πραγματα πλεον...το καλο ειναι οτι σαν γονεις δεν προτιμάμε φωνές κ ξύλο αλλα λιγα λογάκια κ πολλα μπράβο!!!πιστευω οτι στα περισσοτερα θεματα αυτης της ηλικιας μας καλυψες εσυ κ μας βοήθησες κ ισως μανούλες με μεγαλύτερα παιδιά να μας πουν τι έρχεται στην συνέχεια κ τροπους για να τα καταφερουμε
Emeis kleisame ta 2 akrivws prin 2 mhnes kai eimaste sto idio stadio:terrible twos apo th mia mera sthn allh!!! Apo kei pou htan to pio upakouo kai gluko paidaki exei metamorfwthei se ena terataki!!Kathe mera thn idia wra thn painoun xwris logo veurakia kai grinia (ta legomena tantrums!) gia kana 5lepto kai meta ola kala!Apla frontizw na MHN eimaste eksw auth thn wra alla sto spiti pou borw na thn elegksw kalutera!o paidiatros mou eipe oti ola ta paidia to pernane auto kai apla na thn afhnw na ths perasei alla mono na prosexw na einai asfalhs thn wra tou tantrum. Auto me tis katsaroles kai ta taper to ekana kai den epiase,den paei na ta afhsw eksw kai meres,me to pou tha ta ksanavalw mesa sta vtoulapia paei kai ta ksanavgazei!Ths agorasa kai diko ths set paidiko alla asxolhthike ligo kai meta phge pali sta alhthina! To mono pou borw na sou pw oti exw kataferei einai na anoigei mono 2 sugekrimena vtoulapia xamhla kai ola ta alla na ta krupsw psila! Me to super market eutuxws den exoume idiaitero provlhma akoma giati kathetai sthn eidikh thesoula kai ths aresei na koitaei alla otan arxizei ta dika ths vriskw kati sta rafia pou einai asfales alla tautoxrona xrwmatisto kai ths to dinw gia ligo "na to prosexei" mexri na pame sto tameio!Otan paei na peiraksei kati se magazi ths lew oti an to xalasoume tha mas zhthsoun lefta kai h mama den exei,opote to afhnei (sunhthws). Auto pou pianei (sunhthws!) einai to ekshs:otan arxizei kai ginetai polu ekneuristhkh kai griniazei thn wra pou exw na kanw kati,afhnw auto pou kanw an ginetai kai paw kai paizw mazi ths gia ligo opote meta me varietai kai paei kai paizei monh ths!! Epishs kati allo,otan kaneis kati frontise na ths milas kathe ligo,na ths xaideueis ta malia ktl wste na niwthei oti asxoleisai kai tautoxrona na kaneis esu th douleia sou! Auta apo mas mexri stignhs!! Kalh mas tuxh kai antoxh hehehehehe!!!
ΑΑΑΑ αυτο με το ΣΜ και "να το προσεχει" θα το εφαρμωσω... πολυ μου αρεσε
Γιούλη σε ευχαριστώ για τις συμβουλές σου!!!!! εμένα είναι 18 μηνών άρα θα τα βρω μπροστά μου. να σαι καλά. να χαίρεσαι το παιδάκι σου. σήμερα κιόλας θα κάνω το κόλπο με τα τάπερ κ τις κατσαρόλες. ελπίζω να πιάσει!